ဒီဇင္ဘာ ညတည _ပန္းရိုင္း

ဒီဇင္ဘာ ၂၄ရက္ေန႕ ည ...။
ေသာနရဲ႕ ပလပ္ကင္ တီးခတ္မွဳက အားလံုးကို ၿဖဳန္သြားေစသည္ ။
ဒီ ေဟာ္လိုဂစ္တာအိုၾကီးက ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ဘဲ ။
ေသာနရဲ႕ အေဖ ဆလိုင္းရွိမုန္ လက္ထက္ထဲက တီးခတ္လာတဲ႕ ဂစ္တာၾကီး ။ အသံသိပ္ေကာင္းသည္ ။
ေလသံေအးေအးေလးနဲ႕ သူ ဆိုေနတဲ႕ ေတးသီခ်င္းေလးကလည္း ၿငိမ္႕ၿငိမ္႕ေညာင္းေညာင္း ရွိလွသည္ ။

တရားေဟာဆရာ ဆရာရွန္ဇဲသည္ တပည္႕ အသင္းသားေတြနဲ႕ ညနက္ပိုင္းမွာ စုေပါင္းစားၾကဖို႕ ဘဲသား ဆန္ၿပဳတ္
ကို အိုးအၾကီးစားၾကီးနဲ႕ ၿပဳတ္ေနသည္ ။

ခရစ္စမတ္ေန႕အတြက္ အထူး လုပ္ၾကတဲ႕ ပြဲေလးမို႕ အရက္ေသစာ ေသာက္စားၾကတာကို ဆရာရွန္ဇဲက တရား၀င္
ခြင္႕ၿပဳတာ မဟုတ္ေပမယ္႕ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားသည္ ။ လူငယ္ေတြကို ဘုရားကို ဆည္းကပ္ဖို႕ လမ္းမွန္
ေရာက္ဖို႕ စည္းရံုး ေခၚယူတဲ႕အခါ စည္းကမ္ တအား တင္းၾကပ္လို႕ မၿဖစ္ဘူး ဆိုတာကို ဆရာရွန္ဇဲ သိသည္ ။

ခြင္႕ၿပဳသင္႕တာကို ခြင္႕ၿပဳသင္႕သေလာက္ ခြင္႕ၿပဳသည္ ။ လူငယ္ေတြ ခရစ္စမတ္ အခ်ိန္အခါမွာ ေပ်ာ္ၾကပါေစ ဆို
ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး ခြင္႕လႊတ္ေပးထားတဲ႕ လူငယ္စည္းရံုးေရးသမား ဆရာ ၿဖစ္သည္ ။

အယ္စိုးသည္ ဆလိုင္းကီးတန္တို႕နဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း အေနာက္ဖက္ ေမွာင္ရိပ္မွာ အရက္ေသာက္ေနရင္း ဆန္ၿပဳတ္
ခ်က္ၿပဳတ္ေရးအဖြဲ႕ထဲက ဗုန္ႏိုး ကို တေစ႕တေစာင္း အကဲခတ္ေနသည္ ။

ဗုန္ႏိုးသည္ ရုပ္ကေလးလွ ကိုယ္လံုးေလးက ေကာ႕ေကာ႕ေလး မိုက္ေနသေလာက္ တအားလည္သည္ လို႕ ဒီၿမိဳ႕
မွာ သတင္းၾကီးသည္ ။ ဘဲေတြကို အီစီကလီ တအား လုပ္တတ္သည္လို႕ နံမည္ၾကီးသည္ ။ ကေလး၀က ဘိုေလး
ေၿပာတာကေတာ႕ ဗုန္ႏိုးသည္ ဘဲေတြကို အသဲယားလာေအာင္ အီစီကလီ လုပ္ေပမယ္႕ တကယ္တမ္း တေယာက္
ကိုမွ ခ်မေကြ်းဘူး တဲ႕ ။ ကစားတတ္တဲ႕ ဒီေစာ္ေၾကာင္႕ အသဲကြဲ ခံစားခဲ႕ရတဲ႕ ဘဲေတြ တပံုၾကီး ရွိခဲ႕သည္တဲ႕။

အယ္စိုးသည္ ဒီၿမိဳ႕က မဟုတ္ဘူး ။ ေတာင္ငူက ။ သူငယ္ခ်င္း ဖိုး၀ိုင္း နဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္ ဖိုး၀ိုင္း ေခၚလို႕ လိုက္လာရင္း ဒီၿမိဳ႕မွာ အေနၾကာေနတာ။

အယ္စိုးသည္ ဖိုး၀ိုင္းနဲ႕ ကေလးၿမိဳ႕ တမူး ေၿပးတဲ႕ ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ ဗုန္ႏိုးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ႕တာ ။ ပံုမွန္ ခရီး ဆိုရင္
အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ ခင္မင္စရာ အေၾကာင္း ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဘတ္စ္ကားက တမူး မေရာက္ခင္ လမ္းတ၀က္မွာ လမ္းကဘဲ ၾကမ္းလို႕လား ..ကားကဘဲ ေဟာင္းလို႕လာ. မသိ ။ တခုၿပီး တခု ပ်က္သည္ ။

ကားပ်က္ေတာ႕ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚက ဆင္းၾကသည္ ။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ထိုငသူကထိုင္ ..ေနရိပ္ခိုၿပီး အစားစားသူကစား လုပ္ၾကသည္ ။ ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အလွကို အယ္စိုး က ကေလးၿမိဳ႕ ကားဂိတ္ထဲက သတိၿပဳမိသည္ ။

ဗုန္ႏိုးသည္ ခ်င္းမထဲမွာ ေတာ္ေတာ္႕ကို ရုပ္ေကာ ကိုယ္လံုးကို ေၿပၿပစ္ တဲ႕ ေကာင္မေလး လို႕ အယ္စိုးက ဖိုး၀ိုင္း
ကို တီးတိုး ေၿပာသည္ ။ ဖိုး၀ိုင္းက ဗုန္ႏိုးကို သိသည္ ။ ဘယ္ဘဲမွ ကပ္လို႕ မရဘဲ ဘဲေတြကို ကစားေနတဲ႕ေစာ္
ဆိုတာကို သိသည္ ။

“ အယ္စိုး...ဒီေစာ္ သိပ္လည္တယ္ကြ..မင္းကို လက္တလံုးၾကား လွည္႕ဖ်ားသြားလိမ္႕မယ္...သူငာ္ခ်င္း...မင္းက လူရိုး
သား..သူက ဂ်လယ္မေလး ...မင္းဘဲ ခံသြားရလိမ္႕မယ္....” လို႕ သတိေပး စကား ေၿပာခဲ႕သည္ ။

ကားပစၥည္းကို တမူးကို ကားၾကံဳနဲ႕ လိုက္သြားၿပီး ၀ယ္ရတာေၾကာင္႕ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသည္ ။ အယ္စိုးသည္
ေကာင္မေလးေတြကို ၀င္လံုးတတ္သူမို႕ ဗုန္ႏိုးကို စကားမရွိ စကားရွာ ေၿပာဆိုၿပီး ၀င္လံုးသည္ ။ ဗုန္ႏိုးကလည္း
ပိန္ပါးပါး ကိုရီးယား ေမာ္ဒယ္ေလးတေယာက္လို ဒီဇိုင္းနဲ႕ အယ္စိုးကို စိတ္၀င္စားသည္ ။

သူတို႕ ခင္မင္သြားၾကတာကို ဖိုး၀ိုင္းက သိပ္မၾကည္ ။ အယ္စိုး...မင္းေတာ႕ ငါ သတိေပးေနတဲ႕ၾကားက ဒီဂ်လယ္
မေလးရဲ႕ လွည္႕ကြက္ မာယာထဲမွာ အလူးအလဲ ခံရေတာ႕မယ္ကြာ....မေၿပာမရွိနဲ႕..” လို႕ မေက်မနပ္ ေၿပာေလ
သည္ ။

အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ တမူးကို ေရာက္ေတာ႕လည္း ခင္မင္ရင္းစြဲနဲ႕ ၿပန္ဆံုၾကၿပန္သည္ ။ တမူးမွာထဲက အယ္စိုးသည္ ဗုန္ႏိုးကို မရရေအာင္ ဖန္မည္ လို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ႕ေပသည္ ။ အယ္စိုးသည္ ဗုန္ႏိုး စားခ်င္တာ
ေတြကို လိုက္ ေကြ်းသလို လက္ေဆာင္ေတြလည္း ၀ယ္ေပးသည္ ။ ဗုန္ႏိုးကို အခြင္႕သင္႕တာနဲ႕ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ႕
စကားကို သူေၿပာမလို႕ ၿပင္ဆင္ ၾကံစည္သည္ ။ ကေလးၿမိဳ႕ကို အၿပန္မွာ ကားေပၚမွာလည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္
စကား အမွ်င္မၿပတ္ၾက ။

ဒီဇင္ဘာ ၂၂၄ရက္ေန႕ ညမွာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ စုေ၀းၾကၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမည္...ဘဲသားဆန္ၿပဳတ္စားၾကမည္..
လာခဲ႕ပါလို႕ ဗုန္ႏိုးက ဖိတ္ေခၚတာေၾကာင္႕ အယ္စိုး ေရာက္သြားတာ ၿဖစ္သည္ ။

ဗုန္ႏိုးသည္ သူ႕ကို စားစရာေတြ ယူေကြ်းသည္ ။
ကီးတန္တို႕နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသည္ ။ ကီးတန္တို႕က အယ္စိုးကို အရက္တိုက္သည္ ။ ဗုန္ႏိုးက မိန္းမအုပ္စုနဲ႕ ပူး
ေနလိုႈ အယ္စိုး ဘာမွ လွဳပ္ရွားလို႕ မရဘူး ။ ဗုန္ႏိုးကို လက္ဟန္ေၿခဟန္နဲ႕ သူ စကားေၿပာခ်င္တဲ႕အေၾကာင္း လုပ္
ၿပၿပီး ေခၚလိုက္သည္ ။

ဗုန္ႏိုး သူ႕ကို ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အေနာက္ဖက္က အခန္းေလးဆီကို ေခၚသြားသည္ ။

“ ဟိတ္..ဘာလဲ ...ေၿပာ..ဘာေၿပာမလဲ....”

“ ေၿပာခ်င္တာေတြက အမ်ားၾကီးဘဲ.....“

“ ခစ္ခစ္...အလုပ္မ်ားေနတယ္...သိပ္ အခ်ိန္မရဘူး..ၿမန္ၿမန္ေၿပာ.....”

အယ္စိုး ဗုန္ႏိုးကို ဖ်တ္ကနဲ ဖက္ပစ္လိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ႕..“ ဗုန္ႏိုးကို အရမ္း ခ်စ္တယ္...” လို႕ ေၿပာရင္း နဖူး၀င္း၀င္းေလးကို နမ္းလိုက္သည္ ။

“ ဒါလား..သိသားဘဲ.....ခစ္ခစ္.....သူ တမူးသြားကထဲက ဒို႕ကို ခ်စ္ေနတာ မဟုတ္လား...ဒို႕လည္း အဲဒီတံုးက စိတ္
ေတြ တအား လွဳပ္ရွားတာဘဲ..သိလား....”

“ ခ်စ္တယ္ကြာ..ဗုန္ႏိုးကို ကိုယ္ အရမ္းခ်စ္ေနတယ္...ၿပန္ခ်စ္မယ္ မဟုတ္လားဟင္....”

“ ၿပန္မခ်စ္ရင္ ခုလို ဖက္တာ နမ္းတာ ခံပါ႕မလားလို႕...”

ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ဖိကပ္ စုတ္ပစ္လိုက္သည္ ။ ဗုန္ႏိုးကလည္း တအား ၿပန္ ဖက္သိုင္းၿပီး သူနမ္းသလို ၿပန္နမ္းသည္ ။ အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေတြ ညင္ညင္သာသာ စုတ္နမ္းၾကရာမွ ၾကမ္းတမ္းလာၾကသည္ ။

လ်ာခ်င္း လံုးေထြး စုတ္ယူတာေတြနဲ႕ တၿပိဳင္နက္ လက္ေတြကလည္း တေယာက္ ကိုယ္ေတြကို တေယာက္ ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေခ်မြတာေတြ လုပ္လာၾကသည္ ။

အရွိန္ေကာင္းေနတဲ႕ အခ်ိန္ ေၿခသံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ဟင္..တေယာက္ေယာက္ လာေနသည္ ။

အယ္စိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၾကသည္ ။
ရမက္ေဇာေတြ ၿပင္းထန္ေနၾကဆဲ ။ တုန္တုန္ရီရီ ၿဖစ္ေနၾကဆဲ ။ အခန္းေလးရဲ႕ တံခါး ပြင္႕လာသည္ ။ ဘုရား
ေက်ာင္းမွာ ေအာ္ဂင္တီးတဲ႕ ဆလိုင္းဂ်ိဳးဆက္ ၿဖစ္ေနသည္ ။

“ ဘာလိုလဲ ကိုဂ်ိဳး.....”

“ အဟီး.....လင္ခန္႕ကို ငါလာရွာတာ....ေတြ႕မိၾကလား.....”

“ လင္ခန္႕ ဆန္ၿပဳတ္ ၿပဳတ္တဲ႕ အဖြဲ႕ထဲမွာ ...ကို၈်ိဳး......”

“ အိုေက....ေဆာရီးေနာ္..နင္တို႕ကို အေႏွာက္အယွက္ ေပးသလို ၿဖစ္သြားရင္.......”

ကိုဂ်ိဳး ထြက္သြားေပမယ္႕ ဗုန္ႏိုးက ဒီအခန္းေလးထဲမွာ မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး အယ္စိုးကို ဆြဲေခၚထုတ္သြားသည္ ။

အယ္စိုးလည္း ေပါင္ၾကားက ဒုတ္ၾကီး မတ္ၿပီး ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အေနာက္က ပါသြားသည္ ။

ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲက အၿပင္ထြက္လိုက္ၾကေပမယ္႕ ဗုန္ႏိုးက အယ္စိုးကို ဆန္ၿပဳတ္ ၿပဳတ္တဲ႕အဖြဲ႕ဖက္ကို ေခၚမသြားဘူး ။

က်ိဳးပ်က္ေနတဲ႕ ၿခံစည္းရိုးေလးကေန ၀ါးရံုေတာထဲကို ေခၚသြားတာ ။ အယ္စိုးရဲ႕ စိတ္ေတြ တအား ထၾကြ ၿပင္းထန္လာသည္ ။ ၀ါးရံုေတာထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ဆပ္ၾကရေတာ႕မည္ လို႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေတြးၿမင္လိုက္သည္ ။ သူ႕ေပါင္ႏွစ္ဖက္ ၾကားထဲက ဒုတ္က တအားကို ထၾကြမာေၾကာ ေထာင္မတ္ေနသည္ ။

ဒါေပမယ္႕ ဗုန္ႏိုးက ၀ါးရံုေတာေလးထဲကေန အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတဲ႕ တထပ္ သြပ္မိုး ေရနံၾကီးသုတ္ သစ္သားအိမ္
ေလးထဲကို ေခၚသြားလိုက္တာ ။ မဲမဲေမွာင္ေနတဲ႕ ဒီ အိမ္ေလးထဲကို ေရာက္ေတာ႕ ဗုန္ႏိုး က “ ဒါ အန္တီ၀င္နီ
ရဲ႕ အိမ္ေလ..အန္တီက ရန္ကုန္ကို သြားေနတယ္...ဘယ္သူမွ မရွိဘူး..လြတ္လပ္တယ္..” လို႕ ေၿပာလိုက္ၿပီး အခန္း
တခန္းထဲကို ေခၚသြားသည္ ။ အိပ္ရာတခုေပၚကို ေရာက္တာနဲ႕ အယ္စိုးရဲ႕ ၿပင္းၿပတဲ႕ အနမ္းေတြ ၿပန္စသည္ ။
ဒီတခါေတာ႕ တားမယ္႕သူ မရွိ..အေႏွာက္အယွက္ မရွိေတာ႕ အယ္စိိုးနဲ႕ ဗုန္ႏိုးတို႕သည္ အေမွာင္ထဲမွာလည္း ၿဖစ္
လုိ႕ ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြ အကုန္လံုးကို တခုမက်န္ ခြ်တ္ပစ္လိုက္ၾကသည္ ။ ဗုန္ႏိုးသည္ အယ္စိုးရဲ႕ ဖြားဖက္
ေတာ္ကို အငမ္းမရ ကိုင္တြယ္ ဆုပ္ကိုင္ေနသလို အယ္စိုးကလည္း ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေပါင္ၾကားက ေဖါင္းၾကြခံုးမို႕ေနတဲ႕ အဂၤါစပ္ကို အငမ္းမရ ကိုင္တြယ္ ထိုးႏွိဳက္သည္ ။ တင္းၾကပ္လြန္းေနတဲ႕ ကိုယ္တြင္းက ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင္႕ထုတ္
ပစ္လိုက္ဖို႕ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးပန္းၾကေတာ႕သည္ ။
ဗုန္ႏိုးသည္ အယ္စိုးက သူ႕ေပါင္တန္ေတြကို ၿဖဲကားၿပီး ဒီ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ၀င္ယူလာတဲ႕အခါ အယ္စိုးရဲ႕
ပူေႏြးေႏြး လိင္တန္ေခ်ာင္းၾကီးကိုု လက္ကေလးနဲ႕ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႕အဂၤါေပါက္ ၀မွာ ေတ႕ကာေပးသည္ ။ အယ္စိုးလည္း ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ႏို႕လံုးၾကီးေတြကို ဆုပ္ညွစ္ရင္း ႏို႕သီးေလးေတြကို စို႕သည္ ။ တၿပိဳင္နက္မွာဘဲ သူ႕လိင္
တန္ေခ်ာင္းကို ဖိသြင္းထည္႕လိုက္သည္ ။
“ အိုး....”
ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေအာ္သံေလးက ခပ္တိုးတိုးေလး ထြက္လာသည္ ။ အရည္ေတြ ထြက္လြန္းေနတဲ႕ ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အဂၤါစပ္ေၾကာင္႕ အယ္စိုးလည္း အလက္အခဲ မရွိဘဲ လိင္တန္ကို ဆက္ၿပီး ဖိသြင္းႏိုင္သည္ ။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္
လံုးရဲ႕ အသက္ရွဴသံၿပင္းၿပင္းေတြနဲ႕ အသားခ်င္း ထိရိုက္သံေတြ ထြက္လာသည္ ။
သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပိဳင္ၾကဲတဲ႕ အခ်စ္ၾကမ္းပြဲကေလး ။
အယ္စိုးရဲ႕ အားၾကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္႕ထည္႕ခ်က္ေတြက ဗုန္ႏိုးကို အသဲခိုက္ေစသည္ ။ တအားေကာင္းလြန္းလို႕
ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေအာ္သံေတြ က က်ယ္လာသည္ ။ တရွဴးရွူး အသက္ရွဴသံၿပင္းၿပင္းၾကီးနဲ႕ တဖပ္ဖပ္ အသံေတြက က်ယ္
လာသည္ ။
အယ္စိုးက ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ေဆာင္႕သည္ ။ ဗုန္ႏိုးက ေကာ႕ပင္႕ေပးသည္ ။ သူေကာင္းကိုယ္ေကာင္း ပြဲၾကမ္းေလး ။

“ အို.....အမေလး......အား.....အား......ေကာင္းလိုက္တာဟယ္.....အီး.....အား.......အား.....အားရွီး......”

ဗုန္ႏိုးရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္ကို တက္လွမ္းသြားတဲ႕ အသံေတြနဲ႕ မေရွးမေႏွာင္းဘဲ အယ္စိုးရဲ႕ အူးဟူးဟူး.....ဆိုတဲ႕ အ
သံၾကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။

ေဆာင္းညရဲ႕ အခ်စ္ပြဲၾကမ္းေလးသည္ လူမသိသူမသိနဲ႕ ၿပီးဆံုးသြားသည္ ။ အယ္စိုးက ဗုန္ႏိုးရဲ႕ ေခြ်းစိုေနတဲ႕ နဖူး
ေလးကို ထိတယ္ ဆိုရံုေလး နမ္းလိုက္သည္ ။
“ ခ်စ္လိုက္တာ ဗုန္ႏိုးရယ္......”


ၿပီး
Credit original

UNICODE VERSION

ဒီဇင်ဘာ ၂၄ရက်နေ့ ည ...။
သောနရဲ့ ပလပ်ကင် တီးခတ်မှုက အားလုံးကို ဖြုန်သွားစေသည် ။
ဒီ ဟော်လိုဂစ်တာအိုကြီးက ပွဲတိုင်းကျော် ဘဲ ။
သောနရဲ့ အဖေ ဆလိုင်းရှိမုန် လက်ထက်ထဲက တီးခတ်လာတဲ့ ဂစ်တာကြီး ။ အသံသိပ်ကောင်းသည် ။
လေသံအေးအေးလေးနဲ့ သူ ဆိုနေတဲ့ တေးသီချင်းလေးကလည်း ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း ရှိလှသည် ။

တရားဟောဆရာ ဆရာရှန်ဇဲသည် တပည့် အသင်းသားတွေနဲ့ ညနက်ပိုင်းမှာ စုပေါင်းစားကြဖို့ ဘဲသား ဆန်ပြုတ်
ကို အိုးအကြီးစားကြီးနဲ့ ပြုတ်နေသည် ။

ခရစ်စမတ်နေ့အတွက် အထူး လုပ်ကြတဲ့ ပွဲလေးမို့ အရက်သေစာ သောက်စားကြတာကို ဆရာရှန်ဇဲက တရားဝင်
ခွင့်ပြုတာ မဟုတ်ပေမယ့် မသိချင်ယောင် ဆောင်ထားသည် ။ လူငယ်တွေကို ဘုရားကို ဆည်းကပ်ဖို့ လမ်းမှန်
ရောက်ဖို့ စည်းရုံး ခေါ်ယူတဲ့အခါ စည်းကမ် တအား တင်းကြပ်လို့ မဖြစ်ဘူး ဆိုတာကို ဆရာရှန်ဇဲ သိသည် ။

ခွင့်ပြုသင့်တာကို ခွင့်ပြုသင့်သလောက် ခွင့်ပြုသည် ။ လူငယ်တွေ ခရစ်စမတ် အချိန်အခါမှာ ပျော်ကြပါစေ ဆို
ပြီး နည်းနည်းပါးပါး ခွင့်လွှတ်ပေးထားတဲ့ လူငယ်စည်းရုံးရေးသမား ဆရာ ဖြစ်သည် ။

အယ်စိုးသည် ဆလိုင်းကီးတန်တို့နဲ့ ဘုရားကျောင်း အနောက်ဖက် မှောင်ရိပ်မှာ အရက်သောက်နေရင်း ဆန်ပြုတ်
ချက်ပြုတ်ရေးအဖွဲ့ထဲက ဗုန်နိုး ကို တစေ့တစောင်း အကဲခတ်နေသည် ။

ဗုန်နိုးသည် ရုပ်ကလေးလှ ကိုယ်လုံးလေးက ကော့ကော့လေး မိုက်နေသလောက် တအားလည်သည် လို့ ဒီမြို့
မှာ သတင်းကြီးသည် ။ ဘဲတွေကို အီစီကလီ တအား လုပ်တတ်သည်လို့ နံမည်ကြီးသည် ။ ကလေးဝက ဘိုလေး
ပြောတာကတော့ ဗုန်နိုးသည် ဘဲတွေကို အသဲယားလာအောင် အီစီကလီ လုပ်ပေမယ့် တကယ်တမ်း တယောက်
ကိုမှ ချမကျွေးဘူး တဲ့ ။ ကစားတတ်တဲ့ ဒီစော်ကြောင့် အသဲကွဲ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဘဲတွေ တပုံကြီး ရှိခဲ့သည်တဲ့။

အယ်စိုးသည် ဒီမြို့က မဟုတ်ဘူး ။ တောင်ငူက ။ သူငယ်ချင်း ဖိုးဝိုင်း နဲ့ ရန်ကုန်မှာ တွေ့တဲ့အချိန် ဖိုးဝိုင်း ခေါ်လို့ လိုက်လာရင်း ဒီမြို့မှာ အနေကြာနေတာ။

အယ်စိုးသည် ဖိုးဝိုင်းနဲ့ ကလေးမြို့ တမူး ပြေးတဲ့ ဘတ်စ်ကား ပေါ်မှာ ဗုန်နိုးနဲ့ တွေ့ခဲ့တာ ။ ပုံမှန် ခရီး ဆိုရင်
အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ ခင်မင်စရာ အကြောင်း ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး ။ ဘတ်စ်ကားက တမူး မရောက်ခင် လမ်းတဝက်မှာ လမ်းကဘဲ ကြမ်းလို့လား ..ကားကဘဲ ဟောင်းလို့လာ. မသိ ။ တခုပြီး တခု ပျက်သည် ။

ကားပျက်တော့ ခရီးသည်တွေ ကားပေါ်က ဆင်းကြသည် ။ သစ်ပင်ရိပ်အောက် ထိုငသူကထိုင် ..နေရိပ်ခိုပြီး အစားစားသူကစား လုပ်ကြသည် ။ ဗုန်နိုးရဲ့ အလှကို အယ်စိုး က ကလေးမြို့ ကားဂိတ်ထဲက သတိပြုမိသည် ။

ဗုန်နိုးသည် ချင်းမထဲမှာ တော်တော့်ကို ရုပ်ကော ကိုယ်လုံးကို ပြေပြစ် တဲ့ ကောင်မလေး လို့ အယ်စိုးက ဖိုးဝိုင်း
ကို တီးတိုး ပြောသည် ။ ဖိုးဝိုင်းက ဗုန်နိုးကို သိသည် ။ ဘယ်ဘဲမှ ကပ်လို့ မရဘဲ ဘဲတွေကို ကစားနေတဲ့စော်
ဆိုတာကို သိသည် ။

“ အယ်စိုး...ဒီစော် သိပ်လည်တယ်ကွ..မင်းကို လက်တလုံးကြား လှည့်ဖျားသွားလိမ့်မယ်...သူငာ်ချင်း...မင်းက လူရိုး
သား..သူက ဂျလယ်မလေး ...မင်းဘဲ ခံသွားရလိမ့်မယ်....” လို့ သတိပေး စကား ပြောခဲ့သည် ။

ကားပစ္စည်းကို တမူးကို ကားကြုံနဲ့ လိုက်သွားပြီး ဝယ်ရတာကြောင့် တော်တော် ကြာသည် ။ အယ်စိုးသည်
ကောင်မလေးတွေကို ဝင်လုံးတတ်သူမို့ ဗုန်နိုးကို စကားမရှိ စကားရှာ ပြောဆိုပြီး ဝင်လုံးသည် ။ ဗုန်နိုးကလည်း
ပိန်ပါးပါး ကိုရီးယား မော်ဒယ်လေးတယောက်လို ဒီဇိုင်းနဲ့ အယ်စိုးကို စိတ်ဝင်စားသည် ။

သူတို့ ခင်မင်သွားကြတာကို ဖိုးဝိုင်းက သိပ်မကြည် ။ အယ်စိုး...မင်းတော့ ငါ သတိပေးနေတဲ့ကြားက ဒီဂျလယ်
မလေးရဲ့ လှည့်ကွက် မာယာထဲမှာ အလူးအလဲ ခံရတော့မယ်ကွာ....မပြောမရှိနဲ့..” လို့ မကျေမနပ် ပြောလေ
သည် ။

အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ တမူးကို ရောက်တော့လည်း ခင်မင်ရင်းစွဲနဲ့ ပြန်ဆုံကြပြန်သည် ။ တမူးမှာထဲက အယ်စိုးသည် ဗုန်နိုးကို မရရအောင် ဖန်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချခဲ့ပေသည် ။ အယ်စိုးသည် ဗုန်နိုး စားချင်တာ
တွေကို လိုက် ကျွေးသလို လက်ဆောင်တွေလည်း ဝယ်ပေးသည် ။ ဗုန်နိုးကို အခွင့်သင့်တာနဲ့ ချစ်တယ် ဆိုတဲ့
စကားကို သူပြောမလို့ ပြင်ဆင် ကြံစည်သည် ။ ကလေးမြို့ကို အပြန်မှာ ကားပေါ်မှာလည်း သူတို့နှစ်ယောက်
စကား အမျှင်မပြတ်ကြ ။

ဒီဇင်ဘာ ၂၂၄ရက်နေ့ ညမှာ ဘုရားကျောင်းမှာ စုဝေးကြပြီး သီချင်းတွေ ဆိုကြမည်...ဘဲသားဆန်ပြုတ်စားကြမည်..
လာခဲ့ပါလို့ ဗုန်နိုးက ဖိတ်ခေါ်တာကြောင့် အယ်စိုး ရောက်သွားတာ ဖြစ်သည် ။

ဗုန်နိုးသည် သူ့ကို စားစရာတွေ ယူကျွေးသည် ။
ကီးတန်တို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ ကီးတန်တို့က အယ်စိုးကို အရက်တိုက်သည် ။ ဗုန်နိုးက မိန်းမအုပ်စုနဲ့ ပူး
နေလိုှု အယ်စိုး ဘာမှ လှုပ်ရှားလို့ မရဘူး ။ ဗုန်နိုးကို လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ သူ စကားပြောချင်တဲ့အကြောင်း လုပ်
ပြပြီး ခေါ်လိုက်သည် ။

ဗုန်နိုး သူ့ကို ဘုရားကျောင်းရဲ့ အနောက်ဖက်က အခန်းလေးဆီကို ခေါ်သွားသည် ။

“ ဟိတ်..ဘာလဲ ...ပြော..ဘာပြောမလဲ....”

“ ပြောချင်တာတွေက အများကြီးဘဲ.....“

“ ခစ်ခစ်...အလုပ်များနေတယ်...သိပ် အချိန်မရဘူး..မြန်မြန်ပြော.....”

အယ်စိုး ဗုန်နိုးကို ဖျတ်ကနဲ ဖက်ပစ်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့..“ ဗုန်နိုးကို အရမ်း ချစ်တယ်...” လို့ ပြောရင်း နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နမ်းလိုက်သည် ။

“ ဒါလား..သိသားဘဲ.....ခစ်ခစ်.....သူ တမူးသွားကထဲက ဒို့ကို ချစ်နေတာ မဟုတ်လား...ဒို့လည်း အဲဒီတုံးက စိတ်
တွေ တအား လှုပ်ရှားတာဘဲ..သိလား....”

“ ချစ်တယ်ကွာ..ဗုန်နိုးကို ကိုယ် အရမ်းချစ်နေတယ်...ပြန်ချစ်မယ် မဟုတ်လားဟင်....”

“ ပြန်မချစ်ရင် ခုလို ဖက်တာ နမ်းတာ ခံပါ့မလားလို့...”

ဗုန်နိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဖိကပ် စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဗုန်နိုးကလည်း တအား ပြန် ဖက်သိုင်းပြီး သူနမ်းသလို ပြန်နမ်းသည် ။ အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ညင်ညင်သာသာ စုတ်နမ်းကြရာမှ ကြမ်းတမ်းလာကြသည် ။

လျာချင်း လုံးထွေး စုတ်ယူတာတွေနဲ့ တပြိုင်နက် လက်တွေကလည်း တယောက် ကိုယ်တွေကို တယောက် ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ချေမွတာတွေ လုပ်လာကြသည် ။

အရှိန်ကောင်းနေတဲ့ အချိန် ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်ရသည် ။
ဟင်..တယောက်ယောက် လာနေသည် ။

အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့ လူချင်း ခွာလိုက်ကြသည် ။
ရမက်ဇောတွေ ပြင်းထန်နေကြဆဲ ။ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေကြဆဲ ။ အခန်းလေးရဲ့ တံခါး ပွင့်လာသည် ။ ဘုရား
ကျောင်းမှာ အော်ဂင်တီးတဲ့ ဆလိုင်းဂျိုးဆက် ဖြစ်နေသည် ။

“ ဘာလိုလဲ ကိုဂျိုး.....”

“ အဟီး.....လင်ခန့်ကို ငါလာရှာတာ....တွေ့မိကြလား.....”

“ လင်ခန့် ဆန်ပြုတ် ပြုတ်တဲ့ အဖွဲ့ထဲမှာ ...ကို၈ျိုး......”

“ အိုကေ....ဆောရီးနော်..နင်တို့ကို အနှောက်အယှက် ပေးသလို ဖြစ်သွားရင်.......”

ကိုဂျိုး ထွက်သွားပေမယ့် ဗုန်နိုးက ဒီအခန်းလေးထဲမှာ မကောင်းဘူး ဆိုပြီး အယ်စိုးကို ဆွဲခေါ်ထုတ်သွားသည် ။

အယ်စိုးလည်း ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကြီး မတ်ပြီး ဗုန်နိုးရဲ့ အနောက်က ပါသွားသည် ။

ဘုရားကျောင်းလေးထဲက အပြင်ထွက်လိုက်ကြပေမယ့် ဗုန်နိုးက အယ်စိုးကို ဆန်ပြုတ် ပြုတ်တဲ့အဖွဲ့ဖက်ကို ခေါ်မသွားဘူး ။

ကျိုးပျက်နေတဲ့ ခြံစည်းရိုးလေးကနေ ဝါးရုံတောထဲကို ခေါ်သွားတာ ။ အယ်စိုးရဲ့ စိတ်တွေ တအား ထကြွ ပြင်းထန်လာသည် ။ ဝါးရုံတောထဲမှာ မော်တော်ဆပ်ကြရတော့မည် လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ တွေးမြင်လိုက်သည် ။ သူ့ပေါင်နှစ်ဖက် ကြားထဲက ဒုတ်က တအားကို ထကြွမာကြော ထောင်မတ်နေသည် ။

ဒါပေမယ့် ဗုန်နိုးက ဝါးရုံတောလေးထဲကနေ အနီးဆုံးမှာ ရှိနေတဲ့ တထပ် သွပ်မိုး ရေနံကြီးသုတ် သစ်သားအိမ်
လေးထဲကို ခေါ်သွားလိုက်တာ ။ မဲမဲမှောင်နေတဲ့ ဒီ အိမ်လေးထဲကို ရောက်တော့ ဗုန်နိုး က “ ဒါ အန်တီဝင်နီ
ရဲ့ အိမ်လေ..အန်တီက ရန်ကုန်ကို သွားနေတယ်...ဘယ်သူမှ မရှိဘူး..လွတ်လပ်တယ်..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး အခန်း
တခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည် ။ အိပ်ရာတခုပေါ်ကို ရောက်တာနဲ့ အယ်စိုးရဲ့ ပြင်းပြတဲ့ အနမ်းတွေ ပြန်စသည် ။
ဒီတခါတော့ တားမယ့်သူ မရှိ..အနှောက်အယှက် မရှိတော့ အယ်စိုးနဲ့ ဗုန်နိုးတို့သည် အမှောင်ထဲမှာလည်း ဖြစ်
လို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်ကြသည် ။ ဗုန်နိုးသည် အယ်စိုးရဲ့ ဖွားဖက်
တော်ကို အငမ်းမရ ကိုင်တွယ် ဆုပ်ကိုင်နေသလို အယ်စိုးကလည်း ဗုန်နိုးရဲ့ ပေါင်ကြားက ဖေါင်းကြွခုံးမို့နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို အငမ်းမရ ကိုင်တွယ် ထိုးနှိုက်သည် ။ တင်းကြပ်လွန်းနေတဲ့ ကိုယ်တွင်းက ခံစားချက်တွေကို ဖွင့်ထုတ်
ပစ်လိုက်ဖို့ တက်ညီလက်ညီ ကြိုးပန်းကြတော့သည် ။
ဗုန်နိုးသည် အယ်စိုးက သူ့ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားပြီး ဒီ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာ ဝင်ယူလာတဲ့အခါ အယ်စိုးရဲ့
ပူနွေးနွေး လိင်တန်ချောင်းကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့အင်္ဂါပေါက် ဝမှာ တေ့ကာပေးသည် ။ အယ်စိုးလည်း ဗုန်နိုးရဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း နို့သီးလေးတွေကို စို့သည် ။ တပြိုင်နက်မှာဘဲ သူ့လိင်
တန်ချောင်းကို ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။
“ အိုး....”
ဗုန်နိုးရဲ့ အော်သံလေးက ခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည် ။ အရည်တွေ ထွက်လွန်းနေတဲ့ ဗုန်နိုးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြောင့် အယ်စိုးလည်း အလက်အခဲ မရှိဘဲ လိင်တန်ကို ဆက်ပြီး ဖိသွင်းနိုင်သည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက်
လုံးရဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေနဲ့ အသားချင်း ထိရိုက်သံတွေ ထွက်လာသည် ။
သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်ကြဲတဲ့ အချစ်ကြမ်းပွဲကလေး ။
အယ်စိုးရဲ့ အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်ထည့်ချက်တွေက ဗုန်နိုးကို အသဲခိုက်စေသည် ။ တအားကောင်းလွန်းလို့
ဗုန်နိုးရဲ့ အော်သံတွေ က ကျယ်လာသည် ။ တရှူးရှူး အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြီးနဲ့ တဖပ်ဖပ် အသံတွေက ကျယ်
လာသည် ။
အယ်စိုးက ဆက်တိုက် ဆက်တိုက် ဆောင့်သည် ။ ဗုန်နိုးက ကော့ပင့်ပေးသည် ။ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း ပွဲကြမ်းလေး ။

“ အို.....အမလေး......အား.....အား......ကောင်းလိုက်တာဟယ်.....အီး.....အား.......အား.....အားရှီး......”

ဗုန်နိုးရဲ့ အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းသွားတဲ့ အသံတွေနဲ့ မရှေးမနှောင်းဘဲ အယ်စိုးရဲ့ အူးဟူးဟူး.....ဆိုတဲ့ အ
သံကြီးကို ကြားလိုက်ရသည် ။

ဆောင်းညရဲ့ အချစ်ပွဲကြမ်းလေးသည် လူမသိသူမသိနဲ့ ပြီးဆုံးသွားသည် ။ အယ်စိုးက ဗုန်နိုးရဲ့ ချွေးစိုနေတဲ့ နဖူး
လေးကို ထိတယ် ဆိုရုံလေး နမ်းလိုက်သည် ။
“ ချစ်လိုက်တာ ဗုန်နိုးရယ်......”


ပြီး
Credit original