ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကားေလး

တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရန္

ေဒါင္းလုပ္ဆြဲျပီး သိမ္းထားခ်င္သူေတြ ေအာက္ကေဒါင္းပါ

                       

ပါကင္ေဖာက္တဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ

တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရန္

သိမ္းထားခ်င္သူမ်ား ေအာက္ကေဒါင္းပါ

                


                Linkskip ad
Download page 

                 

ဒီဇင္ဘာ ညတည _ပန္းရိုင္း

ဒီဇင္ဘာ ၂၄ရက္ေန႕ ည ...။
ေသာနရဲ႕ ပလပ္ကင္ တီးခတ္မွဳက အားလံုးကို ၿဖဳန္သြားေစသည္ ။
ဒီ ေဟာ္လိုဂစ္တာအိုၾကီးက ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ဘဲ ။
ေသာနရဲ႕ အေဖ ဆလိုင္းရွိမုန္ လက္ထက္ထဲက တီးခတ္လာတဲ႕ ဂစ္တာၾကီး ။ အသံသိပ္ေကာင္းသည္ ။
ေလသံေအးေအးေလးနဲ႕ သူ ဆိုေနတဲ႕ ေတးသီခ်င္းေလးကလည္း ၿငိမ္႕ၿငိမ္႕ေညာင္းေညာင္း ရွိလွသည္ ။

တရားေဟာဆရာ ဆရာရွန္ဇဲသည္ တပည္႕ အသင္းသားေတြနဲ႕ ညနက္ပိုင္းမွာ စုေပါင္းစားၾကဖို႕ ဘဲသား ဆန္ၿပဳတ္
ကို အိုးအၾကီးစားၾကီးနဲ႕ ၿပဳတ္ေနသည္ ။

ခရစ္စမတ္ေန႕အတြက္ အထူး လုပ္ၾကတဲ႕ ပြဲေလးမို႕ အရက္ေသစာ ေသာက္စားၾကတာကို ဆရာရွန္ဇဲက တရား၀င္
ခြင္႕ၿပဳတာ မဟုတ္ေပမယ္႕ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားသည္ ။ လူငယ္ေတြကို ဘုရားကို ဆည္းကပ္ဖို႕ လမ္းမွန္
ေရာက္ဖို႕ စည္းရံုး ေခၚယူတဲ႕အခါ စည္းကမ္ တအား တင္းၾကပ္လို႕ မၿဖစ္ဘူး ဆိုတာကို ဆရာရွန္ဇဲ သိသည္ ။

ခြင္႕ၿပဳသင္႕တာကို ခြင္႕ၿပဳသင္႕သေလာက္ ခြင္႕ၿပဳသည္ ။ လူငယ္ေတြ ခရစ္စမတ္ အခ်ိန္အခါမွာ ေပ်ာ္ၾကပါေစ ဆို
ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး ခြင္႕လႊတ္ေပးထားတဲ႕ လူငယ္စည္းရံုးေရးသမား ဆရာ ၿဖစ္သည္ ။

အယ္စိုးသည္ ဆလိုင္းကီးတန္တို႕နဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း အေနာက္ဖက္ ေမွာင္ရိပ္မွာ အရက္ေသာက္ေနရင္း ဆန္ၿပဳတ္
ခ်က္ၿပဳတ္ေရးအဖြဲ႕ထဲက ဗုန္ႏိုး ကို တေစ႕တေစာင္း အကဲခတ္ေနသည္ ။

ဗုန္ႏိုးသည္ ရုပ္ကေလးလွ ကိုယ္လံုးေလးက ေကာ႕ေကာ႕ေလး မိုက္ေနသေလာက္ တအားလည္သည္ လို႕ ဒီၿမိဳ႕
မွာ သတင္းၾကီးသည္ ။ ဘဲေတြကို အီစီကလီ တအား လုပ္တတ္သည္လို႕ နံမည္ၾကီးသည္ ။ ကေလး၀က ဘိုေလး
ေၿပာတာကေတာ႕ ဗုန္ႏိုးသည္ ဘဲေတြကို အသဲယားလာေအာင္ အီစီကလီ လုပ္ေပမယ္႕ တကယ္တမ္း တေယာက္
ကိုမွ ခ်မေကြ်းဘူး တဲ႕ ။ ကစားတတ္တဲ႕ ဒီေစာ္ေၾကာင္႕ အသဲကြဲ ခံစားခဲ႕ရတဲ႕ ဘဲေတြ တပံုၾကီး ရွိခဲ႕သည္တဲ႕။

အယ္စိုးသည္ ဒီၿမိဳ႕က မဟုတ္ဘူး ။ ေတာင္ငူက ။ သူငယ္ခ်င္း ဖိုး၀ိုင္း နဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္ ဖိုး၀ိုင္း ေခၚလို႕ လိုက္လာရင္း ဒီၿမိဳ႕မွာ အေနၾကာေနတာ။

အယ္စိုးသည္ ဖိုး၀ိုင္းနဲ႕ ကေလးၿမိဳ႕ တမူး ေၿပးတဲ႕ ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ ဗုန္ႏိုးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ႕တာ ။ ပံုမွန္ ခရီး ဆိုရင္
အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ ခင္မင္စရာ အေၾကာင္း ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဘတ္စ္ကားက တမူး မေရာက္ခင္ လမ္းတ၀က္မွာ လမ္းကဘဲ ၾကမ္းလို႕လား ..ကားကဘဲ ေဟာင္းလို႕လာ. မသိ ။ တခုၿပီး တခု ပ်က္သည္ ။

ကားပ်က္ေတာ႕ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚက ဆင္းၾကသည္ ။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ထိုငသူကထိုင္ ..ေနရိပ္ခိုၿပီး အစားစားသူကစား လုပ္ၾကသည္ ။ ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အလွကို အယ္စိုး က ကေလးၿမိဳ႕ ကားဂိတ္ထဲက သတိၿပဳမိသည္ ။

ဗုန္ႏိုးသည္ ခ်င္းမထဲမွာ ေတာ္ေတာ္႕ကို ရုပ္ေကာ ကိုယ္လံုးကို ေၿပၿပစ္ တဲ႕ ေကာင္မေလး လို႕ အယ္စိုးက ဖိုး၀ိုင္း
ကို တီးတိုး ေၿပာသည္ ။ ဖိုး၀ိုင္းက ဗုန္ႏိုးကို သိသည္ ။ ဘယ္ဘဲမွ ကပ္လို႕ မရဘဲ ဘဲေတြကို ကစားေနတဲ႕ေစာ္
ဆိုတာကို သိသည္ ။

“ အယ္စိုး...ဒီေစာ္ သိပ္လည္တယ္ကြ..မင္းကို လက္တလံုးၾကား လွည္႕ဖ်ားသြားလိမ္႕မယ္...သူငာ္ခ်င္း...မင္းက လူရိုး
သား..သူက ဂ်လယ္မေလး ...မင္းဘဲ ခံသြားရလိမ္႕မယ္....” လို႕ သတိေပး စကား ေၿပာခဲ႕သည္ ။

ကားပစၥည္းကို တမူးကို ကားၾကံဳနဲ႕ လိုက္သြားၿပီး ၀ယ္ရတာေၾကာင္႕ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသည္ ။ အယ္စိုးသည္
ေကာင္မေလးေတြကို ၀င္လံုးတတ္သူမို႕ ဗုန္ႏိုးကို စကားမရွိ စကားရွာ ေၿပာဆိုၿပီး ၀င္လံုးသည္ ။ ဗုန္ႏိုးကလည္း
ပိန္ပါးပါး ကိုရီးယား ေမာ္ဒယ္ေလးတေယာက္လို ဒီဇိုင္းနဲ႕ အယ္စိုးကို စိတ္၀င္စားသည္ ။

သူတို႕ ခင္မင္သြားၾကတာကို ဖိုး၀ိုင္းက သိပ္မၾကည္ ။ အယ္စိုး...မင္းေတာ႕ ငါ သတိေပးေနတဲ႕ၾကားက ဒီဂ်လယ္
မေလးရဲ႕ လွည္႕ကြက္ မာယာထဲမွာ အလူးအလဲ ခံရေတာ႕မယ္ကြာ....မေၿပာမရွိနဲ႕..” လို႕ မေက်မနပ္ ေၿပာေလ
သည္ ။

အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ တမူးကို ေရာက္ေတာ႕လည္း ခင္မင္ရင္းစြဲနဲ႕ ၿပန္ဆံုၾကၿပန္သည္ ။ တမူးမွာထဲက အယ္စိုးသည္ ဗုန္ႏိုးကို မရရေအာင္ ဖန္မည္ လို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ႕ေပသည္ ။ အယ္စိုးသည္ ဗုန္ႏိုး စားခ်င္တာ
ေတြကို လိုက္ ေကြ်းသလို လက္ေဆာင္ေတြလည္း ၀ယ္ေပးသည္ ။ ဗုန္ႏိုးကို အခြင္႕သင္႕တာနဲ႕ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ႕
စကားကို သူေၿပာမလို႕ ၿပင္ဆင္ ၾကံစည္သည္ ။ ကေလးၿမိဳ႕ကို အၿပန္မွာ ကားေပၚမွာလည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္
စကား အမွ်င္မၿပတ္ၾက ။

ဒီဇင္ဘာ ၂၂၄ရက္ေန႕ ညမွာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ စုေ၀းၾကၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမည္...ဘဲသားဆန္ၿပဳတ္စားၾကမည္..
လာခဲ႕ပါလို႕ ဗုန္ႏိုးက ဖိတ္ေခၚတာေၾကာင္႕ အယ္စိုး ေရာက္သြားတာ ၿဖစ္သည္ ။

ဗုန္ႏိုးသည္ သူ႕ကို စားစရာေတြ ယူေကြ်းသည္ ။
ကီးတန္တို႕နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသည္ ။ ကီးတန္တို႕က အယ္စိုးကို အရက္တိုက္သည္ ။ ဗုန္ႏိုးက မိန္းမအုပ္စုနဲ႕ ပူး
ေနလိုႈ အယ္စိုး ဘာမွ လွဳပ္ရွားလို႕ မရဘူး ။ ဗုန္ႏိုးကို လက္ဟန္ေၿခဟန္နဲ႕ သူ စကားေၿပာခ်င္တဲ႕အေၾကာင္း လုပ္
ၿပၿပီး ေခၚလိုက္သည္ ။

ဗုန္ႏိုး သူ႕ကို ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အေနာက္ဖက္က အခန္းေလးဆီကို ေခၚသြားသည္ ။

“ ဟိတ္..ဘာလဲ ...ေၿပာ..ဘာေၿပာမလဲ....”

“ ေၿပာခ်င္တာေတြက အမ်ားၾကီးဘဲ.....“

“ ခစ္ခစ္...အလုပ္မ်ားေနတယ္...သိပ္ အခ်ိန္မရဘူး..ၿမန္ၿမန္ေၿပာ.....”

အယ္စိုး ဗုန္ႏိုးကို ဖ်တ္ကနဲ ဖက္ပစ္လိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ႕..“ ဗုန္ႏိုးကို အရမ္း ခ်စ္တယ္...” လို႕ ေၿပာရင္း နဖူး၀င္း၀င္းေလးကို နမ္းလိုက္သည္ ။

“ ဒါလား..သိသားဘဲ.....ခစ္ခစ္.....သူ တမူးသြားကထဲက ဒို႕ကို ခ်စ္ေနတာ မဟုတ္လား...ဒို႕လည္း အဲဒီတံုးက စိတ္
ေတြ တအား လွဳပ္ရွားတာဘဲ..သိလား....”

“ ခ်စ္တယ္ကြာ..ဗုန္ႏိုးကို ကိုယ္ အရမ္းခ်စ္ေနတယ္...ၿပန္ခ်စ္မယ္ မဟုတ္လားဟင္....”

“ ၿပန္မခ်စ္ရင္ ခုလို ဖက္တာ နမ္းတာ ခံပါ႕မလားလို႕...”

ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ဖိကပ္ စုတ္ပစ္လိုက္သည္ ။ ဗုန္ႏိုးကလည္း တအား ၿပန္ ဖက္သိုင္းၿပီး သူနမ္းသလို ၿပန္နမ္းသည္ ။ အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေတြ ညင္ညင္သာသာ စုတ္နမ္းၾကရာမွ ၾကမ္းတမ္းလာၾကသည္ ။

လ်ာခ်င္း လံုးေထြး စုတ္ယူတာေတြနဲ႕ တၿပိဳင္နက္ လက္ေတြကလည္း တေယာက္ ကိုယ္ေတြကို တေယာက္ ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေခ်မြတာေတြ လုပ္လာၾကသည္ ။

အရွိန္ေကာင္းေနတဲ႕ အခ်ိန္ ေၿခသံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ဟင္..တေယာက္ေယာက္ လာေနသည္ ။

အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၾကသည္ ။
ရမက္ေဇာေတြ ၿပင္းထန္ေနၾကဆဲ ။ တုန္တုန္ရီရီ ၿဖစ္ေနၾကဆဲ ။ အခန္းေလးရဲ႕ တံခါး ပြင္႕လာသည္ ။ ဘုရား
ေက်ာင္းမွာ ေအာ္ဂင္တီးတဲ႕ ဆလိုင္းဂ်ိဳးဆက္ ၿဖစ္ေနသည္ ။

“ ဘာလိုလဲ ကိုဂ်ိဳး.....”

“ အဟီး.....လင္ခန္႕ကို ငါလာရွာတာ....ေတြ႕မိၾကလား.....”

“ လင္ခန္႕ ဆန္ၿပဳတ္ ၿပဳတ္တဲ႕ အဖြဲ႕ထဲမွာ ...ကို၈်ိဳး......”

“ အိုေက....ေဆာရီးေနာ္..နင္တို႕ကို အေႏွာက္အယွက္ ေပးသလို ၿဖစ္သြားရင္.......”

ကိုဂ်ိဳး ထြက္သြားေပမယ္႕ ဗုန္ႏိုးက ဒီအခန္းေလးထဲမွာ မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး အယ္စိုးကို ဆြဲေခၚထုတ္သြားသည္ ။

အယ္စိုးလည္း ေပါင္ၾကားက ဒုတ္ၾကီး မတ္ၿပီး ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အေနာက္က ပါသြားသည္ ။

ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲက အၿပင္ထြက္လိုက္ၾကေပမယ္႕ ဗုန္ႏိုးက အယ္စိုးကို ဆန္ၿပဳတ္ ၿပဳတ္တဲ႕အဖြဲ႕ဖက္ကို ေခၚမသြားဘူး ။

က်ိဳးပ်က္ေနတဲ႕ ၿခံစည္းရိုးေလးကေန ၀ါးရံုေတာထဲကို ေခၚသြားတာ ။ အယ္စိုးရဲ႕ စိတ္ေတြ တအား ထၾကြ ၿပင္းထန္လာသည္ ။ ၀ါးရံုေတာထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ဆပ္ၾကရေတာ႕မည္ လို႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေတြးၿမင္လိုက္သည္ ။ သူ႕ေပါင္ႏွစ္ဖက္ ၾကားထဲက ဒုတ္က တအားကို ထၾကြမာေၾကာ ေထာင္မတ္ေနသည္ ။

ဒါေပမယ္႕ ဗုန္ႏိုးက ၀ါးရံုေတာေလးထဲကေန အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတဲ႕ တထပ္ သြပ္မိုး ေရနံၾကီးသုတ္ သစ္သားအိမ္
ေလးထဲကို ေခၚသြားလိုက္တာ ။ မဲမဲေမွာင္ေနတဲ႕ ဒီ အိမ္ေလးထဲကို ေရာက္ေတာ႕ ဗုန္ႏိုး က “ ဒါ အန္တီ၀င္နီ
ရဲ႕ အိမ္ေလ..အန္တီက ရန္ကုန္ကို သြားေနတယ္...ဘယ္သူမွ မရွိဘူး..လြတ္လပ္တယ္..” လို႕ ေၿပာလိုက္ၿပီး အခန္း
တခန္းထဲကို ေခၚသြားသည္ ။ အိပ္ရာတခုေပၚကို ေရာက္တာနဲ႕ အယ္စိုးရဲ႕ ၿပင္းၿပတဲ႕ အနမ္းေတြ ၿပန္စသည္ ။
ဒီတခါေတာ႕ တားမယ္႕သူ မရွိ..အေႏွာက္အယွက္ မရွိေတာ႕ အယ္စိိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕သည္ အေမွာင္ထဲမွာလည္း ၿဖစ္
လုိ႕ ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြ အကုန္လံုးကို တခုမက်န္ ခြ်တ္ပစ္လိုက္ၾကသည္ ။ ဗုန္ႏိုးသည္ အယ္စိုးရဲ႕ ဖြားဖက္
ေတာ္ကို အငမ္းမရ ကိုင္တြယ္ ဆုပ္ကိုင္ေနသလို အယ္စိုးကလည္း ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေပါင္ၾကားက ေဖါင္းၾကြခံုးမို႕ေနတဲ႕ အဂၤါစပ္ကို အငမ္းမရ ကိုင္တြယ္ ထိုးႏွိဳက္သည္ ။ တင္းၾကပ္လြန္းေနတဲ႕ ကိုယ္တြင္းက ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင္႕ထုတ္
ပစ္လိုက္ဖို႕ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးပန္းၾကေတာ႕သည္ ။
ဗုန္ႏိုးသည္ အယ္စိုးက သူ႕ေပါင္တန္ေတြကို ၿဖဲကားၿပီး ဒီ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ၀င္ယူလာတဲ႕အခါ အယ္စိုးရဲ႕
ပူေႏြးေႏြး လိင္တန္ေခ်ာင္းၾကီးကိုု လက္ကေလးနဲ႕ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႕အဂၤါေပါက္ ၀မွာ ေတ႕ကာေပးသည္ ။ အယ္စိုးလည္း ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ႏို႕လံုးၾကီးေတြကို ဆုပ္ညွစ္ရင္း ႏို႕သီးေလးေတြကို စို႕သည္ ။ တၿပိဳင္နက္မွာဘဲ သူ႕လိင္
တန္ေခ်ာင္းကို ဖိသြင္းထည္႕လိုက္သည္ ။
“ အိုး....”
ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေအာ္သံေလးက ခပ္တိုးတိုးေလး ထြက္လာသည္ ။ အရည္ေတြ ထြက္လြန္းေနတဲ႕ ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အဂၤါစပ္ေၾကာင္႕ အယ္စိုးလည္း အလက္အခဲ မရွိဘဲ လိင္တန္ကို ဆက္ၿပီး ဖိသြင္းႏိုင္သည္ ။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္
လံုးရဲ႕ အသက္ရွဴသံၿပင္းၿပင္းေတြနဲ႕ အသားခ်င္း ထိရိုက္သံေတြ ထြက္လာသည္ ။
သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပိဳင္ၾကဲတဲ႕ အခ်စ္ၾကမ္းပြဲကေလး ။
အယ္စိုးရဲ႕ အားၾကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္႕ထည္႕ခ်က္ေတြက ဗုန္ႏိုးကို အသဲခိုက္ေစသည္ ။ တအားေကာင္းလြန္းလို႕
ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေအာ္သံေတြ က က်ယ္လာသည္ ။ တရွဴးရွူး အသက္ရွဴသံၿပင္းၿပင္းၾကီးနဲ႕ တဖပ္ဖပ္ အသံေတြက က်ယ္
လာသည္ ။
အယ္စိုးက ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ေဆာင္႕သည္ ။ ဗုန္ႏိုးက ေကာ႕ပင္႕ေပးသည္ ။ သူေကာင္းကိုယ္ေကာင္း ပြဲၾကမ္းေလး ။

“ အို.....အမေလး......အား.....အား......ေကာင္းလိုက္တာဟယ္.....အီး.....အား.......အား.....အားရွီး......”

ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္ကို တက္လွမ္းသြားတဲ႕ အသံေတြနဲ႕ မေရွးမေႏွာင္းဘဲ အယ္စိုးရဲ႕ အူးဟူးဟူး.....ဆိုတဲ႕ အ
သံၾကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။

ေဆာင္းညရဲ႕ အခ်စ္ပြဲၾကမ္းေလးသည္ လူမသိသူမသိနဲ႕ ၿပီးဆံုးသြားသည္ ။ အယ္စိုးက ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေခြ်းစိုေနတဲ႕ နဖူး
ေလးကို ထိတယ္ ဆိုရံုေလး နမ္းလိုက္သည္ ။
“ ခ်စ္လိုက္တာ ဗုန္ႏိုးရယ္......”


ၿပီး
Credit original

UNICODE VERSION

ဒီဇင်ဘာ ၂၄ရက်နေ့ ည ...။
သောနရဲ့ ပလပ်ကင် တီးခတ်မှုက အားလုံးကို ဖြုန်သွားစေသည် ။
ဒီ ဟော်လိုဂစ်တာအိုကြီးက ပွဲတိုင်းကျော် ဘဲ ။
သောနရဲ့ အဖေ ဆလိုင်းရှိမုန် လက်ထက်ထဲက တီးခတ်လာတဲ့ ဂစ်တာကြီး ။ အသံသိပ်ကောင်းသည် ။
လေသံအေးအေးလေးနဲ့ သူ ဆိုနေတဲ့ တေးသီချင်းလေးကလည်း ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း ရှိလှသည် ။

တရားဟောဆရာ ဆရာရှန်ဇဲသည် တပည့် အသင်းသားတွေနဲ့ ညနက်ပိုင်းမှာ စုပေါင်းစားကြဖို့ ဘဲသား ဆန်ပြုတ်
ကို အိုးအကြီးစားကြီးနဲ့ ပြုတ်နေသည် ။

ခရစ်စမတ်နေ့အတွက် အထူး လုပ်ကြတဲ့ ပွဲလေးမို့ အရက်သေစာ သောက်စားကြတာကို ဆရာရှန်ဇဲက တရားဝင်
ခွင့်ပြုတာ မဟုတ်ပေမယ့် မသိချင်ယောင် ဆောင်ထားသည် ။ လူငယ်တွေကို ဘုရားကို ဆည်းကပ်ဖို့ လမ်းမှန်
ရောက်ဖို့ စည်းရုံး ခေါ်ယူတဲ့အခါ စည်းကမ် တအား တင်းကြပ်လို့ မဖြစ်ဘူး ဆိုတာကို ဆရာရှန်ဇဲ သိသည် ။

ခွင့်ပြုသင့်တာကို ခွင့်ပြုသင့်သလောက် ခွင့်ပြုသည် ။ လူငယ်တွေ ခရစ်စမတ် အချိန်အခါမှာ ပျော်ကြပါစေ ဆို
ပြီး နည်းနည်းပါးပါး ခွင့်လွှတ်ပေးထားတဲ့ လူငယ်စည်းရုံးရေးသမား ဆရာ ဖြစ်သည် ။

အယ်စိုးသည် ဆလိုင်းကီးတန်တို့နဲ့ ဘုရားကျောင်း အနောက်ဖက် မှောင်ရိပ်မှာ အရက်သောက်နေရင်း ဆန်ပြုတ်
ချက်ပြုတ်ရေးအဖွဲ့ထဲက ဗုန်နိုး ကို တစေ့တစောင်း အကဲခတ်နေသည် ။

ဗုန်နိုးသည် ရုပ်ကလေးလှ ကိုယ်လုံးလေးက ကော့ကော့လေး မိုက်နေသလောက် တအားလည်သည် လို့ ဒီမြို့
မှာ သတင်းကြီးသည် ။ ဘဲတွေကို အီစီကလီ တအား လုပ်တတ်သည်လို့ နံမည်ကြီးသည် ။ ကလေးဝက ဘိုလေး
ပြောတာကတော့ ဗုန်နိုးသည် ဘဲတွေကို အသဲယားလာအောင် အီစီကလီ လုပ်ပေမယ့် တကယ်တမ်း တယောက်
ကိုမှ ချမကျွေးဘူး တဲ့ ။ ကစားတတ်တဲ့ ဒီစော်ကြောင့် အသဲကွဲ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဘဲတွေ တပုံကြီး ရှိခဲ့သည်တဲ့။

အယ်စိုးသည် ဒီမြို့က မဟုတ်ဘူး ။ တောင်ငူက ။ သူငယ်ချင်း ဖိုးဝိုင်း နဲ့ ရန်ကုန်မှာ တွေ့တဲ့အချိန် ဖိုးဝိုင်း ခေါ်လို့ လိုက်လာရင်း ဒီမြို့မှာ အနေကြာနေတာ။

အယ်စိုးသည် ဖိုးဝိုင်းနဲ့ ကလေးမြို့ တမူး ပြေးတဲ့ ဘတ်စ်ကား ပေါ်မှာ ဗုန်နိုးနဲ့ တွေ့ခဲ့တာ ။ ပုံမှန် ခရီး ဆိုရင်
အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ ခင်မင်စရာ အကြောင်း ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး ။ ဘတ်စ်ကားက တမူး မရောက်ခင် လမ်းတဝက်မှာ လမ်းကဘဲ ကြမ်းလို့လား ..ကားကဘဲ ဟောင်းလို့လာ. မသိ ။ တခုပြီး တခု ပျက်သည် ။

ကားပျက်တော့ ခရီးသည်တွေ ကားပေါ်က ဆင်းကြသည် ။ သစ်ပင်ရိပ်အောက် ထိုငသူကထိုင် ..နေရိပ်ခိုပြီး အစားစားသူကစား လုပ်ကြသည် ။ ဗုန်နိုးရဲ့ အလှကို အယ်စိုး က ကလေးမြို့ ကားဂိတ်ထဲက သတိပြုမိသည် ။

ဗုန်နိုးသည် ချင်းမထဲမှာ တော်တော့်ကို ရုပ်ကော ကိုယ်လုံးကို ပြေပြစ် တဲ့ ကောင်မလေး လို့ အယ်စိုးက ဖိုးဝိုင်း
ကို တီးတိုး ပြောသည် ။ ဖိုးဝိုင်းက ဗုန်နိုးကို သိသည် ။ ဘယ်ဘဲမှ ကပ်လို့ မရဘဲ ဘဲတွေကို ကစားနေတဲ့စော်
ဆိုတာကို သိသည် ။

“ အယ်စိုး...ဒီစော် သိပ်လည်တယ်ကွ..မင်းကို လက်တလုံးကြား လှည့်ဖျားသွားလိမ့်မယ်...သူငာ်ချင်း...မင်းက လူရိုး
သား..သူက ဂျလယ်မလေး ...မင်းဘဲ ခံသွားရလိမ့်မယ်....” လို့ သတိပေး စကား ပြောခဲ့သည် ။

ကားပစ္စည်းကို တမူးကို ကားကြုံနဲ့ လိုက်သွားပြီး ဝယ်ရတာကြောင့် တော်တော် ကြာသည် ။ အယ်စိုးသည်
ကောင်မလေးတွေကို ဝင်လုံးတတ်သူမို့ ဗုန်နိုးကို စကားမရှိ စကားရှာ ပြောဆိုပြီး ဝင်လုံးသည် ။ ဗုန်နိုးကလည်း
ပိန်ပါးပါး ကိုရီးယား မော်ဒယ်လေးတယောက်လို ဒီဇိုင်းနဲ့ အယ်စိုးကို စိတ်ဝင်စားသည် ။

သူတို့ ခင်မင်သွားကြတာကို ဖိုးဝိုင်းက သိပ်မကြည် ။ အယ်စိုး...မင်းတော့ ငါ သတိပေးနေတဲ့ကြားက ဒီဂျလယ်
မလေးရဲ့ လှည့်ကွက် မာယာထဲမှာ အလူးအလဲ ခံရတော့မယ်ကွာ....မပြောမရှိနဲ့..” လို့ မကျေမနပ် ပြောလေ
သည် ။

အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ တမူးကို ရောက်တော့လည်း ခင်မင်ရင်းစွဲနဲ့ ပြန်ဆုံကြပြန်သည် ။ တမူးမှာထဲက အယ်စိုးသည် ဗုန်နိုးကို မရရအောင် ဖန်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချခဲ့ပေသည် ။ အယ်စိုးသည် ဗုန်နိုး စားချင်တာ
တွေကို လိုက် ကျွေးသလို လက်ဆောင်တွေလည်း ဝယ်ပေးသည် ။ ဗုန်နိုးကို အခွင့်သင့်တာနဲ့ ချစ်တယ် ဆိုတဲ့
စကားကို သူပြောမလို့ ပြင်ဆင် ကြံစည်သည် ။ ကလေးမြို့ကို အပြန်မှာ ကားပေါ်မှာလည်း သူတို့နှစ်ယောက်
စကား အမျှင်မပြတ်ကြ ။

ဒီဇင်ဘာ ၂၂၄ရက်နေ့ ညမှာ ဘုရားကျောင်းမှာ စုဝေးကြပြီး သီချင်းတွေ ဆိုကြမည်...ဘဲသားဆန်ပြုတ်စားကြမည်..
လာခဲ့ပါလို့ ဗုန်နိုးက ဖိတ်ခေါ်တာကြောင့် အယ်စိုး ရောက်သွားတာ ဖြစ်သည် ။

ဗုန်နိုးသည် သူ့ကို စားစရာတွေ ယူကျွေးသည် ။
ကီးတန်တို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ ကီးတန်တို့က အယ်စိုးကို အရက်တိုက်သည် ။ ဗုန်နိုးက မိန်းမအုပ်စုနဲ့ ပူး
နေလိုှု အယ်စိုး ဘာမှ လှုပ်ရှားလို့ မရဘူး ။ ဗုန်နိုးကို လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ သူ စကားပြောချင်တဲ့အကြောင်း လုပ်
ပြပြီး ခေါ်လိုက်သည် ။

ဗုန်နိုး သူ့ကို ဘုရားကျောင်းရဲ့ အနောက်ဖက်က အခန်းလေးဆီကို ခေါ်သွားသည် ။

“ ဟိတ်..ဘာလဲ ...ပြော..ဘာပြောမလဲ....”

“ ပြောချင်တာတွေက အများကြီးဘဲ.....“

“ ခစ်ခစ်...အလုပ်များနေတယ်...သိပ် အချိန်မရဘူး..မြန်မြန်ပြော.....”

အယ်စိုး ဗုန်နိုးကို ဖျတ်ကနဲ ဖက်ပစ်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့..“ ဗုန်နိုးကို အရမ်း ချစ်တယ်...” လို့ ပြောရင်း နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နမ်းလိုက်သည် ။

“ ဒါလား..သိသားဘဲ.....ခစ်ခစ်.....သူ တမူးသွားကထဲက ဒို့ကို ချစ်နေတာ မဟုတ်လား...ဒို့လည်း အဲဒီတုံးက စိတ်
တွေ တအား လှုပ်ရှားတာဘဲ..သိလား....”

“ ချစ်တယ်ကွာ..ဗုန်နိုးကို ကိုယ် အရမ်းချစ်နေတယ်...ပြန်ချစ်မယ် မဟုတ်လားဟင်....”

“ ပြန်မချစ်ရင် ခုလို ဖက်တာ နမ်းတာ ခံပါ့မလားလို့...”

ဗုန်နိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဖိကပ် စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဗုန်နိုးကလည်း တအား ပြန် ဖက်သိုင်းပြီး သူနမ်းသလို ပြန်နမ်းသည် ။ အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ညင်ညင်သာသာ စုတ်နမ်းကြရာမှ ကြမ်းတမ်းလာကြသည် ။

လျာချင်း လုံးထွေး စုတ်ယူတာတွေနဲ့ တပြိုင်နက် လက်တွေကလည်း တယောက် ကိုယ်တွေကို တယောက် ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ချေမွတာတွေ လုပ်လာကြသည် ။

အရှိန်ကောင်းနေတဲ့ အချိန် ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်ရသည် ။
ဟင်..တယောက်ယောက် လာနေသည် ။

အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ လူချင်း ခွာလိုက်ကြသည် ။
ရမက်ဇောတွေ ပြင်းထန်နေကြဆဲ ။ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေကြဆဲ ။ အခန်းလေးရဲ့ တံခါး ပွင့်လာသည် ။ ဘုရား
ကျောင်းမှာ အော်ဂင်တီးတဲ့ ဆလိုင်းဂျိုးဆက် ဖြစ်နေသည် ။

“ ဘာလိုလဲ ကိုဂျိုး.....”

“ အဟီး.....လင်ခန့်ကို ငါလာရှာတာ....တွေ့မိကြလား.....”

“ လင်ခန့် ဆန်ပြုတ် ပြုတ်တဲ့ အဖွဲ့ထဲမှာ ...ကို၈ျိုး......”

“ အိုကေ....ဆောရီးနော်..နင်တို့ကို အနှောက်အယှက် ပေးသလို ဖြစ်သွားရင်.......”

ကိုဂျိုး ထွက်သွားပေမယ့် ဗုန်နိုးက ဒီအခန်းလေးထဲမှာ မကောင်းဘူး ဆိုပြီး အယ်စိုးကို ဆွဲခေါ်ထုတ်သွားသည် ။

အယ်စိုးလည်း ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကြီး မတ်ပြီး ဗုန်နိုးရဲ့ အနောက်က ပါသွားသည် ။

ဘုရားကျောင်းလေးထဲက အပြင်ထွက်လိုက်ကြပေမယ့် ဗုန်နိုးက အယ်စိုးကို ဆန်ပြုတ် ပြုတ်တဲ့အဖွဲ့ဖက်ကို ခေါ်မသွားဘူး ။

ကျိုးပျက်နေတဲ့ ခြံစည်းရိုးလေးကနေ ဝါးရုံတောထဲကို ခေါ်သွားတာ ။ အယ်စိုးရဲ့ စိတ်တွေ တအား ထကြွ ပြင်းထန်လာသည် ။ ဝါးရုံတောထဲမှာ မော်တော်ဆပ်ကြရတော့မည် လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ တွေးမြင်လိုက်သည် ။ သူ့ပေါင်နှစ်ဖက် ကြားထဲက ဒုတ်က တအားကို ထကြွမာကြော ထောင်မတ်နေသည် ။

ဒါပေမယ့် ဗုန်နိုးက ဝါးရုံတောလေးထဲကနေ အနီးဆုံးမှာ ရှိနေတဲ့ တထပ် သွပ်မိုး ရေနံကြီးသုတ် သစ်သားအိမ်
လေးထဲကို ခေါ်သွားလိုက်တာ ။ မဲမဲမှောင်နေတဲ့ ဒီ အိမ်လေးထဲကို ရောက်တော့ ဗုန်နိုး က “ ဒါ အန်တီဝင်နီ
ရဲ့ အိမ်လေ..အန်တီက ရန်ကုန်ကို သွားနေတယ်...ဘယ်သူမှ မရှိဘူး..လွတ်လပ်တယ်..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး အခန်း
တခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည် ။ အိပ်ရာတခုပေါ်ကို ရောက်တာနဲ့ အယ်စိုးရဲ့ ပြင်းပြတဲ့ အနမ်းတွေ ပြန်စသည် ။
ဒီတခါတော့ တားမယ့်သူ မရှိ..အနှောက်အယှက် မရှိတော့ အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့သည် အမှောင်ထဲမှာလည်း ဖြစ်
လို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်ကြသည် ။ ဗုန်နိုးသည် အယ်စိုးရဲ့ ဖွားဖက်
တော်ကို အငမ်းမရ ကိုင်တွယ် ဆုပ်ကိုင်နေသလို အယ်စိုးကလည်း ဗုန်နိုးရဲ့ ပေါင်ကြားက ဖေါင်းကြွခုံးမို့နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို အငမ်းမရ ကိုင်တွယ် ထိုးနှိုက်သည် ။ တင်းကြပ်လွန်းနေတဲ့ ကိုယ်တွင်းက ခံစားချက်တွေကို ဖွင့်ထုတ်
ပစ်လိုက်ဖို့ တက်ညီလက်ညီ ကြိုးပန်းကြတော့သည် ။
ဗုန်နိုးသည် အယ်စိုးက သူ့ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားပြီး ဒီ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာ ဝင်ယူလာတဲ့အခါ အယ်စိုးရဲ့
ပူနွေးနွေး လိင်တန်ချောင်းကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့အင်္ဂါပေါက် ဝမှာ တေ့ကာပေးသည် ။ အယ်စိုးလည်း ဗုန်နိုးရဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း နို့သီးလေးတွေကို စို့သည် ။ တပြိုင်နက်မှာဘဲ သူ့လိင်
တန်ချောင်းကို ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။
“ အိုး....”
ဗုန်နိုးရဲ့ အော်သံလေးက ခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည် ။ အရည်တွေ ထွက်လွန်းနေတဲ့ ဗုန်နိုးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြောင့် အယ်စိုးလည်း အလက်အခဲ မရှိဘဲ လိင်တန်ကို ဆက်ပြီး ဖိသွင်းနိုင်သည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက်
လုံးရဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေနဲ့ အသားချင်း ထိရိုက်သံတွေ ထွက်လာသည် ။
သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်ကြဲတဲ့ အချစ်ကြမ်းပွဲကလေး ။
အယ်စိုးရဲ့ အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်ထည့်ချက်တွေက ဗုန်နိုးကို အသဲခိုက်စေသည် ။ တအားကောင်းလွန်းလို့
ဗုန်နိုးရဲ့ အော်သံတွေ က ကျယ်လာသည် ။ တရှူးရှူး အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြီးနဲ့ တဖပ်ဖပ် အသံတွေက ကျယ်
လာသည် ။
အယ်စိုးက ဆက်တိုက် ဆက်တိုက် ဆောင့်သည် ။ ဗုန်နိုးက ကော့ပင့်ပေးသည် ။ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း ပွဲကြမ်းလေး ။

“ အို.....အမလေး......အား.....အား......ကောင်းလိုက်တာဟယ်.....အီး.....အား.......အား.....အားရှီး......”

ဗုန်နိုးရဲ့ အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းသွားတဲ့ အသံတွေနဲ့ မရှေးမနှောင်းဘဲ အယ်စိုးရဲ့ အူးဟူးဟူး.....ဆိုတဲ့ အ
သံကြီးကို ကြားလိုက်ရသည် ။

ဆောင်းညရဲ့ အချစ်ပွဲကြမ်းလေးသည် လူမသိသူမသိနဲ့ ပြီးဆုံးသွားသည် ။ အယ်စိုးက ဗုန်နိုးရဲ့ ချွေးစိုနေတဲ့ နဖူး
လေးကို ထိတယ် ဆိုရုံလေး နမ်းလိုက်သည် ။
“ ချစ်လိုက်တာ ဗုန်နိုးရယ်......”


ပြီး
Credit original

MEN အမ်ိဳးသားအဂၤါကို မလုပ္သင့္သည့္အရာမ်ား

အမ်ိဳးသားတိုင္း သိထားသင့္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေလးေတြပါ။

လူ႕ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အေရးႀကီးဆုံး အစိတ္အပုိင္းေတြထဲမွာ မ်ိဳးပြားအဂၤါလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ရာမွာ မရွိမျဖစ္ အေရးပါသလုိ၊ တစ္ကုိယ္ေရက်န္းမာေရးကိုလည္း တုိက္႐ုိက္ေဖာ္ျပႏုိ္င္တဲ့ အရာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေရးႀကီးတဲ့ မ်ိဳးပြားအဂၤါမွာ အမ်ိဳးသားေတြအေနနဲ႔ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ား လုပ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

(၁) မခ်ိဳးပါနဲ႔
ေထာင္မက္ေနတဲ့အဂၤါကုိ ၿငိမ္သြားရန္ အလုိ႔ငွာ မခ်ိဳးပါနဲ႕။ က်ိဳးစရာ အ႐ုိးမပါလုိ႔ မက်ိဳးဘူးမထင္ပါနဲ႕။ 30 ဒီကရီေအာက္ကုိ လိမ္ခ်ိဳးမိရင္ က်ိဳးႏုိင္တဲ့ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆုိတာ သတိထားေစလုိပါတယ္။

(၂) မ႐ုိက္ပုတ္ပါနဲ႔
အခ်င္းခ်င္း ဘယ္သူ႔ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိေနရာကို ႐ုိက္ပုတ္ေနာက္ေျပာင္ျခင္း မျပဳပါနဲ႔။ ေသႏုိင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ မ်ိဳးသုဥ္းေစႏုိင္တဲ့ အႏၱရာယ္လည္း ရွိပါတယ္။

(၃) ႀကီးထြားေဆး မထုိးပါနဲ႔/မလိမ္းပါနဲ႕
သဘာ၀ထက္ ဘာမွ မေကာင္းပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ၾကည့္ေတာ့လည္း အတုိအရွည္ထက္ သဘာ၀ကုိသာ ျမတ္ႏုိးေၾကာင္း 67% အမ်ိဳးသမီးေတြက ေျဖၾကပါတယ္။ 13 % ကေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အထူးအဆန္းကို ခံစားလုိတယ္လုိ႔ ေျဖထားၿပီး၊ 20 % ကေတာ့ မေျဖတတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေသခ်ာေပါက္က သင့္အိမ္ရွင္မဟာ သဘာ၀အတုိင္းပဲ ျမတ္ႏုိးပါလိမ့္မယ္။ ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထုိးကာမွ ေဆးအတြက္ ေလး-ဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

(၄) သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္မ်ားကို အရမ္းကာေရာ မသုံးပါနဲ႔
အမ်ိဳးသားတန္ဆာ သန္႕ရွင္းေရးပစၥည္းရယ္လုိ႔ ဒီမွာေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွာေတာ့ အနံ႔ပါတဲ႔ ဆပ္ျပာဆီလုိဟာမ်ိဳး ရႏုိင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးအတြက္ စိတ္ခ်ရမႈက မေသခ်ာပါ။ သဘာ၀အတုိင္း ေရသန္႔သန္႔နဲ႔ ေဆးတာက ပိုၿပီး သင့္ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္။

(၅) ဆြဲဆန္႔ျခင္း မျပဳပါနဲ႔
အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားမ်ားဟာ ရွည္လာမလားလုိ႔ ဆန္႔ျခင္းဆြဲျခင္းမ်ိဳးေတြ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း မွားယြင္းပါတယ္။ နဂုိအေျခအေနနဲ႔ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇကိုေတာ့ ေက်ာ္လုိ႔မရပါဘူး။ ေက်ာ္ခ်င္ရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႕ မညီညြတ္တဲ့ ေဆးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ စမ္းသပ္သုံးစြဲျခင္း မျပဳပါနဲ႕။

(၆) Cain Ball အစရွိေသာ အရာမ်ားမထည့္ပါနဲ႔
အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ား ပုိၿပီး စြဲေလမလားစိတ္ကူးနဲ႔ တန္ဆာထဲကုိ ေဘာေတြ၊ ဖန္ေပသီးေတြ ထည့္တာမ်ိဳးေတြကိုလည္းေတြ႔ေနရ​ေပမဲ့ အမ်ိဳးသမီး​ေတြအတြက္​​ေတာ့ မည္​သို႔မထူးျခားဘူးလို႔ စစ္​တမ္​းမွာ ထုတ္​ျပန္​​ေၾကညာ ၾကပါတယ္​ ။
#credit - original

Unicode Version

အမျိုးသားတိုင်း သိထားသင့်တဲ့ အရေးကြီးတဲ့ အချက်လေးတွေပါ။

လူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အရေးကြီးဆုံး အစိတ်အပိုင်းတွေထဲမှာ မျိုးပွားအင်္ဂါလည်း ပါဝင်ပါတယ်။ မျိုးဆက်တစ်ခုရဲ့ တာဝန်ကိုထမ်းဆောင်ရာမှာ မရှိမဖြစ် အရေးပါသလို၊ တစ်ကိုယ်ရေကျန်းမာရေးကိုလည်း တိုက်ရိုက်ဖော်ပြနိုင်တဲ့ အရာဖြစ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် အရေးကြီးတဲ့ မျိုးပွားအင်္ဂါမှာ အမျိုးသားတွေအနေနဲ့ အောက်ပါအချက်များ လုပ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ကြဖို့ တိုက်တွန်းလိုက်ပါတယ်။

(၁) မချိုးပါနဲ့
ထောင်မက်နေတဲ့အင်္ဂါကို ငြိမ်သွားရန် အလို့ငှာ မချိုးပါနဲ့။ ကျိုးစရာ အရိုးမပါလို့ မကျိုးဘူးမထင်ပါနဲ့။ 30 ဒီကရီအောက်ကို လိမ်ချိုးမိရင် ကျိုးနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်ရှိတယ်ဆိုတာ သတိထားစေလိုပါတယ်။

(၂) မရိုက်ပုတ်ပါနဲ့
အချင်းချင်း ဘယ်သူ့ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ထိုနေရာကို ရိုက်ပုတ်နောက်ပြောင်ခြင်း မပြုပါနဲ့။ သေနိုင်တဲ့နေရာ ဖြစ်ပါတယ်။ သို့တည်းမဟုတ် မျိုးသုဉ်းစေနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်လည်း ရှိပါတယ်။

(၃) ကြီးထွားဆေး မထိုးပါနဲ့/မလိမ်းပါနဲ့
သဘာဝထက် ဘာမှ မကောင်းပါ။ အမျိုးသမီးတွေကို စစ်တမ်းကောက်ကြည့်တော့လည်း အတိုအရှည်ထက် သဘာဝကိုသာ မြတ်နိုးကြောင်း 67% အမျိုးသမီးတွေက ဖြေကြပါတယ်။ 13 % ကတော့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါလောက်တော့ အထူးအဆန်းကို ခံစားလိုတယ်လို့ ဖြေထားပြီး၊ 20 % ကတော့ မဖြေတတ်ဘူးလို့ ဆိုပါတယ်။ ဒီတော့ သေချာပေါက်က သင့်အိမ်ရှင်မဟာ သဘာဝအတိုင်းပဲ မြတ်နိုးပါလိမ့်မယ်။ ကောင်းစေချင်လို့ ကြောင်ရုပ်ထိုးကာမှ ဆေးအတွက် လေး-ဆိုတာမျိုး မဖြစ်ပါစေနဲ့။

(၄) သန့်ရှင်းရေးပစ္စည်များကို အရမ်းကာရော မသုံးပါနဲ့
အမျိုးသားတန်ဆာ သန့်ရှင်းရေးပစ္စည်းရယ်လို့ ဒီမှာတော့ မရှိသေးပါဘူး။ အခြားနိုင်ငံများမှာတော့ အနံ့ပါတဲ့ ဆပ်ပြာဆီလိုဟာမျိုး ရနိုင်တယ်လို့ သိရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျန်းမာရေးအတွက် စိတ်ချရမှုက မသေချာပါ။ သဘာဝအတိုင်း ရေသန့်သန့်နဲ့ ဆေးတာက ပိုပြီး သင့်တော်မယ်ထင်ပါတယ်။

(၅) ဆွဲဆန့်ခြင်း မပြုပါနဲ့
အချို့အမျိုးသားများဟာ ရှည်လာမလားလို့ ဆန့်ခြင်းဆွဲခြင်းမျိုးတွေ ပြုလုပ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒါဟာလည်း မှားယွင်းပါတယ်။ နဂိုအခြေအနေနဲ့ မျိုးရိုးဗီဇကိုတော့ ကျော်လို့မရပါဘူး။ ကျော်ချင်ရင်တော့ ကျန်းမာရေးနဲ့ မညီညွတ်တဲ့ ဆေးတွေတော့ ရှိပါတယ်။ စမ်းသပ်သုံးစွဲခြင်း မပြုပါနဲ့။

(၆) Cain Ball အစရှိသော အရာများမထည့်ပါနဲ့
အမျိုးသမီးတွေများ ပိုပြီး စွဲလေမလားစိတ်ကူးနဲ့ တန်ဆာထဲကို ဘောတွေ၊ ဖန်ပေသီးတွေ ထည့်တာမျိုးတွေကိုလည်းတွေ့နေရပေမဲ့ အမျိုးသမီးတွေအတွက်တော့ မည်သို့မထူးခြားဘူးလို့ စစ်တမ်းမှာ ထုတ်ပြန်ကြေညာ ကြပါတယ် ။
#credit-original

ဂိုက္ဆရာမေလး (တိုက္ရိုက္ဖတ္ေအာဝတၳဳ)

Zawgyi Version

သူ႔နာမည္က သဇင္။ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက ကၽြန္ေတာ္၈ တန္း ႏွစ္တုန္းက သခၤ်ာက်ဴရွင္ ဆရာမေလ။ အဲဒီတုန္းက ေန႔တစ္ေန႔ကို ခုထိျပန္သတိရေနတုန္းပဲဗ်ာ။စေနေန႔ေတြဆိုရင္ မသဇင္ကကၽြန္ေတာ္ကို မနက္ ၉ နာရီကေန ၁၁ နာရီထိ လာသင္တယ္။ အဲဒီစေနေန႔ကေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမက အလႉတစ္ခုကိုသြားေနေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသဇင္ မလာခင္ ငွားထားတဲ့ ၾသကားကို ဖြင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ၾသကားၾကည့္ေနရင္း မသဇင္ကိုမွန္းၿပီး လက္ကလည္း ဂြင္းတိုက္ေနမိတယ္။ မွန္းဆိုၾသကားထဲက မင္းသမီးက သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို တူတာကိုး။ အျပင္မွာကလည္း မိုးေတြရြာေနတာမွ သည္းသည္း မည္းမည္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘဲလ္ တီးသံၾကားလို႔ၾသကားကို အျမန္ပိတ္ၿပီး တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ မသဇင္ျဖစ္ေနတယ္။ ]]မမ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ မိုးေရေတြရႊဲလို႔ပါလား။}} ]]ေအးဟယ္ မိုးက သည္းလြန္းေတာ့ထီးေဆာင္းတာေတာင္ မလုံဘူး။}} ]]ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ အဝတ္ေတြသြားယူေပးမယ္။ မမအဝတ္ေတြ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရသြားညႇစ္လိုက္။ ၿပီးမွ ေမေမ့အဝတ္ေတြနဲ႔ လဲလိုက္။}} အဲဒီအခ်ိန္မွာ မသဇင္ရဲ့ မ်က္စိေတြက ေအာက္စိုက္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္စိလမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ၾသကား ၾကည့္ထားလို႔ ပုဆိုးေအာက္က ေတာင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လီးကို ၾကည့္ေနတာ မွန္းသိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္ေနမွန္းသိေတာ့မွ – ]]မမေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားဦးမယ္။}}ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူ႔ရဲ့ မိုးေရေတြရႊဲေနတဲ့ ကိုယ္ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ၿပီး လီးက ပိုေတာင္လာပါေတာ့တယ္။အဝတ္ေတြ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရသြားညႇစ္ၿပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းဝမွာ ရပ္ ေစာင့္ေနတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ယူလာတဲ့ေမေမ့အဝတ္ေတြေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ဝင္လဲခိုင္းလိုက္တယ္။ သူလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အခန္းထဲဝင္ၿပီးတံခါးေစ့လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းတံခါးဂ်က္ ပ်က္ေနေတာ့ ေစ့ထား႐ုံပဲရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္သူအဝတ္လဲတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ ဂြင္ပဲေပါ့။ မသဇင္က သူဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ေလးကို လွန္ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွဘရာစီယာ ျဖဴျဖဴေလးကိုပါခၽြတ္လိုက္ၿပီး တဘက္နဲ႔ သူ႔ရဲ့ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုေရသုတ္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ့ဖြံ့ၿဖိဳးထြားႀကိဳင္းတဲ့နို႔အုံႀကီးေတြ တုန္ခါေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ အတိုင္းသား ျမင္ေနရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွထမီကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး အဝတ္တန္းေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုၾကည့္ ၿပီး လိုးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ ပုဆိုးလွန္ၿပီးေတာင္ေနတဲ့ လီးကို ဂြင္းတိုက္မိပါေတာ့တယ္။ မသဇင္က သူ႔ရဲ့ အတြင္းခံ ေဘာင္း ဘီ ပန္းေရာင္ေလးကို ခၽြတ္ဖို႔ ခါးကုန္းလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ျဖဴေဖြးျပည့္ကားေနတဲ့ဖင္ႀကီး ႏွစ္လုံးေအာက္က ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ေပါင္တံေတြၾကားက အေမႊးမည္းမည္းေတြနဲ႔ ေဆာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကျပဴထြက္ လာတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ေလတိုက္ၿပီး ေစ့ထားတဲ့တံခါး ပြင့္သြားခ်ိန္နဲ႔ခုတင္ေပၚမွာ သူ တင္ထားတဲ့ ေမေမ့အဝတ္ေတြ သူယူဖို႔ လွည့္လိုက္ခ်ိန္နဲ႔က ကြက္တိျဖစ္သြားေတာ့ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူျမင္သြားေတာ့တာေပါ့။ ]]အို၊}} ]]ဟာ၊}} မသဇင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္ကအာေမဋိတ္သံေတြ ၿပိဳင္တူထြက္သြားၾကပါတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးမွ ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခ်ၿပီး ]]မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ မမအဝတ္လဲတာကို ေခ်ာင္းၿပီး ၾကည့္ေနရတာလဲ..။ၿပီးေတာ့ လက္ကလဲ…..}} ဆိုၿပီးဂြင္းတိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက လီးကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ စကားေတြ ရပ္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မထူးေတာ့ဟုဆုံးျဖတ္ကာ အခန္းထဲဝင္လိုက္ၿပီး]]မမရဲ့အလွမွာ နစ္ေမ်ာသြားလိုပါ}}ဆိုၿပီး သူ႔ကို ခုတင္ေပၚတြန္းလွဲၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔နမ္း၊ကၽြန္ေတာ့္လၽွာကို သူ႔ပါးစပ္ထဲထိုးၿပီး အသားကုန္ ေမႊ႕ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႐ုန္းမွာစိုးလို႔ ပက္လက္လန္ေနတဲ့ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွာကၽြတ္ေတာ္က ဖိအိပ္ထားလိုက္ၿပီး နမ္း ေနရင္း လက္ကလည္း ေတာင့္တင္းေနသူ႔ေဆာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုလီးနဲ႔ကလိေနလိုက္တယ္။ သူက ပထမ ေတာ့ ႐ုန္းေနေပမယ့္ ၅မိနစ္ ေလာက္ေနေတာ့ မ႐ုန္းေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ လၽွာကိုပါ သူ႔လၽွာနဲ႔ ျပန္ကလိေပးလာတယ္။ ေစ့ထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ေတြကလည္း ကားလာတယ္။ သူ႔ လက္တစ္ဖက္က ေဖာင္းမို႔မာတင္းေနတဲ့ ေဆာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းကို သူ႔လက္နဲ႔ ျဖဲေပးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မာေတာင္ေနတဲ့ ဒစ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီးေဆာက္ဖုတ္ ႏွစ္ျခမ္းၾကား အေပၚနားက တစ္ပိုင္းတစ္စ ျပဴထြက္လာတဲ့ ေဆာက္စိေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ဒစ္ႀကီးနဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ဖြံ့ၿဖိဳးထြားႀကိဳင္းတဲ့ နို႔ႀကီး ကို အသားကုန္စို႔ေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးေကာ့ၿပီး ညည္းသံေတြပါ ထြက္လာတယ္။ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ဒစ္တစ္ခုလုံးလည္း သူ႔ ေဆာက္ဖုတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြနဲ႔ ရႊဲေနၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ခုတင္ေပၚမွာ တည့္တည့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ေပါင္ေတြၾကားမွာဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္လက္နဲ႔သူ႔ေဆာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ျဖဲလိုက္ေတာ့ေဆာက္ဖုတ္ထဲက အတြင္းသားေလးေတြရဲခနဲ ေပၚလာတယ္။ သူကလည္း ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညာလက္က မာေတာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ ေဆာက္ ဖုတ္ေလးမွာ ရြဲစိုေနတဲ့အရည္ေတြနဲ႔ နယ္လိုက္ၿပီး လီးဒစ္ကိုေဆာက္ဖုတ္အဝမွာ အသာေတ့ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔ဆီက ]အ}ခနဲ ေအာ္သံသာၾကားလိုက္ရတယ္။ ]]အ …..}} ]]အင္း}} ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ေတာင္မတ္ေနတဲ့ လီးႀကီးက ဒစ္တစ္ဝက္ေလာက္ ထိပဲျမဳပ္ၿပီး ဝင္ေနပါတယ္။ သူ လည္း မ်က္စိမွိတ္ အံက်ိတ္ရင္း ဆက္ၿပီးဝင္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ လီးကို ေမၽွာ္လင့္ေနပုံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝင္လက္စ လီးကို ထပ္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ ဒစ္တစ္ခုလုံးဝင္သြားတယ္။ ]]အု၊အင္း၊အင္း၊}}ကၽြန္ေတာ္က လီးကို ေျဖးေျဖးျခင္းေခ်ာ့ၿပီး သြင္းလိုက္၊ ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တဝက္ေလာက္ အထိ ဝင္သြားတယ္။ ]]အား၊အင္း၊ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း၊}} မမႈတ္ဘဲ လိုးေတာ့ နည္းနည္းၾကပ္ေနလို႔ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ သြင္းေနရတာေပါ့။ အဲဒီလို ဒစ္ကိုျမဳပ္႐ုံေလာက္အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနရာက လီးကိုတစ္ဆုံးထိဝင္ေအာင္ ေဆာင့္ထိုးလိုက္ေတာ့- ]]အင္း ၊ကၽြတ္ ၊ကၽြတ္၊ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္လိုက္တာလဲ ကြယ္။}} ]]ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့လို႔ပါ၊ သိပ္နာသြား လား၊ ဟင္၊}} ]]နာတာေပါ့၊ မင္းက မေျပာ မဆိုနဲ႔အရမ္းသြင္းထဲ့ လိုက္တာကိုး၊}} ကၽြန္ေတာ္လည္း လီးကို အဆုံးထိတအားထိုးမသြင္းေတာ့ဘဲ တဝက္ေလာက္ပဲသြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးေန လိုက္ တယ္။ သူလည္း အေတာ္ေလး ခံလို႔ေကာင္းလာပုံရတယ္။ သူ႔ ေဆာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကား ျပဴထြက္ေနတဲ့ ေဆာက္စိေလး ကို သူ႔လက္နဲ႔ ပြတ္ေပးေနတယ္။ ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]အခု မနာေတာ့ဘူး မဟုတ္လားမသဇင္။}} ]]အင္း … မနာေတာ့ဘူးကြယ္}} ]]>ပတ္ ၊>ပတ္ ၊ဘြတ္ ၊>ပတ္ ၊}} ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ကၽြန္ေတာ္က လီးကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္ေနရာက အားပါးတရပဲကုန္းေဆာင့္ လိုက္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က
စိတ္လိုက္မာန္ပါႏွင့္ အားပါးတရေဆာင့္ထိုးလိုက္ေတာ့ လီးႀကီးက ေဆာက္ေခါင္း အဆုံးအထိ ဝင္သြားေတာ့တာေပါ့။ ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]>ပတ္၊ ဘြတ္၊}} ]]အမေလး မင္းမင္း ရယ္ ကၽြတ္ကၽြတ္၊}} ]]အိုး မမရယ္ ေကာင္းလိုက္တာ}} ]]အင့္ အင့္ အား ေဆာက္ဖုတ္ထဲမွာဘယ္လိုျဖစ္ ေနမွန္းကို မသိပါဘူး။}} ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ လိုက္မာန္ပါႏွင့္အားပါးတရ ေဆာင့္ေနသလို သူကလည္းဖင္ကို<ကေပးရင္း ေဆာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုနဲ႔ လီးကို ညႇပ္ၿပီး ဆြဲေပးေနတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ဇိမ္ေတြ႕သြားၿပီး အေပၚကေနနင္းကန္ေဆာင့္ေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သူ႔ရဲ့ ဖြံ့ၿဖိဳးထြားႀကိဳင္းတဲ့ နို႔အုံႀကီးကို လ်ာနဲ႔ ကုန္းၿပီး လၽွက္လိုက္ပါေသးတယ္။ ]]မမ အေပၚက လုပ္ ေပးေနာ္။}}ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ေပးလိုက္ရာ သူက အေပၚမွ ကားယားခြၿပီး လီးထိပ္ေပၚမွာ ေဆာက္ဖုတ္အေခါင္းေပါက္ကိုေတ့ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တဆုံးဝင္သြားတာေပါ့။ သူ႔ ေဆာက္ဖုတ္မွာလဲ အရည္ေတြ ရြဲစိုေနတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ပဲ ဝင္သြားတာေပါ့။ သူက အရင္း ထိေအာင္ ထိုင္ခ်လိုက္၊ ျပန္ႏွစ္ဖက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို ေအာက္ကေနေကာ့ၿပီး ျပန္လိုးေပးတာေပါ့။ သူကလည္း တရႉးရႉး တရွဲရွဲႏွင့္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေနတာ ]]ဖြပ္ကနဲ၊ ဖြပ္ကနဲ}} ေနတာပဲ။ ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]>ပတ္၊ ဘြတ္၊}} ]]အမေလး မင္းမင္း ရယ္}} ]]အို။ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ ေကာင္းတယ္ မသဇင္ရယ္။}} ခဏေနေတာ့ သူ မာန္တက္လာၿပီးသူ႔ဖင္ႀကီးကို ေျမႇာက္ၿပီး တဇတ္ဇတ္နဲ႔လီးကို အသားကုန္ ေဆာင့္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အရသာအေကာင္းဆုံး ေတြ႕ေနသလို သူ႔အဖို႔မွာလဲ ေျပာမျပနိုင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူက တရႉးရႉး တရွဲရွဲႏွင့္ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္လီးထဲက လရည္ေတြ ပန္းထြက္လာၿပီးၿပီးသြားေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ]]ေကာင္းလိုက္တာ မမရယ္၊ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ဟင္း။ မမေရာ ေက်နပ္ရဲ့လား ဟင္။}} ]]အင္း မမလဲ ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ မင္းမင္းလီးႀကီးကမမ ေဆာက္ဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီး ေဆာက္ဖုတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိပါဘူး။ }} ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးခ်င္း ယွဥ္လွဲေနရင္း တြတ္ထိုးေနၾကတယ္။ စကားေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြက သူ႔ နို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္စီ ပြတ္ေခ်ေပးေနသလို သူ႔လက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ လီးႀကီးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကလိေနေတာ့ လီးႀကီးက ျပန္ ေတာင္မတ္လာတာေပါ့။ ]]မမ ကလိေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လီးက ျပန္ေတာင္ လာၿပီမမရဲ့။ ထပ္လုပ္ဦးမယ္ေနာ္}} ]]ဟင္၊ မင္းမင္းကလဲ၊ မဝေသးလို႔လား။}} ]]မမ ေဆာက္ဖုတ္က လိုးရတာအရမ္းေကာင္းေတာ့၊ ဘယ္လုပ္လို႔ ဝမွာလဲ။တစ္ခ်ီ ေလာက္လိုးပါရေစဦး၊ ေနာ္။}} ]]လူႀကီးေတြ ျပန္လာရင္ သိသြားပါဦးမယ္ မင္းမင္း ရယ္။}} ]]မဂၤလာေဆာင္က ၁၁နာရီမွၿပီးမွာဆိုေတာ့ သူတို႔ က ၁၁နာရီခြဲေလာက္မွေရာက္မွာပါ မမရယ္။}} ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ပက္လက္လွန္အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ေဘးကေနသူ႔ဘက္ေစာင္းအိပ္၊ သူ႔ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ကိုေျမႇာက္ၿပီး အရည္ေတြေပပြေနတဲ့ သူ႔ေဆာက္ပတ္အဝမွာ လီးကိုအသာေတ့ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေတြကို ဒစ္ဖ်ားနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ပြတ္ေပးေနရင္း သူ႔ေဆာက္စိေလးကိုပါ လက္ညႇိုးနဲ႔ လက္မ ၾကားမွာ ညႇပ္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ မသဇင္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္ လူးလာပါတယ္။ ]]မင္းမင္းရယ္၊ ဘယ္လို လုပ္ေနတာလဲကြယ္၊ မမ အရမ္းယားေနၿပီ၊ လိုးမွာျဖင့္လဲ လီးသြင္းၿပီး လိုးေပးပါေတာ့ကြယ္၊ဟင္း၊ ဟင္း။}}
သူ လိုးခိုင္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကမလိုးေသးဘဲ သူ႔ ညာဘက္ေပါင္ကိုကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ဖိဆြဲလိုက္ၿပီး ျပဲထြက္လာတဲ့ ေဆာက္ဖုတ္ႀကီး ၾကားကေဆာက္စိေလးကို လီးထိပ္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ဖိပြတ္ေပးေနလိုက္ပါတယ္၊ ]အင္း}၊]အင္း} နဲ႔ သူ႔ ညည္းသံေတြထြက္လာေတာ့ ေဆာက္စိေလးကို ဒစ္နဲ႔ဆက္တိုက္ ထပ္ၿပီး ပြတ္ပစ္ လိုက္ပါတယ္။ ]]အံမယ္ေလး မင္းမင္းရယ္၊ လိုးပါ၊လိုးပါဆိုေတာ့လဲ မလိုးပဲ ပြတ္ေနတယ္။ မမအရမ္းခံခ်င္ေနၿပီ၊ လိုးပါေတာ့၊ သြင္း၊ သြင္း၊အား။}} သူဖီးဝင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းလိုးခိုင္းေနတုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လီးကို သူ႔ရဲ့ေဆာက္ဖုတ္ထဲ ေဆာင့္ထိုးလိုက္ပါတယ္။ ]]ရႉး ရႉး ရႉး ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ေကာင္းလိုက္တာ အိုအို}} ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ေဘးကေန သူ႔ဘက္ေစာင္းအိပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လီးကို အဆုံးအထိ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့သူလည္း ဖီးဝင္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုလွည့္ ခါးကိုေကာ့ၿပီး သူ႔ဖင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ တိုး ေပးေတာ့တာေပါ့။ ]]အို။ အင့္ ရႉး ရႉး ရႉး ကၽြတ္ကၽြတ္၊ အင္းဟင္း။ မင္းမင္း ရယ္။}} ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]>ပတ္၊ ဘြတ္၊}} ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အလိုး အေဆာင့္မွာသူ မိန္းေမာသြားၿပီး အားပါးတရပဲ ေကာ့ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသားကုန္ကို ေဆာင့္တာေပါ့။ ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]မမ အခုေကာ နာေနေသးလား}} ]]ဟင့္အင္း … မနာေတာ့ဘူး}} ]]>ပတ္ ၊>ပတ္ ၊ဘြတ္ ၊>ပတ္ ၊}} ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]ရႉး ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ }} ကၽြန္ေတာ္က ပိုၿပီး ၾကမ္းလာေလေလ သူက ပိုၿပီး ေကာ့ေကာ့ ေပးေလေလႏွင့္ႏွစ္ဦးသား သဲသဲမဲမဲပင္ လိုးေနခံေနၾကတာ ကုတင္တစ္ခုလုံး ကၽြီကနဲ၊ ကၽြီကနဲ ျမည္ေနေတာ့ တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ လိုးေနရင္းနဲ႔အားမရေတာ့လို႔ သူ႔ကို ေလးဖက္ေထာက္ ၿပီး ကုန္းခိုင္းလိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္က ကုန္းေနတဲ့ သူ႔အေနာက္မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး မာေတာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးကိုကိုင္ၿပီး လီးဒစ္ကိုေဆာက္ဖုတ္အဝမွာ အသာေတ့ၿပီး အဆုံးအထိဝင္ေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ ]]အား၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ကၽြန္ေတာ္လည္း လီးကို အဆုံးအထိ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးေနလိုက္တယ္။ သူကလည္း ေလးဖက္ ေထာက္ ခံရတာ ႀကိဳက္သြားပုံရတယ္။ ခဏေနေတာ့ခါးေကာ့ၿပီး သူ႔ဖင္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္တိုးတိုးေပးလာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အသံအစုံထြက္လာတယ္။ ]]မင္းမင္းရယ္၊ အင္း}} ]]>ပတ္၊ ဘြတ္၊}} ]]အား၊ကၽြတ္ ကၽြတ္၊}} သူ အရွိန္တက္လာ မွန္းသိလို႔ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လီးအသြင္းအထုတ္လုပ္ေနတဲ့ အရွိန္ကိုတင္လိုက္တယ္။ ]]အား၊ အင့္ အင့္ }} ]]ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ အင္း}} ]]>ပတ္၊ ဘြတ္၊}}
]]အမေလး မင္းမင္း ရယ္}} ]]အိုး မမရယ္ ေကာင္းလိုက္တာ}} ]]အင့္ အင့္ အား ေဆာက္ဖုတ္ထဲမွာက်ိန္းေနတာပဲ မင္းမင္းရယ္။ အား}} ]]>ပတ္၊ ဘြတ္၊>ပတ္၊ ဘြတ္၊>ပတ္၊ ဘြတ္၊>ပတ္၊ ဘြတ္၊}} ]]အို ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ေနတာလဲ။အင္း ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ ]] ကၽြန္ေတာ္လည္း မာန္တက္လာၿပီးေကာ့ေပးထား တဲ့ သူ႔ရဲ့ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို အသားကုန္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အပီ အျပင္လိုးေပးေနလိုက္တယ္။ အခ်က္ ၃ဝေလာက္ မနားတမ္းေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ကၽြန္ေတာ့္လီးထဲကလရည္ေတြဟာ ထြက္ က်ခ်င္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းကၽြန္ေတာ့္လီးကို သူ႔ေဆာက္ဖုတ္ထဲအဆုံးအထိဝင္ေအာင္ဖိသြင္းရင္း လီးထဲက လရည္ေတြကို ပန္းထုတ္ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ]]အား ေကာင္းလိုက္တာ။ ရွီး..}} ]]အမေလး ပူခနဲပဲ။}} ႏွစ္ခ်ီဆက္တိုက္ မနားတမ္းခံလိုက္ရလို႔ မသဇင္ေမာၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တုန္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေခါင္းနားမွာ ေဆာင္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ လီးကို သူ႔ပါးစပ္နား ေတ့ေပး လိုက္တယ္။ ]]ဟင္ မင္းမင္း၊ ဒါက ဘာလုပ္တာတုန္း။}} ]]အမႈတ္ခံခ်င္လို႔ပါ ဗ်ာ။}} ]]ဘယ္လို။}} ]]မမလၽွာေလးနဲ႔ လၽွက္ေပးေလ။}} ]]ဒီလီးႀကီးကို၊ ႏွစ္ခ်ီဆက္တိုက္အားပါးတရ လိုးၿပီးတာေတာင္ မေက်နပ္နိုင္ေသးဘူးလား မင္းမင္းရယ္။ ခံရတဲ့လူကေမ်ာ့ေနၿပီ။}} ]]လုပ္ပါဗ်ာ၊ တစ္ခါမွ အမႈတ္မခံဖူးလို႔ပါ။}} ]]လူႀကီးေတြ သိသြားမွာ ေၾကာက္တယ္ကြယ္။}} ]]လူႀကီးေတြက ၁၁နာရီခြဲေလာက္မွေရာက္မွာပါဆို၊ အခုမွ ၁၁နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိပါေသးတယ္ မမရယ္။ ခဏေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္မႈတ္ေပးပါဗ်ာ။ အမႈတ္ခံခ်င္လြန္းလို႔ပါ}} ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လီးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာတင္ေပးလိုက္တယ္။ မသဇင္က သူ႔ ပါးစပ္ကိုဟေပးေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္ကလည္း ဒစ္ကိုထည္လိုက္ၿပီး- ]]မမ ငုံထားၿပီး မမ ေခါင္းကို ေရွတိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးေနာ္။}} ဆိုေတာ့ သူက ဒစ္ကို ငုံထားရင္း အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးရွာပါတယ္။ ]]အား၊ အူး ေကာင္းလိုက္တာမမရယ္၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္။}} ပက္လက္လွန္ လွဲခ်ေနရင္းကၽြန္ေတာ့္ ဒစ္ တစ္ခုလုံးကို သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ငုံ၊ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိၿပီး အခါ ၂၀ ေလာက္ဆက္တိုက္ သူ႔ ပါးစပ္ ထဲ စုပ္သြင္းလိုက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ]]မင္းမင္းရယ္၊ လူႀကီးေတြ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မယ္၊ ေတာ္ေတာ့ေနာ္။}} ]]ကၽြန္ေတာ့္လီးကို မမလၽွာေလးနဲ႔ ခဏလၽွက္ေပးပါဦးဗ်ာ။ မမမႈတ္တာ အရမ္းေကာင္းလို႔ပါ။ လၽွာေလးနဲ႔လၽွက္ေပးၿပီးရင္ေတာ့ ေတာ္ပါၿပီ။}}ဆိုေတာ့ သူက လီးကိုအရင္းက ကိုင္ၿပီးဒစ္ႀကီးကို လၽွာနဲ႔ ၂ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ကလိေပးရွာပါတယ္။ သူ႔ပါးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လီးက လရည္ေတြ ေပလို႔။ ၿပီးမွ ]]ေတာ္ၿပီေနာ္ မင္း မင္း။ မမ အဝတ္ဝတ္ေတာ့ မယ္။ မင္းမင္းလဲ အဝတ္ ဝတ္ေတာ့။ လူႀကီးေတြ ေရာက္လာေတာ့မယ္။ မဝေသးရင္လဲ ေနာက္ေန႔ေတြမွေနေတာ့။}} ]]တစ္ကယ္ေနာ္မမ။ ေနာက္ေန႔ေတြလဲလိုးမယ္ေနာ္။}} ]]ေအးပါ မင္းမင္းရယ္။ မမတစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ လီးနဲ႔အလိုးမခံဖူးေသးဘူး။ မင္းလိုးေပးမွပဲ မမလည္း လီးနဲ႔ အလိုးခံရတဲ့အရသာကို ေကာင္း ေကာင္းသိရေတာ့တာပါပဲကြယ္။ ေဆာက္ပတ္ကအစပိုင္းသာနာတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ မမလဲ မင္းမင္းနဲ႔လိုးရတာ ႀကိဳက္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္လဲ လိုးၾကတာေပါ့။ လူႀကီးေတြရွိေနရင္ေတာ့ အထာေလးနဲ႔ပဲ ေနလိုက္ေပါ့}} ]]အင္းပါ မသဇင္ရဲ့ ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ေတာ့ မမ ကို ကၽြန္ေတာ္မလိုးခင္ မမေဆာက္ပတ္ကို အရင္လၽွက္ေပးဦးမယ္။ ဒါမွ မမေဆာက္ပတ္က အရည္ေတြထြက္လာၿပီးလိုးတဲ့ အခါ မမ ခံနိုင္မွာ။}}
ၿပီးပါၿပီ ။

crd-Original

လမ္းၾကံဳတုန္းေလး 1mbေတာင္မျပည့္တဲ့ ေအာစာအုပ္ေကာင္းေလး တစ္အုပ္ေလာက္
ေဒါင္းလုပ္ဆြဲသြားလိုက္ပါအံုး(5က်ပ္ေတာင္မကုန္ပါဘူး)

                 
UNICODE VERSION

သူ့နာမည်က သဇင်။ကျွန်တော် ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော်၈ တန်း နှစ်တုန်းက သင်္ချာကျူရှင် ဆရာမလေ။ အဲဒီတုန်းက နေ့တစ်နေ့ကို ခုထိပြန်သတိရနေတုန်းပဲဗျာ။စနေနေ့တွေဆိုရင် မသဇင်ကကျွန်တော်ကို မနက် ၉ နာရီကနေ ၁၁ နာရီထိ လာသင်တယ်။ အဲဒီစနေနေ့ကတော့ အဖေနဲ့ အမေက အလှူတစ်ခုကိုသွားနေတော့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ ကျွန်တော်လည်း မသဇင် မလာခင် ငှားထားတဲ့ သြကားကို ဖွင့်ကြည့်နေမိတယ်။သြကားကြည့်နေရင်း မသဇင်ကိုမှန်းပြီး လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်နေမိတယ်။ မှန်းဆိုသြကားထဲက မင်းသမီးက သူနဲ့ တော်တော်ကို တူတာကိုး။ အပြင်မှာကလည်း မိုးတွေရွာနေတာမှ သည်းသည်း မည်းမည်းပဲ။ အဲဒီအချိန်မှာ ဘဲလ် တီးသံကြားလို့သြကားကို အမြန်ပိတ်ပြီး တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ မသဇင်ဖြစ်နေတယ်။ ]]မမ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ မိုးရေတွေရွှဲလို့ပါလား။}} ]]အေးဟယ် မိုးက သည်းလွန်းတော့ထီးဆောင်းတာတောင် မလုံဘူး။}} ]]ကျွန်တော် မေမေ့ အဝတ်တွေသွားယူပေးမယ်။ မမအဝတ်တွေ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေသွားညှစ်လိုက်။ ပြီးမှ မေမေ့အဝတ်တွေနဲ့ လဲလိုက်။}} အဲဒီအချိန်မှာ မသဇင်ရဲ့ မျက်စိတွေက အောက်စိုက်နေတာကြောင့် သူ့မျက်စိလမ်းကြောင်းကို လိုက်ကြည့်တော့ သြကား ကြည့်ထားလို့ ပုဆိုးအောက်က တောင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးကို ကြည့်နေတာ မှန်းသိလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် အကဲခတ်နေမှန်းသိတော့မှ – ]]မမရေချိုးခန်းထဲ သွားဦးမယ်။}}ဆိုပြီး ထွက်သွားတော့ ကျွန်တော်လည်းသူ့ရဲ့ မိုးရေတွေရွှဲနေတဲ့ ကိုယ်နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး လီးက ပိုတောင်လာပါတော့တယ်။အဝတ်တွေ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေသွားညှစ်ပြီးလို့ ကျွန်တော့်အခန်းဝမှာ ရပ် စောင့်နေတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော် ယူလာတဲ့မေမေ့အဝတ်တွေပေးပြီး ကျွန်တော့်အခန်းမှာ ဝင်လဲခိုင်းလိုက်တယ်။ သူလဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ အခန်းထဲဝင်ပြီးတံခါးစေ့လိုက်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ကျွန်တော့် အခန်းတံခါးဂျက် ပျက်နေတော့ စေ့ထားရုံပဲရတယ်။ ကျွန်တော့် အတွက်သူအဝတ်လဲတာကို ချောင်းကြည့်ဖို့ ဂွင်ပဲပေါ့။ မသဇင်က သူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်လေးကို လှန်ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှဘရာစီယာ ဖြူဖြူလေးကိုပါချွတ်လိုက်ပြီး တဘက်နဲ့ သူ့ရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကိုရေသုတ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ဖွံ့ဖြိုးထွားကြိုင်းတဲ့နို့အုံကြီးတွေ တုန်ခါနေတာကို ကျွန်တော် အတိုင်းသား မြင်နေရတာပေါ့။ ပြီးတော့မှထမီကို ချွတ်လိုက်ပြီး အဝတ်တန်းပေါ် တင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုကြည့် ပြီး လိုးချင်စိတ်ပေါက်လာလို့ ပုဆိုးလှန်ပြီးတောင်နေတဲ့ လီးကို ဂွင်းတိုက်မိပါတော့တယ်။ မသဇင်က သူ့ရဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်း ဘီ ပန်းရောင်လေးကို ချွတ်ဖို့ ခါးကုန်းလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ ဖြူဖွေးပြည့်ကားနေတဲ့ဖင်ကြီး နှစ်လုံးအောက်က ဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တံတွေကြားက အမွှေးမည်းမည်းတွေနဲ့ ဆောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကပြူထွက် လာတယ်။ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ လေတိုက်ပြီး စေ့ထားတဲ့တံခါး ပွင့်သွားချိန်နဲ့ခုတင်ပေါ်မှာ သူ တင်ထားတဲ့ မေမေ့အဝတ်တွေ သူယူဖို့ လှည့်လိုက်ချိန်နဲ့က ကွက်တိဖြစ်သွားတော့ သူ့ကို ကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သူမြင်သွားတော့တာပေါ့။ ]]အို၊}} ]]ဟာ၊}} မသဇင်နဲ့ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကအာမေဋိတ်သံတွေ ပြိုင်တူထွက်သွားကြပါတယ်။ သူ ကျွန်တော့်ကို တအံ့တသြကြည့်နေပါတယ်။ ပြီးမှ ခုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချပြီး ]]မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့ မမအဝတ်လဲတာကို ချောင်းပြီး ကြည့်နေရတာလဲ..။ပြီးတော့ လက်ကလဲ…..}} ဆိုပြီးဂွင်းတိုက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်နဲ့ ကျွန်တော့် လက်ထဲက လီးကို ကြည့်ပြီး သူ့ စကားတွေ ရပ်သွားတယ်။

ကျွန်တော်လည်း မထူးတော့ဟုဆုံးဖြတ်ကာ အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး]]မမရဲ့အလှမှာ နစ်မျောသွားလိုပါ}}ဆိုပြီး သူ့ကို ခုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်း၊ကျွန်တော့်လျှာကို သူ့ပါးစပ်ထဲထိုးပြီး အသားကုန် မွှေ့ပစ်လိုက်တယ်။ သူရုန်းမှာစိုးလို့ ပက်လက်လန်နေတဲ့ သူ့ ကိုယ်ပေါ်မှာကျွတ်တော်က ဖိအိပ်ထားလိုက်ပြီး နမ်း နေရင်း လက်ကလည်း တောင့်တင်းနေသူ့ဆောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကိုလီးနဲ့ကလိနေလိုက်တယ်။ သူက ပထမ တော့ ရုန်းနေပေမယ့် ၅မိနစ် လောက်နေတော့ မရုန်းတော့ဘဲ ကျွန်တော့် လျှာကိုပါ သူ့လျှာနဲ့ ပြန်ကလိပေးလာတယ်။ စေ့ထားတဲ့ သူ့ပေါင်တွေကလည်း ကားလာတယ်။ သူ့ လက်တစ်ဖက်က ဖောင်းမို့မာတင်းနေတဲ့ ဆောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို သူ့လက်နဲ့ ဖြဲပေးလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မာတောင်နေတဲ့ ဒစ်ကြီးကို ကိုင်ပြီးဆောက်ဖုတ် နှစ်ခြမ်းကြား အပေါ်နားက တစ်ပိုင်းတစ်စ ပြူထွက်လာတဲ့ ဆောက်စိလေးကို ကျွန်တော့်ဒစ်ကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ဖွံ့ဖြိုးထွားကြိုင်းတဲ့ နို့ကြီး ကို အသားကုန်စို့တော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကော့ပြီး ညည်းသံတွေပါ ထွက်လာတယ်။ကျွန်တော်ရဲ့ ဒစ်တစ်ခုလုံးလည်း သူ့ ဆောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေပြီလေ။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ကို ခုတင်ပေါ်မှာ တည့်တည့်ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးမှ သူ့ပေါင်တွေကြားမှာဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ကျွန်တော့် ဘယ်လက်နဲ့သူ့ဆောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်တော့ဆောက်ဖုတ်ထဲက အတွင်းသားလေးတွေရဲခနဲ ပေါ်လာတယ်။ သူကလည်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးထားတယ်။ ကျွန်တော့်ညာလက်က မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး သူ့ ဆောက် ဖုတ်လေးမှာ ရွဲစိုနေတဲ့အရည်တွေနဲ့ နယ်လိုက်ပြီး လီးဒစ်ကိုဆောက်ဖုတ်အဝမှာ အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့ သူ့ဆီက ]အ}ခနဲ အော်သံသာကြားလိုက်ရတယ်။ ]]အ …..}} ]]အင်း}} အောက်ကို ငုံ့ကြည့် လိုက်တော့တောင်မတ်နေတဲ့ လီးကြီးက ဒစ်တစ်ဝက်လောက် ထိပဲမြုပ်ပြီး ဝင်နေပါတယ်။ သူ လည်း မျက်စိမှိတ် အံကျိတ်ရင်း ဆက်ပြီးဝင်လာမယ့် ကျွန်တော့် လီးကို မျှော်လင့်နေပုံရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဝင်လက်စ လီးကို ထပ်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဒစ်တစ်ခုလုံးဝင်သွားတယ်။ ]]အု၊အင်း၊အင်း၊}}ကျွန်တော်က လီးကို ဖြေးဖြေးခြင်းချော့ပြီး သွင်းလိုက်၊ ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ တဝက်လောက် အထိ ဝင်သွားတယ်။ ]]အား၊အင်း၊ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း၊}} မမှုတ်ဘဲ လိုးတော့ နည်းနည်းကြပ်နေလို့ ချော့ချော့ မော့မော့ သွင်းနေရတာပေါ့။ အဲဒီလို ဒစ်ကိုမြုပ်ရုံလောက်အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရာက လီးကိုတစ်ဆုံးထိဝင်အောင် ဆောင့်ထိုးလိုက်တော့- ]]အင်း ၊ကျွတ် ၊ကျွတ်၊ ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲ ကွယ်။}} ]]ကျွန်တော် စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့လို့ပါ၊ သိပ်နာသွား လား၊ ဟင်၊}} ]]နာတာပေါ့၊ မင်းက မပြော မဆိုနဲ့အရမ်းသွင်းထဲ့ လိုက်တာကိုး၊}} ကျွန်တော်လည်း လီးကို အဆုံးထိတအားထိုးမသွင်းတော့ဘဲ တဝက်လောက်ပဲသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေ လိုက် တယ်။ သူလည်း အတော်လေး ခံလို့ကောင်းလာပုံရတယ်။ သူ့ ဆောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြား ပြူထွက်နေတဲ့ ဆောက်စိလေး ကို သူ့လက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတယ်။ ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]အခု မနာတော့ဘူး မဟုတ်လားမသဇင်။}} ]]အင်း … မနာတော့ဘူးကွယ်}} ]]>ပတ် ၊>ပတ် ၊ဘွတ် ၊>ပတ် ၊}} ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ကျွန်တော်က လီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေရာက အားပါးတရပဲကုန်းဆောင့် လိုက်တော့သည်။ ကျွန်တော်က
စိတ်လိုက်မာန်ပါနှင့် အားပါးတရဆောင့်ထိုးလိုက်တော့ လီးကြီးက ဆောက်ခေါင်း အဆုံးအထိ ဝင်သွားတော့တာပေါ့။ ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]>ပတ်၊ ဘွတ်၊}} ]]အမလေး မင်းမင်း ရယ် ကျွတ်ကျွတ်၊}} ]]အိုး မမရယ် ကောင်းလိုက်တာ}} ]]အင့် အင့် အား ဆောက်ဖုတ်ထဲမှာဘယ်လိုဖြစ် နေမှန်းကို မသိပါဘူး။}} ကျွန်တော်က စိတ် လိုက်မာန်ပါနှင့်အားပါးတရ ဆောင့်နေသလို သူကလည်းဖင်ကို<ကပေးရင်း ဆောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုနဲ့ လီးကို ညှပ်ပြီး ဆွဲပေးနေတယ်။ကျွန်တော် ဇိမ်တွေ့သွားပြီး အပေါ်ကနေနင်းကန်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူ့ရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးထွားကြိုင်းတဲ့ နို့အုံကြီးကို လျာနဲ့ ကုန်းပြီး လျှက်လိုက်ပါသေးတယ်။ ]]မမ အပေါ်က လုပ် ပေးနော်။}}ဆိုပြီး ကျွန်တော်က ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်ရာ သူက အပေါ်မှ ကားယားခွပြီး လီးထိပ်ပေါ်မှာ ဆောက်ဖုတ်အခေါင်းပေါက်ကိုတေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့တဆုံးဝင်သွားတာပေါ့။ သူ့ ဆောက်ဖုတ်မှာလဲ အရည်တွေ ရွဲစိုနေတာကိုး။ အဲဒီတော့ချောချောမွေ့မွေ့ပဲ ဝင်သွားတာပေါ့။ သူက အရင်း ထိအောင် ထိုင်ချလိုက်၊ ပြန်နှစ်ဖက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ကို အောက်ကနေကော့ပြီး ပြန်လိုးပေးတာပေါ့။ သူကလည်း တရှူးရှူး တရှဲရှဲနှင့် ဆက်တိုက်ဆောင့်နေတာ ]]ဖွပ်ကနဲ၊ ဖွပ်ကနဲ}} နေတာပဲ။ ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]>ပတ်၊ ဘွတ်၊}} ]]အမလေး မင်းမင်း ရယ်}} ]]အို။ ကျွတ် ကျွတ်၊ ကောင်းတယ် မသဇင်ရယ်။}} ခဏနေတော့ သူ မာန်တက်လာပြီးသူ့ဖင်ကြီးကို မြှောက်ပြီး တဇတ်ဇတ်နဲ့လီးကို အသားကုန် ဆောင့်တော့တာပါပဲ။ ကျွန်တော့် အရသာအကောင်းဆုံး တွေ့နေသလို သူ့အဖို့မှာလဲ ပြောမပြနိုင် လောက်အောင် ဖြစ်နေတာပေါ့။ သူက တရှူးရှူး တရှဲရှဲနှင့် ဆက်တိုက် ဆောင့်နေတုန်း ကျွန်တော့်လီးထဲက လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပြီးပြီးသွားတော့တာပဲဗျာ။ ]]ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်၊ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး၊ဟင်း။ မမရော ကျေနပ်ရဲ့လား ဟင်။}} ]]အင်း မမလဲ ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး၊ မင်းမင်းလီးကြီးကမမ ဆောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကျပ်နေပြီး ဆောက်ဖုတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းကိုမသိပါဘူး။ }} နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်း ယှဉ်လှဲနေရင်း တွတ်ထိုးနေကြတယ်။ စကားပြောရင်း ကျွန်တော့် လက်တွေက သူ့ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ပွတ်ချေပေးနေသလို သူ့လက်ကလည်း ကျွန်တော့် လီးကြီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ကလိနေတော့ လီးကြီးက ပြန် တောင်မတ်လာတာပေါ့။ ]]မမ ကလိနေတာနဲ့ ကျွန်တော့်လီးက ပြန်တောင် လာပြီမမရဲ့။ ထပ်လုပ်ဦးမယ်နော်}} ]]ဟင်၊ မင်းမင်းကလဲ၊ မဝသေးလို့လား။}} ]]မမ ဆောက်ဖုတ်က လိုးရတာအရမ်းကောင်းတော့၊ ဘယ်လုပ်လို့ ဝမှာလဲ။တစ်ချီ လောက်လိုးပါရစေဦး၊ နော်။}} ]]လူကြီးတွေ ပြန်လာရင် သိသွားပါဦးမယ် မင်းမင်း ရယ်။}} ]]မင်္ဂလာဆောင်က ၁၁နာရီမှပြီးမှာဆိုတော့ သူတို့ က ၁၁နာရီခွဲလောက်မှရောက်မှာပါ မမရယ်။}} ကျွန်တော်က ပြောရင်း ဆိုရင်းနဲ့ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ သူ့ဘေးကနေသူ့ဘက်စောင်းအိပ်၊ သူ့ခြေထောက် တစ်ဖက်ကိုမြှောက်ပြီး အရည်တွေပေပွနေတဲ့ သူ့ဆောက်ပတ်အဝမှာ လီးကိုအသာတေ့ပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တွေကို ဒစ်ဖျားနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ် ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီလို ပွတ်ပေးနေရင်း သူ့ဆောက်စိလေးကိုပါ လက်ညှိုးနဲ့ လက်မ ကြားမှာ ညှပ်ပြီး ချေပေးလိုက်တော့ မသဇင်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့် လူးလာပါတယ်။ ]]မင်းမင်းရယ်၊ ဘယ်လို လုပ်နေတာလဲကွယ်၊ မမ အရမ်းယားနေပြီ၊ လိုးမှာဖြင့်လဲ လီးသွင်းပြီး လိုးပေးပါတော့ကွယ်၊ဟင်း၊ ဟင်း။}}
သူ လိုးခိုင်နေပေမယ့် ကျွန်တော်ကမလိုးသေးဘဲ သူ့ ညာဘက်ပေါင်ကိုကျွန်တော့် ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ဖိဆွဲလိုက်ပြီး ပြဲထွက်လာတဲ့ ဆောက်ဖုတ်ကြီး ကြားကဆောက်စိလေးကို လီးထိပ်နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဖိပွတ်ပေးနေလိုက်ပါတယ်၊ ]အင်း}၊]အင်း} နဲ့ သူ့ ညည်းသံတွေထွက်လာတော့ ဆောက်စိလေးကို ဒစ်နဲ့ဆက်တိုက် ထပ်ပြီး ပွတ်ပစ် လိုက်ပါတယ်။ ]]အံမယ်လေး မင်းမင်းရယ်၊ လိုးပါ၊လိုးပါဆိုတော့လဲ မလိုးပဲ ပွတ်နေတယ်။ မမအရမ်းခံချင်နေပြီ၊ လိုးပါတော့၊ သွင်း၊ သွင်း၊အား။}} သူဖီးဝင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို အတင်းလိုးခိုင်းနေတုန်းမှာ ကျွန်တော့်ရဲ့လီးကို သူ့ရဲ့ဆောက်ဖုတ်ထဲ ဆောင့်ထိုးလိုက်ပါတယ်။ ]]ရှူး ရှူး ရှူး ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်၊ကောင်းလိုက်တာ အိုအို}} ကျွန်တော်ကလည်း ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ သူ့ဘေးကနေ သူ့ဘက်စောင်းအိပ်ရင်း ကျွန်တော့်လီးကို အဆုံးအထိ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တော့သူလည်း ဖီးဝင်ပြီး တစ်ဖက်ကိုလှည့် ခါးကိုကော့ပြီး သူ့ဖင်ကို ကျွန်တော့်ဘက် တိုး ပေးတော့တာပေါ့။ ]]အို။ အင့် ရှူး ရှူး ရှူး ကျွတ်ကျွတ်၊ အင်းဟင်း။ မင်းမင်း ရယ်။}} ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]>ပတ်၊ ဘွတ်၊}} ကျွန်တော့်ရဲ့ အလိုး အဆောင့်မှာသူ မိန်းမောသွားပြီး အားပါးတရပဲ ကော့ပေးနေပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အသားကုန်ကို ဆောင့်တာပေါ့။ ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]မမ အခုကော နာနေသေးလား}} ]]ဟင့်အင်း … မနာတော့ဘူး}} ]]>ပတ် ၊>ပတ် ၊ဘွတ် ၊>ပတ် ၊}} ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]ရှူး ကျွတ် ကျွတ်၊ }} ကျွန်တော်က ပိုပြီး ကြမ်းလာလေလေ သူက ပိုပြီး ကော့ကော့ ပေးလေလေနှင့်နှစ်ဦးသား သဲသဲမဲမဲပင် လိုးနေခံနေကြတာ ကုတင်တစ်ခုလုံး ကျွီကနဲ၊ ကျွီကနဲ မြည်နေတော့ တာပေါ့။ ကျွန်တော် လိုးနေရင်းနဲ့အားမရတော့လို့ သူ့ကို လေးဖက်ထောက် ပြီး ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ကျွန်တော်က ကုန်းနေတဲ့ သူ့အနောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး လီးဒစ်ကိုဆောက်ဖုတ်အဝမှာ အသာတေ့ပြီး အဆုံးအထိဝင်အောင် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ]]အား၊ ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ကျွန်တော်လည်း လီးကို အဆုံးအထိ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူကလည်း လေးဖက် ထောက် ခံရတာ ကြိုက်သွားပုံရတယ်။ ခဏနေတော့ခါးကော့ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့်ဘက်တိုးတိုးပေးလာတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အသံအစုံထွက်လာတယ်။ ]]မင်းမင်းရယ်၊ အင်း}} ]]>ပတ်၊ ဘွတ်၊}} ]]အား၊ကျွတ် ကျွတ်၊}} သူ အရှိန်တက်လာ မှန်းသိလို့ကျွန်တော်ကလည်း လီးအသွင်းအထုတ်လုပ်နေတဲ့ အရှိန်ကိုတင်လိုက်တယ်။ ]]အား၊ အင့် အင့် }} ]]ကျွတ် ကျွတ်၊ အင်း}} ]]>ပတ်၊ ဘွတ်၊}}
]]အမလေး မင်းမင်း ရယ်}} ]]အိုး မမရယ် ကောင်းလိုက်တာ}} ]]အင့် အင့် အား ဆောက်ဖုတ်ထဲမှာကျိန်းနေတာပဲ မင်းမင်းရယ်။ အား}} ]]>ပတ်၊ ဘွတ်၊>ပတ်၊ ဘွတ်၊>ပတ်၊ ဘွတ်၊>ပတ်၊ ဘွတ်၊}} ]]အို ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ။အင်း ကျွတ် ကျွတ်၊ ]] ကျွန်တော်လည်း မာန်တက်လာပြီးကော့ပေးထား တဲ့ သူ့ရဲ့ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို အသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အပီ အပြင်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ အချက် ၃ဝလောက် မနားတမ်းဆောင့်ပြီးချိန်မှာတော့ကျွန်တော့်လီးထဲကလရည်တွေဟာ ထွက် ကျချင်လာပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်းကျွန်တော့်လီးကို သူ့ဆောက်ဖုတ်ထဲအဆုံးအထိဝင်အောင်ဖိသွင်းရင်း လီးထဲက လရည်တွေကို ပန်းထုတ် ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ ]]အား ကောင်းလိုက်တာ။ ရှီး..}} ]]အမလေး ပူခနဲပဲ။}} နှစ်ချီဆက်တိုက် မနားတမ်းခံလိုက်ရလို့ မသဇင်မောပြီး ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တုန်း ကျွန်တော်က သူ့ခေါင်းနားမှာ ဆောင်ကြောင့်ထိုင်ပြီးကျွန်တော့် လီးကို သူ့ပါးစပ်နား တေ့ပေး လိုက်တယ်။ ]]ဟင် မင်းမင်း၊ ဒါက ဘာလုပ်တာတုန်း။}} ]]အမှုတ်ခံချင်လို့ပါ ဗျာ။}} ]]ဘယ်လို။}} ]]မမလျှာလေးနဲ့ လျှက်ပေးလေ။}} ]]ဒီလီးကြီးကို၊ နှစ်ချီဆက်တိုက်အားပါးတရ လိုးပြီးတာတောင် မကျေနပ်နိုင်သေးဘူးလား မင်းမင်းရယ်။ ခံရတဲ့လူကမျော့နေပြီ။}} ]]လုပ်ပါဗျာ၊ တစ်ခါမှ အမှုတ်မခံဖူးလို့ပါ။}} ]]လူကြီးတွေ သိသွားမှာ ကြောက်တယ်ကွယ်။}} ]]လူကြီးတွေက ၁၁နာရီခွဲလောက်မှရောက်မှာပါဆို၊ အခုမှ ၁၁နာရီ ကျော်ကျော်ပဲရှိပါသေးတယ် မမရယ်။ ခဏလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ်မှုတ်ပေးပါဗျာ။ အမှုတ်ခံချင်လွန်းလို့ပါ}} ကျွန်တော်က ပြောနေရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာတင်ပေးလိုက်တယ်။ မသဇင်က သူ့ ပါးစပ်ကိုဟပေးတော့ ကျွန် တော်ကလည်း ဒစ်ကိုထည်လိုက်ပြီး- ]]မမ ငုံထားပြီး မမ ခေါင်းကို ရှေတိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးနော်။}} ဆိုတော့ သူက ဒစ်ကို ငုံထားရင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးရှာပါတယ်။ ]]အား၊ အူး ကောင်းလိုက်တာမမရယ်၊ ကျွတ် ကျွတ်။}} ပက်လက်လှန် လှဲချနေရင်းကျွန်တော့် ဒစ် တစ်ခုလုံးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ငုံ၊နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိပြီး အခါ ၂၀ လောက်ဆက်တိုက် သူ့ ပါးစပ် ထဲ စုပ်သွင်းလိုက် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ]]မင်းမင်းရယ်၊ လူကြီးတွေ ပြန်ရောက်လာတော့မယ်၊ တော်တော့နော်။}} ]]ကျွန်တော့်လီးကို မမလျှာလေးနဲ့ ခဏလျှက်ပေးပါဦးဗျာ။ မမမှုတ်တာ အရမ်းကောင်းလို့ပါ။ လျှာလေးနဲ့လျှက်ပေးပြီးရင်တော့ တော်ပါပြီ။}}ဆိုတော့ သူက လီးကိုအရင်းက ကိုင်ပြီးဒစ်ကြီးကို လျှာနဲ့ ၂ မိနစ်လောက် ထပ်ကလိပေးရှာပါတယ်။ သူ့ပါးမှာလည်း ကျွန်တော့်လီးက လရည်တွေ ပေလို့။ ပြီးမှ ]]တော်ပြီနော် မင်း မင်း။ မမ အဝတ်ဝတ်တော့ မယ်။ မင်းမင်းလဲ အဝတ် ဝတ်တော့။ လူကြီးတွေ ရောက်လာတော့မယ်။ မဝသေးရင်လဲ နောက်နေ့တွေမှနေတော့။}} ]]တစ်ကယ်နော်မမ။ နောက်နေ့တွေလဲလိုးမယ်နော်။}} ]]အေးပါ မင်းမင်းရယ်။ မမတစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ လီးနဲ့အလိုးမခံဖူးသေးဘူး။ မင်းလိုးပေးမှပဲ မမလည်း လီးနဲ့ အလိုးခံရတဲ့အရသာကို ကောင်း ကောင်းသိရတော့တာပါပဲကွယ်။ ဆောက်ပတ်ကအစပိုင်းသာနာတာ။ နောက်ပိုင်းကျတော့ အရမ်းကောင်းတာပဲ။ မမလဲ မင်းမင်းနဲ့လိုးရတာ ကြိုက်သွားပါပြီ။ နောက်နေ့တွေကျရင်လဲ လိုးကြတာပေါ့။ လူကြီးတွေရှိနေရင်တော့ အထာလေးနဲ့ပဲ နေလိုက်ပေါ့}} ]]အင်းပါ မသဇင်ရဲ့ နောက်နေ့တွေကျရင်တော့ မမ ကို ကျွန်တော်မလိုးခင် မမဆောက်ပတ်ကို အရင်လျှက်ပေးဦးမယ်။ ဒါမှ မမဆောက်ပတ်က အရည်တွေထွက်လာပြီးလိုးတဲ့ အခါ မမ ခံနိုင်မှာ။}}
ပြီးပါပြီ ။

crd-Original

လမ်းကြုံတုန်းလေး 1mbတောင်မပြည့်တဲ့ အောစာအုပ်ကောင်းလေး တစ်အုပ်လောက်
ဒေါင်းလုပ်ဆွဲသွားလိုက်ပါအုံး(5ကျပ်တောင်မကုန်ပါဘူး)

                 

လမ်းကြုံတုန်းလေး 1mbတောင်မပြည့်တဲ့ အောစာအုပ်ကောင်းလေး တစ်အုပ်လောက်
ဒေါင်းလုပ်ဆွဲသွားလိုက်ပါအုံး(5ကျပ်တောင်မကုန်ပါဘူး)

                 

ေကာင္းမွန္းသိေနေတာ့လဲ(ေအာဝတၳဳ)

“ကြၽတ္”

မိုးမိုးခိုင္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ထဲ စိတ္မထည့္နိုင္ဘဲ အာ႐ုံေ၀ဝါး စိတ္ညစ္ျငဴးေနသည္။ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ တရားခံက မိမိ ေယာကၤ်ား ရဲမာန္။ ဒီေန႕အတြက္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ၊ မေန႕ညက အျဖစ္ကို မိုးမိုးခိုင္
ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။

xxxxxxxxxxxxx

မေန႕က မိုးမိုးခိုင္ ႐ုံးမဆင္းမီ ရဲမာန္ ဖုန္းဆက္သည္။

“မိုး ေရ..ညေန အိမ္မွာ ဘီယာေသာက္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါမယ္။ အျမည္းေလး စီစဥ္ထားေပးပါဦး”

သေင္ၻာအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သူ ရဲမာန္ ျမန္မာျပည္တြင္ နားေနခိုက္ အလိုလိုက္သည့္အေနျဖင့္ မိုးမိုးခိုင္က မၾကာခဏ
အိမ္တြင္ ဝိုင္းစီစဥ္ေပးတတ္သည္။
“ဘယ္အခ်ိန္လဲ ေမာင္။ ဒီေန႕က ကုမၸဏီ ေျခာက္လပတ္ စာရင္းခ်ဳပ္ရမွာ။ ၇ နာရီေလာက္မွ အိမ္ေရာက္မယ္” “ဟာကြာ….ဒီမွာ ေျပာၿပီးေနၿပီ။ ဘယ္လို လုပ္မလ”ဲ

“အင္း….ဒါဆို ဆိုင္က ဝယ္လာေပးမယ္။ အိမ္မွာ ေတာ့ လုပ္ေပးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အခ်ိန္မရဘူးေလ ေမာင္ရဲ႕”

“အင္း ဟုတ္ၿပီ။ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္”

ည မိုးမိုးခိုင္ အိမ္ေရာက္ၿပီး အစားအေသာက္ျပင္ဆင္ေပးၿပီးလို႔ မၾကာခင္ ရဲမာန္ေရာက္လာသည္။

“ဟာ..ေအာင္သူဝင္းပါလား။ ရဲမာန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါမယ္ဆိုလို႔ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔” ရဲမာန္ႏွင့္ပါလာသူက မိုးမိုးခိုင္ ဘြဲ႕ရကာစက ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတစ္ခုတြင္ ေျခာက္လခန႔္ အတူတက္ဖူးခဲ့သူ။ ေနာက္ပိုင္း သေင္ၻာလိုက္ရာမွ ရဲမာန္
ႏွင့္ ခင္မင္လာသူျဖစ္သည္။ မိုးမိုးခိုင္ႏွင့္ သင္တန္းတုန္းက ထူးထူးျခားျခား မခင္ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ကို မၾကာခဏ လိုက္လာေလ့ရွိသျဖင့္ ရင္းႏွီးေနၿပီးျဖစ္သည္။

“ေအးကြာ ဟိုအဖြဲ႕က ေနာက္က်တယ္ မေစာင့္နိုင္ဘူးဆိုလို႔ ထြက္လာတုန္း ေအာင္သူနဲ႕ေတြ႕တာ” ဟု ရဲမာန္က
ဝင္ေျပာ လိုက္သည္။

“ကဲ ဒါဆိုလည္း အစားအေသာက္ေတြ အဆင္သင့္ပဲ။ မိုးေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္။ ေအာင္သူ ခဏေနာ္” ဟု ဆိုကာ မိုးမိုးခိုင္
ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္း ဝင္ခဲ့သည္။

ေရခ်ိဳးခန္းမွန္အတြင္း မိန္းကေလးတို႔ ထုံးစံ မွန္ထဲ အဝတ္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္မိေတာ့ မိုးမိုးခိုင္ မိမိကိုယ္ကို
ေက်နပ္မိ သည္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ရွိၿပီဆိုေပမယ့္ တင္းတင္းရင္းရင္း ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိေနဆဲ ကိုယ္လုံး။ ဝင္းဝါသည့္ အသားအေရ ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ညိုေမွာင္ေသာ ဆံေကသာ၊ ေျပျပစ္တဲ့ ပခုံးသားေတြေအာက္က မႀကီးေပမယ့္ မေသးလွတဲ့ နို႔ႏွစ္လုံး၊ အနည္းငယ္ဆူၿဖိဳးစျပဳေနတဲ့ ကိုယ္လုံးနဲ႕ အလိုက္ဖက္ဆုံး တင္သားေတြ။ အသက္ ငယ္ငယ္ ၁၉
ႏွစ္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့လို႔ သမီးတစ္ေယာက္ရကာ သမီးပင္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူအျဖစ္ ျပင္ဦးလြင္တြင္
ေဘာ္ဒါေဆာင္တက္ေနၿပီဆိုေပမင့္ မိုးမိုးခိုင္၏ ရင့္က်က္တဲ့ အလွတို႔က ပ်ိဳျမစ္စျပဳဆဲ။


ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ မသိ၊ အျပင္ခန္းကို ထြက္လာေသာ ရဲမာန္တို႔ ဝိုင္းက
အရွိန္ရေနၿပီ။

“မိုးလာေလ ဒီကို” ရဲမာန္က သူထိုင္ေနသည့္ ဆိုဖက္ေဘးကို ပုတ္ျပကာ လွမ္းေခၚသည္။

“ကဲ ဆက္ပါဦးကြ ေအာင္သူဝင္းရ” ရဲမာန္က တစ္ဆက္တည္း ေအာင္သူဝင္းကို လွမ္းေျပာသည္။

“ဟာ မမိုးခိုင္ သိကုန္ဦးမယ္ဗ်…ဟား..ဟား” ဟု ေအာင္သူဝင္းက ဆိုသည္။


“အံမယ္ ငါမသိေစခ်င္ရေအာင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာေနတာလ”ဲ

မိုးမိုးခိုင္က စကားေထာက္အေပးတြင္ ရဲမာန္က ဝင္၍



“ဒီေကာင္ ဥေရာပေရာက္တုန္း အျဖဴမေတြနဲ႕ ျမဴးခ့တဲ

ာ စားၿမဳံ႕ျပန္ေနတာေလ” ဟု ေျပာလိုက္သည္။


“အံမယ္ တယ္ဟုတ္ပါလား” ဟု မိုးမိုးခိုင္က လကဖက္တစ္ဇြန္းေကာက္စားရင္း အလိုက္အထိုက္ေျပာလိုက္သည္။

“ဘယ္က တယ္ဟုတ္ရမွာလဲ။ ျမန္မာမေတြနဲ႕ အကြာႀကီးပါဗ်ာ။ အျပင္ကသာ ဟုတ္မလိုနဲ႕ အတြင္းက်ေတာ့

ဖြယ္တယ္တယ္၊ အာတာတာန႕”ဲ

ဟု ေအာင္သူဝင္းက ဆိုသည္။


႐ုတ္တရက္ ထိုမွ် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလာမည္ဟု မထင္ထားေသာ မိုးမိုးခိုင္ မ်က္ႏွာရဲသြားေသာ္လည္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ စကားလႊဲရန္ ႀကိဳးစားသည္။

“ဒါနဲ႕ ဥေရာပမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့လဲ ေအာင္သူဝင္း”

“သုံးလေက်ာ္ေလာက္ပါ။ ေဟာ္လန္၊ ဂ်ာမနီ၊ အဂၤလန္ လွည့္ေနတာပဲ။ ေဟာ္လန္ကေတာ့ အေပါဆုံးပဲ။ ေဈးေရာ
ေစာ္ေရာ တျခားေနရာေတြထက္ေပါတယ္” ဟု ေအာင္သူဝင္းက စကားျပန္လွည့္သည္။


ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္ခါးကို ဖက္ထားသည့္လက္ကို ဖင္တုံးေပၚသို႔ ေ႐ႊ႕ကာ ညွစ္ရင္းျဖင့္ “ငါတု႔လိ
အဲဒီဖက္မေရာက္ဖူးကြ။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္” ဟု ဝင္ေျပာလိုက္သည္။

ိုင္းက


မိုးမိုးခိုင္က ေအာင္သူဝင္းေရွ႕တြင္ျဖစ္သျဖင့္
မသိမသာ ရဲမာန္လက္ကို ဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ရဲမာန္က မေလွ်ာ့။
ေအာင္သူဝင္းသည္ သင္တန္းတက္စဥ္ကတည္းက စားေနက် ေၾကာင္ပါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္း မိုးမိုးခိုင္သိထားသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္း ခင္မင္သူျဖစ္သျဖင့္ ထိုကိစၥ မိမိႏွင့္ မပတ္သက္ေသာ္လည္း ယခုလို အေျခအေနတြင္ေတာ့ ေခါင္းထဲ ထိုအေတြးေရာက္လာသည့္အတြက္ ရဲမာန္ကို ဟန႔္တားလိုျခင္းျဖစ္သည္။

“သူတို႔က ေအးရွန္းဆို အထင္ေသခ်င္ၾကတာ။ စံခ်ိန္မမီဘူးဆိုၿပီးေတာ့။ ကိုယ္ေတြက tဥbe ဆြဲထားတဲ့ေကာင္ေတြဗ်ာ။
ေတာ္႐ုံ အျဖဴေတာ့ ရယ္သေပါ့” ဟု ေအာင္သူဝင္းက ဆက္သည္။


ေအာင္သူဝင္း စကားေျပာေနခ်ိန္ ရဲမာန္လက္က တျဖည္းျဖည္း မိုးမိုးခိုင္ ရင္သားမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။
ဖင္လုံးကို ညွစ္ကတည္းက တားမရသျဖင့္ မိုးမိုးခိုင္လည္း မတားေတာ့။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္ဝတ္ထားသည့္ ခါးတို ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ လက္ထည့္ကာ ရင္သားမ်ားကို ထိကိုင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။

မိုးမိုးခိုင္က ေအာင္သူဝင္း မသိေအာင္ လက္ကို ဖယ္ထုတ္ရန္ႀကိဳးစားရင္း “ေအာင္သူဝင္းရွိေနတယ္ေလ ေမာင္။ ဘယ္လို လုပ္ေနတာလဲ” ဟု ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားသြားေသာ ေအာင္သူဝင္းက

“ဒီေလာက္နဲ႕ေတာ့ ရင္မခုန္ပါဘူး မမိုးခိုင္။ သေင္ၻာသားပါဗ်။ strip clဥb ေတြမွာေတာင္ ရင္မခုန္ဘူး” ဟု
ေျပာလိုက္ရာ ရဲမာန္က တဟားဟားရယ္ရင္း မိုးမိုးခိုင္ကို ခြ၍ သူ႕ေပါင္ၾကားသို႔ ထည့္ကာ ေနာက္ေက်ာမွေန၍
အကၤ်ီေအာက္ရွိ နို႔ႏွစ္လုံး ကို လက္ထည့္ ႏွိုက္ေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေတာ္ ခရီးေရာက္ေနၿပီကို မိုးမိုးခိုင္ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ စားပြဲေပၚရွိ Vodkအ ဝမ္း လီတာ ပုလင္းက လက္တစ္လုံးခန႔္သာ က်န္ေတာ့သည္။

ရဲမာန္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ မိုးမိုးခိုင္မွာ နို႔ႏွစ္လုံးကို အႏွိုက္ခံရသည့္အထဲ ဖင္ၾကားသို႔ ေထာက္ေနေသာ ရဲမာန္၏ လိင္တံႀကီးကိုလည္း ခံစားမိေနရာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဖီးလ္တက္ေနသည္ကို ဝန္ခံရေပမည္။ အေရးထဲ ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္၏ နသယ္စပ္ကို နမ္းေနရာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွ စစ္စစ္ စစ္စစ္ႏွင့္ အေရလိုက္လာသည္ကို မိုးမိုးခိုင္ ခံစားမိေနသည္။

ေအာင္သူဝင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဖုန္းျဖင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကည့္ေနသည္လား တစ္ခုခုလုပ္ေနသည္လား မိမိတို႔ဖက္သို႔ မလွည့္သျဖင့္ မိုးမိုးခိုင္ ရဲမာန္ကို လႊတ္ေပးထားမိသည္။ တစ္ဆက္တည္း မိမိကိုယ္ကို နားမလည္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဤ အခ်ိန္ထိ အိမ္ခန္းထဲတြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အရွက္ကုန္ နည္းစုံံ ဆက္ဆံဖူးၾကေသာ္လည္း ထိုကိစၥကို အျခားသူ မ်ားႏွင့္ စကားအျဖစ္ပင္ ေျပာေလ့မရွိ။ ယခုတစိမ္းေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ ဤသို႔ အပ်က္မတစ္ဦး သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္ကို နားမလည္နိုင္။ သို႔ေသာ္ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ ျပင္းထန္သည့္ ခံစားမႈတစ္ခုကို ခႏၶာကိုယ္
ေအာက္ရပ္ဝန္းဆီက ပို႔ေပးေနသည္ကိုေတာ့ အလြန္သာယာမိေနေပၿပီ။

မိုးမိုးခိုင္ ျပန္သတိထားမိေတာ့ ရဲမာန္၏ လက္တစ္ဖက္ကို သူ႕နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို ေခ်ေပးေနခ်ိန္ ေနာက္လက္ တစ္ဖက္က ထမီကို အနည္းငယ္ေျဖလ်ာ့၍ အစိေလးကို ကလိရန္ ႀကိဳးစားေနၿပီ။

တားမရသည့္ အတူတူ အိပ္ခန္းတြင္း ေ႐ႊ႕ရန္ မိုးမိုးခိုင္ ႀကိဳးစားသည္။

“ေမာင္ အထဲသြားရေအာင္”

“ေအာင္သူဝင္းေသာက္လို႔ မၿပီးေသးဘူးေလကြာ။ အားနာစရာႀကီး”

“အ…” ရဲမာန္က ေျပာရင္းျဖင့္ အစိေလးကို ကလိလိုက္ရာ မိုးမိုးခိုင္ စကားျပန္မေျပာနိုင္ျဖစ္သြားသည္။

ေအာင္သူဝင္းက ဝင္၍ “ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ေလ ကိုရဲ” ဟု ဆိုသည္။

“မင္း အိမ္မွာ အိပ္မယ္ဆို။ လုပ္ကြာ ဆက္ေသာက္ပါ။ ထည့္ကြာ ငါလဲ ခ်မယ္”

ေအာင္သူဝင္းက လက္က်န္ကို ခြက္ႏွစ္လုံး ခြဲငွဲ႕လိုက္သည္။

ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္နို႔ကို ႏွိုက္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို ထုတ္၍ ခြက္ကို ယူကာ တစ္ခ်က္တည္း ေမာ့လိုက္ၿပီး လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္သည္။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခြက္ကို တဟုန္တိုးေမာ့လိုက္သည့္ အရွိန္က ရဲမာန္ကို အေတာ္ထိသြားသည္။ စကား ေလးလုံး မကြဲေတာ့။ မိုးမိုးခိုင္က စကားျဖင့္ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အတင္းထ၍ ရဲမာန္ကို လက္ဆြဲကာ အခန္းတြင္း ေခၚသြားသည္။


တစ္ဆက္တည္း ေအာင္သူဝင္းကို “ဆက္ေသာက္ေနာ္။ ငါတို႔ သြားအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ကိုရဲမာန္အရမ္းမူးေနၿပီ” ဟု
လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

ရဲမာန္က “ဟားဟား…မူးေပမယ့္ စြမ္းေသးတယ္ေနာ္။ ငါျပန္ထြက္လာခဲ့မယ္ ေအာင္သူဝင္း”ဟု မူးမူးႏွင့္ ဝင္ေျပာ လိုက္
ေသးသည္။

အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ရဲမာန္က မိုးမုးခိုင္ကို ကုတင္ေပၚ ပစ္လွဲကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အငမ္းမရနမ္းေတာ့သည္။

အျပင္တြင္ ဟန္ေဆာင္ေနရေသာ္လည္း မေနနိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိုးမိုးခိုင္ကလည္း မြတ္သိပ္ေသာ
အနမ္းတို႔ျဖင့္ တုံ႕ျပန္ရင္း အက်ီၾကၤယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။


ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ားျပဳတ္သြားၿပီးေနာက္ ရဲမာန္က ဘရာစီယာကို လွန္တင္လိုက္ျပးီ

မိုးမိုးခိုင္ နို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္စီ

နမ္းစုပ္ေလသည္။ ေရွ႕က အရွိန္ေၾကာင့္ ခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိုးမိုးခိုင္မွာ လြန႔္လူးကာ အားအီးျဖစ္ေနေတာ့ သည္။

“အား…ေမာင္ရယ္။ ေကာင္းတယ္”

ရဲမာန္မွာ စကားျပန္မေျပာအား။ မည္သည့္အခ်ိန္က ထမီကြၽတ္သြားမွန္းမသိ၊ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ
ေအာက္ပိုင္းသို႔ ေရာက္သြားေပၿပီ။

မိုးမိုးခိုင္၏ ေပါင္အတြင္းသားမ်ားကို ရဲမာန္ လ်က္စုပ္လိုက္သည့္အခါ မိုးမိုးခိုင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားသည္။

“ေစာက္ဖုတ္ကို လ်က္ေတာ့ကြာ” ဟု မိုးမိုးခိုင္က ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။

ရဲမာန္လွ်ာက မိုးမိုးခိုင္၏ ေစာက္စိေပၚေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ အဂၤလိပ္အကၡရာ ေအ၊ ဘီ၊ စီ အစုံကို အစိေပၚ တြင္ လွ်ာႏွင့္ ေရးရင္း ရဲမာန္က နီညိုညို ဖင္ေပါက္ဝကို လက္မႏွင့္ ဖိ၍ ကလိလိုက္သည္။

“အား..ရွီး…ေကာင္းတယ္ ေမာင္ရယ္…ရွီး”

အစိေပၚမွတဆင့္ လွ်ာကို
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔
ထိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ရွလြတ္ ရွလက္
အသံတို႔ အစုံၾကားေနရ သည္။
မိုးမိုးခိုင္လက္မ်ားက ေအာင္သူဝင္း ဆံပင္တို႔ကို ဆြဲကိုင္ကာ
လြတ္ထြက္သြားမွာ ေၾကာက္သည့္ အလား
ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ဆြဲဆြဲကပ္ေနမိသည္။
တဆက္တည္း ဖင္လုံးႀကီးကိုလည္း ပင့္ကာ ပင့္ကာ ႂကြေပးေနမိသည္။

ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္ ေပါင္မ်ားကို လွန္တင္လိုက္ကာ မိုးမိုးခိုင္ကို
ကိုင္ထားေစသည္။ ထိုအေနအထားက မိုးမိုးခိုင္၏ မို႔ေဖာင္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္လာေစကာ အစိေလးကလည္း ျပဴးထြက္လာသည္။ ဒါကို ရဲမာန္က အမိအရ သြားမ်ားျဖင့္ အသာအယာ ကိုက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာက္ဖုတ္ေျမာင္းအလိုက္ အထက္မွ ေအာက္သို႔ လွ်ာေစာင္းတိုက္ေပးလိုက္သည္။ မိုးမိုးခိုင္မွာ လက္မအားသျဖင့္ ဖင္လုံးမ်ားကို ျမႇောက္ကာျမႇောက္ကာျဖင့္ ရဲမာန္လွ်ာ သ့ေစာက္ဖုတ္မွ မခြာသြားေစရန္ ႀကိဳးစားလွ်က္ရွိသည္။


ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရဲမာန္ အစိကို အလွ်က္မွာေတာ့

“အ..အအ…..ရွီး…ၿပီး…ၿပီးၿပီ” ဟုဆိုကာ မိုးမိုးခိုင္ တခ်ီၿပီးသြားေတာ့သည္။

ရဲမာန္ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္ ဝင္းေျပာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္သပ္ကာ မိုးမိုးခိုင္ နို႔မ်ားကို ျပန္စို႔ေပးေနသည္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ၿပီးထားကာစ ေစာက္စိေလးကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည့္အတြက္ မိုးမိုးခိုင္ စိတ္မ်ား
ျပန္ထလာေလသည္။

“ေမာင္ လိုးေတာ့ကြာ…ေမာင့္ လီးႀကီးကို ထည့္ပါေတာ့” ဟု ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။

မိုးမိုးခိုင္ ခံခ်င္ေနမွန္းသိ၍ ရဲမာန္က တမင္ မလုပ္ေသးဘဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို စုပ္ကာ နို႔သီးေခါင္းနီညိုေရာင္ကို လက္ညွိုး လက္မတို႔ျဖင့္ ေခ်ေပးေနသည္။

မိုးမိုးခိုင္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ရဲမာန္၏ လီးကို ဆြဲကာ အားမလိုအားမရျဖင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္။ ရဲမာန္၏ လီးမွာ သာမန္ လီးမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ေသးေပသည္။ အရွည္ ေလးလက္မ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ လုံးပတ္ က်ပ္လုံးသာသာ သာ ရွိသည့္အတြက္ စံခ်ိန္မမီဟု ဆိုရေပမည္။ ထို႔အတြက္လည္း လိုးသည့္အခါတိုင္း ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္ကို ဘာဂ်ာျဖင့္

တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးေလရ႕

ွိသည္။


“ထည့္ေတာ့ကြာ..လိုးေတာ့” ဟု မိုးမိုးခိုင္က ၾကာမူပါပါ ထပ္ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။

ရဲမာန္က အေပၚတြင္ ထပ္အိပ္ေနရာမွ ခြာၿပီး မိုးမိုးခိုင္ ေပါင္မ်ားကို ျမႇောက္လိုက္ကာ သူ႕လီးကို မိုးမိုးခိုင္
ေစာက္ဖုတ္တြင္းသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ တခ်ီၿပီးထားၿပီး စိတ္ထေနဆဲျဖစ္သည့္အတြက္ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္
ျပည့ကာ ေခ်ာေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ ရဲမာန္လီးက ေရွာခနဲဝင္သြားသည္။

“ရွလြတ္…..ျဗစ္...ဖြတ္” ေစာက္ရည္မ်ား အိုင္ထြန္းေနသည့္အတြက္  အသံမ်ိဳးစုံထြက္လာေပသည္။

“ေဆာင့္..ေမာင္..ေဆာင့္”

လီးအဝင္ကို အားမရလိုက္ေသာ မိုးမိုးခိုင္က ရဲမာန္အား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ေစလိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေလာေဆာ္ လိုက္သည္။

ရဲမာန္က အားအျပည့္ႏွင့္ေဆာင့္ေသာ္လည္း အတန္ငယ္တိုသည့္ သူ႕လီးေၾကာင့္ မိုးမိုးခိုင္မွာ ထိထိမိမိ မခံစားရေပ။

အခ်က္ ၃၀ ၄၀ ခန႔္ေစာင့္ၿပီးေနာက္ ရဲမာန္က မိုးမိုးခိုင္ကို ပုံစံေျပာင္းကာ ေလးဖက္ေထာက္ေစလိုက္သည္။

ဤ doggy ပုံစံကို မိုးမိုးခိုင္ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း ရဲမာန္ကဲ့သို႔ လိင္တံ တိုသူမ်ားအတြက္
အဆင္မေျပေပ။ ေရွ႕မွ လုပ္စဥ္က အတန္ငယ္ အတြင္း
ေရာက္ေသးေသာ္လည္း doggy ဆြဲခ်ိန္တြင္
ဖင္လုံးမ်ားကလည္း ခံေနသျဖင့္ ရဲမာန္လီးမွာ
ႏွစ္လက္မခန႔္သာ အတြင္းသို႔ ဝင္ေပေတာ့သည္။

တစ္ဖတ္ဖတ္ျဖင့္ ရဲမာန္ အားစိုက္လုပ္ေသာ္လည္း မိုးမိုးခိုင္မွာ တစ္ခုခု လိုေနသလို ခံစားေနရသည္။

ထိုပုံစံအတိုင္း အခ်က္ ၃၀ ခန႔္ေဆာင့္ၿပီး ရဲမာန္ ၿပီးလုၿပီးခင္ျဖစ္လာသည။္


“ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္”

“အား ေမာင္ ၿပီးေတာ့မယ္”

ေျပာရင္းျဖင့္ လီးတံတစ္ေလွ်ာက္ က်င္လာကာ လေရမ်ားကို မိုးမိုးခိုင္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္း ပန္းထုတ္လိုက္ေလ
ေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ မူးကလည္း မူး၊ တစ္ခ်ီအၿပီးတြင္ ပင္လည္း ပင္ပန္းသြားေသာ ရဲမာန္ ေရပင္ ထမေဆးနိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္
ေပ်ာ္သြားေလသည္။

ခဏလွဲေနၿပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္ရန္ မိုးမိုးခိုင္ ထလိုက္သည္။ ဘာမွျပန္မဝတ္ေတာ့ဘဲ အနားတြင္ေတြ႕ေသာ ညအိပ္ဂါဝန္ အနီေရာင္ကို ဆြဲယူကာ ေခါင္းမွ စြပ္ခ်ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္၍ ရဲမာန္လေရမ်ားႏွင့္ မိမိအရည္မ်ား ေရာေႏွာ
ေပက်ံေနသည္တို႔ကို အေသအခ်ာ ေဆးေၾကာလိုက္သည္။

ေရခ်ိဳးခန္းမွ ျပန္အထြက္ ႐ုတ္တရက္ ေအာင္သူဝင္းရွိေနသည္ကို ယခုမွ သတိရကာ အေစာပိုင္းက စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အသံေပါင္းစုံျဖင့္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္ကို ေအာင္သူဝင္မ်ား ၾကားသြားမည္လားဟု စိုးရိမ္မိသည္။ စိုးသာ စိုးရိမ္ရသည္ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းအတြင္း ကြၽန္းပါေတးရွင္းသာ ကာထားေသာ အခန္းအတြင္းမွ  အသံကို အိမ္ေရွ႕မွ ေကာင္းစြာ ၾကားနိုင္သည္ကိုလည္း သတိရသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေအာင္သူဝင္းကို အိပ္ယာစီစဥ္ေပးရမည္ျဖစ္၍ ေရွ႕သို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ေအာင္သူဝင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေသာက္ေနဆဲျဖစ္ကာ ႐ုတ္တရက္ မိုးမိုးခိုင္က ျမင္ေတာ့ “ဟာ မမိုးခိုင္။ အိပ္ေနၿပီလားလို႔။ ကိုရဲေတာ့ အိပ္ပီထင္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ “ဟုတ္တယ္။ ေအာင္သူဝင္း အိပ္ေတာ့မလားလို႔ အိပ္ယာ ခင္းေပးမလို႔”
“မအိပ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေလး ရွင္းလိုက္ဦးမလို႔” ဟု ေအာင္သူဝင္းက လက္က်န္ပုလင္းကို ၫႊန္ျပရင္ တစ္ဆက္တည္း “ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းတုန္းက ဟိုတစ္ေယာက္ေလ၊ မသူသူဝင္းလား၊ မႏၲေလးကေလ။ သူနဲ႕ ဆုံျဖစ္ေသးလား” ဟု ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတြင္ မိုးမိုးခိုင္ႏွင့္ တတြဲတြဲရွိခဲ့ေသာ သူသူဝင္းအေၾကာင္း ေမးလိုက္သည္။

အိပ္ယာခင္းေပးၿပီး အခန္းထဲ ျပန္ဝင္မည္ႀကံေသာ္လည္း ေအာင္သူဝင္းက သင္တန္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း စလိုက္သျဖင့္ တစ္ဖက္ဆိုဖာတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း “ေအး။ သူတို႔ အခု ရန္ကုန္ေျပာင္းလာၾကၿပီ။

သူ႕အမ်ိဳးသားကေတာ့ တပ္ထဲက လို႔ၾကားတယ္။ မဆုံဖူးဘူး” ဟု ေျပာရင္း ဗုကိ ၾကက္ကုန္းေဘာင္ တစ္ဖတ္ကို လွမ္းခတ္စားလိုက္သည္။

္ဆာသေယာင္ရွိသျဖင့္


မမီမကမ္းႏွင့္ အတန္ငယ္ ငုံ႕ၿပီး ခပ္လိုက္ရကာ ျပန္အထတြင္ ေအာင္သူဝင္းက စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိ
လိုက္သည္။

“အို” အခုမွ မိုးမိုးခိုင္ မိမိ ဘရာဇီယာ ျပန္မဝတ္ပဲ ဂါဝန္အပါးေလးသာ ဝတ္လာမိသည္ကို သတိရကာ ထိဂါဝန္က လည္ဟိုက္ေနေပသည္။ ေတြးမိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဂါဝန္စႏွင့္ ထိခတ္မိေနေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား မာလာသည္ကို မိုးမိုးခိုင္ သတိထားလိုက္သည္။ မဆီမဆိုင္ ညဦးပိုင္းက ေအာင္သူဝင္းေျပာေသာ နိုင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ပင္ ၿပိဳင္နိုင္သည္ဆိုေသာ သူ႕ ပစၥည္းအေၾကာင္းကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာမိသည္။ ထိုသို႔အေတြးမ်ားဝင္လာမိသည့္ အတြက္ မိမိခိုင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။

ေအာင္သူဝင္းက ဟင္း ခနဲ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုခ်ကာ “ကိုရဲကေတာ့ တခါတည္း အိပ္သြားေတာ့တာပ”ဲ  ဟု
အေမးလိုလို၊ အေျပာလိုလို မေရမရာ ဝါက်တစ္ခုထုတ္ ေျပာလိုက္သည္။

“နင့္အကိုက အဲလိုပဲ။ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ”


“ဗ်ာ” ေအာင္သူဝင္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။

“ေအာ္..ေသာက္တာ စားတာေျပာပါတယ္။ အသက္က ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေသာက္ရင္ အမ်ားႀကီး
ေသာက္တာ။ အဲဒါ တစ္ညလုံး မထဘူး။ မနက္က် ေခါင္းကိုက္ဦးမယ္”

တစ္ညလုံးမထဘူး ဆိုသည့္ စကားကို သတိထားမိကာ ဘာသာျပန္ရင္း “ဟုတ္လား။ သေင္ၻာေပၚမွာေတာ့
အဲေလာက္ မေသာက္ဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကဳံဘူးတာ။”ဟု ေအာင္သူဝင္းက ျပန္ေျပာသည္။
ထို႔ေနာက္ “မမိုးခိုင္ အိပ္ရင္ သြားအိပ္ေတာ့ေလ။ အိပ္ယာေတြ ထားခဲ့ ကြၽန္ေတာ္ခင္းလိုက္မယ္” ဟု ဆိုသျဖင့္ မိုးမိုးခိုင္က “ေအးေအး။ ငါယူေပးထားမယ္” ဟု ဆိုကာ အိပ္ခန္းေဘးကပ္ရက္ နံရံကပ္စင္ေပၚတင္ထားသည့္
အိပ္ယာမ်ားကို ယူခ်ရန္ ထသြားသည္။

“ဟဲ့ ေအာင္သူဝင္းေရ။ လုပ္ပါဦး။ ေမႊ႕ယာက ေလးတယ္။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ခ်လိဳ႕ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္” “ဟုတ္…လာၿပီ။ မမိုးခိုင္”
ေျပာရင္း ေအာင္သူဝင္းထအလာ စင္ေပၚမွ ေမႊ႕ယာကို လက္ျမႇောက္ လွမ္းယူေနသည့္ မိုးမိုးခိုင္၏ ဝင္းဝါေသာ ခ်ိဳင္းေအာက္ႏွင့္ ရင္သားတစ္ပိုင္းတစ္စတို႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တစ္ဆက္တည္း စပန႔္သား ဂါဝန္အပါးေအာက္မွ လုံးဝန္းစြံ႕ကားေနသည့္ တင္ပဆုံမ်ားကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္သည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ထားသျဖင့္ တင္မ်ားကို ပင့္ထားသလို ျဖစ္ကာ သာမန္ထက္ ေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနသည္က ေအာင္သူဝင္း စိတ္ကို လႈပ္ရွားသြားေစသည္။ အရက္မူးေနသည့္အျပင္ အေစာက အတြင္းမွ မိုးမိုးခိုင္တို႔ လင္မယား လိုးေနသည့္ အသံမ်ားကိုလည္း ၾကားထားသည့္
ေအာင္သူဝင္း မည္သို႔ ျဖစ္သြားသည္ မသိ မိုးမိုးခိုင္အား ေနာက္မွ ခါးကို လွမ္းဖက္လိုက္ မိသည္။ ေအာင္သူဝင္း
ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ခုံးထေနသည့္ လိင္တံႀကီးက မိုးမိုးခိုင္ ဖင္ၾကားႏွင့္ ကြက္တိ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားေသာ မိုးမိုးခိုင္က “ဟဲ့ ဘာလုပ္တာလဲ။ ေအာင္သူဝင္း။ မလုပ္နဲ႕ေလ” ဟု ဆိုကာ အတင္း ႐ုန္းထြက္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။

“ကြၽန္ေတာ္ မေနနိုင္ေတာ့လို႔ပါ မမိုးခိုင္ရယ္” ဟု ေမာဟိုက္သံျဖင့္ ေျပာရင္း ေအာင္သူဝင္းက မိုးမိုးခိုင္၏ နားသယ္စပ္
ေနာက္ကို လွ်ာျဖင့္ယက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ စုပ္နမ္းလိုက္သည္။

“မင္း လႊတ္ကြာ” မိုးမိုးခိုင္ အားသုံး၍ ႐ုန္းထြက္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ေအာင္သူဝင္းက အတင္းဖက္ထားသျဖင့္ မလြတ္နိုင္ေပ။ ကိုယ္ကို ဆြဲခါ ႐ုတ္လိုက္ရာ ေအာင္သူဝင္း မထိန္းနိုင္ဘဲ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားသည္။ မိုးမိုးခိုင္လည္း
ေအာင္သူဝင္း ဖက္လွ်က္ သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ ပက္လက္က်သြားသည္။

ေအာင္သူဝင္းက ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး မိုးမိုးခိုင္ကို ေအာက္သို႔ ပို႔လိုက္ကာ အေပၚမွ ဖိထားလိုက္သည္။
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္းရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မိုးမိုးခိုင္က ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းကာ လက္မ်ားျဖင့္ ေအာင္သူဝင္းကို
တြန္းဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ေအာင္သူဝင္းက ႏႈတ္ခမ္းကို ဆက္နမ္းရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး
ျပဳတ္သြားေသာ ဂါဝန္ၾကားမွ ထြက္လာသည့္ နို႔တစ္လုံးကို ဖမ္းစို႔လိုက္သည္။ နို႔စို႔ခံရသည့္ ဖီလင္ေၾကာင့္ မိုးမိုခိုင္ “အို”
ဟု ညည္းကာ ႐ုန္းအား အနည္းငယ္ က်သြားသည္။ ယင္းကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ေအာင္သူဝင္းက ဂါဝန္

ေအာက္နားစကို ဆတ္ခနဲလွန္ကာ မိုးမိုးခိုင္ အဖုတ္ႀကီးကို လက္ဝါးျဖင့္ အပု

္ကိုင္လိုက္သည္။


“ေဟ့…ေဟ့…မလုပ္နဲ႕ေနာ္” ဟု ဆိုရင္း မိုးမိုးခိုင္ ဂါဝန္ကို ျပန္ဖုံးရန္ ႀကိဳးစားသည္။

ေအာင္သူဝင္းက စို႔ေနသည့္ ဘယ္ဘက္ နို႔သီးကို အသာအယာသြားမ်ားျဖင့္ ကိုက္ေပးလိုက္ၿပီး အဖုတ္ကို လက္ဝါးအုပ္လွ်က္မွ ေစာက္စိကို လက္ခလယ္ျဖင့္ ကစားေပးလိုက္သည္။


“အိုး….အား” နို႔စို႔ခံရင္း အစိကို အပြတ္ခံလိုက္ရသည့္ မိုးမိုးခိုင္ ေလာကႀကီးႏွင့္ ေခတၱခဏအဆက္ျပတ္ကာ
ေကာင္းကင္ဘုံ ေရာက္သြားသည္။

ထိုအေျပာင္းအလဲကို သတိျပဳမိေသာ ေအာင္သူဝင္းက ဆတ္ခနဲ မိုးမိုခိုင္ ေပါင္ၾကားသို႔ ေခါင္းထိုးကာ ျပဴးေထာင္စ
ျပဳေနသည့္ အစိေလးကို လွ်ာျဖင့္ ထိုးေပးလိုက္သည္။

ဂါဝန္စကို ျပန္အုပ္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း ဆီးစပ္ေပၚေရာက္ေနသည့္ မိုးမိုးခိုင္လက္ကို အသာေလးဖယ္လိုက္သည့္အခါ အလိုက္သင့္ ပါလာေတာ့သည္။ မိုးမိုးခိုင္ ဆက္မ႐ုန္းေတာ့တာ ေသခ်ာသြားသျဖင့္ ေအာင္သူဝင္း ဘာဂ်ာမႈတ္သည့္ အလုပ္ကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္။

မိုးမိုးခိုင္က အသားျဖဴသလို အဖုတ္ကလည္း ဝင္းအုေနသည္။ ကေလးအေမ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဆိုေသာ္လည္း ၿပဲလန္ မေနသည့္ အဖုတ္က ေအာင္သူဝင္း အႀကိဳက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အစိကို ယက္ေပးေနရင္းက ေအာင္သူဝင္း မိုးမိုးခိုင္
၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲကာ ပြတ္သပ္ေပးေနလိုက္သည္။

မိုးမိုးခိုင္က လက္မ်ားက ေအာင္သူဝင္း ဆံပင္ၾကားသို႔ ေရာက္ကာ ဆြဲကိုင္ထားမိေနသည္။

မိုးမိုးခိုင္ မိမိ ဘာလုပ္မိမွန္း မိမိ မသိေတာ့ေပ။ နို႔စို႔ၿပီး အဖုတ္ကိုင္ခံလိုက္ရကတည္းက မိုးမိုးခိုင္ ကိုယ္တြင္းက
အားေတြကုန္ခမ္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ မိုးမိုးခိုင္သိတာ ရင္သားေတြ အကိုင္ခံရလို႔ ဖီလင္လာ
ေနတာနဲ႕ အဖုတ္ေလးကို အယက္ခံရတဲ့ အရသာ…ဒါပဲ။

မိမိကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ဘဲ “အင္း…ဟင္း…ဟင္း…အား” မိုးမိုးခိုင္ ညီးလိုက္မိသည္။

အဖုတ္ကို အားရပါးရ ယက္ေနရာမွ ေအာင္သူဝင္း ရပ္လိုက္ၿပီး ဝတ္ထားသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ မိုးမိုးခိုင္ကေတာ့ မ်က္စိကို စုံမွိတ္ထားဆဲ။

ေအာင္သူဝင္းက အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ကာ တန္းလန္းျဖစ္ေနသည့္ လီးႀကီးကို မိုးမိုးခိုင္ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
“အို” မိုးမိုးခိုင္ အာေမဋိတ္သံေလးပင္ ထြက္သြားမိကာ မ်က္လုံးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ မထြက္ဘဲေနနိုင္မလား။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူထက္ ႏွစ္ဆမွ် ပိုႀကီးေသာ စံခ်ိန္မီလီးႀကီးကို လက္ထဲတြင္
ကိုင္မိထားသည္ကိုး။


ေအာင္သူဝင္း ပစၥည္းက ခုနစ္လက္မခန႕ရ္

ွိကာ လုံးပတ္က အခ်ိဳရည္ပုလင္းတစ္လုံးမွ် ႀကီးမားသည္။ မည္သည္က

လႈံ႕ေဆာ္လိုက္သည္ မသိ။ မိုးမိုးခိုင္ ကုန္း႐ုန္းထကာ သူ႕ေယာကၤ်ားကိုပင္ တခါတေလမွ လုပ္ေပးေလ့ရွိေသာ ပုေလြ
ေပးလိုက္မိသည္။ ႀကီးမားရွည္လ်ားတုတ္ခိုက္သည့္ လီးတစ္ေခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာ ငုံစုပ္ေနရသည့္အရသာက
ေကာင္းလွေပသည္။

“ရွီး…အား…ေကာင္းလိုက္တာ မမိုးခိုင္ရယ္..ေကာင္းလိုက္တာ”

ေအာင္သူဝင္းက ေခတၱမွ် အစုတ္ခံေနၿပီးေနာက္ 69 ပုံစံျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ရည္ထြက္သြားသည္

credit-Original
လမ္းၾကံဳတုန္းေလး 1mbေတာင္မျပည့္တဲ့ ေအာစာအုပ္ေကာင္းေလး တစ္အုပ္ေလာက္
ေဒါင္းလုပ္ဆြဲသြားလိုက္ပါအံုး(5က်ပ္ေတာင္မကုန္ပါဘူး)

                 
UNICODE VERSION

“ကျွတ်”

မိုးမိုးခိုင် တစ်ယောက် အလုပ်ထဲ စိတ်မထည့်နိုင်ဘဲ အာရုံဝေဝါး စိတ်ညစ်ငြူးနေသည်။ ဒါတွေအားလုံးရဲ့ တရားခံက မိမိ ယောင်္ကျား ရဲမာန်။ ဒီနေ့အတွက် ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက်မှန်းမသိ၊ မနေ့ညက အဖြစ်ကို မိုးမိုးခိုင်
ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။

xxxxxxxxxxxxx

မနေ့က မိုးမိုးခိုင် ရုံးမဆင်းမီ ရဲမာန် ဖုန်းဆက်သည်။

“မိုး ရေ..ညနေ အိမ်မှာ ဘီယာသောက်မယ်။ သူငယ်ချင်းတွေပါမယ်။ အမြည်းလေး စီစဉ်ထားပေးပါဦး”

သငေ်္ဘာအရာရှိတစ်ဦးဖြစ်သူ ရဲမာန် မြန်မာပြည်တွင် နားနေခိုက် အလိုလိုက်သည့်အနေဖြင့် မိုးမိုးခိုင်က မကြာခဏ
အိမ်တွင် ဝိုင်းစီစဉ်ပေးတတ်သည်။
“ဘယ်အချိန်လဲ မောင်။ ဒီနေ့က ကုမ္ပဏီ ခြောက်လပတ် စာရင်းချုပ်ရမှာ။ ၇ နာရီလောက်မှ အိမ်ရောက်မယ်” “ဟာကွာ….ဒီမှာ ပြောပြီးနေပြီ။ ဘယ်လို လုပ်မလ”ဲ

“အင်း….ဒါဆို ဆိုင်က ဝယ်လာပေးမယ်။ အိမ်မှာ တော့ လုပ်ပေးဖို့ မလွယ်ဘူး။ အချိန်မရဘူးလေ မောင်ရဲ့”

“အင်း ဟုတ်ပြီ။ ဒါလည်း ကောင်းပါတယ်”

ည မိုးမိုးခိုင် အိမ်ရောက်ပြီး အစားအသောက်ပြင်ဆင်ပေးပြီးလို့ မကြာခင် ရဲမာန်ရောက်လာသည်။

“ဟာ..အောင်သူဝင်းပါလား။ ရဲမာန်က သူငယ်ချင်းတွေ ပါမယ်ဆိုလို့ ဘယ်သူများလဲလို့” ရဲမာန်နှင့်ပါလာသူက မိုးမိုးခိုင် ဘွဲ့ရကာစက ကွန်ပျူတာသင်တန်းတစ်ခုတွင် ခြောက်လခန့် အတူတက်ဖူးခဲ့သူ။ နောက်ပိုင်း သငေ်္ဘာလိုက်ရာမှ ရဲမာန်
နှင့် ခင်မင်လာသူဖြစ်သည်။ မိုးမိုးခိုင်နှင့် သင်တန်းတုန်းက ထူးထူးခြားခြား မခင်ခဲ့သော်လည်း အိမ်ကို မကြာခဏ လိုက်လာလေ့ရှိသဖြင့် ရင်းနှီးနေပြီးဖြစ်သည်။

“အေးကွာ ဟိုအဖွဲ့က နောက်ကျတယ် မစောင့်နိုင်ဘူးဆိုလို့ ထွက်လာတုန်း အောင်သူနဲ့တွေ့တာ” ဟု ရဲမာန်က
ဝင်ပြော လိုက်သည်။

“ကဲ ဒါဆိုလည်း အစားအသောက်တွေ အဆင်သင့်ပဲ။ မိုးရေချိုးလိုက်ဦးမယ်။ အောင်သူ ခဏနော်” ဟု ဆိုကာ မိုးမိုးခိုင်
ရေချိုးခန်းအတွင်း ဝင်ခဲ့သည်။

ရေချိုးခန်းမှန်အတွင်း မိန်းကလေးတို့ ထုံးစံ မှန်ထဲ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်မိတော့ မိုးမိုးခိုင် မိမိကိုယ်ကို
ကျေနပ်မိ သည်။ အသက် ၃၅ နှစ်ရှိပြီဆိုပေမယ့် တင်းတင်းရင်းရင်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးရှိနေဆဲ ကိုယ်လုံး။ ဝင်းဝါသည့် အသားအရေ နှင့် လိုက်ဖက်သည့် ညိုမှောင်သော ဆံကေသာ၊ ပြေပြစ်တဲ့ ပခုံးသားတွေအောက်က မကြီးပေမယ့် မသေးလှတဲ့ နို့နှစ်လုံး၊ အနည်းငယ်ဆူဖြိုးစပြုနေတဲ့ ကိုယ်လုံးနဲ့ အလိုက်ဖက်ဆုံး တင်သားတွေ။ အသက် ငယ်ငယ် ၁၉
နှစ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့လို့ သမီးတစ်ယောက်ရကာ သမီးပင် ၁၀ တန်းကျောင်းသူအဖြစ် ပြင်ဦးလွင်တွင်
ဘော်ဒါဆောင်တက်နေပြီဆိုပေမင့် မိုးမိုးခိုင်၏ ရင့်ကျက်တဲ့ အလှတို့က ပျိုမြစ်စပြုဆဲ။


ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲနဲ့ ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲ မသိ၊ အပြင်ခန်းကို ထွက်လာသော ရဲမာန်တို့ ဝိုင်းက
အရှိန်ရနေပြီ။

“မိုးလာလေ ဒီကို” ရဲမာန်က သူထိုင်နေသည့် ဆိုဖက်ဘေးကို ပုတ်ပြကာ လှမ်းခေါ်သည်။

“ကဲ ဆက်ပါဦးကွ အောင်သူဝင်းရ” ရဲမာန်က တစ်ဆက်တည်း အောင်သူဝင်းကို လှမ်းပြောသည်။

“ဟာ မမိုးခိုင် သိကုန်ဦးမယ်ဗျ…ဟား..ဟား” ဟု အောင်သူဝင်းက ဆိုသည်။


“အံမယ် ငါမသိစေချင်ရအောင် ဘာတွေများ ပြောနေတာလ”ဲ

မိုးမိုးခိုင်က စကားထောက်အပေးတွင် ရဲမာန်က ဝင်၍



“ဒီကောင် ဥရောပရောက်တုန်း အဖြူမတွေနဲ့ မြူးခ့တဲ

ာ စားမြုံ့ပြန်နေတာလေ” ဟု ပြောလိုက်သည်။


“အံမယ် တယ်ဟုတ်ပါလား” ဟု မိုးမိုးခိုင်က လကဖက်တစ်ဇွန်းကောက်စားရင်း အလိုက်အထိုက်ပြောလိုက်သည်။

“ဘယ်က တယ်ဟုတ်ရမှာလဲ။ မြန်မာမတွေနဲ့ အကွာကြီးပါဗျာ။ အပြင်ကသာ ဟုတ်မလိုနဲ့ အတွင်းကျတော့

ဖွယ်တယ်တယ်၊ အာတာတာန့”ဲ

ဟု အောင်သူဝင်းက ဆိုသည်။


ရုတ်တရက် ထိုမျှ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလာမည်ဟု မထင်ထားသော မိုးမိုးခိုင် မျက်နှာရဲသွားသော်လည်း
မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ စကားလွှဲရန် ကြိုးစားသည်။

“ဒါနဲ့ ဥရောပမှာ ဘယ်လောက်ကြာခဲ့လဲ အောင်သူဝင်း”

“သုံးလကျော်လောက်ပါ။ ဟော်လန်၊ ဂျာမနီ၊ အင်္ဂလန် လှည့်နေတာပဲ။ ဟော်လန်ကတော့ အပေါဆုံးပဲ။ ဈေးရော
စော်ရော တခြားနေရာတွေထက်ပေါတယ်” ဟု အောင်သူဝင်းက စကားပြန်လှည့်သည်။


ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင်ခါးကို ဖက်ထားသည့်လက်ကို ဖင်တုံးပေါ်သို့ ရွှေ့ကာ ညှစ်ရင်းဖြင့် “ငါတု့လိ
အဲဒီဖက်မရောက်ဖူးကွ။ ကြားတော့ ကြားဖူးတယ်” ဟု ဝင်ပြောလိုက်သည်။

ိုင်းက


မိုးမိုးခိုင်က အောင်သူဝင်းရှေ့တွင်ဖြစ်သဖြင့်
မသိမသာ ရဲမာန်လက်ကို ဖယ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း ရဲမာန်က မလျှော့။
အောင်သူဝင်းသည် သင်တန်းတက်စဉ်ကတည်းက စားနေကျ ကြောင်ပါးတစ်ကောင်ဖြစ်ကြောင်း မိုးမိုးခိုင်သိထားသည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်း ခင်မင်သူဖြစ်သဖြင့် ထိုကိစ္စ မိမိနှင့် မပတ်သက်သော်လည်း ယခုလို အခြေအနေတွင်တော့ ခေါင်းထဲ ထိုအတွေးရောက်လာသည့်အတွက် ရဲမာန်ကို ဟန့်တားလိုခြင်းဖြစ်သည်။

“သူတို့က အေးရှန်းဆို အထင်သေချင်ကြတာ။ စံချိန်မမီဘူးဆိုပြီးတော့။ ကိုယ်တွေက tဥbe ဆွဲထားတဲ့ကောင်တွေဗျာ။
တော်ရုံ အဖြူတော့ ရယ်သပေါ့” ဟု အောင်သူဝင်းက ဆက်သည်။


အောင်သူဝင်း စကားပြောနေချိန် ရဲမာန်လက်က တဖြည်းဖြည်း မိုးမိုးခိုင် ရင်သားများပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။
ဖင်လုံးကို ညှစ်ကတည်းက တားမရသဖြင့် မိုးမိုးခိုင်လည်း မတားတော့။ ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင်ဝတ်ထားသည့် ခါးတို ဘလောက်စ်အောက်မှ လက်ထည့်ကာ ရင်သားများကို ထိကိုင်ရန် ကြိုးစားသည်။

မိုးမိုးခိုင်က အောင်သူဝင်း မသိအောင် လက်ကို ဖယ်ထုတ်ရန်ကြိုးစားရင်း “အောင်သူဝင်းရှိနေတယ်လေ မောင်။ ဘယ်လို လုပ်နေတာလဲ” ဟု လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ကြားဖြစ်အောင် ကြားသွားသော အောင်သူဝင်းက

“ဒီလောက်နဲ့တော့ ရင်မခုန်ပါဘူး မမိုးခိုင်။ သငေ်္ဘာသားပါဗျ။ strip clဥb တွေမှာတောင် ရင်မခုန်ဘူး” ဟု
ပြောလိုက်ရာ ရဲမာန်က တဟားဟားရယ်ရင်း မိုးမိုးခိုင်ကို ခွ၍ သူ့ပေါင်ကြားသို့ ထည့်ကာ နောက်ကျောမှနေ၍
အင်္ကျီအောက်ရှိ နို့နှစ်လုံး ကို လက်ထည့် နှိုက်လေတော့သည်။

ထိုအချိန်တွင် နှစ်ယောက်လုံး အတော် ခရီးရောက်နေပြီကို မိုးမိုးခိုင် သတိပြုမိလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်ရှိ Vodkအ ဝမ်း လီတာ ပုလင်းက လက်တစ်လုံးခန့်သာ ကျန်တော့သည်။

ရဲမာန်ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မိုးမိုးခိုင်မှာ နို့နှစ်လုံးကို အနှိုက်ခံရသည့်အထဲ ဖင်ကြားသို့ ထောက်နေသော ရဲမာန်၏ လိင်တံကြီးကိုလည်း ခံစားမိနေရာ ရှက်ရှက်နှင့် ဖီးလ်တက်နေသည်ကို ဝန်ခံရပေမည်။ အရေးထဲ ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင်၏ နသယ်စပ်ကို နမ်းနေရာ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စစ်စစ် စစ်စစ်နှင့် အရေလိုက်လာသည်ကို မိုးမိုးခိုင် ခံစားမိနေသည်။

အောင်သူဝင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဖုန်းဖြင့် ဖေ့စ်ဘုတ်ကြည့်နေသည်လား တစ်ခုခုလုပ်နေသည်လား မိမိတို့ဖက်သို့ မလှည့်သဖြင့် မိုးမိုးခိုင် ရဲမာန်ကို လွှတ်ပေးထားမိသည်။ တစ်ဆက်တည်း မိမိကိုယ်ကို နားမလည် ဖြစ်နေမိသည်။ ဤ အချိန်ထိ အိမ်ခန်းထဲတွင် လင်မယားနှစ်ယောက် အရှက်ကုန် နည်းစုံံ ဆက်ဆံဖူးကြသော်လည်း ထိုကိစ္စကို အခြားသူ များနှင့် စကားအဖြစ်ပင် ပြောလေ့မရှိ။ ယခုတစိမ်းယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ရှေ့တွင် ဤသို့ အပျက်မတစ်ဦး သဖွယ် ဖြစ်နေသည်ကို နားမလည်နိုင်။ သို့သော် အမှန်အတိုင်းဆိုရလျှင် ပြင်းထန်သည့် ခံစားမှုတစ်ခုကို ခန္ဓာကိုယ်
အောက်ရပ်ဝန်းဆီက ပို့ပေးနေသည်ကိုတော့ အလွန်သာယာမိနေပေပြီ။

မိုးမိုးခိုင် ပြန်သတိထားမိတော့ ရဲမာန်၏ လက်တစ်ဖက်ကို သူ့နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို ချေပေးနေချိန် နောက်လက် တစ်ဖက်က ထမီကို အနည်းငယ်ဖြေလျာ့၍ အစိလေးကို ကလိရန် ကြိုးစားနေပြီ။

တားမရသည့် အတူတူ အိပ်ခန်းတွင်း ရွှေ့ရန် မိုးမိုးခိုင် ကြိုးစားသည်။

“မောင် အထဲသွားရအောင်”

“အောင်သူဝင်းသောက်လို့ မပြီးသေးဘူးလေကွာ။ အားနာစရာကြီး”

“အ…” ရဲမာန်က ပြောရင်းဖြင့် အစိလေးကို ကလိလိုက်ရာ မိုးမိုးခိုင် စကားပြန်မပြောနိုင်ဖြစ်သွားသည်။

အောင်သူဝင်းက ဝင်၍ “ကျွန်တော် ပြန်လိုက်တော့မယ်လေ ကိုရဲ” ဟု ဆိုသည်။

“မင်း အိမ်မှာ အိပ်မယ်ဆို။ လုပ်ကွာ ဆက်သောက်ပါ။ ထည့်ကွာ ငါလဲ ချမယ်”

အောင်သူဝင်းက လက်ကျန်ကို ခွက်နှစ်လုံး ခွဲငှဲ့လိုက်သည်။

ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင်နို့ကို နှိုက်နေသည့် လက်တစ်ဖက်ကို ထုတ်၍ ခွက်ကို ယူကာ တစ်ချက်တည်း မော့လိုက်ပြီး လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ဆက်လုပ်သည်။

နောက်ဆုံးတစ်ခွက်ကို တဟုန်တိုးမော့လိုက်သည့် အရှိန်က ရဲမာန်ကို အတော်ထိသွားသည်။ စကား လေးလုံး မကွဲတော့။ မိုးမိုးခိုင်က စကားဖြင့် ပြောမနေတော့ဘဲ အတင်းထ၍ ရဲမာန်ကို လက်ဆွဲကာ အခန်းတွင်း ခေါ်သွားသည်။


တစ်ဆက်တည်း အောင်သူဝင်းကို “ဆက်သောက်နော်။ ငါတို့ သွားအိပ်လိုက်တော့မယ်။ ကိုရဲမာန်အရမ်းမူးနေပြီ” ဟု
လှမ်းပြောလိုက်သည်။

ရဲမာန်က “ဟားဟား…မူးပေမယ့် စွမ်းသေးတယ်နော်။ ငါပြန်ထွက်လာခဲ့မယ် အောင်သူဝင်း”ဟု မူးမူးနှင့် ဝင်ပြော လိုက်
သေးသည်။

အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ရဲမာန်က မိုးမုးခိုင်ကို ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲကာ နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရနမ်းတော့သည်။

အပြင်တွင် ဟန်ဆောင်နေရသော်လည်း မနေနိုင်လောက်အောင် ခံချင်နေပြီဖြစ်သော မိုးမိုးခိုင်ကလည်း မွတ်သိပ်သော
အနမ်းတို့ဖြင့် တုံ့ပြန်ရင်း အကျီင်္ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။


ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများပြုတ်သွားပြီးနောက် ရဲမာန်က ဘရာစီယာကို လှန်တင်လိုက်ပြးီ

မိုးမိုးခိုင် နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ

နမ်းစုပ်လေသည်။ ရှေ့က အရှိန်ကြောင့် ခရီးရောက်နေပြီဖြစ်သော မိုးမိုးခိုင်မှာ လွန့်လူးကာ အားအီးဖြစ်နေတော့ သည်။

“အား…မောင်ရယ်။ ကောင်းတယ်”

ရဲမာန်မှာ စကားပြန်မပြောအား။ မည်သည့်အချိန်က ထမီကျွတ်သွားမှန်းမသိ၊ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေသော
အောက်ပိုင်းသို့ ရောက်သွားပေပြီ။

မိုးမိုးခိုင်၏ ပေါင်အတွင်းသားများကို ရဲမာန် လျက်စုပ်လိုက်သည့်အခါ မိုးမိုးခိုင် တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။

“စောက်ဖုတ်ကို လျက်တော့ကွာ” ဟု မိုးမိုးခိုင်က တောင်းဆိုလိုက်သည်။

ရဲမာန်လျှာက မိုးမိုးခိုင်၏ စောက်စိပေါ်ရောက်သွားလေတော့သည်။ အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ အေ၊ ဘီ၊ စီ အစုံကို အစိပေါ် တွင် လျှာနှင့် ရေးရင်း ရဲမာန်က နီညိုညို ဖင်ပေါက်ဝကို လက်မနှင့် ဖိ၍ ကလိလိုက်သည်။

“အား..ရှီး…ကောင်းတယ် မောင်ရယ်…ရှီး”

အစိပေါ်မှတဆင့် လျှာကို
စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့
ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။ ရှလွတ် ရှလက်
အသံတို့ အစုံကြားနေရ သည်။
မိုးမိုးခိုင်လက်များက အောင်သူဝင်း ဆံပင်တို့ကို ဆွဲကိုင်ကာ
လွတ်ထွက်သွားမှာ ကြောက်သည့် အလား
စောက်ဖုတ်နှင့် ဆွဲဆွဲကပ်နေမိသည်။
တဆက်တည်း ဖင်လုံးကြီးကိုလည်း ပင့်ကာ ပင့်ကာ ကြွပေးနေမိသည်။

ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင် ပေါင်များကို လှန်တင်လိုက်ကာ မိုးမိုးခိုင်ကို
ကိုင်ထားစေသည်။ ထိုအနေအထားက မိုးမိုးခိုင်၏ မို့ဖောင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်လာစေကာ အစိလေးကလည်း ပြူးထွက်လာသည်။ ဒါကို ရဲမာန်က အမိအရ သွားများဖြင့် အသာအယာ ကိုက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စောက်ဖုတ်မြောင်းအလိုက် အထက်မှ အောက်သို့ လျှာစောင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။ မိုးမိုးခိုင်မှာ လက်မအားသဖြင့် ဖင်လုံးများကို မြှောက်ကာမြှောက်ကာဖြင့် ရဲမာန်လျှာ သ့စောက်ဖုတ်မှ မခွာသွားစေရန် ကြိုးစားလျှက်ရှိသည်။


နောက်တစ်ကြိမ် ရဲမာန် အစိကို အလျှက်မှာတော့

“အ..အအ…..ရှီး…ပြီး…ပြီးပြီ” ဟုဆိုကာ မိုးမိုးခိုင် တချီပြီးသွားတော့သည်။

ရဲမာန် စောက်ရည်များနှင့် ဝင်းပြောင်နေသော မျက်နှာကို တစ်ချက်သပ်ကာ မိုးမိုးခိုင် နို့များကို ပြန်စို့ပေးနေသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပြီးထားကာစ စောက်စိလေးကို အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည့်အတွက် မိုးမိုးခိုင် စိတ်များ
ပြန်ထလာလေသည်။

“မောင် လိုးတော့ကွာ…မောင့် လီးကြီးကို ထည့်ပါတော့” ဟု တောင်းဆိုလိုက်သည်။

မိုးမိုးခိုင် ခံချင်နေမှန်းသိ၍ ရဲမာန်က တမင် မလုပ်သေးဘဲ နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်ကာ နို့သီးခေါင်းနီညိုရောင်ကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် ချေပေးနေသည်။

မိုးမိုးခိုင်က တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ရဲမာန်၏ လီးကို ဆွဲကာ အားမလိုအားမရဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ရဲမာန်၏ လီးမှာ သာမန် လီးများထက် အနည်းငယ် သေးပေသည်။ အရှည် လေးလက်မ ကျော်ကျော်၊ လုံးပတ် ကျပ်လုံးသာသာ သာ ရှိသည့်အတွက် စံချိန်မမီဟု ဆိုရပေမည်။ ထို့အတွက်လည်း လိုးသည့်အခါတိုင်း ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင်ကို ဘာဂျာဖြင့်

တစ်ချီပြီးအောင် လုပ်ပေးလေရ့

ှိသည်။


“ထည့်တော့ကွာ..လိုးတော့” ဟု မိုးမိုးခိုင်က ကြာမူပါပါ ထပ်တောင်းဆိုလိုက်သည်။

ရဲမာန်က အပေါ်တွင် ထပ်အိပ်နေရာမှ ခွာပြီး မိုးမိုးခိုင် ပေါင်များကို မြှောက်လိုက်ကာ သူ့လီးကို မိုးမိုးခိုင်
စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ တချီပြီးထားပြီး စိတ်ထနေဆဲဖြစ်သည့်အတွက် စောက်ရည်များနှင့်
ပြည့ကာ ချောနေသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ရဲမာန်လီးက ရှောခနဲဝင်သွားသည်။

“ရှလွတ်…..ဗြစ်...ဖွတ်” စောက်ရည်များ အိုင်ထွန်းနေသည့်အတွက်  အသံမျိုးစုံထွက်လာပေသည်။

“ဆောင့်..မောင်..ဆောင့်”

လီးအဝင်ကို အားမရလိုက်သော မိုးမိုးခိုင်က ရဲမာန်အား ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်စေလိုသည့် သဘောဖြင့် လောဆော် လိုက်သည်။

ရဲမာန်က အားအပြည့်နှင့်ဆောင့်သော်လည်း အတန်ငယ်တိုသည့် သူ့လီးကြောင့် မိုးမိုးခိုင်မှာ ထိထိမိမိ မခံစားရပေ။

အချက် ၃၀ ၄၀ ခန့်စောင့်ပြီးနောက် ရဲမာန်က မိုးမိုးခိုင်ကို ပုံစံပြောင်းကာ လေးဖက်ထောက်စေလိုက်သည်။

ဤ doggy ပုံစံကို မိုးမိုးခိုင် ကြိုက်သော်လည်း ရဲမာန်ကဲ့သို့ လိင်တံ တိုသူများအတွက်
အဆင်မပြေပေ။ ရှေ့မှ လုပ်စဉ်က အတန်ငယ် အတွင်း
ရောက်သေးသော်လည်း doggy ဆွဲချိန်တွင်
ဖင်လုံးများကလည်း ခံနေသဖြင့် ရဲမာန်လီးမှာ
နှစ်လက်မခန့်သာ အတွင်းသို့ ဝင်ပေတော့သည်။

တစ်ဖတ်ဖတ်ဖြင့် ရဲမာန် အားစိုက်လုပ်သော်လည်း မိုးမိုးခိုင်မှာ တစ်ခုခု လိုနေသလို ခံစားနေရသည်။

ထိုပုံစံအတိုင်း အချက် ၃၀ ခန့်ဆောင့်ပြီး ရဲမာန် ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာသည။်


“ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”

“အား မောင် ပြီးတော့မယ်”

ပြောရင်းဖြင့် လီးတံတစ်လျှောက် ကျင်လာကာ လရေများကို မိုးမိုးခိုင် စောက်ဖုတ်အတွင်း ပန်းထုတ်လိုက်လေ
တော့သည်။

ထို့နောက် မူးကလည်း မူး၊ တစ်ချီအပြီးတွင် ပင်လည်း ပင်ပန်းသွားသော ရဲမာန် ရေပင် ထမဆေးနိုင်တော့ဘဲ အိပ်
ပျော်သွားလေသည်။

ခဏလှဲနေပြီးနောက် ရေချိုးခန်း ဝင်ရန် မိုးမိုးခိုင် ထလိုက်သည်။ ဘာမှပြန်မဝတ်တော့ဘဲ အနားတွင်တွေ့သော ညအိပ်ဂါဝန် အနီရောင်ကို ဆွဲယူကာ ခေါင်းမှ စွပ်ချပြီး ရေချိုးခန်း ဝင်၍ ရဲမာန်လရေများနှင့် မိမိအရည်များ ရောနှော
ပေကျံနေသည်တို့ကို အသေအချာ ဆေးကြောလိုက်သည်။

ရေချိုးခန်းမှ ပြန်အထွက် ရုတ်တရက် အောင်သူဝင်းရှိနေသည်ကို ယခုမှ သတိရကာ အစောပိုင်းက စိတ်လွတ်လက်လွတ် အသံပေါင်းစုံဖြင့် လုပ်ခဲ့ကြသည်ကို အောင်သူဝင်များ ကြားသွားမည်လားဟု စိုးရိမ်မိသည်။ စိုးသာ စိုးရိမ်ရသည် ကန်ထရိုက်တိုက်ခန်းအတွင်း ကျွန်းပါတေးရှင်းသာ ကာထားသော အခန်းအတွင်းမှ  အသံကို အိမ်ရှေ့မှ ကောင်းစွာ ကြားနိုင်သည်ကိုလည်း သတိရသွားသည်။ သို့သော်လည်း အောင်သူဝင်းကို အိပ်ယာစီစဉ်ပေးရမည်ဖြစ်၍ ရှေ့သို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

အောင်သူဝင်းမှာ တစ်ယောက်တည်း သောက်နေဆဲဖြစ်ကာ ရုတ်တရက် မိုးမိုးခိုင်က မြင်တော့ “ဟာ မမိုးခိုင်။ အိပ်နေပြီလားလို့။ ကိုရဲတော့ အိပ်ပီထင်တယ်” ဟု ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ်။ အောင်သူဝင်း အိပ်တော့မလားလို့ အိပ်ယာ ခင်းပေးမလို့”
“မအိပ်သေးပါဘူးဗျာ။ ဒါလေး ရှင်းလိုက်ဦးမလို့” ဟု အောင်သူဝင်းက လက်ကျန်ပုလင်းကို ညွှန်ပြရင် တစ်ဆက်တည်း “ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ သင်တန်းတုန်းက ဟိုတစ်ယောက်လေ၊ မသူသူဝင်းလား၊ မန္တလေးကလေ။ သူနဲ့ ဆုံဖြစ်သေးလား” ဟု ကွန်ပျူတာသင်တန်းတွင် မိုးမိုးခိုင်နှင့် တတွဲတွဲရှိခဲ့သော သူသူဝင်းအကြောင်း မေးလိုက်သည်။

အိပ်ယာခင်းပေးပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်မည်ကြံသော်လည်း အောင်သူဝင်းက သင်တန်းအကြောင်း၊ သူငယ်ချင်းအကြောင်း စလိုက်သဖြင့် တစ်ဖက်ဆိုဖာတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း “အေး။ သူတို့ အခု ရန်ကုန်ပြောင်းလာကြပြီ။

သူ့အမျိုးသားကတော့ တပ်ထဲက လို့ကြားတယ်။ မဆုံဖူးဘူး” ဟု ပြောရင်း ဗုကိ ကြက်ကုန်းဘောင် တစ်ဖတ်ကို လှမ်းခတ်စားလိုက်သည်။

်ဆာသယောင်ရှိသဖြင့်


မမီမကမ်းနှင့် အတန်ငယ် ငုံ့ပြီး ခပ်လိုက်ရကာ ပြန်အထတွင် အောင်သူဝင်းက စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို သတိထားမိ
လိုက်သည်။

“အို” အခုမှ မိုးမိုးခိုင် မိမိ ဘရာဇီယာ ပြန်မဝတ်ပဲ ဂါဝန်အပါးလေးသာ ဝတ်လာမိသည်ကို သတိရကာ ထိဂါဝန်က လည်ဟိုက်နေပေသည်။ တွေးမိသည်နှင့်တပြိုင်နက် ဂါဝန်စနှင့် ထိခတ်မိနေသော နို့သီးခေါင်းလေးများ မာလာသည်ကို မိုးမိုးခိုင် သတိထားလိုက်သည်။ မဆီမဆိုင် ညဦးပိုင်းက အောင်သူဝင်းပြောသော နိုင်ငံခြားသားများနှင့်ပင် ပြိုင်နိုင်သည်ဆိုသော သူ့ ပစ္စည်းအကြောင်းကလည်း ခေါင်းထဲ ရောက်လာမိသည်။ ထိုသို့အတွေးများဝင်လာမိသည့် အတွက် မိမိခိုင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အံ့သြသွားလေသည်။

အောင်သူဝင်းက ဟင်း ခနဲ သက်ပြင်းရှည်တစ်ခုချကာ “ကိုရဲကတော့ တခါတည်း အိပ်သွားတော့တာပ”ဲ  ဟု
အမေးလိုလို၊ အပြောလိုလို မရေမရာ ဝါကျတစ်ခုထုတ် ပြောလိုက်သည်။

“နင့်အကိုက အဲလိုပဲ။ သူလုပ်ချင်ရာ လုပ်ပြီး အိပ်တော့တာပဲ”


“ဗျာ” အောင်သူဝင်း ရုတ်တရက် ကြောင်သွားသည်။

“အော်..သောက်တာ စားတာပြောပါတယ်။ အသက်က ငယ်တော့တာ မဟုတ်ဘူး။ သူက သောက်ရင် အများကြီး
သောက်တာ။ အဲဒါ တစ်ညလုံး မထဘူး။ မနက်ကျ ခေါင်းကိုက်ဦးမယ်”

တစ်ညလုံးမထဘူး ဆိုသည့် စကားကို သတိထားမိကာ ဘာသာပြန်ရင်း “ဟုတ်လား။ သငေ်္ဘာပေါ်မှာတော့
အဲလောက် မသောက်ဘူးဗျ။ ကျွန်တော် ကြုံဘူးတာ။”ဟု အောင်သူဝင်းက ပြန်ပြောသည်။
ထို့နောက် “မမိုးခိုင် အိပ်ရင် သွားအိပ်တော့လေ။ အိပ်ယာတွေ ထားခဲ့ ကျွန်တော်ခင်းလိုက်မယ်” ဟု ဆိုသဖြင့် မိုးမိုးခိုင်က “အေးအေး။ ငါယူပေးထားမယ်” ဟု ဆိုကာ အိပ်ခန်းဘေးကပ်ရက် နံရံကပ်စင်ပေါ်တင်ထားသည့်
အိပ်ယာများကို ယူချရန် ထသွားသည်။

“ဟဲ့ အောင်သူဝင်းရေ။ လုပ်ပါဦး။ မွှေ့ယာက လေးတယ်။ ငါတစ်ယောက်တည်း ချလို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ်” “ဟုတ်…လာပြီ။ မမိုးခိုင်”
ပြောရင်း အောင်သူဝင်းထအလာ စင်ပေါ်မှ မွှေ့ယာကို လက်မြှောက် လှမ်းယူနေသည့် မိုးမိုးခိုင်၏ ဝင်းဝါသော ချိုင်းအောက်နှင့် ရင်သားတစ်ပိုင်းတစ်စတို့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ဆက်တည်း စပန့်သား ဂါဝန်အပါးအောက်မှ လုံးဝန်းစွံ့ကားနေသည့် တင်ပဆုံများကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သည်။ ခြေဖျားထောက်ထားသဖြင့် တင်များကို ပင့်ထားသလို ဖြစ်ကာ သာမန်ထက် နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသည်က အောင်သူဝင်း စိတ်ကို လှုပ်ရှားသွားစေသည်။ အရက်မူးနေသည့်အပြင် အစောက အတွင်းမှ မိုးမိုးခိုင်တို့ လင်မယား လိုးနေသည့် အသံများကိုလည်း ကြားထားသည့်
အောင်သူဝင်း မည်သို့ ဖြစ်သွားသည် မသိ မိုးမိုးခိုင်အား နောက်မှ ခါးကို လှမ်းဖက်လိုက် မိသည်။ အောင်သူဝင်း
ဘောင်းဘီအောက်မှ ခုံးထနေသည့် လိင်တံကြီးက မိုးမိုးခိုင် ဖင်ကြားနှင့် ကွက်တိ ဖြစ်နေတော့သည်။

ရုတ်တရက်ကြောင်သွားသော မိုးမိုးခိုင်က “ဟဲ့ ဘာလုပ်တာလဲ။ အောင်သူဝင်း။ မလုပ်နဲ့လေ” ဟု ဆိုကာ အတင်း ရုန်းထွက်ရန် ကြိုးစားသည်။

“ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့လို့ပါ မမိုးခိုင်ရယ်” ဟု မောဟိုက်သံဖြင့် ပြောရင်း အောင်သူဝင်းက မိုးမိုးခိုင်၏ နားသယ်စပ်
နောက်ကို လျှာဖြင့်ယက်ကာ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“မင်း လွှတ်ကွာ” မိုးမိုးခိုင် အားသုံး၍ ရုန်းထွက်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း အောင်သူဝင်းက အတင်းဖက်ထားသဖြင့် မလွတ်နိုင်ပေ။ ကိုယ်ကို ဆွဲခါ ရုတ်လိုက်ရာ အောင်သူဝင်း မထိန်းနိုင်ဘဲ နောက်ပြန်လဲကျသွားသည်။ မိုးမိုးခိုင်လည်း
အောင်သူဝင်း ဖက်လျှက် သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ ပက်လက်ကျသွားသည်။

အောင်သူဝင်းက ရုတ်တရက် ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး မိုးမိုးခိုင်ကို အောက်သို့ ပို့လိုက်ကာ အပေါ်မှ ဖိထားလိုက်သည်။
နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းရန် ကြိုးစားသော်လည်း မိုးမိုးခိုင်က ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းကာ လက်များဖြင့် အောင်သူဝင်းကို
တွန်းဖယ်ရန် ကြိုးစားသည်။ အောင်သူဝင်းက နှုတ်ခမ်းကို ဆက်နမ်းရန် မကြိုးစားတော့ဘဲ ရင်ဘတ်ကြယ်သီး
ပြုတ်သွားသော ဂါဝန်ကြားမှ ထွက်လာသည့် နို့တစ်လုံးကို ဖမ်းစို့လိုက်သည်။ နို့စို့ခံရသည့် ဖီလင်ကြောင့် မိုးမိုခိုင် “အို”
ဟု ညည်းကာ ရုန်းအား အနည်းငယ် ကျသွားသည်။ ယင်းကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ အောင်သူဝင်းက ဂါဝန်

အောက်နားစကို ဆတ်ခနဲလှန်ကာ မိုးမိုးခိုင် အဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးဖြင့် အပု

်ကိုင်လိုက်သည်။


“ဟေ့…ဟေ့…မလုပ်နဲ့နော်” ဟု ဆိုရင်း မိုးမိုးခိုင် ဂါဝန်ကို ပြန်ဖုံးရန် ကြိုးစားသည်။

အောင်သူဝင်းက စို့နေသည့် ဘယ်ဘက် နို့သီးကို အသာအယာသွားများဖြင့် ကိုက်ပေးလိုက်ပြီး အဖုတ်ကို လက်ဝါးအုပ်လျှက်မှ စောက်စိကို လက်ခလယ်ဖြင့် ကစားပေးလိုက်သည်။


“အိုး….အား” နို့စို့ခံရင်း အစိကို အပွတ်ခံလိုက်ရသည့် မိုးမိုးခိုင် လောကကြီးနှင့် ခေတ္တခဏအဆက်ပြတ်ကာ
ကောင်းကင်ဘုံ ရောက်သွားသည်။

ထိုအပြောင်းအလဲကို သတိပြုမိသော အောင်သူဝင်းက ဆတ်ခနဲ မိုးမိုခိုင် ပေါင်ကြားသို့ ခေါင်းထိုးကာ ပြူးထောင်စ
ပြုနေသည့် အစိလေးကို လျှာဖြင့် ထိုးပေးလိုက်သည်။

ဂါဝန်စကို ပြန်အုပ်ရန် ကြိုးစားရင်း ဆီးစပ်ပေါ်ရောက်နေသည့် မိုးမိုးခိုင်လက်ကို အသာလေးဖယ်လိုက်သည့်အခါ အလိုက်သင့် ပါလာတော့သည်။ မိုးမိုးခိုင် ဆက်မရုန်းတော့တာ သေချာသွားသဖြင့် အောင်သူဝင်း ဘာဂျာမှုတ်သည့် အလုပ်ကို အာရုံစိုက်လိုက်သည်။

မိုးမိုးခိုင်က အသားဖြူသလို အဖုတ်ကလည်း ဝင်းအုနေသည်။ ကလေးအမေ အသက် ၃၅ နှစ်ဆိုသော်လည်း ပြဲလန် မနေသည့် အဖုတ်က အောင်သူဝင်း အကြိုက်ဖြစ်နေတော့သည်။ အစိကို ယက်ပေးနေရင်းက အောင်သူဝင်း မိုးမိုးခိုင်
၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်သည်။

မိုးမိုးခိုင်က လက်များက အောင်သူဝင်း ဆံပင်ကြားသို့ ရောက်ကာ ဆွဲကိုင်ထားမိနေသည်။

မိုးမိုးခိုင် မိမိ ဘာလုပ်မိမှန်း မိမိ မသိတော့ပေ။ နို့စို့ပြီး အဖုတ်ကိုင်ခံလိုက်ရကတည်းက မိုးမိုးခိုင် ကိုယ်တွင်းက
အားတွေကုန်ခမ်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ အခုအချိန်မှာ မိုးမိုးခိုင်သိတာ ရင်သားတွေ အကိုင်ခံရလို့ ဖီလင်လာ
နေတာနဲ့ အဖုတ်လေးကို အယက်ခံရတဲ့ အရသာ…ဒါပဲ။

မိမိကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ဘဲ “အင်း…ဟင်း…ဟင်း…အား” မိုးမိုးခိုင် ညီးလိုက်မိသည်။

အဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်နေရာမှ အောင်သူဝင်း ရပ်လိုက်ပြီး ဝတ်ထားသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။ မိုးမိုးခိုင်ကတော့ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားဆဲ။

အောင်သူဝင်းက အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ကာ တန်းလန်းဖြစ်နေသည့် လီးကြီးကို မိုးမိုးခိုင် လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“အို” မိုးမိုးခိုင် အာမေဋိတ်သံလေးပင် ထွက်သွားမိကာ မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ မထွက်ဘဲနေနိုင်မလား။ ယောင်္ကျားဖြစ်သူထက် နှစ်ဆမျှ ပိုကြီးသော စံချိန်မီလီးကြီးကို လက်ထဲတွင်
ကိုင်မိထားသည်ကိုး။


အောင်သူဝင်း ပစ္စည်းက ခုနစ်လက်မခန့ရ်

ှိကာ လုံးပတ်က အချိုရည်ပုလင်းတစ်လုံးမျှ ကြီးမားသည်။ မည်သည်က

လှုံ့ဆော်လိုက်သည် မသိ။ မိုးမိုးခိုင် ကုန်းရုန်းထကာ သူ့ယောင်္ကျားကိုပင် တခါတလေမှ လုပ်ပေးလေ့ရှိသော ပုလွေ
ပေးလိုက်မိသည်။ ကြီးမားရှည်လျားတုတ်ခိုက်သည့် လီးတစ်ချောင်းကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ ငုံစုပ်နေရသည့်အရသာက
ကောင်းလှပေသည်။

“ရှီး…အား…ကောင်းလိုက်တာ မမိုးခိုင်ရယ်..ကောင်းလိုက်တာ”

အောင်သူဝင်းက ခေတ္တမျှ အစုတ်ခံနေပြီးနောက် 69 ပုံစံဖြင့် နှစ်ယောက်လုံး ရည်ထွက်သွားသည်

credit-Original

လမ်းကြုံတုန်းလေး 1mbတောင်မပြည့်တဲ့ အောစာအုပ်ကောင်းလေး တစ်အုပ်လောက်
ဒေါင်းလုပ်ဆွဲသွားလိုက်ပါအုံး(5ကျပ်တောင်မကုန်ပါဘူး)

                 

ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ စံျပ ေက်ာင္းသူ

ေဇယ်သီရိ တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ ပါေမာကၡ ဟန္နရီ ရာဇဝင္ ဘာသာရပ္ကို လာျပေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ ပေရာ္ဖက္ဆာဟု ဆိုေသာ္လည္း ဟန္နရီမွာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၄၀ မျပည့္ေသး၊ အသက္က ငယ္ငယ္ အားကစားလိုက္စားသူျဖစ္၍ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ ပါးသိုင္းေမႊးခပ္ေရးေရးႏွင့္ ဟန္နရီမွာ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္မတူပဲ ဘိုင္စကုပ္ ဓာတ္ရွင္မင္းသားႏွင့္ ပိုတူေနသည္။ အမွီအခိုမရွိ၊ လူပ်ိဳလူလြတ္မို႔ ရသည့္လခက ေလာက္င႐ုံမက ပိုလွ်ံသည္ဟု ဆိုရမည္၊ သို႔ေသာ္လည္း ဝါသနာအေလွ်ာက္ ဓာတ္ပုံတိုက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီသင္တန္း ဖြင့္ထားေသးသည္။ တကိုယ္တည္းသမားမို႔ တိုက္ခန္းသီးသန႔္ ငွားမေနေတာ့ပဲ ဓာတ္ပုံတိုက္တြင္ပင္ ဟန္နရီ ေနသည္။

႐ုံးခန္းထဲမွာ သူရိယ သတင္းစာကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသျဖင့္ ဟန္နရီ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ထသြားရသည္။ သမိုင္းပါေမာကၡပီပီ ေရွးေခတ္ ဗမာစာအျပင္ ေခတ္သုံး ဗမာစာကိုပါ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သည့္ ဟန္နရီမွာ ေဇယ်သီရိမွာ အေနၾကာသျဖင့္ ဗမာစကားကိုလဲ ပီပီသသမဟုတ္ေတာင္ အေတာ္ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ ဥပေဒ ေက်ာင္းသူ မကလ်ာေဝ၊ ကုန္သည္ႀကီး ဦးေဝခန္း၏ ေျမး တ႐ုတ္ေသြး တမတ္သားပါသည္ မကလ်ာေဝ။ သူမအဖိုး ဦးေဝခန္းက ကုန္သည္အလုပ္အျပင္ တိုက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ထားကာ ငွားသည့္အလုပ္လဲ လုပ္သည္၊ ၿမိဳ႕လည္က သူ႕ဓာတ္ပုံတိုက္ေတာင္ ဦးေဝခန္းဆီက ငွားထားတာ ျဖစ္သည္။

ကလ်ာ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဟန္နရီ စိတ္က ေထာင္းကနဲ တိုသြားသည္။ သူသင္သည့္ သမိုင္းကို မယူမေနရ ဘာသာမို႔ အတန္းထဲ ဝင္ထိုင္ေန႐ုံႏွင့္ ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္အလား ေပါ့ပ်က္ပ်က္သေဘာထားသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ အဆိုင္းမန႔္ေပးလွ်င္ အခ်ိန္မီ မတင္၊ အၿမဲေနာက္က်သည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ၃ ခါေျမာက္တြင္ေတာ့ သူ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ကလ်ာ့ အဆိုင္းမန႔္ကို သုညေပးပစ္လိုက္သည္၊ အဲဒါမွ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ရွိသြားမွာ။ အခုလဲ အဲဒါကို သတိရသျဖင့္ ဟန္နရီ စိတ္ျပန္တိုလာျခင္းပင္။

"ဆရာ ... က်မ ဆရာ့ကို ေျပာစရာ ရွိလို႔။"

ေျပာေျပာဆိုဆို ကလ်ာက ႐ုံးခန္းထဲဝင္ကာ သူ႕စားပြဲေရွ႕က ကုလားထိုင္တြင္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္သည္။ သူ တံခါးပိတ္ၿပီး သူ႕ထိုင္ခုံမွာ ျပန္လာထိုင္ေတာ့ ...

"ဆရာ ... က်မ သမိုင္းကို ဂုဏ္ထူးပါမွ ရမယ္ ဆရာ"

"ဂုဏ္ထူးက မျဖစ္နိုင္ဘူး၊ ဖိုင္နယ္မွာ အမွတ္ျပည့္ရရင္ေတာင္ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး။"

သမိုင္းက အဆိုင္းမန႔္အမွတ္ေတြကိုပါ ယူသည့္ဘာသာ၊ အဆိုင္းမန႔္ေတြမွာ အမွတ္နည္းနည္းေလ်ာ့တာ မေထာင္းသာေသာ္လည္း သုညတလုံးပါလွ်င္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးမထြက္နိုင္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး သမိုင္းစာေမးပြဲမွာ အမွတ္ျပည့္ရတာ ဘယ္မွာ ရွိနိုင္လို႔တုန္း။

"က်မ က်ဴတိုရီယယ္ေတြမွာ အကုန္ အမွတ္ျပည့္ရတယ္ေလ"

"အင္း ... အဆိုင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်တယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္နိုင္ဘူး"

"ဆရာရယ္ ... တရက္ထဲကို"

"တရက္လဲ ေနာက္က်တာပဲ၊ ေဆာရီး မကလ်ာေဝ။ နင္ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္နိုင္ဘူး"

"ဆရာ ... က်မ ေအာ္နာ မဝင္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေအာ္နာ မဝင္ရင္ အဘိုးက က်မကို ေယာက္်ား ေပးစားေတာ့မွာ။ က်မ ေအာ္နာဝင္ရင္ ဘိလပ္မွာ မဟာဘြဲ႕ ဆက္တက္ခ်င္လို႔ပါ"

"ေဆာရီး ... ငါ မကူညီနိုင္ဘူး"

"ဆရာ က်မ မနက္ျဖန္ ထပ္လာခဲ့လို႔ ရမလား"

"အိုေကေလ ... ထပ္လာလဲ နင္ ဂုဏ္ထူးေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး"

ေနာက္ေန႕ ဟန္နရီ ႐ုံးကိုေရာက္ေတာ့ ႐ုံးခန္းေရွ႕မွာ သူ႕ကိုေစာင့္ေနသည့္ ကလ်ာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အရပ္ ငါးေပေျခာက္ေလာက္ရွိမည့္ ကလ်ာေ၀ ဒီေန႕ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ မဝတ္စဖူး ဝတ္ထားသည္။ အက်ီကလဲ မွန္နိုင္လြန္အသားကို ဇာေဘာ္လီအနက္၊ ပိုးထမီေပ်ာ့ အဝါႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသျဖင့္ သူမကိုယ္လုံးအလွကို ေပၚလြင္ေနေစသည္။ ႐ုံးခန္းထဲ ေခၚထိုင္ၿပီး ကလ်ာ့ကို ဟန္နရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသား၊ မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကလဲ ရဲရဲနီလို႔။ စားေနက် ေၾကာင္ဖားႀကီးေလာက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတြ႕အႀကဳံမရွိတာ မဟုတ္သည့္ ဟန္နရီ ဒီေကာင္မေလး ဘယ္ေျခလွမ္းလွမ္းသည္ကို နားခြက္မီးေတာက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့လဲ ထိုေျခလွမ္းကို ဘယ္ႏွလွမ္း၊ ဘယ္ခရီးစခန္းေရာက္သည္အထိ လွမ္းမည္ကို မသိေသးသည္ႏွင့္ အသာဆက္ အကဲခတ္ေနလိုက္သည္။

"ဆရာ က်မ ေယာက္်ားမယူခ်င္ေသးဘူး၊ က်မကို ကူညီပါ ဆရာရယ္"

တ႐ုတ္ေတြက ဒီလိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆို ေယာကၡမအိမ္မွာ ကြၽန္သာသာရယ္။ ေယာကၡမႏွင့္ လင္သား အျမင္က်ဥ္းလွ်င္ က်ဥ္းသေလာက္ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ အိမ္တြင္းပုန္းျဖစ္ေပေရာ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ေခတ္ပညာတတ္ တ႐ုတ္ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ၾကသည္။

"က်မ အဲ ... ဟိုဟာ အဆိုင္းမန႔္တခု ထပ္လုပ္ရင္ေရာ၊ ဆရာ"

သူခပ္မဆိတ္ပင္ ေနေနေတာ့ ကာျခယ္ေတြ ဆိုးထားေသာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ အသနားခံၾကည့္ရင္း ခပ္ၫုၫုေလး လာေျပာေနသည္၊ ဒီေလာက္ႏွင့္ ေႂကြသြားရေအာင္ ဟန္နရီက မေန႕တေန႕ကမွ စာစသင္သည့္ ေက်ာင္းဆရာ ေပါက္စမွ မဟုတ္တာပဲ။

"ေနာက္အပါတ္ပဲ ဖိုင္နယ္ေျဖေတာ့မွာ။ မကလ်ာေ၀ ... ေဆာရီး ... ငါ ဒါ မတတ္နိုင္ဘူး"

ကလ်ာၿငိမ္က်သြားသည္၊ ဟန္နရီ ေခါင္းမာလြန္းသည္။ ခဏၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ တခုခုကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ ...

"ဆရာ ... က်မေလ ... ဟို ..."

ဟန္နရီက ေခါင္းကို ျငင္သာစြာပင္ ယမ္းရင္း ...

"ေဆာရီးပါ"

" ... ဆရာ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ က်မ ကိုယ္ဟန္ျပေပးရင္ေရာ ... အပို အဆိုင္းမန႔္အျဖစ္နဲ႕ေလ၊ ဆရာ့ စတူဒီယိုကို က်မ လာေပးမယ္ေလ။"

ဟန္နရီ မ်က္လုံးေတြ ဝင္းကနဲ လက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ခပ္ေအးေအး ေလသံႏွင့္ ...

"ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတာလား"

... ဟုျပန္ေမးေလသည္။

"ဟုတ္တယ္၊ က်မ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္ေပးမယ္။ ဒီမွာၾကည့္ ... က်မ မလွဘူးလား"

ဟန္နရီ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္၊ ဒီေကာင္မေလး ဒီေလာက္ ရဲတင္းလိမ့္မည္ဟု သူမထင္ထားခဲ့။ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကလ်ာ ထိုင္ခုံမွ ထရပ္ကာ ရင္ဖုံးအက်ီကို ခြၽတ္ခ်လိဳက္သည္။ ဟန္နရီ မွင္သက္ေနရာမွ သတိဝင္လာေသာ္လည္း ႏႈတ္က ဘာမွ မေျပာနိုင္။ သူ႕အတြင္းစိတ္က လြန္ဆြဲေနသည္။ တဘက္က သူ႕ဆီက အမွတ္ဝယ္သလို ျဖစ္ေနတာကို ခံျပင္းေနမိသလို တဘက္ကလဲ ဒီေကာင္မေလး ခြၽတ္ျပတာကို ဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာ၊ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္ခ်င္စိတ္က အနိုင္ရသည့္ႏွယ္။

ကလ်ာက သူ႕အလုပ္သူ ဆက္လုပ္သည္၊ ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ရင္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္လိုက္သည္။ သူမရင္သားေတြက ေခါမျပည္က ဗီးနပ္စ္ေက်ာက္႐ုပ္လို ... ႀကီးသည္၊ လုံးသည္၊ ျပည့္သည္ ... ဒီေလာက္လွတာ သိပ္ရွားတာပဲ ဟန္နရီသိသည္။ ဗီးနပ္စ္လို ... ထ႐ြိုင္ၿမိဳ႕က ဟယ္လင္လို။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထ႐ြိုင္စစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာဟု ဟန္နရီ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟန္နရီ ဆံြ႕အေနသည္ကို ကလ်ာကလဲ သိသည္၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ္ထူးမွတ္ရဖို႔ သူမအတြက္ ေသေရး ရွင္ေရးမို႔ ဒီေလာက္ႏွင့္ ရပ္မထားနိုင္။ ဂုဏ္ထူးေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ ခါးက ထမီကိုပါ ေျဖခ်လိဳက္သည္။

ဟန္နရီ႕အသက္ရႉသံေတြ ပိုပိုျပင္းလာရသည္။ ကလ်ာ့မွာ အတြင္းခံလုံး၀ မပါ။ ႐ုံးခန္းက အလုံျဖစ္သည့္အျပင္ မနက္ပိုင္းေစာေနေသးသည့္အတြက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလဲ သိပ္မရွိလို႔ ဟန္နရီ အသက္ရႉေခ်ာင္ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး အတြင္းခံမပါပဲ ေက်ာင္းကိုလာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ဆီမလာခင္ကမွ ခြၽတ္လာခဲ့တာလားဟု ေလွ်ာက္ေတြးေနမိေသးသည္။ ေဘာ္လီကိုပါ ခြၽတ္၍ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ခါးေထာက္၊ ဒူးေကြး၍ သူမေကာက္ေၾကာင္းေတြ ေပၚလြင္သည္ထက္ ပိုမိုေပၚလြင္ေအာင္ ကိုယ္ဟန္ျပေနသည္။

မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းျဖစ္ေနေသာ ကလ်ာ့ကိုယ္ထည္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြသည္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အလွပိုေနသည္။ ႐ုံးခန္းတခုလုံး ကလ်ာ့ဆီမွ အေမႊးနံ႕သာနံ႕မ်ား ထုံမႊန္းေနၿပီး ဟန္နရီ၏ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းမွတပါး ဘာသံမွမၾကားရပဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ သားေကာင္ကို ညို႔ယူဖမ္းစားတတ္သည့္ နဂါးမယ္ေလးႏွယ္ ကလ်ာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ဟန္နရီ႕ကို ၾကည့္ရင္း ေဘးကို ေစာင္း၊ ေနာက္ ... ဟန္နရီ႕ကို ေက်ာေပးၿပီး သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ျပန္သည္။

ကလ်ာေဝ့ေက်ာဘက္ကလဲ ဟန္နရီ႕အတြက္ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရသည္။ အျပစ္အနာအဆာမရွိ ေခ်ာမြတ္ေသာ အသားအေရ၊ တ႐ုတ္ေသြးစပ္၍ အသားက ဝင္းဝါေသာ္လည္း တ႐ုတ္မစစ္စစ္ေတြလို မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ မဟုတ္၊ မ်က္လုံးေတြက တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည္၊ မြန္/ကရင္ေသြးပါေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ အခ်ိဳးအဆက္က မယ္ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္လို႔ ရေလာက္သည္၊ ေသခ်ာ တိုင္းမၾကည့္ရေသာ္လည္း ၃၃ - ၂၆ - ၃၅ သဲနာရီ ရွိတ္ဟု ဟန္နရီ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ေခါမ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေလးႏွယ္၊ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ လွပသည့္ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္၊ ဟန္နရီ ထိုင္ရာမွ ထ၍ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ထိန္းထားရသည္။ သူမ်က္စိကိုပင္ သူမယုံနိုင္၊ အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလား စဥ္းစားေနတုန္း ကလ်ာေဝဆီက အသံထြက္လာသည္။

"ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ ... က်မ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္လို႔ ကြာလဖိုင္းရဲ႕လား။"

ဟန္နရီ ထိုင္ရာမွ ျဖည္းညွင္းစြာ ထရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ့အနားကို နမူးနမိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ လွသေလာက္ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ဟာမေလး။ သူစိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မိသည္။ ေနဦး ... မ်က္ႏွာက တမ်ိဳးျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕မထင္ေသာ ကလ်ာ့အလွကို ဖ်က္ေနတာ ဘာလဲ ဟန္နရီ သတိထားမိသြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထက္က ထီမထင္သည့္ အၿပဳံးစ၊ ဒီေလာက္နဲ႕ ဟန္နရီ႕ဆီက အမွတ္ဝယ္လို႔ရတယ္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္ေနသည့္ အၿပဳံးစ။ ဒီဟာမေလးကို ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း သိသြားေအာင္ မာန္ခ်ေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု သူေတးထားလိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ မာန္မာနကင္းစင္တတ္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္ေလ။

ဟန္နရီ ကလ်ာေဝ့အနားသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေပးကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဟန္နရီ႕စိတ္ထဲ အမွတ္မထားနိုင္၊ သူ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မႏွစ္က ဘိလပ္က သူ႕ခ်စ္သူ လက္ထပ္သြားကတည္းက မိန္းမအထိအေတြ႕ကို သူမရခဲ့။ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ ခြဲေဝတတ္သည့္ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြ၊ အရွက္အေၾကာက္တရားေတြ ေနထိႏွင္းလို ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီ။ ကလ်ာ့ကို ခ်စ္ႏွစ္သက္သည္၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္သည္တို႔ထက္ သူ႕ရမၼက္မီးကို ေလာင္စာထည့္ေပးဖို႔ ဟန္နရီ႕အတြက္ ပိုအေရးႀကီးေနသည္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမလာဘူး ဟန္နရီ။ အထူးသျဖင့္ ေခါမ႐ုပ္လို လွတဲ့ ကိုယ္ခႏၵာကို ကိုက္ဖဲ့ဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ိဳးဟာ ႏွစ္ခါ မလာဘူး။

ႏွစ္ခါမလာေသာ အခြင့္အေရးမို႔ ကလ်ာ့လည္တိုင္ကို သူ႕လက္ေတြ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္၊ ထိုမွ ေဖာ့ဖေယာင္းလို ျဖဴေဖြး ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ပခုံးသားမ်ား၊ ထိုမွ ေအာက္ဘက္ဆီသို႔။ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ထင္သည္၊ ကလ်ာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ သပ္လိုက္သည္ကို ဟန္နရီ ျမင္လိုက္သည္။ ဟန္နရီ႕ျဖစ္အင္က မိန္းမ မျမင္ဖူးသည့္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးႏွယ္မို႔ ကလ်ာေက်နပ္ၿပဳံး ၿပဳံးမိသည္၊ သူမ အားထုတ္မႈ ေအာင္ျမင္ၿပီ။

ကလ်ာ့ဖို႔ လိင္ကိစၥဆိုသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္လွ။ နန႔္ယန္း အထက္တန္းေက်ာင္းက သာသနာျပဳ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေတြႏွင့္စာလွ်င္ စည္းကမ္း သိပ္မတင္းၾကပ္လွဟု ဆိုရမည္။ ၇ တန္းေအာင္ကတည္းက ကလ်ာ ရည္းစား ထည္လဲ ထားခဲ့ၿပီး သူမ၏ ရည္းစားမ်ားကလဲ အခြင့္အေရးကို ႏွစ္ခါလာမည္ဟု ထင္မွတ္သူ တေယာက္မွ် မပါခဲ့ဘူးေလ။ အေတြ႕အႀကဳံ ရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကလ်ာေဝသည္ ေယာက္်ားသူက ျပဳသမွ် ႏုမည့္ အပ်ိဳဖ်န္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ပါေမာကၡ ဟန္နရီလိုလူကိုပင္ ညို႔ယူဖမ္းစားနိုင္သည့္ အေျခေရာက္ေနၿပီဟု မိမိကိုယ္ထင္မွားမိသည္။

ဟန္နရီက ဒါေတြကို မျမင္ေတာ့၊ ဂ႐ုမထားေတာ့။ သူ႕လက္မ်ားက ရင္ၫြန႔္မွသည္ ကလ်ာ့ရင္သား လုံးလုံးေလးေတြကို အုပ္ကိုင္ထားၿပီ။ ဒီေလာက္ ေႂကြ႐ုပ္ကေလးလို၊ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ကေလးလို လွတာမ်ိဳး သူ႕တသက္ မရနိုင္ဟု ဟန္နရီ မူလက ထင္မွတ္ထားသည္မွာ ပါစင္ေအာင္ လြဲေတာ့သည္မို႔ ရသည့္အခြင့္အေရးကိုပဲ လက္ထဲမွ မခ်နိဳင္။ သူ႕လက္မ်ားက သူမ ဝမ္းဗိုက္၊ ထိုမွ အေဝ့အဝိုက္၊ အေကာက္အေကြ႕တို႔ျဖင့္ တင့္တယ္သည့္ ခါး၊ တင္ပါးတို႔ကို အသာပြတ္သပ္ေနသည္။

"ခိခိ ၾကည့္လွခ်ည္လား ဆရာရဲ႕ ... "

ၫုတုတု စကားသံကို ဟန္နရီ မၾကား၊ နားမစိုက္အား။ ေက်ာင္းသူမေလး၏ ေရွ႕တြင္ သူဒူးေထာက္ခ်လိဳက္သည္။ သူ႕မ်က္ဝန္းႏွင့္ တတန္းထဲတြင္ ခ်က္ကေလး၊ ဗိုက္က အဆီပိုမရွိတာေၾကာင့္ ခ်က္ကေလးလဲ လွေနတာပဲ။ သူ႕လက္က ကလ်ာ့ တင္သားေတြ ေပၚမွာ။ ဟန္နရီ႕အၾကည့္ေတြက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ ေအာက္ကို ဆင္းသြားၿပီး ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီမွာ။ အေမႊးေတြက မၾကာမၾကာ ရိတ္ေပးပုံေပၚသည္၊ သိပ္ၿပီး မမ်ားလွ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိသည္။ ထိုစဥ္ သူ႕ေခါင္းကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလးတခုက ေနာက္မွ ဖိတြန္းသည္ကို ဟန္နရီ သိလိုက္သည္။

အရမ္းအားထည့္ ဆြဲစရာမလိုပဲ ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီကို သူ အလိုက္သင့္ေလး ငိုက္က်လာသည္။ သူမ လိုခ်င္တာ ရဖို႔ အေတာ္ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပူစီႏွင့္ ေယာက္်ား၊ ေယာက္်ားႏွင့္ ပူစီ ... ပူစီျမင္လွ်င္ ဘယ္ေယာက္်ားမွ မူမေနနိုင္ဆိုတာ ကလ်ာသိသည္။ ဆီးခုံေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေႁခြခ်ေနေသာ သူ႕ကို အတင္းေအာက္သို႔ ကလ်ာ တြန္းပို႔လိုက္သည္။ သူ႕လွ်ာရဲ႕အထိအေတြကေၾကာင့္ ကလ်ာ့ အေၾကာအျခင္ေတြ သိမ့္ကနဲ၊ ၿငိမ့္ကနဲ။ သူ႕လွ်ာေလးနဲ႕ အစုန္အဆန္ တို႔ထိ ကစားေပးေတာ့ သူ႕ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ကလ်ာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲပစ္လိုက္သည္။

ကလ်ာ့မွာ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ရွိတာ မွန္ေသာ္လည္း သူမ အေတြ႕အႀကဳံေတြက ဟန္နရီ႕လို ပူစီကို မစားခ်င္ၾက၊ စားသည့္တိုင္ ဟန္နရီ႕လို မကြၽမ္းက်င္။ ဒါေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ့အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရသည္။ ကလ်ာ့ အစိကေလးကို လွ်ာျဖင့္ ဟန္နရီ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ မသိ၊ သူ႕လွ်ာစြမ္းေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ ခရီးေတြ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ ကလ်ာႏႈတ္မွ ညည္းသံေတြ ထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ ဟန္နရီ႕ေခါင္းကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ကာ ပူစီႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆုံးကို ေရာက္သြားသည္။ ဒူးေတြအကုန္ ေပ်ာ့ေခြၿပီး မတ္တပ္ပင္ မရပ္နိုင္ေတာ့။ ကလ်ာ့ တသက္တာတြင္ အျမန္ဆုံး ၿပီးျခင္းပင္။

 ... ဆရာ့ကို သိပ္အထင္ေသးလို႔ မရပါလား ဆရာရယ္။

ဆက္ရပ္မေနနိုင္ေတာ့သည္မို႔ ၾကမ္းေပၚ ကလ်ာဒူးေထာက္က်သြားသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေနေရာင္ ... ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။ ႐ုံးခန္းပတ္လည္မွာ လူသံေတြႏွင့္ တကၠသိုလ္က အသက္ဝင္ေနၿပီ။ ေစာေစာက အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္ကို သတိရလိုက္မိေတာ့ ကလ်ာေ၀ ကပ်ာကယာထၿပီး အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္သည္။ ကလ်ာ အသက္ရႉမမွန္၊ ပါးအို႔ေလးေတြ နီေနဆဲ။ ဟန္နရီက အဝတ္ဝတ္ၿပီးသည္အထိ အရသာခံ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ...

"သြားေတာ့ မလို႔လား"

"... အင္း"

"အဂၤါေန႕ေနာ္"

"ဘာအတြက္လဲ"

"ေမာ္ဒယ္လ္ ထိုင္ရမယ္ေလ၊ နင္ထပ္လုပ္ရမဲ့ အဆိုင္းမန႔္ေလ။"

"ဒါေပမဲ့ ... ဒါေပမဲ့ အခု ... ဟို ... "

"အဆိုင္းမန႔္ ထပ္မလုပ္ပဲနဲ႕ေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္နိုင္ဘူး"

"က်မ အဂၤါေန႕ အတန္းတက္ရ ... "

"ဒါဆိုလဲ နင့္ မဂၤလာေဆာင္က် ငါ အရက္လာေသာက္တာေပါ့"

ကလ်ာ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ ခုေတာ့ ရိပ္စားမိစ ျပဳၿပီ။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ဘိုစုတ္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးလိုက္ၿပီး အသာၿပဳံးကာ ...

"ဆရာ့ စတူဒီယိုကိုလား ဆရာ"

"အင္း ... မနက္ ၈ နာရီ ေရာက္ေအာင္လာ။ ညေန ၅ နာရီအထိ"

"..."

ဝက္ျဖစ္ေတာ့မွ မစင္ေၾကာက္ေနလို႔ မရတာပဲဟု ကလ်ာေတြးၿပီး ဟန္နရီ႕႐ုံးခန္းမွ အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။
ကလ်ာ ဆရာ့ကို ေဒါသ မထြက္ရဲပါ၊ သမိုင္း ဂုဏ္ထူးမရလွ်င္ ကလ်ာ့ဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာၿပီ။ သမိုင္း ဂုဏ္ထူးက ဆရာ့လက္ထဲမွာ။ တမနက္ပိုင္းေလးႏွင့္ သမိုင္းဂုဏ္ထူးရေအာင္ ဆရာ့ကို ႀကိဳးဆြဲနိုင္လိမ့္မည္ဟု ကလ်ာ ထင္မိေသာ္လည္း ထင္သလို ျဖစ္မလာ၊ ဆရာ သိပ္လည္သည္။ ေအာင္စာရင္း မထြက္မခ်င္း ကလ်ာက ဆရာ့လက္ခုပ္ထဲက ေရ။ အဂၤါေန႕ မနက္ ဆရာ့ စတူဒီယိုသို႔ ကလ်ာ စက္ဘီးစီးလာခဲ့သည္။ လူေတြ သတိထားမိမွာ စိုးသျဖင့္ ဟိုေန႕ကလိုေတာ့ အလွျပင္မလာ၊ သာမာန္ အက်ီ၊ ထမီႏွင့္ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ေခ်ာင္းခြဲၿပီး က်စ္႐ုံသာ။ စတူဒီယိုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး လူေတြေရာက္ေနပါလား။

ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကို ထြက္ႀကိဳသည္။

"လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား ဆရာ ... မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူးလား။"

"ဆြဲမယ္ေလ၊ ဆရာေရာ ... ေက်ာင္းသားေတြပါ နင့္ကို ဆြဲမွာ။"

"ဆရာ့ တေယာက္ထည္းကို ထိုင္ေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။"

"လူမ်ားမ်ားဆြဲေတာ့ ထိုင္ရတာ ပိုတန္တာေပါ့၊ ကမ္းမ္ ... "

ဆရာ့အိပ္ခန္းထဲကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားေတာ့ ကလ်ာလိုက္ဝင္သြားသည္။

"ေရာ့ ... ဒီဝတ္စုံလဲ"

ဟန္နရီက ခ်ည္လုံခ်ည္ပါးပါးတထည္ ကမ္းေပးသည္။ ပါးတာကမွ ပါးပါးေလး၊ ေနေရာင္ထဲ မရပ္ပဲပင္ အထဲကို ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ေနရသည္။

"အက်ီေကာ ဆရာ ... "

"အက်ီမပါဘူး၊ အေပၚထိ ဝတ္လိုက္ ... ဗြီးလစ္ဂ္် ဂဲလ္ေတြလို"

ဒီပါးပါးေလးကို ရင္လ်ားလို႔ကေတာ့ အထဲကဟာေတြ အတစ္လိုက္ ထြက္ေနမွာ။ ဆရာ ဒါ တမင္ ပညာျပတာ။ ကလ်ာ့မ်က္ခုံးေတြက်ဳံ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေထာ္တက္လာသည္။

"ျမန္ျမန္လုပ္ေလ ... "

"ဆရာ ... အရမ္းပါးတယ္၊ မျဖစ္ဖူး ..... "

ဟန္နရီ ကလ်ာ့ကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တံခါးဝကို ၾကည့္ျပန္သည္။ ဆရာ ဘာဆိုလိုသည္ကို ကလ်ာသိသည္။ မလုပ္နိုင္လွ်င္ ျပန္၊ ျပန္လို႔ေတာ့ မျဖစ္၊ ဒီထိ ေရာက္လာၿပီးမွ ဆက္လုပ္ဖို႔သာ ရွိသည္။ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူးရဖို႔က ကလ်ာ့အတြက္ ေသေရးရွင္ေရး၊ ဆရာ သိပ္ညစ္စုတ္သည္။ ဆရာအျပင္ထြက္ေပးေတာ့ မလဲခ်င္ လဲခ်င္ႏွင့္ ကလ်ာ ခ်ည္ထမီကို ရင္လ်ားလိုက္ရသည္။

ကလ်ာ စတူဒီယိုထဲ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၈ ေယာက္ ႏွင့္ ဟန္နရီ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေရွ႕မွာ ကင္းဗတ္စ္ခုံႏွင့္ သူတို႔ လက္ထဲမွာက မီးေသြးေတြ၊ ခဲတံေတြ၊ စုတ္တံေတြႏွင့္။ မိန္းကေလးက ပိုမ်ားသည္၊ ေယာက္်ားေလးက ၂ ေယာက္သာပါသည္။ သူတို႔အားလုံး ကလ်ာ့ကို မျမင္ဖူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။

"သိပ္ေတာ့လဲ စိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႕ ကလ်ာ။ သူတို႔အားလုံး ႏုဒ္ပုံေတာင္ ဆြဲဖူးၾကၿပီးသားပါ။ ဟိုနားမွာ ထိုင္"

အတန္းေရွ႕က စင္ကေလးေပၚမွာ ကလ်ာ ဒူးတုတ္ထိုင္ရသည္။ ဟန္နရီက သူလိုခ်င္ေသာပုံကို ကလ်ာ့ကို ျပေပးသည္။ ဒူးတုတ္ထိုင္ၿပီး ခါးေကာ့ကာ တင္ေတြ၊ ရင္ေတြ အကုန္ေပၚေစတဲ့ ပုံစံ။ စိတ္တိုင္းက်ၿပီဆိုေတာ့မွ ဟန္နရီက ေဘးမွာ အသင့္ရွိေသာ ေရပုံးငယ္ျဖင့္ ကလ်ာ့ကို ပက္လိုက္သည္။ ထမီက ပါးသည့္အျပင္ ေရစိုၿပီး အသားမွာ ကပ္ေနလို႔ ကလ်ာ့ တကိုယ္လုံး ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြက အဝတ္မပါသည္ႏွင့္ မျခားေတာ့။ ဟန္နရီက ရင္ၫြန႔္နားက ကလ်ာ့ ထမီကို ေျဖခ်လိဳက္ၿပီး ေအာက္ေလွ်ာမက်ေစရန္ ကလ်ာ့ လက္တဘက္ႏွင့္ ထိန္းထားခိုင္းသည္။ ကလ်ာ့ ေနာက္လက္တဘက္က သူမ ဒူးေပၚမွာ။

ေက်ာင္းသူေတြက ကလ်ာ့ပုံကို စၿပီး ေရးျခစ္ေနၾကေသာ္လည္း ႏုဒ္ပုံဆြဲဖူးသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္ၿပီး ပန္းခ်ီတခါမွ မဆြဲဖူးသူမ်ားလို ရပ္ေနၾကေလသည္။ ကလ်ာရွက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႕လိုက္ေတာ့ ...

"ဆရာ ... ေမာ္ဒယ္လ္က လႈပ္တယ္ရွင့္၊ ၿငိမ္ခိုင္းပါ"

... ဟု ေက်ာင္းသူတေယာက္က လွမ္းတိုင္တာနဲ႕ ေခါင္းကို အရင္အတိုင္း ေမာ့ထားေပးရျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ပါးမို႔မို႔ေလးေတြမွာ ရွက္ေသြးႏွင့္ ခ်င္းခ်င္းနီေနေတာ့သည္။

ဒါကလဲ အစပိုင္းမို႔သာ ျဖစ္သည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္လဲ သူ႕တို႔ စုတ္တံ၊ ခံတံေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသလို ဟန္နရီကလဲ တေယာက္ခ်င္း၏ ပုံေတြကို လိုက္ၾကည့္ကာ လိုတာေတြ ျဖည့္ဆည္း သင္ၾကားေပးၿပီး ပန္းခ်ီဆရာစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကလ်ာလဲ အရင္လို ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ေနတတ္သြားသည္။ နာရီဝက္တခါ ကလ်ာ့ကို အေညာင္းေပးဆန႔္သည္၊ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေရေျခာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြ ရန္ျပန္ပက္၊ အဝတ္အစားေလးေတြ ျပန္ျပင္ႏွင့္ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေလး နီရျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့ စစခ်င္းတေခါက္ကေလာက္ မဆိုးေတာ့၊ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ကလဲ ေခၚေတာ တသိန္းအားႏွင့္ မၾကည့္ေတာ့တာလဲ ပါမည္။

ေနာက္ဆုံးတေခါက္ထိုင္ၿပီး အတန္းျဖဳတ္ေတာ့ ေန႕လည္ ၁၁ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ ဆရာက တိုက္ေဘးက ဆိုင္ကေန ေၾကးအိုးႏွင့္ အသားကင္ေတြ ထြက္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကလ်ာ အဝတ္လဲႏွင့္ေနၿပီ။

"ျပန္ဝတ္မေနနဲ႕၊ ခဏေန ထပ္ထိုင္ရဦးမွာ"

"ဟာ ... ဆရာကလဲ"

"ငါးနာရီအထိေလ၊ တမိနစ္မွ မေလွ်ာ့ဘူး။ မလုပ္နိုင္ရင္လဲ ... "

ႏႈတ္ခမ္းကိုစူကာ ကလ်ာ အဝတ္ေတြ ျပန္ခြၽတ္ရသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြႏွင့္ ဟန္နရီ ပတ္သက္ေလ့ မရွိ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာေဝက ထူးျခားသည္၊ အျခား ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလို မဟုတ္။ သူ႕ဆီက အမွတ္ဝယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ မာနခဲ ေက်ာင္းသူ၊ သူ႕ဘာသာကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ထားသည့္ ေက်ာင္းသူမို႔ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပညာေပးဖို႔ လိုသည္။ ဓာတ္ျပားကို သံပတ္ေပးဖြင့္ၿပီး ကလ်ာ့အနား ေလွ်ာက္လာသည္။

ဆရာ့ကို စိတ္ေတြ တိုေနေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္က စိတ္ဆိုးျပလို႔ မရသည့္ အခ်ိန္မွန္း ကလ်ာနားလည္သည္မို႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ ဆရာ့ကို ၿပဳံးျပလိုက္ရသည္။ အဝတ္မပါသည့္ ကလ်ာ့ကို ျမင္ေနရသည္မို႔ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီက ေပါင္ၿခံမွာ ဖုေဖာင္းေနသည္။ ကလ်ာ ဆရာ့ကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။

အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ကလ်ာ့ကို တင္ၿပီး ဆရာ အနမ္းေတြ ေႁခြသည္။ ထုံးစံအတိုင္း အနမ္းေတြက မ်က္ႏွာ၊ လည္တိုင္၊ ရင္ၫြန႔္ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းလာသည္။ ကလ်ာ့ ပူစီကို လွ်က္ေပးသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆရာ ဟန္နရီ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကလ်ာ့ မ်က္ႏွာေလးမွာ မာန္မာနေတြ မရွိေတာ့၊ သူမ၏ မာနေတြ၊ ေဒါသေတြအကုန္လုံး ဟန္နရီ၏ လွ်ာဖ်ားမွာ ကပ္ပါသြားခဲ့ၿပီ။ ကလ်ာသိတာ တခုတည္း ရွိေတာ့သည္၊ ကာမပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔။

မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ ၾကာမည္၊ ကလ်ာ ပန္းတိုင္ေရာက္လုနီးနီး။ ညည္းသံေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္ေနတုန္းမွာ ဆရာ မတ္တပ္ထရပ္သည္။

"ဟင့္ ... ဆရာ၊ ဘာလို႔ ရပ္လိုက္တာတုန္း။"

ဆရာက ဘာမွ် မေျပာ။ ကလ်ာ့ကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန ဆြဲထူသည္။ ကလ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ထရပ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ပခုံးကေန ေအာက္ကို ဖိတြန္းသည္။ ေနရာလဲခ်င္တာမွန္း ကလ်ာသေဘာေပါက္လိုက္သျဖင့္ ဆရာ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခ်လိဳက္သည္။ ဒါေပမဲ့ တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္ေသးသည္မို႔ ...

"ဗိုက္ဆာၿပီ ဆရာရယ့္"

"အလကားေတာ့ စားလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ မကလ်ာေ၀ အလုပ္လုပ္ရမယ္ေလ။"

အတင္းႀကိဳးစားၿပဳံးေနရေသာ ကလ်ာ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ေပး၍ သူ႕အလို လိုက္ရျပန္သည္။ ကလ်ာ မႈတ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကိုယ္လုံးအလွကို မ်က္စိအရသာခံ ၾကည့္ေနသည္။ ဟန္နရီ စိတ္တိုင္းက်မွ သူမ လိုခ်င္ေသာ ဂုဏ္ထူးရမည္ျဖစ္၍ အစြမ္းကုန္ သည္းခံေနရသည္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုလဲ ကလ်ာ အခါခါ သုံးခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္၍ သိပ္ေတာ့ နာစရာ မရွိပါေခ်။

ကလ်ာသည္ အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ပင္ ပုေလြမႈတ္ ကြၽမ္းက်င္သူကေလး ျဖစ္သည္။ ယခင္ကတည္းက သူမ လိုခ်င္တာရွိလွ်င္ ပုေလြႏွင့္ လဲပစ္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္ အထူး ကြၽမ္းက်င္ေနသည္။ ယခု ကလ်ာ့လက္ထဲက ၆ လက္မေက်ာ္ ၇ လက္မနီးနီး အေခ်ာင္းႀကီးက ေႏြးေထြးၿပီး ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြႏွင့္ ဆရာ့ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရမၼက္ေဇာေတြႏွင့္ ဆရာက သူမကို ငုံ႕ၾကည့္ေနပါသည္။

ဆရာ့ကို စခ်င္လာတာနဲ႕ သူ႕အေခ်ာင္းႀကီးေအာက္ဘက္က ေမးသိုင္းႀကိဳးကို လွ်ာျဖင့္ မထိတထိ တို႔ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႕အေခ်ာင္းႀကီးကို ေလနဲ႕ မႈတ္သည္။ ဟန္နရီက ဘာမွ မေျပာ၊ စိုက္သာၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ့ကို ျငင္းဆဲရမည္ဟု ေတြးၿပီး တေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲ မထည့္လိုက္ပဲ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ဟိုတို႔ ဒီတို႔ အခ်ိန္ဆြဲလုပ္ေနလိုက္သည္။ အေတာ္ၾကာသြားၿပီး ဆရာမရိုးမ႐ြ ျဖစ္လာဟန္တူမွ တေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ တင္းတင္းဖိကာ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာ့ သက္ျပင္းခ်သံက ဓာတ္စက္သံၾကားမွ ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ခပ္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚလွ်က္ရွိသည္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ေက်ာင္းသူႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ကာ အမွတ္မေရာင္းသင့္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုကာမွ ဒီမာနခဲေလးက အေၾကာမာလြန္းသည္၊ ေနာက္ၿပီး အေၾကာမာသေလာက္ လွလြန္းေနသည္။ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုကာမွ လုပ္ေနရတာ ပိုဇိမ္ေတြ႕သလိုပဲ။ ကလ်ာကလဲ တျဖည္းျဖည္းပိုၿပီး စိတ္ပါလာဟန္တူသည္။ သြားရည္ႏွင့္ လရည္မ်ား ႐ႊဲေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးကို ပါးစပ္အတြင္း အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္သလို လက္ကလဲ ဆရာဥေတြကို အသာညွစ္ကိုင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ အေခ်ာင္းႀကီးငုံထားလွ်က္က ညည္းသံတိုးတိုးေလး ေပးသည္။ သူမ ညည္းသံၾကားလွ်င္ အရသာမတက္ေသာ ေယာက္်ား သူမ မေတြ႕ဖူး။

ေမးရိုးေတြ ေညာင္းစ ျပဳလာသည္အထိ တျဖည္းျဖည္း ျပဳစုၿပီးမွ ျမန္ျမန္ၿပီးနိုင္ေအာင္ ကလ်ာ အရွိန္ကို တင္၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ဟန္နရီ ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ က်စ္ဆံၿမီး ခ်ထားသည့္ တ႐ုတ္မေလး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္၍ ကလ်ာပင္ ေယာင္မွား၍ ၿမိဳခ်မိကုန္သည္အထိ၊ ထြက္လာတာေတြကလဲ မ်ားသည္ေလ။ ဟန္နရီ႕မ်က္ႏွာက နီရဲေနသလို ကလ်ာ့ပါးစပ္ႏွင့္ ေမးမ်ားတြင္လဲ သုတ္ရည္မ်ားေပက်ံလွ်က္ရွိသည္။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ သူ႕အတံႀကီးကို တခါျပန္ငုံၿပီး ေျပာင္ေနေအာင္ စုတ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။

"ဆရာ ... ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။ က်မ ျပန္ေတာ့မယ္။"

ဟန္နရီ ေခါင္းခါ၍ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ စားစရာမ်ားကို လက္ညိုးထိုးကာ ...

"စား ... ၿပီးရင္ ေန႕ခင္း တခါ ထပ္ထိုင္ရဦးမွာ။"
မ်က္ႏွာသစ္၊ ပါးစပ္ေဆး၊ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ဆရာဝယ္လာေသာ စားစရာမ်ားကို ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ထိုင္စားေနတာကို ဆရာ စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း သတိထားမိေတာ့ ကလ်ာ မေနတတ္ေတာ့။ ေယာက်ာ္းေလးေတြေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာ ကလ်ာ့အတြက္ မဆန္းေတာ့ေသာ္လည္း ဟန္နရီကေတာ့ နည္းနည္း ထူးသည္။ ေခ်ာေမာ ခန႔္ညားသည့္ သူ႕လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနရတာကို ကလ်ာ ရင္ခုန္ေနမိသည္။ ေစာေစာက ခရီးဆုံး မေရာက္ခဲ့သည့္ သူမ စိတ္ရိုင္းေတြကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေဖာက္လာေသးသည္။

"ဆရာ ... မစားဘူးလား"

ေျပာရင္း အသားကင္တဖတ္ကို တူႏွင့္ညွပ္ကာ ဆရာ့ကို ခံြ႕လိုက္သည္။ ဟန္နရီက ေဘးမွာလာထိုင္ကာ ကလ်ာႏွင့္ ေန႕လည္စာ တူတူစားသည္။ မသိလွ်င္ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္နံွေတြ က်ေနတာပဲ။ ကလ်ာ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရွက္သြားမိသည္။ ဟန္နရီ႕ကို ကလ်ာ ခ်စ္မိသြားတာလား၊ ဟင့္အင္း ဒါေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး ထင္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ဆန္ေပးမွ ဆီရဆိုသလို ကိုယ္လိုတာႏွင့္ ကိုယ့္မွာရွိတာကို အလဲအထပ္ လုပ္ၾကတာပဲဟာ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာ ေပ်ာ္ေနပါသည္။

ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ စားလိုက္ၾကတာ ေၾကးအိုးေတြ၊ အကင္ေတြ အကုန္ေျပာင္သြားသည္၊ ဓာတ္စက္လဲ သံပတ္ကုန္၍ ရပ္သြားၿပီ။ ဟန္နရီက သူ႕ေဘာင္းဘီသူျပန္ဝတ္ေတာ့ ကလ်ာက ေစာေစာက သူမေမာ္ဒယ္ထိုင္တုန္းက ဝတ္ခဲ့သည့္ ခ်ည္ထမီေလးဆီ လက္လွမ္းသည္။

"ထားလိုက္၊ ကလ်ာ ... ဒီတခါက ႏုဒ္ထိုင္ရမွာ"

"ဟာ ... ဆရာ"

"ေက်ာဘက္ပဲပါ။ ေရာ့ ... "

ေျပာေျပာဆိုဆို ဟန္နရီက ဗီရိုထဲက တစုံတခုကို ထုတ္ေပးသည္။ ကလ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တ႐ုတ္သတို႔သမီး ဝတ္စုံက ေခါင္းေဆာင္း။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြလဲ ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္းက ခပ္ရွည္ရွည္ ခါးလည္ေလာက္ ေရာက္မည္ထင္သည္၊ ဇာပါးပါးေလးႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည္။

"ဒါ ... ဒါေပမဲ့ က်မက စတူဒီယိုထဲ ဘယ္လို ဝင္ရမွာလဲလို႔၊ ၿပီးေတာ့ ... ၿပီးေတာ့ ... "

ေစာေစာက ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ လူစုကို ကလ်ာ ရွက္ပါသည္။ သူတို႔က သူမကို ဘယ္သူမွန္း သိသည္ေလ။

" ... က်မ ရွက္တယ္။"

"နင္ ထိုင္ေနၿပီးမွ သူတို႔ ဝင္လာၾကမွာပါ။ နင့္ကို သူတို႔ မသိၾကပါဘူး။ ဓာတ္ပုံ ကလပ္စ္က ေစာေစာက ပန္းခ်ီကလပ္စ္ထဲက လူမပါပါဘူး။"

"ဘြိုင္းေတြလား၊ ဂဲလ္ေတြလား ဆရာ"

"တူး ေမးလ္ စတူးဒန႔္"

ေယာက္်ားႏွင့္ မစိမ္းဘူးဆိုေသာ္လည္း ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္က သူမ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ဓာတ္ပုံဝိုင္းရိုက္မည္ကိုေတာ့ ရွက္မိပါသည္။

"ႏုဒ္မလုပ္လို႔ မရဘူးလား ဆရာရယ္"

ဟန္နရီက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကလ်ာ့ကို စတူဒီယိုထဲ ဦးေဆာင္ ေခၚသြားသည္။ စတူဒီယိုက မီးေတြ မွိတ္ထားလို႔ ေမွာင္ေနသည္။ ကလ်ာထိုင္ဖို႔ ေနရာျပင္ေပးၿပီး တင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ေတာ့ ကလ်ာ့ လည္တိုင္ကို ဟန္နရီ နမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးက ကလ်ာ့ အူေတြ အသည္းေတြကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။

မီးဆလိုက္မ်ားႏွင့္ လိုအပ္ေသာ အလင္းေရာင္ရေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ဆင္ၿပီး စတူဒီယိုတံခါးကို ဖြင့္သံၾကားရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္လာမယ္မွန္း မသိသျဖင့္ ကလ်ာ ေနာက္ကိုေတာ့ လွည့္မၾကည့္ရဲပါ။ ကလ်ာ့အထင္မွန္သည္၊ ေစာင့္ေနၾကပုံရေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္လာၾကသည္။ လက္ေခါက္မႈတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္နရီက ဟန႔္သံလဲ ၾကားရသည္။

"မင္းတို႔ ဒီစည္းကို မေက်ာ္နဲ႕"

အကြာအေဝးတခုကေန ေဖ်ာက္ကနဲ ေဖ်ာက္ကနဲ ဓာတ္ပုံရိုက္သံ ႀကိဳးတိုးက်ဲတဲ ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က အခ်က္တိုင္း မီးလုံးလဲရသည့္ ကင္မရာႏွင့္ ျဖစ္ပုံရသည္။ သူရိုက္သည့္အသံက တခ်က္ႏွင့္ တခ်က္ မိနစ္အနည္းငယ္ ေဝးသည္။ ေနာက္ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ ပိုၿပီး ေခတ္မီသည့္ ကင္မရာမို႔ထင္သည္၊ ရိုက္ခ်က္ အနည္းငယ္ပိုစိတ္သည္။

၁၅ မိနစ္မွ်ၾကာေတာ့ ဟန္နရီက သူတို႔ကို ဓာတ္ပုံသြားေဆးေတာ့ဟု စတူဒီယိုႏွင့္ တြဲထားသည့္ အေမွာင္ခန္းထဲ ပို႔လိုက္သည္။ မီးေတြ မပိတ္ေသးပဲ စတူဒီယိုထဲကို ဟန္နရီ ျပန္ဝင္လာကာ ...

"မကလ်ာေ၀ ဒီဘက္ျပန္လွည့္လို႔ ရပါၿပီ"

ကလ်ာ ေခါင္းေဆာင္းကို ခြၽတ္ၿပီး ဒီဘက္ လွည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေက်ာင္းသားေတြ မရွိေတာ့၊ ဟန္နရီ တေယာက္ထဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ကင္မရာ တလုံးကို ကိုင္ထားသည္၊ ကလ်ာျမင္ဖူးေနသည့္ ကင္မရာမ်ားႏွင့္ မတူ၊ လက္ႏွင့္ လွည့္ရသည့္ လက္ကိုင္တခုပါသည္။ ဟန္နရီက ထိုလက္ကိုင္ေလးကို လွည့္သည့္အခါ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။

"ဆရာ ... အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ လက္ထဲက ဘာႀကီးလဲ"

ကလ်ာေဝ့ကို ႐ုံးခန္းမွာ အေသးစိတ္ ျမင္ရကတည္းကပင္ ဒီလို ေတြ႕ရခဲသည့္ ကိုယ္ခႏၵာမ်ိဳးကို မွတ္တမ္းယူထားဖို႔ ဟန္နရီ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဟန္နရီ မွာယူထားသည့္ ဒီကင္မရာေလး အရင္လက ဘိလပ္ သေင္ၻာႏွင့္ ပါလာသည္။ ဒီကင္မရာက ႐ုပ္ေသေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ပါ ရိုက္လို႔ရသည္၊ အေပ်ာ္တမ္းသမားေတြ အသုံးျပဳသည့္ ကင္မရာျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ပစၥည္းက ပုံထြက္လဲ ေကာင္းသလို ေဈးလဲ ႀကီးသည္။ အခုေတာ့ ေပးရသည့္ တန္ဖိုးက တန္သြားခဲ့ၿပီ။

"ဓာတ္ရွင္ရိုက္ေနတာေလ၊ ကလ်ာက လွလြန္းလို႔ ျပန္ၾကည့္လို႔ရေအာင္လို႔"

ဟန္နရီတေယာက္ထဲေရွ႕မွာမို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ရပ္ေနသည့္ ကလ်ာ ဒူးေတြေကြး၊ ေပါင္ေတြ ေစ့ကာ၊ လက္ေတြက ရင္သားေတြေပၚ ေရာက္ကုန္သည္။ ကာစရာ သုံးခုကို လက္ႏွစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ကာရသျဖင့္ အကုန္ေတာ့ လုံေအာင္ မကာနိုင္။

"ဆရာ ... ဒါေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ လြန္တယ္ေနာ္။ မရိုက္ပါနဲ႕"

ေျပာလို႔မရ၊ ဟန္နရီက တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ကို လွည့္ၿပီး ရိုက္ၿမဲ ရိုက္ေနသည္။ ကလ်ာ ေျပးလဲ ထြက္မသြားရဲ၊ ဆရာ စိတ္ဆိုးၿပီး လိုခ်င္သည့္ အမွတ္မရလွ်င္ ေပးဆပ္ထားရသမွ် သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္မည္ေလ။ ေဘးကို ေစာင္းၾကည့္ေသာ္လည္း ဟန္နရီက ေနရာေ႐ႊ႕၍ အမိအရ လိုက္ရိုက္သျဖင့္ ဘာမွ မထူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရလာၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။ မ်က္ႏွာပါသြားမည္စိုးသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ ကာေတာ့ ရင္သားေတြကေပၚ၊ ဘယ္လိုမွ မလုံေအာင္ျဖစ္ေနသည့္ ကလ်ာေဝတေယာက္ က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားမိေသာ မိမိကိုယ္သာ အျပစ္တင္ေတာ့သည္။

"ကလ်ာ ... အဲလိုႀကီး လုပ္မေနနဲ႕ေလ။ ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္တာ လက္ကို ေနာက္ပစ္ထား၊ မ်က္ႏွာေမာ့"

"က်မ ရွက္တယ္။"

"မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္လဲ ... "

အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသာ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟန္နရီ႕ေရွ႕မွာ အရွက္ကုန္ေအာင္ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ပုံစံမ်ိဳးစုံ ကိုယ္ဟန္ျပေနရေလသည္။ အရွိန္ရလာေတာ့ ကလ်ာ တမ်ိဳး ရင္ဖိုလာသည္။ ပုရိသအေပါင္း ရင္ဖိုေစမည့္ အေနအထားမ်ိဳးစုံကို မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္ဟန္ျပေနရသည္ကို ဖီလင္တမ်ိဳး ခံစားရသျဖင့္ ေစာေစာက စခန္းဆုံးကို မေရာက္ခဲ့သည့္ ပူစီကေလးကပါ စိတ္ပါလက္ပါ ငိုေႂကြးလုလု။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္ရိုက္ၿပီးမွ ဟန္နရီ ရိုက္ကူးေရးကို လက္စသတ္သည္။ သူမီးေတြ ပိတ္ေနတုန္း ကလ်ာ သူ႕အခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားသည္။ မီးေတြပိတ္ၿပီး ဟန္နရီကလဲ အခန္းထဲ လိုက္ဝင္လာသည္။

ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ကလ်ာ ဆရာ့စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ ပက္လက္၊ ဒူးေတြေထာင္၊ ေပါင္ေတြကား၍။ ဟန္နရီက သူမ ေပါင္ၾကားမွာ၊ လွ်ာစြမ္းကို ျပေနသည္။ ထိန္းထားလို႔ မရသည့္ ကလ်ာ့ ေအာ္ညည္းသံေတြကလဲ တခန္းလုံး ညံေနေတာ့သည္။ ဟန္နရီက ဟိုတယ္မွာ ေရခဲမုန႔္မွာစားရသလို ေသခ်ာကို စိမ္ေျပနေျပ လွ်က္တာမို႔ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ပင့္သက္ရွိုက္ေနရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ခပ္သြက္သြက္ကေလးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရွည္ဆြဲ ေအာ္ရသည္အထိ။ ခဏေလးအတြင္းတြင္ ကလ်ာ့ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က စားပြဲေစာင္းကို တင္းတင္းဆုတ္၊ ဆီးခုံႀကီးတခုလုံးက ဟန္နရီ႕ပါးစပ္ႏွင့္ တင္းတင္း ဖိကပ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆုံးေရာက္သြားေတာ့သည္။
ကလ်ာ့ ပင့္သက္ရွိုက္သံေလးမ်ား မဆုံးမီမွာပင္ သူမေပၚ မိုးရပ္ေနသည့္ ဟန္နရီ႕က သူမျမင္ကြင္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။

"ဟင့္ ဆရာ ... အဟင့္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ"

"ကလ်ာ့ကို မာန္ခ်ေပးဖို႔"

ကလ်ာ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ ဒီေလာက္အဆင့္ထိ ခရီးေရာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ သူမ မထင္ထားမိ။ ပုေလြေလာက္ႏွင့္ ဆရာ့ကို ကိုင္တြယ္နိုင္မည္ ထင္မိတာ မွားၿပီထင္သည္။ ျငင္းလို႔လဲ ရမွာမဟုတ္သည့္ အေနအထားမို႔ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ကာ ...

"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ခ်ေပးပါ။ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ခ် ပါေနာ္" ဟုသာ ေျပာလိုက္ရသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုယ္တုံးလုံး ကိုယ္ဟန္ျပရတာႏွင့္ ေစာေစာက ဘာဂ်ာအစြမ္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပါေနတာေၾကာင့္လဲ ပါသည္။

ကလ်ာ့ ပူစီေလးက အရည္ေတြ ႐ႊဲေနၿပီး ျဖစ္တာမို႔ ဟန္နရီ႕ အရွည္ႀကီးက ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴပဲ တဝက္ေလာက္ ဝင္သြားသည္။ အသာ ျပန္ထုတ္ၿပီး ထပ္ဖိသြင္းလိုက္ရာ အဆုံးထိ ေလွ်ာကနဲ ဝင္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ညည္းသံ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာသည္။ တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေနတုန္း ဟန္နရီက တ႐ုတ္မေလး၏ ရင္သားလုံးလုံးေလးေတြကို ငုံ႕နမ္းသည္။ ကလ်ာကလဲ ဘိလပ္သား ခ်စ္သူအသစ္၏ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းရာေလးေတြ ေပးေနသည္။ သူ႕ရွပ္အက်ီက ရႈပ္ေနသည္မို႔ ေက်ာေပၚကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး ေၾကာင္မေလးတေကာင္လို သူ႕ေက်ာကို ကလ်ာ စိတ္ႀကိဳက္ ကုတ္ျခစ္လိုက္သည္။

ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာကို မကုတ္ေတာ့ပဲ ဟန္နရီ႕တင္ပါးေတြကို လက္ႏွင့္လွမ္းဆုတ္ကာ သူမဘက္ကို ဖိဖိဆြဲေနသည္။ ကလ်ာ့အဖို႔ အရသာေတြက အသစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ ဘာေတြ လုပ္မိမွန္း သူမကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့အားသင့္ရေလာက္ေအာင္ မမွတ္မိေတာ့။ အရင္ အေတြ႕အႀကဳံေတြက ဒီေလာက္ မနက္နဲခဲ့။

ဟန္နရီမွာလဲ ကလ်ာ့ ပူစီ၏ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕က သူထင္ထားတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ခဏေလးႏွင့္ ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းအံႀကိတ္ကာ ထိန္းထားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အႀကံရကာ မၾကာခဏ သူ႕အရွည္ႀကီးကို အျပင္ကို ေရာက္သည္အထိ ဆြဲထုတ္ထုတ္ၿပီး နားသည္။ ၿပီးမွ ျပန္ထည့္ရသည္။ ကလ်ာေဝ၏ တုံ႕ျပန္မႈက နတ္ဘုံအရသာေပပဲ။

ကလ်ာကလဲ ဆရာ့ကို အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေနရသည့္ အလုပ္သေဘာမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ စိတ္ပါလက္ပါပင္ တုံ႕ျပန္ေနမိသည္။ အရသာေတြက တကယ္ကို မႀကဳံစဖူးေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ အေတြ႕အႀကဳံ အျပဳအစုေတြက သူမ ႀကဳံဖူးတာေတြထက္ ထူးကဲေကာင္းမြန္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ကို ကလန္ကဆန္ လုပ္လိုတာ၊ မေထမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္တာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ ကိုင္တြယ္ခ်င္တာေတြ ကလ်ာ့မွာ မရွိေတာ့၊ မာန္မာန ကင္းစင္သည့္ ပီဘိ ကေလးေလးပမာ ဆရာ့ လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနရတာ၊ ဆရာ့အလိုကို ျဖည့္ေနရတာကို ကလ်ာ ေက်နပ္ေနမိသည္။

႐ုတ္တရက္ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အခန္းဝမွ အသံၾကားရသလိုလိုမို႔ ...

"ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ"

"ဓာတ္စက္သံပတ္က အသံပါ၊ ကလ်ာ ေမွာက္လိုက္"

ေျပာေျပာဆိုဆို ဟန္နရီက သူ႕အရွည္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ ကလ်ာ့ကို စားပြဲေပၚ ေမွာက္လိုက္သည္။ ေအးျမေသာ ေလ၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည့္ ကလ်ာ့ ပူစီထံသို႔ ဟန္နရီ၏ ပူပူေႏြးေႏြး အရွည္ႀကီးက တိုးဝင္လာျပန္သည္။ ကလ်ာ့ နို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ဟန္နရီ လွမ္းဆုတ္ကိုင္သည္။ အဆုံးသတ္ကို ေရာက္သြားမွာကို ဟန္နရီ ႏွေမ်ာေနေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသား အဆုံးသတ္ကို တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ေနၾကေလသည္။

ဟန္နရီ႕ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ကလ်ာ့ႏႈတ္က အားကနဲ ေအာ္ညည္းသံႏွင့္ တုံ႕ျပန္ေနသည္။ သူမ ဆံပင္ေတြက ေခြၽးေတြႏွင့္ စိုစြတ္ေနၿပီး သူမ ေက်ာျပင္ကလဲ ေခြၽးေတြႏွင့္ ႐ႊဲစို ေျပာင္လက္ေနသည္။ စားပြဲေပၚကို တံေတာင္ႏွင့္ အားျပဳရင္း ဟန္နရီ ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ကို ေတာင့္ခံေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကလ်ာ့ ေအာ္သံႏွင့္ ဟန္နရီ႕ မာန္သြင္းသံမွတပါး တခန္းလုံးဘာသံမွ် မထြက္။

႐ုတ္တရက္ ကလ်ာ့ တင္ပါးေပၚ လက္ဝါး ရိုက္ခ်က္ တခ်က္ က်လာသည္။

"ကလ်ာ ... နင္ ေနာက္ကို အဆိုင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်ဦးမွာလား"

ကလ်ာ ၾကာၾကာ ေၾကာင္မေန၊ ခ်က္ခ်င္း တုံ႕ျပန္သည္။

"အား ေနာက္ ... အင့္ .... မက်ေတာ့ပါဘူး အား"

"ဆရာက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတာ၊ နားလည္လား။ အခု လိမၼာမွာလား"

"အင့္ ... သိ ... သိ ... အု ... ပါတယ္ရွင့္ .... အား .... ေနာက္ ... က်မ အာ့ .... လိမၼာပါ့မယ္ အီး ..."

ေမးပင္ေမးေသာ္လည္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မေလွ်ာ့သည္မို႔ ဗလုံးဗေထြး ပင္ ေျဖရသည္။

"မာန္ေထာင္ဦးမွာလား"

"က်မ ... အ အ ... မာန္ က်ပါၿပီ အူး မာန္က်ပါၿပီ ရွင့္ ငင့္"

ကလ်ာ့ အေျဖအဆုံးတြင္ ဟန္နရီ ေျခတဖက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ သူ႕အရွည္ႀကီး ဝင္လာပုံက တမ်ိဳး တဖုံ ေျပာင္းသြားသည္။ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း ကလ်ာအဖို႔ ထူးသည္ထက္ ထူးေသာ အရသာျဖစ္သြားသည္။

" ... ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေအာင္ ေနမွာလား"

"အင္း ... အင့္ ... ငင့္ .... ဟင့္ အင့္"

ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ ေမာ္ဒယ္လ္ကို ေျပာတာလား၊ စံျပ ေမာ္ဒယ္လ္ကိုေျပာတာလား ကလ်ာ မသိေတာ့၊ သိလဲ ဆရာ့ကို ကလ်ာ ျပန္မေျဖနိုင္ေတာ့။ လက္သီးေလးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားရင္း သူမ ဇာတ္က်ိဳးက်သြားၿပီ။ ၆ လက္မ ေက်ာ္ အရွည္ႀကီး၏ အရသာကို

တဆုံး သိရွိသြားၿပီေလ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကလ်ာက ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

-----------------

ဖိုင္နယ္ေျဖ၊ ေအာင္စာရင္းမ်ား မထြက္မခ်င္း ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကို တပါတ္ တခါ၊ တခါတေလ ႏွစ္ခါေလာက္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေကာင္းေကာင္း ေခၚဆုံးမသည္။ ကလ်ာကလဲ ဆရာ ဆုံးမတာကို လိုလိုလားလား ရွိေနပါၿပီ။ ဆရာ ဟန္နရီ၏ ဆုံးမမႈမ်ားေၾကာင့္ ကလ်ာေဝသည္ အရင္လို ေက်ာင္းစာကို အေလးအနက္မထားပဲ ဆရာေတြကို မရိုမေသလုပ္တတ္သည့္ ေက်ာင္းသူဆိုးမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ စာႀကိဳးစားၿပီး လိမၼာယဥ္ေက်းသည့္ စံျပေက်ာင္းသူ model student ျဖစ္ေနပါၿပီ။

(ၿပီးပါၿပီ)
Credit-Original
လမ္းၾကံဳတုန္းေလး 1mbေတာင္မျပည့္တဲ့ ေအာစာအုပ္ေကာင္းေလး တစ္အုပ္ေလာက္
ေဒါင္းလုပ္ဆြဲသြားလိုက္ပါအံုး(5က်ပ္ေတာင္မကုန္ပါဘူး)

                 
Unicode Version

ဇေယျသီရိ တက္ကသိုလ်မှာ လက်ထောက် ပါမောက္ခ ဟန်နရီ ရာဇဝင် ဘာသာရပ်ကို လာပြနေသည်မှာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုနီးပါး ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ။ ပရော်ဖက်ဆာဟု ဆိုသော်လည်း ဟန်နရီမှာ အသက် ၃၀ ကျော်ကျော် ၄၀ မပြည့်သေး၊ အသက်က ငယ်ငယ် အားကစားလိုက်စားသူဖြစ်၍ ဗလတောင့်တောင့်၊ ပါးသိုင်းမွှေးခပ်ရေးရေးနှင့် ဟန်နရီမှာ ကျောင်းဆရာနှင့်မတူပဲ ဘိုင်စကုပ် ဓာတ်ရှင်မင်းသားနှင့် ပိုတူနေသည်။ အမှီအခိုမရှိ၊ လူပျိုလူလွတ်မို့ ရသည့်လခက လောက်ငရုံမက ပိုလျှံသည်ဟု ဆိုရမည်၊ သို့သော်လည်း ဝါသနာအလျှောက် ဓာတ်ပုံတိုက်နှင့် ပန်းချီသင်တန်း ဖွင့်ထားသေးသည်။ တကိုယ်တည်းသမားမို့ တိုက်ခန်းသီးသန့် ငှားမနေတော့ပဲ ဓာတ်ပုံတိုက်တွင်ပင် ဟန်နရီ နေသည်။

ရုံးခန်းထဲမှာ သူရိယ သတင်းစာကို ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားရသဖြင့် ဟန်နရီ တံခါးပေါက်ဆီသို့ ထသွားရသည်။ သမိုင်းပါမောက္ခပီပီ ရှေးခေတ် ဗမာစာအပြင် ခေတ်သုံး ဗမာစာကိုပါ ရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်သည့် ဟန်နရီမှာ ဇေယျသီရိမှာ အနေကြာသဖြင့် ဗမာစကားကိုလဲ ပီပီသသမဟုတ်တောင် အတော်ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ပြောတတ်နေပြီ။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဒုတိယနှစ် ဥပဒေ ကျောင်းသူ မကလျာဝေ၊ ကုန်သည်ကြီး ဦးဝေခန်း၏ မြေး တရုတ်သွေး တမတ်သားပါသည် မကလျာဝေ။ သူမအဖိုး ဦးဝေခန်းက ကုန်သည်အလုပ်အပြင် တိုက်ခန်းတွေ အများကြီး ဝယ်ထားကာ ငှားသည့်အလုပ်လဲ လုပ်သည်၊ မြို့လည်က သူ့ဓာတ်ပုံတိုက်တောင် ဦးဝေခန်းဆီက ငှားထားတာ ဖြစ်သည်။

ကလျာ့ကို မြင်သည်နှင့် ဟန်နရီ စိတ်က ထောင်းကနဲ တိုသွားသည်။ သူသင်သည့် သမိုင်းကို မယူမနေရ ဘာသာမို့ အတန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေရုံနှင့် ဂုဏ်ထူးထွက်မည့်အလား ပေါ့ပျက်ပျက်သဘောထားသည့် ကျောင်းသူ၊ အဆိုင်းမန့်ပေးလျှင် အချိန်မီ မတင်၊ အမြဲနောက်ကျသည့် ကျောင်းသူ၊ ၃ ခါမြောက်တွင်တော့ သူ စိတ်တိုတိုနှင့် ကလျာ့ အဆိုင်းမန့်ကို သုညပေးပစ်လိုက်သည်၊ အဲဒါမှ မှတ်လောက်သားလောက် ရှိသွားမှာ။ အခုလဲ အဲဒါကို သတိရသဖြင့် ဟန်နရီ စိတ်ပြန်တိုလာခြင်းပင်။

"ဆရာ ... ကျမ ဆရာ့ကို ပြောစရာ ရှိလို့။"

ပြောပြောဆိုဆို ကလျာက ရုံးခန်းထဲဝင်ကာ သူ့စားပွဲရှေ့က ကုလားထိုင်တွင် စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်သည်။ သူ တံခါးပိတ်ပြီး သူ့ထိုင်ခုံမှာ ပြန်လာထိုင်တော့ ...

"ဆရာ ... ကျမ သမိုင်းကို ဂုဏ်ထူးပါမှ ရမယ် ဆရာ"

"ဂုဏ်ထူးက မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဖိုင်နယ်မှာ အမှတ်ပြည့်ရရင်တောင် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။"

သမိုင်းက အဆိုင်းမန့်အမှတ်တွေကိုပါ ယူသည့်ဘာသာ၊ အဆိုင်းမန့်တွေမှာ အမှတ်နည်းနည်းလျော့တာ မထောင်းသာသော်လည်း သုညတလုံးပါလျှင်တော့ ဂုဏ်ထူးမထွက်နိုင်တော့။ နောက်ပြီး သမိုင်းစာမေးပွဲမှာ အမှတ်ပြည့်ရတာ ဘယ်မှာ ရှိနိုင်လို့တုန်း။

"ကျမ ကျူတိုရီယယ်တွေမှာ အကုန် အမှတ်ပြည့်ရတယ်လေ"

"အင်း ... အဆိုင်းမန့်တွေ နောက်ကျတယ်လေ၊ ဒီတော့ ဂုဏ်ထူး မဖြစ်နိုင်ဘူး"

"ဆရာရယ် ... တရက်ထဲကို"

"တရက်လဲ နောက်ကျတာပဲ၊ ဆောရီး မကလျာဝေ။ နင် ဟစ်စထရီ ဂုဏ်ထူး မဖြစ်နိုင်ဘူး"

"ဆရာ ... ကျမ အော်နာ မဝင်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ အော်နာ မဝင်ရင် အဘိုးက ကျမကို ယောက်ျား ပေးစားတော့မှာ။ ကျမ အော်နာဝင်ရင် ဘိလပ်မှာ မဟာဘွဲ့ ဆက်တက်ချင်လို့ပါ"

"ဆောရီး ... ငါ မကူညီနိုင်ဘူး"

"ဆရာ ကျမ မနက်ဖြန် ထပ်လာခဲ့လို့ ရမလား"

"အိုကေလေ ... ထပ်လာလဲ နင် ဂုဏ်ထူးတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး"

နောက်နေ့ ဟန်နရီ ရုံးကိုရောက်တော့ ရုံးခန်းရှေ့မှာ သူ့ကိုစောင့်နေသည့် ကလျာ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အရပ် ငါးပေခြောက်လောက်ရှိမည့် ကလျာေ၀ ဒီနေ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ် မဝတ်စဖူး ဝတ်ထားသည်။ အကျီကလဲ မှန်နိုင်လွန်အသားကို ဇာဘော်လီအနက်၊ ပိုးထမီပျော့ အဝါနှင့် တွဲဝတ်ထားသဖြင့် သူမကိုယ်လုံးအလှကို ပေါ်လွင်နေစေသည်။ ရုံးခန်းထဲ ခေါ်ထိုင်ပြီး ကလျာ့ကို ဟန်နရီကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာမှာလဲ မျက်နှာချေတွေ အဖွေးသား၊ မှုန်နေအောင် လိမ်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းကလဲ ရဲရဲနီလို့။ စားနေကျ ကြောင်ဖားကြီးလောက် မဟုတ်သော်လည်း အတွေ့အကြုံမရှိတာ မဟုတ်သည့် ဟန်နရီ ဒီကောင်မလေး ဘယ်ခြေလှမ်းလှမ်းသည်ကို နားခွက်မီးတောက်သွားသည်။ ဒါပေမဲ့လဲ ထိုခြေလှမ်းကို ဘယ်နှလှမ်း၊ ဘယ်ခရီးစခန်းရောက်သည်အထိ လှမ်းမည်ကို မသိသေးသည်နှင့် အသာဆက် အကဲခတ်နေလိုက်သည်။

"ဆရာ ကျမ ယောက်ျားမယူချင်သေးဘူး၊ ကျမကို ကူညီပါ ဆရာရယ်"

တရုတ်တွေက ဒီလိုပဲ၊ အိမ်ထောင်ကျသွားပြီဆို ယောက္ခမအိမ်မှာ ကျွန်သာသာရယ်။ ယောက္ခမနှင့် လင်သား အမြင်ကျဉ်းလျှင် ကျဉ်းသလောက် ပညာဘယ်လောက်တတ်တတ် အိမ်တွင်းပုန်းဖြစ်ပေရော့။ ဒါ့ကြောင့်လဲ ခေတ်ပညာတတ် တရုတ် မိန်းကလေးတွေ အိမ်ထောင်ပြုရမှာ သေမလောက် ကြောက်ကြသည်။

"ကျမ အဲ ... ဟိုဟာ အဆိုင်းမန့်တခု ထပ်လုပ်ရင်ရော၊ ဆရာ"

သူခပ်မဆိတ်ပင် နေနေတော့ ကာခြယ်တွေ ဆိုးထားသော မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် အသနားခံကြည့်ရင်း ခပ်ညုညုလေး လာပြောနေသည်၊ ဒီလောက်နှင့် ကြွေသွားရအောင် ဟန်နရီက မနေ့တနေ့ကမှ စာစသင်သည့် ကျောင်းဆရာ ပေါက်စမှ မဟုတ်တာပဲ။

"နောက်အပါတ်ပဲ ဖိုင်နယ်ဖြေတော့မှာ။ မကလျာေ၀ ... ဆောရီး ... ငါ ဒါ မတတ်နိုင်ဘူး"

ကလျာငြိမ်ကျသွားသည်၊ ဟန်နရီ ခေါင်းမာလွန်းသည်။ ခဏကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ တခုခုကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် ...

"ဆရာ ... ကျမလေ ... ဟို ..."

ဟန်နရီက ခေါင်းကို ငြင်သာစွာပင် ယမ်းရင်း ...

"ဆောရီးပါ"

" ... ဆရာ ပန်းချီဆွဲဖို့ ကျမ ကိုယ်ဟန်ပြပေးရင်ရော ... အပို အဆိုင်းမန့်အဖြစ်နဲ့လေ၊ ဆရာ့ စတူဒီယိုကို ကျမ လာပေးမယ်လေ။"

ဟန်နရီ မျက်လုံးတွေ ဝင်းကနဲ လက်သွားသည်။ ပြီးမှ ခပ်အေးအေး လေသံနှင့် ...

"မော်ဒယ်လ်ထိုင်ပေးမယ်လို့ ပြောတာလား"

... ဟုပြန်မေးလေသည်။

"ဟုတ်တယ်၊ ကျမ ဆရာ့စိတ်ကြိုက် မော်ဒယ်လ်ထိုင်ပေးမယ်။ ဒီမှာကြည့် ... ကျမ မလှဘူးလား"

ဟန်နရီ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်၊ ဒီကောင်မလေး ဒီလောက် ရဲတင်းလိမ့်မည်ဟု သူမထင်ထားခဲ့။ သူ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ကလျာ ထိုင်ခုံမှ ထရပ်ကာ ရင်ဖုံးအကျီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဟန်နရီ မှင်သက်နေရာမှ သတိဝင်လာသော်လည်း နှုတ်က ဘာမှ မပြောနိုင်။ သူ့အတွင်းစိတ်က လွန်ဆွဲနေသည်။ တဘက်က သူ့ဆီက အမှတ်ဝယ်သလို ဖြစ်နေတာကို ခံပြင်းနေမိသလို တဘက်ကလဲ ဒီကောင်မလေး ချွတ်ပြတာကို ဆက်ကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်နေသည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာသံမှ ထွက်မလာ၊ ကြည့်ရတာ ကြည့်ချင်စိတ်က အနိုင်ရသည့်နှယ်။

ကလျာက သူ့အလုပ်သူ ဆက်လုပ်သည်၊ ဘော်လီချိတ်တွေ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင်ကို ဟင်းလင်းဖွင့်လိုက်သည်။ သူမရင်သားတွေက ခေါမပြည်က ဗီးနပ်စ်ကျောက်ရုပ်လို ... ကြီးသည်၊ လုံးသည်၊ ပြည့်သည် ... ဒီလောက်လှတာ သိပ်ရှားတာပဲ ဟန်နရီသိသည်။ ဗီးနပ်စ်လို ... ထရွိုင်မြို့က ဟယ်လင်လို။ ဒါ့ကြောင့် ထရွိုင်စစ်ကြီး ဖြစ်ခဲ့ရတာဟု ဟန်နရီ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဟန်နရီ ဆံွ့အနေသည်ကို ကလျာကလဲ သိသည်၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ်ထူးမှတ်ရဖို့ သူမအတွက် သေရေး ရှင်ရေးမို့ ဒီလောက်နှင့် ရပ်မထားနိုင်။ ဂုဏ်ထူးသေချာသည်ထက် သေချာအောင် ခါးက ထမီကိုပါ ဖြေချလိုက်သည်။

ဟန်နရီ့အသက်ရှူသံတွေ ပိုပိုပြင်းလာရသည်။ ကလျာ့မှာ အတွင်းခံလုံး၀ မပါ။ ရုံးခန်းက အလုံဖြစ်သည့်အပြင် မနက်ပိုင်းစောနေသေးသည့်အတွက် ဖြတ်သွားဖြတ်လာလဲ သိပ်မရှိလို့ ဟန်နရီ အသက်ရှူချောင်ရသည်။ ဒီကောင်မလေး အတွင်းခံမပါပဲ ကျောင်းကိုလာတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့ဆီမလာခင်ကမှ ချွတ်လာခဲ့တာလားဟု လျှောက်တွေးနေမိသေးသည်။ ဘော်လီကိုပါ ချွတ်၍ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခါးထောက်၊ ဒူးကွေး၍ သူမကောက်ကြောင်းတွေ ပေါ်လွင်သည်ထက် ပိုမိုပေါ်လွင်အောင် ကိုယ်ဟန်ပြနေသည်။

မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေသော ကလျာ့ကိုယ်ထည် ကောက်ကြောင်းတွေသည် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကြောင့် အလှပိုနေသည်။ ရုံးခန်းတခုလုံး ကလျာ့ဆီမှ အမွှေးနံ့သာနံ့များ ထုံမွှန်းနေပြီး ဟန်နရီ၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းမှတပါး ဘာသံမှမကြားရပဲ တိတ်ဆိတ်လျှက်ရှိသည်။ သားကောင်ကို ညို့ယူဖမ်းစားတတ်သည့် နဂါးမယ်လေးနှယ် ကလျာ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် ဟန်နရီ့ကို ကြည့်ရင်း ဘေးကို စောင်း၊ နောက် ... ဟန်နရီ့ကို ကျောပေးပြီး သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့် ပြန်သည်။

ကလျာဝေ့ကျောဘက်ကလဲ ဟန်နရီ့အတွက် ရင်သပ်ရှုမောဖြစ်ရသည်။ အပြစ်အနာအဆာမရှိ ချောမွတ်သော အသားအရေ၊ တရုတ်သွေးစပ်၍ အသားက ဝင်းဝါသော်လည်း တရုတ်မစစ်စစ်တွေလို မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနှင့် မဟုတ်၊ မျက်လုံးတွေက တဖိတ်ဖိတ် တောက်နေသည်၊ မွန်/ကရင်သွေးပါသောကြောင့်ထင့်၊ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် အချိုးအဆက်က မယ်ပြိုင်ပွဲ ဝင်လို့ ရလောက်သည်၊ သေချာ တိုင်းမကြည့်ရသော်လည်း ၃၃ - ၂၆ - ၃၅ သဲနာရီ ရှိတ်ဟု ဟန်နရီ ခန့်မှန်းမိသည်။ ခေါမ ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးနှယ်၊ ဘယ်ဘက်က ကြည့်ကြည့် လှပသည့် ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်၊ ဟန်နရီ ထိုင်ရာမှ ထ၍ ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ကို မနည်း ထိန်းထားရသည်။ သူမျက်စိကိုပင် သူမယုံနိုင်၊ အိပ်မက်များ မက်နေသလား စဉ်းစားနေတုန်း ကလျာဝေဆီက အသံထွက်လာသည်။

"ဘယ့်နှယ်လဲ ဆရာ ... ကျမ ကိုယ်ဟန်ပြမယ် လုပ်လို့ ကွာလဖိုင်းရဲ့လား။"

ဟန်နရီ ထိုင်ရာမှ ဖြည်းညှင်းစွာ ထရသည်။ ပြီးတော့ ကလျာ့အနားကို နမူးနမိုင်းနှင့် လျှောက်လာမိသည်။ လှသလောက် ဉာဏ်များတဲ့ ဟာမလေး။ သူစိတ်ထဲကနေ မှတ်ချက်ပေးလိုက်မိသည်။ နေဦး ... မျက်နှာက တမျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။ သေချာကြည့်မှ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်သော ကလျာ့အလှကို ဖျက်နေတာ ဘာလဲ ဟန်နရီ သတိထားမိသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းထက်က ထီမထင်သည့် အပြုံးစ၊ ဒီလောက်နဲ့ ဟန်နရီ့ဆီက အမှတ်ဝယ်လို့ရတယ်ဟု သွေးနားထင်ရောက်နေသည့် အပြုံးစ။ ဒီဟာမလေးကို ကျောင်းမှန်းကန်မှန်း သိသွားအောင် မာန်ချပေးမှ ဖြစ်မည်ဟု သူတေးထားလိုက်သည်။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ မျက်နှာမှာ ဘယ်လိုအချိန်မျိုးဆိုလျှင် မာန်မာနကင်းစင်တတ်မှန်း ဟန်နရီ သိသည်လေ။

ဟန်နရီ ကလျာဝေ့အနားသို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကလျာ့မျက်နှာပေးကို မကြိုက်သော်လည်း ဟန်နရီ့စိတ်ထဲ အမှတ်မထားနိုင်၊ သူ ကြောင်ခံတွင်းပျက် ဖြစ်နေတာ ကြာလှပြီ။ မနှစ်က ဘိလပ်က သူ့ချစ်သူ လက်ထပ်သွားကတည်းက မိန်းမအထိအတွေ့ကို သူမရခဲ့။ လုပ်သင့်၊ မလုပ်သင့် ခွဲဝေတတ်သည့် ဆင်ခြင်တုံတရားတွေ၊ အရှက်အကြောက်တရားတွေ နေထိနှင်းလို ပျောက်ပျက်ကုန်ပြီ။ ကလျာ့ကို ချစ်နှစ်သက်သည်၊ မုန်းတီးစက်ဆုပ်သည်တို့ထက် သူ့ရမ္မက်မီးကို လောင်စာထည့်ပေးဖို့ ဟန်နရီ့အတွက် ပိုအရေးကြီးနေသည်။ အခွင့်အရေးဆိုတာ နှစ်ခါမလာဘူး ဟန်နရီ။ အထူးသဖြင့် ခေါမရုပ်လို လှတဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာကို ကိုက်ဖဲ့ဖို့ အခွင့်အရေးမျိုးဟာ နှစ်ခါ မလာဘူး။

နှစ်ခါမလာသော အခွင့်အရေးမို့ ကလျာ့လည်တိုင်ကို သူ့လက်တွေ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ထိုမှ ဖော့ဖယောင်းလို ဖြူဖွေး ချောမွတ်နေသော ပခုံးသားများ၊ ထိုမှ အောက်ဘက်ဆီသို့။ အေးစက်သော အထိအတွေ့ကြောင့် ထင်သည်၊ ကလျာ သူမ နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် သပ်လိုက်သည်ကို ဟန်နရီ မြင်လိုက်သည်။ ဟန်နရီ့ဖြစ်အင်က မိန်းမ မမြင်ဖူးသည့် လူပျိုပေါက်ကလေးနှယ်မို့ ကလျာကျေနပ်ပြုံး ပြုံးမိသည်၊ သူမ အားထုတ်မှု အောင်မြင်ပြီ။

ကလျာ့ဖို့ လိင်ကိစ္စဆိုသည်မှာ အဆန်းမဟုတ်လှ။ နန့်ယန်း အထက်တန်းကျောင်းက သာသနာပြု ကွန်ဗင့်ကျောင်းတွေနှင့်စာလျှင် စည်းကမ်း သိပ်မတင်းကြပ်လှဟု ဆိုရမည်။ ၇ တန်းအောင်ကတည်းက ကလျာ ရည်းစား ထည်လဲ ထားခဲ့ပြီး သူမ၏ ရည်းစားများကလဲ အခွင့်အရေးကို နှစ်ခါလာမည်ဟု ထင်မှတ်သူ တယောက်မျှ မပါခဲ့ဘူးလေ။ အတွေ့အကြုံ ရင့်လာသည်နှင့်အမျှ ကလျာဝေသည် ယောက်ျားသူက ပြုသမျှ နုမည့် အပျိုဖျန်းကလေး မဟုတ်တော့၊ ပါမောက္ခ ဟန်နရီလိုလူကိုပင် ညို့ယူဖမ်းစားနိုင်သည့် အခြေရောက်နေပြီဟု မိမိကိုယ်ထင်မှားမိသည်။

ဟန်နရီက ဒါတွေကို မမြင်တော့၊ ဂရုမထားတော့။ သူ့လက်များက ရင်ညွန့်မှသည် ကလျာ့ရင်သား လုံးလုံးလေးတွေကို အုပ်ကိုင်ထားပြီ။ ဒီလောက် ကြွေရုပ်ကလေးလို၊ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ကလေးလို လှတာမျိုး သူ့တသက် မရနိုင်ဟု ဟန်နရီ မူလက ထင်မှတ်ထားသည်မှာ ပါစင်အောင် လွဲတော့သည်မို့ ရသည့်အခွင့်အရေးကိုပဲ လက်ထဲမှ မချနိုင်။ သူ့လက်များက သူမ ဝမ်းဗိုက်၊ ထိုမှ အဝေ့အဝိုက်၊ အကောက်အကွေ့တို့ဖြင့် တင့်တယ်သည့် ခါး၊ တင်ပါးတို့ကို အသာပွတ်သပ်နေသည်။

"ခိခိ ကြည့်လှချည်လား ဆရာရဲ့ ... "

ညုတုတု စကားသံကို ဟန်နရီ မကြား၊ နားမစိုက်အား။ ကျောင်းသူမလေး၏ ရှေ့တွင် သူဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ သူ့မျက်ဝန်းနှင့် တတန်းထဲတွင် ချက်ကလေး၊ ဗိုက်က အဆီပိုမရှိတာကြောင့် ချက်ကလေးလဲ လှနေတာပဲ။ သူ့လက်က ကလျာ့ တင်သားတွေ ပေါ်မှာ။ ဟန်နရီ့အကြည့်တွေက တရွေ့ရွေ့နှင့် အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး ကလျာ့ ပူစီလေးဆီမှာ။ အမွှေးတွေက မကြာမကြာ ရိတ်ပေးပုံပေါ်သည်၊ သိပ်ပြီး မများလှ။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှိသည်။ ထိုစဉ် သူ့ခေါင်းကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတခုက နောက်မှ ဖိတွန်းသည်ကို ဟန်နရီ သိလိုက်သည်။

အရမ်းအားထည့် ဆွဲစရာမလိုပဲ ကလျာ့ ပူစီလေးဆီကို သူ အလိုက်သင့်လေး ငိုက်ကျလာသည်။ သူမ လိုချင်တာ ရဖို့ အတော်သေချာသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ပူစီနှင့် ယောက်ျား၊ ယောက်ျားနှင့် ပူစီ ... ပူစီမြင်လျှင် ဘယ်ယောက်ျားမှ မူမနေနိုင်ဆိုတာ ကလျာသိသည်။ ဆီးခုံလေးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ခြွေချနေသော သူ့ကို အတင်းအောက်သို့ ကလျာ တွန်းပို့လိုက်သည်။ သူ့လျှာရဲ့အထိအတွေကကြောင့် ကလျာ့ အကြောအခြင်တွေ သိမ့်ကနဲ၊ ငြိမ့်ကနဲ။ သူ့လျှာလေးနဲ့ အစုန်အဆန် တို့ထိ ကစားပေးတော့ သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ကလျာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲပစ်လိုက်သည်။

ကလျာ့မှာ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိတာ မှန်သော်လည်း သူမ အတွေ့အကြုံတွေက ဟန်နရီ့လို ပူစီကို မစားချင်ကြ၊ စားသည့်တိုင် ဟန်နရီ့လို မကျွမ်းကျင်။ ဒါကြောင့် ခဏလေးအတွင်းမှာ ကလျာ့အသိစိတ်တွေ ပျောက်ကုန်ရသည်။ ကလျာ့ အစိကလေးကို လျှာဖြင့် ဟန်နရီ ဘယ်လိုလုပ်သလဲ မသိ၊ သူ့လျှာစွမ်းကြောင့် ခဏလေးအတွင်းမှာ ကလျာ ခရီးတွေ အဝေးကြီး ရောက်သွားတာတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။ ကလျာနှုတ်မှ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီး သိပ်မကြာမီပင် ဟန်နရီ့ခေါင်းကို တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ကာ ပူစီနှင့် ဖိပွတ်ရင်း ကလျာ ခရီးဆုံးကို ရောက်သွားသည်။ ဒူးတွေအကုန် ပျော့ခွေပြီး မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့။ ကလျာ့ တသက်တာတွင် အမြန်ဆုံး ပြီးခြင်းပင်။

 ... ဆရာ့ကို သိပ်အထင်သေးလို့ မရပါလား ဆရာရယ်။

ဆက်ရပ်မနေနိုင်တော့သည်မို့ ကြမ်းပေါ် ကလျာဒူးထောက်ကျသွားသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ နေရောင် ... နေတောင် အတော်မြင့်နေပြီ။ ရုံးခန်းပတ်လည်မှာ လူသံတွေနှင့် တက္ကသိုလ်က အသက်ဝင်နေပြီ။ စောစောက အသံတော်တော်ကျယ်သွားသည်ကို သတိရလိုက်မိတော့ ကလျာေ၀ ကပျာကယာထပြီး အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်သည်။ ကလျာ အသက်ရှူမမှန်၊ ပါးအို့လေးတွေ နီနေဆဲ။ ဟန်နရီက အဝတ်ဝတ်ပြီးသည်အထိ အရသာခံ ကြည့်နေပြီးမှ ...

"သွားတော့ မလို့လား"

"... အင်း"

"အင်္ဂါနေ့နော်"

"ဘာအတွက်လဲ"

"မော်ဒယ်လ် ထိုင်ရမယ်လေ၊ နင်ထပ်လုပ်ရမဲ့ အဆိုင်းမန့်လေ။"

"ဒါပေမဲ့ ... ဒါပေမဲ့ အခု ... ဟို ... "

"အဆိုင်းမန့် ထပ်မလုပ်ပဲနဲ့တော့ ဂုဏ်ထူး မဖြစ်နိုင်ဘူး"

"ကျမ အင်္ဂါနေ့ အတန်းတက်ရ ... "

"ဒါဆိုလဲ နင့် မင်္ဂလာဆောင်ကျ ငါ အရက်လာသောက်တာပေါ့"

ကလျာ ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ် ခုတော့ ရိပ်စားမိစ ပြုပြီ။ နေနှင့်ဦးပေါ့ ဘိုစုတ်ဟု စိတ်ထဲမှ တေးလိုက်ပြီး အသာပြုံးကာ ...

"ဆရာ့ စတူဒီယိုကိုလား ဆရာ"

"အင်း ... မနက် ၈ နာရီ ရောက်အောင်လာ။ ညနေ ၅ နာရီအထိ"

"..."

ဝက်ဖြစ်တော့မှ မစင်ကြောက်နေလို့ မရတာပဲဟု ကလျာတွေးပြီး ဟန်နရီ့ရုံးခန်းမှ အပြေးတပိုင်း ထွက်သွားတော့သည်။
ကလျာ ဆရာ့ကို ဒေါသ မထွက်ရဲပါ၊ သမိုင်း ဂုဏ်ထူးမရလျှင် ကလျာ့ဘ၀ ရေစုန်မျောပြီ။ သမိုင်း ဂုဏ်ထူးက ဆရာ့လက်ထဲမှာ။ တမနက်ပိုင်းလေးနှင့် သမိုင်းဂုဏ်ထူးရအောင် ဆရာ့ကို ကြိုးဆွဲနိုင်လိမ့်မည်ဟု ကလျာ ထင်မိသော်လည်း ထင်သလို ဖြစ်မလာ၊ ဆရာ သိပ်လည်သည်။ အောင်စာရင်း မထွက်မချင်း ကလျာက ဆရာ့လက်ခုပ်ထဲက ရေ။ အင်္ဂါနေ့ မနက် ဆရာ့ စတူဒီယိုသို့ ကလျာ စက်ဘီးစီးလာခဲ့သည်။ လူတွေ သတိထားမိမှာ စိုးသဖြင့် ဟိုနေ့ကလိုတော့ အလှပြင်မလာ၊ သာမာန် အကျီ၊ ထမီနှင့် ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီး နှစ်ချောင်းခွဲပြီး ကျစ်ရုံသာ။ စတူဒီယိုရှေ့ရောက်တော့ စောစောစီးစီး လူတွေရောက်နေပါလား။

ဟန်နရီက ကလျာ့ကို ထွက်ကြိုသည်။

"လူတွေများလှချည်လား ဆရာ ... မဆွဲဖြစ်တော့ဘူးလား။"

"ဆွဲမယ်လေ၊ ဆရာရော ... ကျောင်းသားတွေပါ နင့်ကို ဆွဲမှာ။"

"ဆရာ့ တယောက်ထည်းကို ထိုင်ပေးရမှာ မဟုတ်ဘူးလား။"

"လူများများဆွဲတော့ ထိုင်ရတာ ပိုတန်တာပေါ့၊ ကမ်းမ် ... "

ဆရာ့အိပ်ခန်းထဲကို ဦးဆောင်ခေါ်သွားတော့ ကလျာလိုက်ဝင်သွားသည်။

"ရော့ ... ဒီဝတ်စုံလဲ"

ဟန်နရီက ချည်လုံချည်ပါးပါးတထည် ကမ်းပေးသည်။ ပါးတာကမှ ပါးပါးလေး၊ နေရောင်ထဲ မရပ်ပဲပင် အထဲကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်နေရသည်။

"အကျီကော ဆရာ ... "

"အကျီမပါဘူး၊ အပေါ်ထိ ဝတ်လိုက် ... ဗွီးလစ်ဂ်ျ ဂဲလ်တွေလို"

ဒီပါးပါးလေးကို ရင်လျားလို့ကတော့ အထဲကဟာတွေ အတစ်လိုက် ထွက်နေမှာ။ ဆရာ ဒါ တမင် ပညာပြတာ။ ကလျာ့မျက်ခုံးတွေကျုံ့၊ နှုတ်ခမ်းတွေ ထော်တက်လာသည်။

"မြန်မြန်လုပ်လေ ... "

"ဆရာ ... အရမ်းပါးတယ်၊ မဖြစ်ဖူး ..... "

ဟန်နရီ ကလျာ့ကို တချက် စိုက်ကြည့်သည်၊ ပြီးတော့ တံခါးဝကို ကြည့်ပြန်သည်။ ဆရာ ဘာဆိုလိုသည်ကို ကလျာသိသည်။ မလုပ်နိုင်လျှင် ပြန်၊ ပြန်လို့တော့ မဖြစ်၊ ဒီထိ ရောက်လာပြီးမှ ဆက်လုပ်ဖို့သာ ရှိသည်။ ဟစ်စထရီ ဂုဏ်ထူးရဖို့က ကလျာ့အတွက် သေရေးရှင်ရေး၊ ဆရာ သိပ်ညစ်စုတ်သည်။ ဆရာအပြင်ထွက်ပေးတော့ မလဲချင် လဲချင်နှင့် ကလျာ ချည်ထမီကို ရင်လျားလိုက်ရသည်။

ကလျာ စတူဒီယိုထဲ ပြန်ထွက်လာတော့ ကျောင်းသား ၈ ယောက် နှင့် ဟန်နရီ့ကို တွေ့ရသည်။ ကျောင်းသားတယောက်ချင်းစီရဲ့ရှေ့မှာ ကင်းဗတ်စ်ခုံနှင့် သူတို့ လက်ထဲမှာက မီးသွေးတွေ၊ ခဲတံတွေ၊ စုတ်တံတွေနှင့်။ မိန်းကလေးက ပိုများသည်၊ ယောက်ျားလေးက ၂ ယောက်သာပါသည်။ သူတို့အားလုံး ကလျာ့ကို မမြင်ဖူးသလို စိုက်ကြည့်နေကြသည်။

"သိပ်တော့လဲ စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့ ကလျာ။ သူတို့အားလုံး နုဒ်ပုံတောင် ဆွဲဖူးကြပြီးသားပါ။ ဟိုနားမှာ ထိုင်"

အတန်းရှေ့က စင်ကလေးပေါ်မှာ ကလျာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရသည်။ ဟန်နရီက သူလိုချင်သောပုံကို ကလျာ့ကို ပြပေးသည်။ ဒူးတုတ်ထိုင်ပြီး ခါးကော့ကာ တင်တွေ၊ ရင်တွေ အကုန်ပေါ်စေတဲ့ ပုံစံ။ စိတ်တိုင်းကျပြီဆိုတော့မှ ဟန်နရီက ဘေးမှာ အသင့်ရှိသော ရေပုံးငယ်ဖြင့် ကလျာ့ကို ပက်လိုက်သည်။ ထမီက ပါးသည့်အပြင် ရေစိုပြီး အသားမှာ ကပ်နေလို့ ကလျာ့ တကိုယ်လုံး ရှိသမျှ ပစ္စည်းတွေက အဝတ်မပါသည်နှင့် မခြားတော့။ ဟန်နရီက ရင်ညွန့်နားက ကလျာ့ ထမီကို ဖြေချလိုက်ပြီး အောက်လျှောမကျစေရန် ကလျာ့ လက်တဘက်နှင့် ထိန်းထားခိုင်းသည်။ ကလျာ့ နောက်လက်တဘက်က သူမ ဒူးပေါ်မှာ။

ကျောင်းသူတွေက ကလျာ့ပုံကို စပြီး ရေးခြစ်နေကြသော်လည်း နုဒ်ပုံဆွဲဖူးသည်ဆိုသော ကျောင်းသားများမှာ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်ပြီး ပန်းချီတခါမှ မဆွဲဖူးသူများလို ရပ်နေကြလေသည်။ ကလျာရှက်ပြီး ခေါင်းငုံ့လိုက်တော့ ...

"ဆရာ ... မော်ဒယ်လ်က လှုပ်တယ်ရှင့်၊ ငြိမ်ခိုင်းပါ"

... ဟု ကျောင်းသူတယောက်က လှမ်းတိုင်တာနဲ့ ခေါင်းကို အရင်အတိုင်း မော့ထားပေးရပြန်သည်။ ကလျာ့ ပါးမို့မို့လေးတွေမှာ ရှက်သွေးနှင့် ချင်းချင်းနီနေတော့သည်။

ဒါကလဲ အစပိုင်းမို့သာ ဖြစ်သည်။ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတော့ ကျောင်းသား ၂ ယောက်လဲ သူ့တို့ စုတ်တံ၊ ခံတံတွေနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသလို ဟန်နရီကလဲ တယောက်ချင်း၏ ပုံတွေကို လိုက်ကြည့်ကာ လိုတာတွေ ဖြည့်ဆည်း သင်ကြားပေးပြီး ပန်းချီဆရာစစ်စစ်ကြီး ဖြစ်နေပြန်သည်။ ကလျာလဲ အရင်လို တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်မနေတော့ပဲ နေတတ်သွားသည်။ နာရီဝက်တခါ ကလျာ့ကို အညောင်းပေးဆန့်သည်၊ ပြီးလျှင်တော့ ရေခြောက်နေတဲ့ နေရာလေးတွေ ရန်ပြန်ပက်၊ အဝတ်အစားလေးတွေ ပြန်ပြင်နှင့် ကလျာ့မျက်နှာလေး နီရပြန်သည်။ ဒါပေမဲ့ စစချင်းတခေါက်ကလောက် မဆိုးတော့၊ ကျောင်းသား ၂ ယောက်ကလဲ ခေါ်တော တသိန်းအားနှင့် မကြည့်တော့တာလဲ ပါမည်။

နောက်ဆုံးတခေါက်ထိုင်ပြီး အတန်းဖြုတ်တော့ နေ့လည် ၁၁ နာရီ ထိုးလုပြီ။ ဆရာက တိုက်ဘေးက ဆိုင်ကနေ ကြေးအိုးနှင့် အသားကင်တွေ ထွက်ဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ကလျာ အဝတ်လဲနှင့်နေပြီ။

"ပြန်ဝတ်မနေနဲ့၊ ခဏနေ ထပ်ထိုင်ရဦးမှာ"

"ဟာ ... ဆရာကလဲ"

"ငါးနာရီအထိလေ၊ တမိနစ်မှ မလျှော့ဘူး။ မလုပ်နိုင်ရင်လဲ ... "

နှုတ်ခမ်းကိုစူကာ ကလျာ အဝတ်တွေ ပြန်ချွတ်ရသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ မော်ဒယ်လ်တွေနှင့် ဟန်နရီ ပတ်သက်လေ့ မရှိ။ ဒါပေမဲ့ ကလျာဝေက ထူးခြားသည်၊ အခြား မော်ဒယ်လ်တွေလို မဟုတ်။ သူ့ဆီက အမှတ်ဝယ်ဖို့ ကြိုးစားသည့် မာနခဲ ကျောင်းသူ၊ သူ့ဘာသာကို ပေါ့ပျက်ပျက်ထားသည့် ကျောင်းသူမို့ မှတ်လောက်အောင် ပညာပေးဖို့ လိုသည်။ ဓာတ်ပြားကို သံပတ်ပေးဖွင့်ပြီး ကလျာ့အနား လျှောက်လာသည်။

ဆရာ့ကို စိတ်တွေ တိုနေသော်လည်း အခုအချိန်က စိတ်ဆိုးပြလို့ မရသည့် အချိန်မှန်း ကလျာနားလည်သည်မို့ စိတ်ကိုလျှော့ကာ ဆရာ့ကို ပြုံးပြလိုက်ရသည်။ အဝတ်မပါသည့် ကလျာ့ကို မြင်နေရသည်မို့ ဆရာ့ ဘောင်းဘီက ပေါင်ခြံမှာ ဖုဖောင်းနေသည်။ ကလျာ ဆရာ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။

အိပ်ခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲမှာ ကလျာ့ကို တင်ပြီး ဆရာ အနမ်းတွေ ခြွေသည်။ ထုံးစံအတိုင်း အနမ်းတွေက မျက်နှာ၊ လည်တိုင်၊ ရင်ညွန့် စသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို ဆင်းလာသည်။ ကလျာ့ ပူစီကို လျှက်ပေးသည့်အချိန်တွင်တော့ ဆရာ ဟန်နရီ နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်နေပြီ။ ကလျာ့ မျက်နှာလေးမှာ မာန်မာနတွေ မရှိတော့၊ သူမ၏ မာနတွေ၊ ဒေါသတွေအကုန်လုံး ဟန်နရီ၏ လျှာဖျားမှာ ကပ်ပါသွားခဲ့ပြီ။ ကလျာသိတာ တခုတည်း ရှိတော့သည်၊ ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်ဖို့။

မိနစ်ပိုင်းမျှသာ ကြာမည်၊ ကလျာ ပန်းတိုင်ရောက်လုနီးနီး။ ညည်းသံတွေ တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လောင်နေတုန်းမှာ ဆရာ မတ်တပ်ထရပ်သည်။

"ဟင့် ... ဆရာ၊ ဘာလို့ ရပ်လိုက်တာတုန်း။"

ဆရာက ဘာမျှ မပြော။ ကလျာ့ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ်ကနေ ဆွဲထူသည်။ ကလျာ ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ထရပ်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ ပခုံးကနေ အောက်ကို ဖိတွန်းသည်။ နေရာလဲချင်တာမှန်း ကလျာသဘောပေါက်လိုက်သဖြင့် ဆရာ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ တတ်နိုင်သလောက်တော့ သွေးတိုးစမ်းချင်သေးသည်မို့ ...

"ဗိုက်ဆာပြီ ဆရာရယ့်"

"အလကားတော့ စားလို့ ဘယ်ရမလဲ။ မကလျာေ၀ အလုပ်လုပ်ရမယ်လေ။"

အတင်းကြိုးစားပြုံးနေရသော ကလျာ ဆရာ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေး၍ သူ့အလို လိုက်ရပြန်သည်။ ကလျာ မှုတ်ပေးဖို့ ပြင်ဆင်နေစဉ် ဟန်နရီက ကလျာ့ကိုယ်လုံးအလှကို မျက်စိအရသာခံ ကြည့်နေသည်။ ဟန်နရီ စိတ်တိုင်းကျမှ သူမ လိုချင်သော ဂုဏ်ထူးရမည်ဖြစ်၍ အစွမ်းကုန် သည်းခံနေရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကိုလဲ ကလျာ အခါခါ သုံးခဲ့ဖူးပြီဖြစ်၍ သိပ်တော့ နာစရာ မရှိပါချေ။

ကလျာသည် အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင်ပင် ပုလွေမှုတ် ကျွမ်းကျင်သူကလေး ဖြစ်သည်။ ယခင်ကတည်းက သူမ လိုချင်တာရှိလျှင် ပုလွေနှင့် လဲပစ်နေကျဖြစ်သဖြင့် အထူး ကျွမ်းကျင်နေသည်။ ယခု ကလျာ့လက်ထဲက ၆ လက်မကျော် ၇ လက်မနီးနီး အချောင်းကြီးက နွေးထွေးပြီး ချောမွတ်နေသည်။ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် ဆရာ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရမ္မက်ဇောတွေနှင့် ဆရာက သူမကို ငုံ့ကြည့်နေပါသည်။

ဆရာ့ကို စချင်လာတာနဲ့ သူ့အချောင်းကြီးအောက်ဘက်က မေးသိုင်းကြိုးကို လျှာဖြင့် မထိတထိ တို့ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့အချောင်းကြီးကို လေနဲ့ မှုတ်သည်။ ဟန်နရီက ဘာမှ မပြော၊ စိုက်သာကြည့်နေသည်။ ဆရာ့ကို ငြင်းဆဲရမည်ဟု တွေးပြီး တချောင်းလုံးကို ပါးစပ်ထဲ မထည့်လိုက်ပဲ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဟိုတို့ ဒီတို့ အချိန်ဆွဲလုပ်နေလိုက်သည်။ အတော်ကြာသွားပြီး ဆရာမရိုးမရွ ဖြစ်လာဟန်တူမှ တချောင်းလုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်၊ နှုတ်ခမ်းဖြင့် တင်းတင်းဖိကာ ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆရာ့ သက်ပြင်းချသံက ဓာတ်စက်သံကြားမှ ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် ခပ်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်လျှက်ရှိသည်။

တကယ်တမ်းတော့ ကျောင်းသူနှင့် အပေးအယူလုပ်ကာ အမှတ်မရောင်းသင့်မှန်း ဟန်နရီ သိသည်။ ဒါပေမဲ့ မလုပ်သင့်ဘူးဆိုကာမှ ဒီမာနခဲလေးက အကြောမာလွန်းသည်၊ နောက်ပြီး အကြောမာသလောက် လှလွန်းနေသည်။ မလုပ်သင့်ဘူးဆိုကာမှ လုပ်နေရတာ ပိုဇိမ်တွေ့သလိုပဲ။ ကလျာကလဲ တဖြည်းဖြည်းပိုပြီး စိတ်ပါလာဟန်တူသည်။ သွားရည်နှင့် လရည်များ ရွှဲနေသော အချောင်းကြီးကို ပါးစပ်အတွင်း အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လုပ်သလို လက်ကလဲ ဆရာဥတွေကို အသာညှစ်ကိုင်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲ အချောင်းကြီးငုံထားလျှက်က ညည်းသံတိုးတိုးလေး ပေးသည်။ သူမ ညည်းသံကြားလျှင် အရသာမတက်သော ယောက်ျား သူမ မတွေ့ဖူး။

မေးရိုးတွေ ညောင်းစ ပြုလာသည်အထိ တဖြည်းဖြည်း ပြုစုပြီးမှ မြန်မြန်ပြီးနိုင်အောင် ကလျာ အရှိန်ကို တင်၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုတ်ပေးလိုက်သည့်အခါ ဟန်နရီ တောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ ကျစ်ဆံမြီး ချထားသည့် တရုတ်မလေး၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ပေါက်ကွဲထွက်ကုန်တော့သည်။ ရုတ်တရက်ဖြစ်၍ ကလျာပင် ယောင်မှား၍ မြိုချမိကုန်သည်အထိ၊ ထွက်လာတာတွေကလဲ များသည်လေ။ ဟန်နရီ့မျက်နှာက နီရဲနေသလို ကလျာ့ပါးစပ်နှင့် မေးများတွင်လဲ သုတ်ရည်များပေကျံလျှက်ရှိသည်။ မထူးတော့ပြီမို့ သူ့အတံကြီးကို တခါပြန်ငုံပြီး ပြောင်နေအောင် စုတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

"ဆရာ ... ဒီလောက်ဆို ကျေနပ်တော့နော်။ ကျမ ပြန်တော့မယ်။"

ဟန်နရီ ခေါင်းခါ၍ စားပွဲပေါ်တင်ထားသော စားစရာများကို လက်ညိုးထိုးကာ ...

"စား ... ပြီးရင် နေ့ခင်း တခါ ထပ်ထိုင်ရဦးမှာ။"
မျက်နှာသစ်၊ ပါးစပ်ဆေး၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ဆရာဝယ်လာသော စားစရာများကို ဗိုက်ဆာဆာနှင့် ထိုင်စားနေတာကို ဆရာ စိုက်ကြည့်နေမှန်း သတိထားမိတော့ ကလျာ မနေတတ်တော့။ ယောကျာ်းလေးတွေရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတာ ကလျာ့အတွက် မဆန်းတော့သော်လည်း ဟန်နရီကတော့ နည်းနည်း ထူးသည်။ ချောမော ခန့်ညားသည့် သူ့လက်ခုပ်ထဲက ရေလို ဖြစ်နေရတာကို ကလျာ ရင်ခုန်နေမိသည်။ စောစောက ခရီးဆုံး မရောက်ခဲ့သည့် သူမ စိတ်ရိုင်းတွေကလဲ တချက်တချက် ဖောက်လာသေးသည်။

"ဆရာ ... မစားဘူးလား"

ပြောရင်း အသားကင်တဖတ်ကို တူနှင့်ညှပ်ကာ ဆရာ့ကို ခံွ့လိုက်သည်။ ဟန်နရီက ဘေးမှာလာထိုင်ကာ ကလျာနှင့် နေ့လည်စာ တူတူစားသည်။ မသိလျှင် ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နံှတွေ ကျနေတာပဲ။ ကလျာ ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ရှက်သွားမိသည်။ ဟန်နရီ့ကို ကလျာ ချစ်မိသွားတာလား၊ ဟင့်အင်း ဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက ဆန်ပေးမှ ဆီရဆိုသလို ကိုယ်လိုတာနှင့် ကိုယ့်မှာရှိတာကို အလဲအထပ် လုပ်ကြတာပဲဟာ။ ဒါပေမဲ့ ကလျာ ပျော်နေပါသည်။

ဗိုက်ဆာဆာနှင့် စားလိုက်ကြတာ ကြေးအိုးတွေ၊ အကင်တွေ အကုန်ပြောင်သွားသည်၊ ဓာတ်စက်လဲ သံပတ်ကုန်၍ ရပ်သွားပြီ။ ဟန်နရီက သူ့ဘောင်းဘီသူပြန်ဝတ်တော့ ကလျာက စောစောက သူမမော်ဒယ်ထိုင်တုန်းက ဝတ်ခဲ့သည့် ချည်ထမီလေးဆီ လက်လှမ်းသည်။

"ထားလိုက်၊ ကလျာ ... ဒီတခါက နုဒ်ထိုင်ရမှာ"

"ဟာ ... ဆရာ"

"ကျောဘက်ပဲပါ။ ရော့ ... "

ပြောပြောဆိုဆို ဟန်နရီက ဗီရိုထဲက တစုံတခုကို ထုတ်ပေးသည်။ ကလျာကြည့်လိုက်တော့ တရုတ်သတို့သမီး ဝတ်စုံက ခေါင်းဆောင်း။ ပြောင်ပြောင်လက်လက် ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေလဲ ပါသည်။ ခေါင်းဆောင်းက ခပ်ရှည်ရှည် ခါးလည်လောက် ရောက်မည်ထင်သည်၊ ဇာပါးပါးလေးနှင့် ချုပ်ထားသည်။

"ဒါ ... ဒါပေမဲ့ ကျမက စတူဒီယိုထဲ ဘယ်လို ဝင်ရမှာလဲလို့၊ ပြီးတော့ ... ပြီးတော့ ... "

စောစောက ပန်းချီဆွဲသည့် လူစုကို ကလျာ ရှက်ပါသည်။ သူတို့က သူမကို ဘယ်သူမှန်း သိသည်လေ။

" ... ကျမ ရှက်တယ်။"

"နင် ထိုင်နေပြီးမှ သူတို့ ဝင်လာကြမှာပါ။ နင့်ကို သူတို့ မသိကြပါဘူး။ ဓာတ်ပုံ ကလပ်စ်က စောစောက ပန်းချီကလပ်စ်ထဲက လူမပါပါဘူး။"

"ဘွိုင်းတွေလား၊ ဂဲလ်တွေလား ဆရာ"

"တူး မေးလ် စတူးဒန့်"

ယောက်ျားနှင့် မစိမ်းဘူးဆိုသော်လည်း ယောက်ျားလေး နှစ်ယောက်က သူမ ဖင်ပြောင်ကြီးကို ဓာတ်ပုံဝိုင်းရိုက်မည်ကိုတော့ ရှက်မိပါသည်။

"နုဒ်မလုပ်လို့ မရဘူးလား ဆရာရယ်"

ဟန်နရီက ဘာမှ ပြန်မပြော။ ကလျာ့ကို စတူဒီယိုထဲ ဦးဆောင် ခေါ်သွားသည်။ စတူဒီယိုက မီးတွေ မှိတ်ထားလို့ မှောင်နေသည်။ ကလျာထိုင်ဖို့ နေရာပြင်ပေးပြီး တင်ပါးလွှဲထိုင်လိုက်တော့ ကလျာ့ လည်တိုင်ကို ဟန်နရီ နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးက ကလျာ့ အူတွေ အသည်းတွေကို ပြောင်းပြန်လှန်ပစ်လိုက်သလိုပါပဲ။

မီးဆလိုက်များနှင့် လိုအပ်သော အလင်းရောင်ရအောင် စိတ်ကြိုက်ပြင်ဆင်ပြီး စတူဒီယိုတံခါးကို ဖွင့်သံကြားရသည်။ ဘယ်အချိန် ကျောင်းသားတွေ ဝင်လာမယ်မှန်း မသိသဖြင့် ကလျာ နောက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်ရဲပါ။ ကလျာ့အထင်မှန်သည်၊ စောင့်နေကြပုံရသော ကျောင်းသားတွေ ဝင်လာကြသည်။ လက်ခေါက်မှုတ်သံ ကြားရသည်။ ဟန်နရီက ဟန့်သံလဲ ကြားရသည်။

"မင်းတို့ ဒီစည်းကို မကျော်နဲ့"

အကွာအဝေးတခုကနေ ဖျောက်ကနဲ ဖျောက်ကနဲ ဓာတ်ပုံရိုက်သံ ကြိုးတိုးကျဲတဲ ကြားရသည်။ ကျောင်းသားတယောက်က အချက်တိုင်း မီးလုံးလဲရသည့် ကင်မရာနှင့် ဖြစ်ပုံရသည်။ သူရိုက်သည့်အသံက တချက်နှင့် တချက် မိနစ်အနည်းငယ် ဝေးသည်။ နောက်ကျောင်းသားတယောက်ကတော့ ပိုပြီး ခေတ်မီသည့် ကင်မရာမို့ထင်သည်၊ ရိုက်ချက် အနည်းငယ်ပိုစိတ်သည်။

၁၅ မိနစ်မျှကြာတော့ ဟန်နရီက သူတို့ကို ဓာတ်ပုံသွားဆေးတော့ဟု စတူဒီယိုနှင့် တွဲထားသည့် အမှောင်ခန်းထဲ ပို့လိုက်သည်။ မီးတွေ မပိတ်သေးပဲ စတူဒီယိုထဲကို ဟန်နရီ ပြန်ဝင်လာကာ ...

"မကလျာေ၀ ဒီဘက်ပြန်လှည့်လို့ ရပါပြီ"

ကလျာ ခေါင်းဆောင်းကို ချွတ်ပြီး ဒီဘက် လှည့်လိုက်တော့ စောစောက ကျောင်းသားတွေ မရှိတော့၊ ဟန်နရီ တယောက်ထဲ။ လက်ထဲမှာလဲ ကင်မရာ တလုံးကို ကိုင်ထားသည်၊ ကလျာမြင်ဖူးနေသည့် ကင်မရာများနှင့် မတူ၊ လက်နှင့် လှည့်ရသည့် လက်ကိုင်တခုပါသည်။ ဟန်နရီက ထိုလက်ကိုင်လေးကို လှည့်သည့်အခါ တဂျစ်ဂျစ်နှင့် အသံတွေ ထွက်လာသည်။

"ဆရာ ... အဲဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ လက်ထဲက ဘာကြီးလဲ"

ကလျာဝေ့ကို ရုံးခန်းမှာ အသေးစိတ် မြင်ရကတည်းကပင် ဒီလို တွေ့ရခဲသည့် ကိုယ်ခန္ဒာမျိုးကို မှတ်တမ်းယူထားဖို့ ဟန်နရီ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပြီးသား။ ကံကောင်းချင်တော့ ဟန်နရီ မှာယူထားသည့် ဒီကင်မရာလေး အရင်လက ဘိလပ် သငေ်္ဘာနှင့် ပါလာသည်။ ဒီကင်မရာက ရုပ်သေရော၊ ရုပ်ရှင်ပါ ရိုက်လို့ရသည်၊ အပျော်တမ်းသမားတွေ အသုံးပြုသည့် ကင်မရာဖြစ်သော်လည်း၊ ပစ္စည်းက ပုံထွက်လဲ ကောင်းသလို ဈေးလဲ ကြီးသည်။ အခုတော့ ပေးရသည့် တန်ဖိုးက တန်သွားခဲ့ပြီ။

"ဓာတ်ရှင်ရိုက်နေတာလေ၊ ကလျာက လှလွန်းလို့ ပြန်ကြည့်လို့ရအောင်လို့"

ဟန်နရီတယောက်ထဲရှေ့မှာမို့ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ရပ်နေသည့် ကလျာ ဒူးတွေကွေး၊ ပေါင်တွေ စေ့ကာ၊ လက်တွေက ရင်သားတွေပေါ် ရောက်ကုန်သည်။ ကာစရာ သုံးခုကို လက်နှစ်ဘက်တည်းနှင့် ကာရသဖြင့် အကုန်တော့ လုံအောင် မကာနိုင်။

"ဆရာ ... ဒါတော့ မကောင်းဘူး၊ လွန်တယ်နော်။ မရိုက်ပါနဲ့"

ပြောလို့မရ၊ ဟန်နရီက တဂျစ်ဂျစ်နှင့် လက်ကိုင်ကို လှည့်ပြီး ရိုက်မြဲ ရိုက်နေသည်။ ကလျာ ပြေးလဲ ထွက်မသွားရဲ၊ ဆရာ စိတ်ဆိုးပြီး လိုချင်သည့် အမှတ်မရလျှင် ပေးဆပ်ထားရသမျှ သဲထဲ ရေသွန်ဖြစ်မည်လေ။ ဘေးကို စောင်းကြည့်သော်လည်း ဟန်နရီက နေရာရွှေ့၍ အမိအရ လိုက်ရိုက်သဖြင့် ဘာမှ မထူး။ နောက်တော့မှ သတိရလာပြီး ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ မျက်နှာပါသွားမည်စိုးသဖြင့် မျက်နှာကို လက်နှင့် ကာတော့ ရင်သားတွေကပေါ်၊ ဘယ်လိုမှ မလုံအောင်ဖြစ်နေသည့် ကလျာဝေတယောက် ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်ထားမိသော မိမိကိုယ်သာ အပြစ်တင်တော့သည်။

"ကလျာ ... အဲလိုကြီး လုပ်မနေနဲ့လေ။ မော်ဒယ်လ်ထိုင်တာ လက်ကို နောက်ပစ်ထား၊ မျက်နှာမော့"

"ကျမ ရှက်တယ်။"

"မလုပ်ချင်ဘူးဆိုရင်လဲ ... "

အိမ်ထောင်မပြုချင်သော ကလျာဝေတယောက် ဟန်နရီ့ရှေ့မှာ အရှက်ကုန်အောင် ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ပုံစံမျိုးစုံ ကိုယ်ဟန်ပြနေရလေသည်။ အရှိန်ရလာတော့ ကလျာ တမျိုး ရင်ဖိုလာသည်။ ပုရိသအပေါင်း ရင်ဖိုစေမည့် အနေအထားမျိုးစုံကို မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်ဟန်ပြနေရသည်ကို ဖီလင်တမျိုး ခံစားရသဖြင့် စောစောက စခန်းဆုံးကို မရောက်ခဲ့သည့် ပူစီကလေးကပါ စိတ်ပါလက်ပါ ငိုကြွေးလုလု။

၁၅ မိနစ်လောက် စိတ်ကြိုက်ရိုက်ပြီးမှ ဟန်နရီ ရိုက်ကူးရေးကို လက်စသတ်သည်။ သူမီးတွေ ပိတ်နေတုန်း ကလျာ သူ့အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။ မီးတွေပိတ်ပြီး ဟန်နရီကလဲ အခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာသည်။

နောက်မိနစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ကလျာ ဆရာ့စာကြည့်စားပွဲပေါ်တွင် ပက်လက်၊ ဒူးတွေထောင်၊ ပေါင်တွေကား၍။ ဟန်နရီက သူမ ပေါင်ကြားမှာ၊ လျှာစွမ်းကို ပြနေသည်။ ထိန်းထားလို့ မရသည့် ကလျာ့ အော်ညည်းသံတွေကလဲ တခန်းလုံး ညံနေတော့သည်။ ဟန်နရီက ဟိုတယ်မှာ ရေခဲမုန့်မှာစားရသလို သေချာကို စိမ်ပြေနပြေ လျှက်တာမို့ ကလျာဝေတယောက် ဟင့်ကနဲ ဟင့်ကနဲ ပင့်သက်ရှိုက်နေရသည်။ တချက်တချက် ခပ်သွက်သွက်ကလေးဆိုလျှင်တော့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရှည်ဆွဲ အော်ရသည်အထိ။ ခဏလေးအတွင်းတွင် ကလျာ့ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က စားပွဲစောင်းကို တင်းတင်းဆုတ်၊ ဆီးခုံကြီးတခုလုံးက ဟန်နရီ့ပါးစပ်နှင့် တင်းတင်း ဖိကပ်ရင်း ကလျာ ခရီးဆုံးရောက်သွားတော့သည်။
ကလျာ့ ပင့်သက်ရှိုက်သံလေးများ မဆုံးမီမှာပင် သူမပေါ် မိုးရပ်နေသည့် ဟန်နရီ့က သူမမြင်ကွင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

"ဟင့် ဆရာ ... အဟင့် ဘာလုပ်မလို့လဲ"

"ကလျာ့ကို မာန်ချပေးဖို့"

ကလျာ အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ ဒီလောက်အဆင့်ထိ ခရီးရောက်ရလိမ့်မယ်လို့ သူမ မထင်ထားမိ။ ပုလွေလောက်နှင့် ဆရာ့ကို ကိုင်တွယ်နိုင်မည် ထင်မိတာ မှားပြီထင်သည်။ ငြင်းလို့လဲ ရမှာမဟုတ်သည့် အနေအထားမို့ စိတ်လျှော့လိုက်ကာ ...

"ဟုတ်ကဲ့ဆရာ၊ ချပေးပါ။ ဆရာ့စိတ်ကြိုက် ချ ပါနော်" ဟုသာ ပြောလိုက်ရသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလဲ ကိုယ်တုံးလုံး ကိုယ်ဟန်ပြရတာနှင့် စောစောက ဘာဂျာအစွမ်းများကြောင့် စိတ်ပါနေတာကြောင့်လဲ ပါသည်။

ကလျာ့ ပူစီလေးက အရည်တွေ ရွှဲနေပြီး ဖြစ်တာမို့ ဟန်နရီ့ အရှည်ကြီးက ချောချောချူချူပဲ တဝက်လောက် ဝင်သွားသည်။ အသာ ပြန်ထုတ်ပြီး ထပ်ဖိသွင်းလိုက်ရာ အဆုံးထိ လျှောကနဲ ဝင်သွားတော့ နှစ်ယောက်လုံး ညည်းသံ ပြိုင်တူ ထွက်လာသည်။ တချက်ချင်း ဆောင့်နေတုန်း ဟန်နရီက တရုတ်မလေး၏ ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေကို ငုံ့နမ်းသည်။ ကလျာကလဲ ဘိလပ်သား ချစ်သူအသစ်၏ ကျောပြင်ကို လက်သည်းရာလေးတွေ ပေးနေသည်။ သူ့ရှပ်အကျီက ရှုပ်နေသည်မို့ ကျောပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ကြောင်မလေးတကောင်လို သူ့ကျောကို ကလျာ စိတ်ကြိုက် ကုတ်ခြစ်လိုက်သည်။

ခဏကြာတော့ ကျောကို မကုတ်တော့ပဲ ဟန်နရီ့တင်ပါးတွေကို လက်နှင့်လှမ်းဆုတ်ကာ သူမဘက်ကို ဖိဖိဆွဲနေသည်။ ကလျာ့အဖို့ အရသာတွေက အသစ်တွေချည်း ဖြစ်နေလို့ ဘာတွေ လုပ်မိမှန်း သူမကိုယ်တိုင်ပင် အံ့အားသင့်ရလောက်အောင် မမှတ်မိတော့။ အရင် အတွေ့အကြုံတွေက ဒီလောက် မနက်နဲခဲ့။

ဟန်နရီမှာလဲ ကလျာ့ ပူစီ၏ နူးညံ့သော အထိအတွေ့က သူထင်ထားတာထက် ပိုကောင်းနေသည်ဟု ထင်နေမိသည်။ ခဏလေးနှင့် ထွက်မသွားအောင် မနည်းအံကြိတ်ကာ ထိန်းထားရသည်။ နောက်တော့ အကြံရကာ မကြာခဏ သူ့အရှည်ကြီးကို အပြင်ကို ရောက်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ထုတ်ပြီး နားသည်။ ပြီးမှ ပြန်ထည့်ရသည်။ ကလျာဝေ၏ တုံ့ပြန်မှုက နတ်ဘုံအရသာပေပဲ။

ကလျာကလဲ ဆရာ့ကို အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်နေရသည့် အလုပ်သဘောမျှသာ မဟုတ်တော့ပဲ စိတ်ပါလက်ပါပင် တုံ့ပြန်နေမိသည်။ အရသာတွေက တကယ်ကို မကြုံစဖူးတွေ ဖြစ်နေတာမို့လဲ ပါမည်။ ဆရာ့ အတွေ့အကြုံ အပြုအစုတွေက သူမ ကြုံဖူးတာတွေထက် ထူးကဲကောင်းမွန်နေတာကြောင့်လဲ ပါမည်။ ဆရာ့ကို ကလန်ကဆန် လုပ်လိုတာ၊ မထေမဲ့မြင်လုပ်ချင်တာ၊ ထိန်းချုပ် ကိုင်တွယ်ချင်တာတွေ ကလျာ့မှာ မရှိတော့၊ မာန်မာန ကင်းစင်သည့် ပီဘိ ကလေးလေးပမာ ဆရာ့ လက်ခုပ်ထဲက ရေလို ဖြစ်နေရတာ၊ ဆရာ့အလိုကို ဖြည့်နေရတာကို ကလျာ ကျေနပ်နေမိသည်။

ရုတ်တရက် တဂျစ်ဂျစ်နှင့် အခန်းဝမှ အသံကြားရသလိုလိုမို့ ...

"ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ"

"ဓာတ်စက်သံပတ်က အသံပါ၊ ကလျာ မှောက်လိုက်"

ပြောပြောဆိုဆို ဟန်နရီက သူ့အရှည်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ကလျာ့ကို စားပွဲပေါ် မှောက်လိုက်သည်။ အေးမြသော လေ၏ အတွေ့ကြောင့် မကျေမနပ်ဖြစ်သွားသည့် ကလျာ့ ပူစီထံသို့ ဟန်နရီ၏ ပူပူနွေးနွေး အရှည်ကြီးက တိုးဝင်လာပြန်သည်။ ကလျာ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ဟန်နရီ လှမ်းဆုတ်ကိုင်သည်။ အဆုံးသတ်ကို ရောက်သွားမှာကို ဟန်နရီ နှမျောနေသော်လည်း နှစ်ဦးသား အဆုံးသတ်ကို တက်ညီလက်ညီ ချီတက်နေကြလေသည်။

ဟန်နရီ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း ကလျာ့နှုတ်က အားကနဲ အော်ညည်းသံနှင့် တုံ့ပြန်နေသည်။ သူမ ဆံပင်တွေက ချွေးတွေနှင့် စိုစွတ်နေပြီး သူမ ကျောပြင်ကလဲ ချွေးတွေနှင့် ရွှဲစို ပြောင်လက်နေသည်။ စားပွဲပေါ်ကို တံတောင်နှင့် အားပြုရင်း ဟန်နရီ ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကို တောင့်ခံနေသည့် အချိန်တွင် ကလျာ့ အော်သံနှင့် ဟန်နရီ့ မာန်သွင်းသံမှတပါး တခန်းလုံးဘာသံမျှ မထွက်။

ရုတ်တရက် ကလျာ့ တင်ပါးပေါ် လက်ဝါး ရိုက်ချက် တချက် ကျလာသည်။

"ကလျာ ... နင် နောက်ကို အဆိုင်းမန့်တွေ နောက်ကျဦးမှာလား"

ကလျာ ကြာကြာ ကြောင်မနေ၊ ချက်ချင်း တုံ့ပြန်သည်။

"အား နောက် ... အင့် .... မကျတော့ပါဘူး အား"

"ဆရာက ကောင်းစေချင်လို့ ပြောတာ၊ နားလည်လား။ အခု လိမ္မာမှာလား"

"အင့် ... သိ ... သိ ... အု ... ပါတယ်ရှင့် .... အား .... နောက် ... ကျမ အာ့ .... လိမ္မာပါ့မယ် အီး ..."

မေးပင်မေးသော်လည်း ဆောင့်ချက်တွေက မလျှော့သည်မို့ ဗလုံးဗထွေး ပင် ဖြေရသည်။

"မာန်ထောင်ဦးမှာလား"

"ကျမ ... အ အ ... မာန် ကျပါပြီ အူး မာန်ကျပါပြီ ရှင့် ငင့်"

ကလျာ့ အဖြေအဆုံးတွင် ဟန်နရီ ခြေတဖက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူ့အရှည်ကြီး ဝင်လာပုံက တမျိုး တဖုံ ပြောင်းသွားသည်။ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ကလျာအဖို့ ထူးသည်ထက် ထူးသော အရသာဖြစ်သွားသည်။

" ... မော်ဒယ်လ်ကျောင်းသူ ဖြစ်အောင် နေမှာလား"

"အင်း ... အင့် ... ငင့် .... ဟင့် အင့်"

ကိုယ်ဟန်ပြမယ် မော်ဒယ်လ်ကို ပြောတာလား၊ စံပြ မော်ဒယ်လ်ကိုပြောတာလား ကလျာ မသိတော့၊ သိလဲ ဆရာ့ကို ကလျာ ပြန်မဖြေနိုင်တော့။ လက်သီးလေးတွေ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ထားရင်း သူမ ဇာတ်ကျိုးကျသွားပြီ။ ၆ လက်မ ကျော် အရှည်ကြီး၏ အရသာကို တဆုံး သိရှိသွားပြီလေ၊ ဘာပဲပြောပြော ကလျာက မော်ဒယ်လ်ကျောင်းသူ ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။

-----------------

ဖိုင်နယ်ဖြေ၊ အောင်စာရင်းများ မထွက်မချင်း ဟန်နရီက ကလျာ့ကို တပါတ် တခါ၊ တခါတလေ နှစ်ခါလောက် နှစ်ကိုယ်ကြား ကောင်းကောင်း ခေါ်ဆုံးမသည်။ ကလျာကလဲ ဆရာ ဆုံးမတာကို လိုလိုလားလား ရှိနေပါပြီ။ ဆရာ ဟန်နရီ၏ ဆုံးမမှုများကြောင့် ကလျာဝေသည် အရင်လို ကျောင်းစာကို အလေးအနက်မထားပဲ ဆရာတွေကို မရိုမသေလုပ်တတ်သည့် ကျောင်းသူဆိုးမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ စာကြိုးစားပြီး လိမ္မာယဉ်ကျေးသည့် စံပြကျောင်းသူ model student ဖြစ်နေပါပြီ။

(ပြီးပါပြီ)
Credit-Original

လမ်းကြုံတုန်းလေး 1mbတောင်မပြည့်တဲ့ အောစာအုပ်ကောင်းလေး တစ်အုပ်လောက်
ဒေါင်းလုပ်ဆွဲသွားလိုက်ပါအုံး(5ကျပ်တောင်မကုန်ပါဘူး)