လင္ေထြး(တိုက္ရိုက္ဖတ္ ေအာဝတၳဳ)

Zawgyi Version
ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႕ အလုပ္အားရက္မို႔ သူငယ္ခ်င္းခင္ေမာင္ထူးဆီကို သြားဖို႔ သတိရလိုက္ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ထူးဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ (၂)လေလာက္ပင္ရွိသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ မဆုံရတာၾကာၿပီက တစ္ ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္သည့္ အလုပ္မွေပးထားသည့္ အခန္းမွာလည္းေန၍ မျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အျပင္ သို႔ထြက္ရန္ စဥ္းစားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အလုပ္အားရက္မ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ အခန္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူေဌး ကိုေဂ်ာ္နီ ေရာက္လာတတ္လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူေရာက္ေရာက္ လာတတ္တာက မူး႐ူးၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းဆီကို ေရာက္လာတတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေရွာင္ေပးရပါေတာ့သည္။ ေရွာင္မေပးလည္း သူက ဂ႐ု မစိုက္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ အလုပ္လုပ္မဲ့ ပုံပင္ျဖစ္သည္။ သူက တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ ပုံမွန္လာေနက်ျဖစ္သည္။ အဲဒီဟာ တစ္ခုကလြဲ၍ ကိုေဂ်ာ္နီက အားလုံး ေျပာစရာမလိုေအာင္ ေတာ္ပါသည္။ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း တန္းတူ ဆက္ဆံ သည္။ ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုလည္း အျပည့္အဝေပးထားသည္။ သေဘာထားျပည့္ဝသူလည္းျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေအာက္ေျခက တက္လာခဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားတတ္သူ တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ခင္ေမာင္ထူးရဲ႕ အိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ခင္ေမာင္ထူးကို အဆင္သင့္ပင္ ေတြ႕ရပါသည္။
   " ေဟ့ေကာင္...ခင္ေမာင္ထူး..."
   " လာလာ....မင္းကလည္း ဒီေန႕က်မွပဲ လာေတာ့တယ္ ခ်စ္ကိုရာ...မနက္က်ရင္ေတာင္ မင္းဆီ ငါလာမလို႔ ႀကံထား တာကြ...."
   " ေအး...ဆိုစမ္းပါဦး..."
   " ငါ ႀကံခင္းျပန္မလို႔ကြာ...ငါ့အေမ အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ၾကားလို႔ အဲဒါ ညဖက္အိမ္မွာ လာအိပ္ေပးပါ လား....အိမ္မွာ ငါ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ထဲ မထားခဲ့ခ်င္လို႔...."
   " ဟာ....ဘယ္ျဖစ္မလဲ ငါ့ဆိုင္ရွင္က သေဘာက်မွာ မဟုတ္ဘူး...."
   သူ႕စကားၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ အေတာ္လန႔္၍သြားရေသာ ကြၽန္ေတာ္က အေၾကာက္အကန္ ျငင္းလိုက္မိသည္။
   " ကိုေဂ်ာ္နီ က တျခားလူမွ မဟုတ္တာကြာ...ငါနဲ႕လည္း ခင္ပါတယ္...ငါလိုက္ေျပာေပးပါ့မယ္....ငါ့အိမ္က အစြန္ပိုင္း က်ေနေတာ့ မိန္းမကို တစ္ေယာက္ထဲ မထားခဲ့ခ်င္ဘူး...ရပ္ကြက္ကလည္း သိပ္သန႔္တာမဟုတ္ဘူး...ဒါတစ္ခုေတာ့ မင္းငါ့ကို ကူညီပါကြာ...မင္းကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားကိုးစရာမျမင္ဘူး....မင္းဆရာကို ငါေျပာေပးပါ့မယ္ကြာ...ကူညီစမ္းပါ ခ်စ္ကိုရာ ...."
   ခက္ၿပီ....သူက ဒီတခါသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အကူအညီေတာင္းဖူးတာျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ သူ႕ထံမွ မ်ိဳးစုံေသာ အကူအညီေတြက မၾကာခဏ ရယူဖူးသူျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္မရမီက သူ႕အိမ္မွာ (၂)လေလာက္ သြား စား၍ ေနခဲ့ဖူးေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ထူး၏ မိန္းမက အေတာ္ေခ်ာ အေတာ္လွသူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့လည္း သူက စိတ္ မခ်နိဳင္ျဖစ္ရသည္မွာ မဆန္းေပ။
   " မင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ...ခင္ေမာင္ထူး..."
   " အသြားအျပန္ပါ ထည့္တြက္ရင္ (၃)ရက္ပဲ ၾကာမွာပါကြာ....မင္း ကူညီမယ္ မဟုတ္လား...."
   ခင္ေမာင္ထူးက အားတက္သေရာ ေမးရွာသည္။
   " ေအးေလ...ျဖစ္နိုင္သမွ်ေတာ့ အျမန္ဆုံး ျပန္ခဲ့ေပါ့ကြာ..."
   " အလြန္ဆုံး (၃)ရက္ပါပဲကြာ...ငါလည္း အျမန္ဆုံး ျပန္လာမွာပါ...."
   သည္ကိစၥက သည္မွာတင္ စကားျပတ္သြားၾကၿပီး တျခားစကားေတြကို ဆက္၍ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အိမ္တြင္ မအိပ္ခ်င္ရသည့္ အေၾကာင္းကလည္း သူ႕မိန္းမေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္မွာ (၂)လေလာက္ ေနခဲ့တုန္းက သူ႕ကိုယ္လုံးကို မျမင္ျမင္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ျပတာတို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနတဲ့ေဘးမွာ အသားျခင္းထိေအာင္ ဝင္ထိုင္ၿပီး စကားမရွိ စကားရွာေျပာတာတို႔ စာဖတ္ေနလို႔ ထမင္းမစားေသးရင္ ေဘးကေန ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ အတင္းခြံ႕တာတို႔ ကို အိမ္မွာ ခင္ေမာင္ထူး မရွိရင္ မရွိသလို လုပ္တတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ထူးဆိုတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ႀကီးကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းၿပီး ေနခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ နို႔မို႔ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း သိပ္ၿပီး လက္ေႏွးတတ္သူမဟုတ္ပါ။ ခင္ေမာင္ထူးကလည္း မိန္းမသာရသည္။ မိန္းမအထာက သိပ္ၿပီး ကြၽမ္းပုံမရပါ။ ဒီကိစၥေၾကာင့္ပင္ ေနာက္ပိုင္း၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ား၌ပင္ သူတို႔အိမ္သို႔ မသြားဘဲ ေရွာင္ေနခဲ့ရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

 ေနာက္တစ္ေန႕ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေဂ်ာ္နီရွိရာ ေကာင္တာေရွ႕သို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
   " ကိုေဂ်ာ္နီ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႕ညကစၿပီး ဗုဒၶဟူးေန႕ညအထိ ခင္ေမာင္ထူးတို႔အိမ္မွာ သြားအိပ္ရမယ္...အဲဒါ(၃)ည ခြင့္ ယူခ်င္တယ္....ခင္ေမာင္ထူးကလည္း ကိုေဂ်ာ္နီကို ေျပာပါ့မယ္တဲ့...."
   " ဟ....ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခ်စ္ကိုရဲ႕...."
   " ခင္ေမာင္ထူးက သူ႕အေမ အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ဒီေန႕ပဲ ႀကံခင္းကိုထြက္သြားၿပီ...သူ႕အိမ္မွာ သူ႕မိန္းမတစ္ ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ္မခ်လိဳ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူျပန္လာတဲ့အထိ ေစာင့္အိပ္ေပးပါလို႔ အကူအညီေတာင္းထားတာ ေၾကာင့္ပါ...."
   " ေအးေလ...ဒါဆိုလည္း ကူညီရတာေပါ့....ရတယ္ေလ....မင္းသြားအိပ္...ငါတစ္ေယာက္ေယာက္ကို မင္းေနရာမွာ သိပ္လိုက္မယ္...."
   " ေက်းဇူးပဲဗ်ာ...."
   ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို ေက်ာခိုင္း၍ ထြက္ခဲ့သည္။
   " ဟ...ေနပါအုံး ခ်စ္ကိုရ..."
   " ဗ်ာ..."
   ကြၽန္ေတာ္သည္ လွမ္းလက္စေျခလွမ္းကို ရပ္၍ ကိုေဂ်ာ္နီကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုေဂ်ာ္နီ၏ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
   " မင္း ပင္ပန္းမယ္ဆိုလဲ သြားမအိပ္နဲ႕ေလ....ငါကပဲ အနစ္နာခံၿပီး သြားေစာင့္အိပ္ေပးပါ့မယ္...."
   " အမေလး ကိုေဂ်ာ္နီရယ္ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႕ ခင္ေမာင္ထူး ရင္က်ိဳးသြားပါ့မယ္ဗ်ာ...."
   " ဟား...ဟား...ဟား....မင္းတို႔ကေတာ့ကြာ....တကယ့္ေကာင္ေတြပဲ...ဟား....ဟား...."
   ကိုေဂ်ာ္နီရဲ႕ ေစတနာက ေၾကာက္စရာပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေနာက္ေနတာကို သိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ တကယ္ပင္ ထိတ္၍ သြားမိပါေတာ့သည္။

ခင္ေမာင္ထူးတို႔ အိမ္ေလးသည္ ၿခံႏွင့္ဝန္းႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ၿခံထဲတြင္လည္း သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြက အစုံအလင္ရွိေလေတာ့ စိမ္းစိမ္းစိုစိုႏွင့္ သာသာယာယာရွိလွသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ရင္မွာေတာ့ ဒီသာယာမႈေတြကို မိန္းေမာမေနနိုင္ဘဲ ရင္ ထဲမွာ ေမာ၍ေနရသည္။ အိမ္ဝသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျခခ်မိလိုက္သည္မွာပင္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။
   " ဟင္း....ခုမွပဲ ေပၚလာေတာ္မူတယ္...."
   " ဟုတ္တယ္....မႏြဲ႕ရဲ႕ အလုပ္က နည္းနည္းရႈပ္ေနတာနဲ႕ေလ...."
   " သြားပါ...သူက ဒီကိုမလာခ်င္တာ မဟုတ္လား...."
   ၾကာဟန္ေလးျဖင့္ ခပ္ၫုၫုေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေပၚတက္နိုင္ေအာင္ သူမက ဖယ္ေပးလိုက္သည္။
   " ျပန္ထြက္စရာမရွိဘူးမဟုတ္လား....ၿခံတံခါးသြား ပိတ္ထားလိုက္မယ္..."
    " အင္း....မရွိပါဘူး..."
   " ၾကည့္ပါလား...လူကို ပ်င္းတိပ်င္းတြဲနဲ႕ စိတ္မပါသလို ပါသလိုနဲ႕..."
   " နည္းနည္း ပင္ပန္းလို႔ပါ..."

 မႏြဲ႕သည္ ၿခံတံခါးပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္၍ေရာက္လာသည္။ သူမမွာ ႐ႊင္ျမဴး၍ ဖ်တ္လတ္ေန သည္မွာ သိသာလွသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္ေတြကေတာ့ ညစ္ၿပီးရင္း ညစ္လာရသည္။
   " ကဲ...ငိုင္မေနနဲ႕ ေရခ်ိဳးဖို႔လုပ္ ၿပီးရင္ ထမင္းစားမယ္...အားလုံးအဆင္သင့္ပဲ..."
   မႏြဲ႕ကေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီးပုံရသည္။ သူမတကိုယ္လုံးသည္ သနပ္ခါးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လိမ္းလို႔ထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္း အစုံကလည္း ႐ႊမ္းစို၍ေနသည္။ သူမ၏ ေက်ာလယ္ေလာက္ ဆံပင္ေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေနာက္သို႔စု၍ အေပၚသို႔ ျပန္ေခါက္၍ တင္ကာ ေနာက္ေစ့တြင္ ဆံညွပ္ေလးျဖင့္ ျပန္၍ ညွပ္ထားသည္။ နဖူးဆံစပ္ နသယ္စပ္နား ေနာက္ဆံစပ္ေလး မ်ားႏွင့္ လည္ဂုတ္အစပ္ေလးတို႔တြင္ ဖြားဖြားမႊားမႊားေလးေတြျဖစ္ကာ တြန႔္ေခြ၍ တစ္ပင္စ ႏွစ္ပင္စ ခပ္ႀကဲႀကဲရွိေနေသာ ဆံစ တိုေလးမ်ားက သူမ၏ မ်က္ႏွာႏုႏုေခ်ာေခ်ာေလးကို ပို၍ မက္ေမာေစရန္ ဖန္တီးေပး၍ ေနသည္။
   " ဟင့္....ဘာၾကည့္ေနတာလဲလို႔....ေရခ်ိဳးပါဆိုေနမွ..."
   ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ တာေပါက္ၿပီး သူမ၏ အလွတြင္ ယစ္မူးသြားမိသည္။ ဒါကို သတိထားမိ ေသာ မေ႐ႊေခ်ာကလည္း ေျခေလးတဖက္ေဆာင့္လို႔ ႏြဲ႕လိုက္ျပန္ၿပီ။ ေၾသာ္...ဒုကၡ...ဒုကၡ....။ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လူေရာစိတ္ ေရာ လန္းလို႔ သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းလက္ဆုံစားျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းေတြကေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာပင္ စုံလွၿပီး ဟင္း ခ်က္လည္း ေကာင္းလွတာမို႔ စား၍ ေကာင္းလွသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္တာေတြ ေဘးဖယ္ၿပီး စားေကာင္းေကာင္း ျဖင့္ ထမင္းကို အားရပါးရ စားပစ္လိုက္သည္။ မႏြဲ႕ကလည္း ဟင္းမ်ိဳးစုံကို ေတာင္လိုပုံေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ ပန္းကန္ထဲသို႔ ႀကဳံး ႀကဳံးထည့္ေပးေနသည္။
   " စားေနာ္....ကိုခ်စ္ကို..."
   " စားေနတာပဲ...မေတြ႕ဘူးလား..."
   စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာနဲ႕ ဘုေတာပစ္လိုက္သည္။
   " ၾကည့္...ကိုခ်စ္ကို ႏြဲ႕ကို မုန္းေနသလား ဟင္..."
   ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ရည္စမ္း၍ အားငယ္သလို သနားစရာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးလာေတာ့လည္း သူမကို ဂ႐ုဏာသက္၍ သြားမိသည္။
   " မဟုတ္ပါဘူး မႏြဲ႕ရယ္...ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္လြန္းေနေတာ့ မေနတတ္လို႔ပါ....ကဲ ကဲ...စားပါတယ္ေနာ္....အ ခုဆို (၃)ပန္းကန္ရွိၿပီ...မႏြဲ႕လည္း စားအုံးေလ....ၾကည့္...ပန္းကန္ထဲမွာ ဘာဟင္းမွ မရွိဘူး...ေရာ့..ေရာ့...ကြၽန္ေတာ့္ခ်ည္း ထည့္ေပးမေနနဲ႕..."
   ဟင္းတခ်ိဳ႕ကို သူမ၏ ပန္းကန္ထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ္က ခပ္၍ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ သူမမွာ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖစ္ လာၿပီး စကားေတြ ေဖါင္လာေတာ့သည္။ မိန္းမမ်က္ရည္ျမင္သည္ႏွင့္ ေပ်ာ့က်သြားမိေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ မွားသြားသလား မေျပာတတ္။ ခုေတာ့ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္သည္ ပို၍ အတင့္ရဲလာၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထမင္းဝိုင္းသည္ ဧည့္သည္ႏွင့္ အိမ္ရွင္ စား ေနေသာ ထမင္းဝိုင္းႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းလက္ဆုံ စားေနတာႏွင့္ တူေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ မတရားပင္ ဗိုက္ကားသြားမွ ထမင္းဝိုင္းက ထလိုက္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ခါတိုင္းဆို ခင္ေမာင္ ထူး ထိုင္ေနက် ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ျဖင့္ ဇိမ္ယစ္ေနမိသည္။
   " ကိုခ်စ္ကို...ဒီမွာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ ႀကံသကာ..."
   " အင္း..."
   ေရေႏြးခ်ေပးၿပီး မႏြဲ႕က ျပန္၍ထြက္မသြားဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို တေမ့တ ေမာၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မႏြဲ႕၏ မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစင္လွၿပီး သူမ၏ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ညို႔ယူ၍ ေနသည္။ သူ႕႐ုပ္သူ႕ရည္နဲ႕ လင္ငယ္ေနဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္ဆိုတာ ယုံရခက္လွ သည္။ သူမ၏ အလွသည္ ေတာ္ဝင္အလွမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေတြးထားမိလိုက္သည္။
   " မႏြဲ႕ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ..."
   " ၂၄ ႏွစ္..."
   " ဟင္...ဒါဆို ခင္ေမာင္ထူး ထက္ ငယ္တာေပါ့...."
   " ဟင္း...မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူနဲ႕ ယူလိုက္ရတာေလ...က်မကိုယ္က်မ စိတ္နာလို႔ မဆုံးပါဘူး...."
   ေလာ္လီေဖာက္ျပားတတ္ေသာ မိန္းမတို႔၏ထုံးစံအတိုင္း သူမ၏လင္ႀကီးကို အထင္ေသးဟန္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ တစထက္တစ အခ်ိန္ေတြကုန္၍လာရသည္။ ညသည္လည္း တေျဖးေျဖး နက္သထက္နက္လာရသည္။ အႏြဲ႕သည္ ကြၽန္ ေတာ္၏ ေဘးၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ေခါင္းခုရင္း တေစာင္းလွဲ၍ အိပ္ေနသည္။ ေရေဆးငါးႀကီးသဖြယ္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးအလွသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ဖမ္းစား၍ ကြၽန္ေတာ္၏ ရင္တို႔ကို ဘေလာင္ဆူ၍ လာေစသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး တေစာင္းလွဲ၍ေနသည္ မဟုတ္ဘဲ အေညာင္းေျဖရင္း ပက္လက္လွန္သည့္အခါလည္း လွန္လိုက္သည္။ ေျခခ်င္းဝတ္မွ ထဘီ စကို ျပန္၍ အျခားေျခဖ်ားတစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲယူဟန္ျဖင့္ သူမ၏ ေပါင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးမွာလည္း ကား၍ ကား၍ သြားရပါေသး သည္။ သူမ၏ တင္ပါးႀကီးေတြက ေဖါင္းကား၍ တင္းေနသည္။ ဆူၿဖိဳးေသာ္လည္း သိပ္ၿပီးမႀကီးလွေသာ သူမ၏ နို႔အုံမ်ားက လုံးဝန္း၍ မို႔ေမာက္ေနသည္။ ခါးေသးေသးေလးနဲ႕ မညီမွ်တဲ့ ျပည့္ၿဖိဳးလြန္းတဲ့ ဖင္ႀကီးေတြမွ သြယ္ဆင္းသြားတဲ့ ေပါင္တန္ႀကီး ေတြက ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိလွပါသည္။
   " မႏြဲ႕...အိပ္ခ်င္ရင္ သြားအိပ္ေလ..."
   " ကိုခ်စ္ကိုေရာ မအိပ္ေသးဘူးလား...ႏြဲ႕ တမင္ေစာင့္ေနတာ..."

တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ ည၏ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူမ၏ဆည္းလည္းသံေလးမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ရင္ထဲထိ စိမ့္ဝင္ သြားၿပီး ရင္တြင္းဝယ္ ေႏြးေထြးလႈပ္ခတ္စြာ ခံစားလိုက္ရသည္။
   " ကြၽန္ေတာ္က အိပ္ရင္ ေနာက္က်တယ္...ေစာင့္မေနနဲ႕ေတာ့ သြားအိပ္လိုက္ပါလား....ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ မယ္...အိပ္ယာေတြသာ ဘယ္မွာထားတယ္ဆိုတာ ေျပာခဲ့ေပေတာ့..."
   " ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲေလ..."
   မႏြဲ႕သည္ မေက်နပ္သံျဖင့္ ေျပာလိုက္ရင္းက လွဲေနရာမွ ဇိုးဇိုးဇက္ဇက္ ထရပ္လိုက္ရာ နဂိုက ေျပေလွ်ာ့ေနတဲ့ ထဘီ သည္ ခါးေစာင္းထိ ေရာက္၍ ကြၽတ္သြားသည္။ သူမက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ကိုင္၍ထားရင္း....
   " တံခါးေတြ ပိတ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္ ကိုခ်စ္ကို..."
   " အင္း...အင္း..."
   တံခါးမႀကီးဆီသြားေနေသာ သူမ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးၾကည့္ရင္း ဒီမိန္းမ လူလြတ္သာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လို႔ စိတ္ရိုင္းေတြဝင္မိသည္။ မႏြဲ႕ကလည္း သူမ၏ ထြားအိေသာ တင္ဆုံႀကီးေတြကို တယမ္းယမ္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား မ်က္စျပစ္၍ သြားသည္။
   " ကဲ...က်မ သြားအိပ္မယ္...ကိုခ်စ္ကို အိပ္ယာကေတာ့ အိပ္ခ်င္တဲ့အခါက်မွ က်မအခန္းထဲ ဝင္ယူေပါ့....ဟုတ္လား ...."
   မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာဆိုၿပီး သူမ၏ တင္ပါးႀကီးေတြကို တမင္ပင္ခါယမ္းျပကာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ သူမ၏ အခန္းထဲသို႔ အိပ္ယာဝင္ယူရမယ့္ ဒုကၡေၾကာင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာပဲ ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိပါသည္။ ေမွး ကနဲျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ နားထဲမွာ တဝီဝီနဲ႕ အသားေပၚမွာ ေနရာအႏွံ႕ စူးကနဲ ဆစ္ကနဲ ခံစားခ်က္ေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသ လို ခံစားလာရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုမွဆက္ၿပီး သီးမခံနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွထ၍ အိပ္ ယာေတြျခင္ေထာင္ေတြရွိမယ့္ဆီကို ေျခလွမ္းမိလိုက္ပါသည္။
   အခန္းထဲတြင္ေတာ့ ထြန္းထားေသာ မီးလုံးေလး၏ အေရာင္က ၾကည္လင္၍ ထိန္ထိန္သာေနသည္။ မႏြဲ႕အိပ္ေနတဲ့ပုံ ကေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ခ်ၿပီး ဒူးတစ္ဖက္က ေထာင္ထားသည္။ သူမ၏ ထဘီသည္ ေထာင္ထားေသာ ဒူးကို လြန္ ၿပီး ေပါင္ရင္းထိေရာက္ကာ လုံးေထြး၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မွင္သက္မိသြားမိသည္။ ေဖြးေဖြးႏုေနေသာ ေပါင္ရင္းဆီသို႔ စပ္စပ္စုစုၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထဘီေလးသည္ ထိုေနရာကို မလိုလားစရာေကာင္းေအာင္ ဖုံးအုပ္၍ ေနသည္။ မႏြဲ႕သည္ အ သက္မွန္မွန္ရႈေနသည့္အတြက္ မို႔ေမာက္ေသာ သူမ၏ ရင္အုံမ်ားက နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ကာ လွိုင္းထ၍ေနသည္။ ဒီအခ်ိန္ ေလးအေတာအတြင္းမွာပင္ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနပုံျဖင့္ တခ်က္ၿငီးလိုက္ရင္း ဆန႔္ထားေသာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေျမာက္ႂကြသြားၿပီး ျပန္ခ်လိဳက္ေတာ့ ေစာေစာက ထက္ပို၍ကားသြားရသည္။ ေစာေစာက ေပါင္ရင္းအထိေရာက္ေနေသာ ထဘီေလးသည္ ပို၍လန္သြားၿပီး မီးေရာင္ေအာက္တြင္ မဟူရာေတာင္ကုန္းေလးကို ရင္ဖိုလွိုက္ေမာစရာ ေတြ႕လိုက္ရေလ သည္။
   " ဟင္..."
   ကြၽန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိဳက္ၿပီး စိတ္ကိုတင္းကာ အိပ္ယာေတြကို ယူၿပီး အခန္းထဲကေန ထြက္ခဲ့ သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ရင္တစ္ခုလုံး လႈပ္ခါ၍ေနရၿပီး အာေခါင္ေတြက ေျခာက္၍လာသည္။ လက္ဖ်ားေတြလည္း တဆတ္ ဆတ္တုန္၍ေနရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားခ်င္စိတ္က တစထက္တစ ျပင္းထန္၍လာရသည္။ မႏြဲ႕ မအိပ္ ေသးဘူးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။ မႏြဲ႕၏ မ်က္ခြံေအာက္က မ်က္လုံးေတြဟာ ကစား၍ေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသတိထားလိုက္မိသည္။ စိတ္ကိုတင္းၿပီး အိပ္ယာကိုခင္း၍ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ကာ ဝင္အိပ္ပစ္ လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေသြးပူေန၍ အိပ္၍မေပ်ာ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။
   " အင္း....အင္း....အား....ကြၽတ္...ကြၽတ္...ကိုခ်စ္ကို...အင္း....ကြၽတ္....ကြၽတ္...ကိုခ်စ္ကို....ခဏလာပါအုံး...အေရး ထဲ အအိပ္ႀကီးလိုက္တာေနာ္...."
   ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႀကီး ညီးၫူ၍ စုပ္သပ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကို အားကိုးတႀကီး နဲ႕ ေခၚသံေတြက မႏြဲ႕၏ အခန္းထဲမွ ပ်ံ့လြင့္၍ လာရသည္။ ဘာမ်ားျဖစ္လဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိတ္လန႔္ သြားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျခင္ေထာင္လွန္ၿပီး ဝုန္းကနဲ ထ၍ ေျပးသြားမိသည္။ မႏြဲ႕သည္ သူမ၏ကိုယ္ကို ႏွိပ္၍ အိပ္ယာ ထက္တြင္ လူးလွိမ့္၍ေနသည္။
   " အင္း....အင္း...အမေလး....ဒီလိုႀကီး ရပ္ၾကည့္မေနပါနဲ႕ ကိုခ်စ္ကိုရဲ႕...ဗိုက္ကိုလက္နဲ႕ လာေထာက္ေပးပါအုံး...အား ....အမေလးေနာ္...ကြၽတ္...ကြၽတ္...ကြၽတ္...."
   သူမ၏ ၿငီးျငဴသံႏွင့္ ေတာင္းပန္သံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမ၏ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ခ်လိဳက္ၿပီး သူမ၏ ဗိုက္သားအိအိေလးကို လက္ဖဝါးနဲ႕ အသာဖိထားေပးလိုက္မိပါသည္။
   " ဖိပါ...ခပ္နာနာေလး ဖိစမ္းပါ..."
   " အို...သိပ္မဖိနဲ႕ေလ....အူအတက္ေပါက္သြားလို႔ ဒုကၡျဖစ္ေနမယ္...."
   " မဟုတ္ဘူး....ဒါႏြဲ႕ျဖစ္ေနက် ေလေအာင့္တာ ဖိသာဖိ....ဒီေနရာ...ဒီေနရာ....အား....ကြၽတ္...ကြၽတ္....ကြၽတ္...."

မႏြဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ၿပီး သူမ၏ ဗိုက္တျပင္လုံး ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ျဖင့္ လုပ္၍ေပးေနသည္။
   " ေဆးရွိလား...သြားယူလိုက္မယ္ေလ...."
   " ေဆးကုန္ေနတယ္....အဲဒီေထာက္ထားရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပါ လုပ္ပါ ကိုခ်စ္ကိုရဲ႕....အင္း....အင္း...ကြၽတ္...ကြၽတ္. ...ကြၽတ္..."
   သူ႕လက္ဖဝါးႏုႏုေလးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူမ၏ ဗိုက္သားျပင္အႏွံ႕ ေလွ်ာက္၍ ေထာက္ေပးေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရင္ၫႊန႔္ေရာက္သြားေလရဲ႕...တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆီးခုံေရာက္သြားေလရဲ႕...။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမကို ျပဳစုေနရာကေန စိတ္ေတြေသာင္းက်န္းထႂကြ၍ လာရသည္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္က သူမ၏ ဆီးခုံအနားသို႔ေရာက္ရင္ ပို၍ဆိုးသည္။ ေစာေစာက အိပ္ရာမဝင္မွီ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ မဟူရာလြင္ျပင္ေလးကိုပဲ မ်က္လုံးထဲမွာ ျမင္ေနမိသည္။ မႏြဲ႕တစ္ေယာက္ ၿငီးသံေပ်ာက္၍ သြားၿပီ။ သူမ၏ ေရာဂါသက္သာသြားၿပီဟု ထင္စရာျဖစ္ သည္။ ဒါေပမယ့္ မႏြဲ႕၏ ေရာဂါက အခုမွပို၍ သဲလာရသလိုျဖစ္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ကိုဆြဲယူၿပီး ဘရာစီယာကင္းမဲ့ၿပီး သူမ၏ ပါးလႊာေသာ အကၤ် ီေအာက္မွ မလုံးတလုံးျဖင့္ လုံးဝန္း၍ တုန္ေနေသာ ရင္ သားႏွစ္လႊာေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ အစေဖာ္မျပနိုင္ေအာင္ ႏူးညံ့လွတဲ့ သူမ၏ ရင္သားႏွစ္မႊာ၏ အထိအေတြ႕သည္ တင္းထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္မ်ားကို ခါယမ္းေျဖေလွ်ာ့၍ ပစ္လိုက္ေလသည္။
   ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေဖာင္းမို႔ၿပီး အလြန္ႏူးညံ့လွေသာ သူမ၏ ရင္သားဆိုင္ေတြထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္၍ ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မ႐ုန္းဖယ္မိပါ။ စိတ္ေတြက ေတြေဝ၍ ေနရသည္။ ထို႔ျပင္ တိတ္တိတ္လွိမ့္တက္လာေသာ သာယာမႈကို လက္မလြတ္ဘဲ ခံစားခ်င္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ မႏြဲ႕၏ ေကာ့႐ႊမ္းေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ (၂)ခ်က္ မွ်ခတ္လ်က္ ပြင့္အာ၍လာသည္။ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ႐ႊမ္းလဲ့ရီေဝ၍ေနေသာ ညို႔မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေခၚ သလို ၾကည့္၍ေနသည္။
   " ဘယ္လိုလဲ သက္သာရဲ႕လား..."
   တိတ္ဆိတ္မႈကို သည္းမခံနိုင္သည့္အဆုံး တုံတုံယင္ယင္ျဖင့္ပင္ ေမးလိုက္မိသည္။
   " အင္း....သက္သာပါတယ္...."
   ပါးစပ္ကေျပာလိုက္ရင္း သူမက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ႏုအိေသာ သူမ၏ ရင္သားႏွစ္မႊာၾကားတြင္ ဖိကပ္၍ ထားလိုက္ သည္။ ေက်းဇူးတင္သည့္ သေဘာပင္တည္း။ ထို႔ေနာက္ သူ႕လက္နဲ႕ စုံကိုင္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို သူမ၏ ဗိုက္ေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ႏူးညံ့အိေထြးေသာ ဗိုက္သားေလး၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ခါတုန္လႈပ္ရျပန္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ကို ေအာက္ဖက္သို႔ တ႐ြ႐ြေ႐ြ႕ေပးရင္း ေနာက္ဆုံး ဆီးစပ္အထိ ေရာက္လာပါ ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ အသိအလင္းေရာင္တို႔သည္ ေမွာင္အတိက်သြားရပါေတာ့သည္။ မႏြဲ႕၏ ဆီးခုံေဖာင္းေဖာင္းေလးကို တ႐ြ႐ြပြတ္သပ္ေပးေနမိေတာ့သည္။ မဝံ့မရဲျဖင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွးစင္းၿပီး ရဲရဲနီေန ေသာ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာက ၿပဳံး၍ေနသည္။ သူမ၏ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္၍ သြားေခ်ၿပီ။ သူမ၏ သနပ္ခါးေမႊးေမႊးေလး ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ရဲေဆးတင္၍ ေပးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမ၏ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလးျဖင့္ ႐ႊမ္းစိုေနေသာ သႏၲာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရငုံ႕၍ စုပ္နမ္းမိလိုက္ပါေတာ့သည္။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ အနမ္းနဲ႕ သူမက ႐ုတ္ခ်ည္းတုံ႕ျပန္၍လာသည္။
   ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္သည္ တခ်ိန္လုံးေစာင့္စည္းခဲ့ရသည့္ သိကၡာမ်ားကို ခြာခ်လိဳက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၏အေပၚႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္ လုမတတ္ စုပ္ေပးေနသည္။ မြတ္သိပ္လြန္းေနေသာ သူမအား ဂ႐ုဏာေတြပိုသြားရသည္။ ဒီလိုစုပ္နမ္းေနရင္းကပင္ သူမ၏ ေႏြးေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားသည္ အသာဟ၍သြားၿပီး ေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ေသာသူမ၏ လွ်ာေလးက ကြၽန္ေတာ္၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ တိုး၍ဝင္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ မိန္းမေတြနဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ ႏွစ္ ဦး အေပးအယူမွ်ၿပီး တကိုယ္လုံးကို စိမ့္ဝင္သြားေသာ အနမ္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ယခုမွသာ ႀကဳံဖူးရသည္။ ရွည္ၾကာေသာ အနမ္း ကာလအတြင္းမွာပင္ သူမ၏ လက္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ေက်ာျပင္ကို စုန္ဆန္၍ ပြတ္ေပးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ သူမ၏ ဦးေခါင္းကို စုညွပ္၍ကိုင္ၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ စုပ္နမ္းေနမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပူထူၿပီး က်ိန္းလာေလာက္ေအာင္နမ္းၿပီး တကိုယ္လုံး ႏြမ္းလွ်သြားေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ခြာလိုက္မိေတာ့သည္။
   " ကိုခ်စ္ကို....ႏြဲ႕ကို မုန္းေနေသးလားဟင္..."
   " ဘယ္သူက မုန္းတယ္ေျပာလို႔လဲ...ႏြဲ႕ရဲ႕..."
   " ကိုခ်စ္ကိုပဲ ႏြဲ႕ကို ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္နဲ႕..."
   " ႏြဲ႕မွာ ပိုင္ရွင္ရွိတယ္ေလ...ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ထူးကလည္း သနားစရာေလး...."
   " ထားပါေတာ့ေလ...အခြင့္အေရးရတုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနၾကရေအာင္ ႏြဲ႕ ေက်နပ္ေအာင္ ေနရမယ္ေနာ္...ကိုခ်စ္ကို ကို ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ေနရတယ္ဆိုတာ ႏြဲ႕ပဲ သိတာ...."
   ႏြဲ႕က စကားေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္၏ အကၤ် ီၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးျခင္း ျဖဳတ္၍ေပးေနသည္။ ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ သြားေသာ အကၤ် ီကို ကြၽန္ေတာ္ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ တကိုယ္လုံးသည္ အဆီမရွိဘဲ ႂကြက္သား အေျမာင္း လိုက္ျဖင့္ မႏြဲ႕အတြက္ မရိုးမ႐ြျဖစ္ခ်င္စရာပင္...။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူမက ေခ်ာေမြ႕ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ရင္အုံႀကီးကို သူမ၏ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးျဖင့္ ပြတ္သပ္ရင္း မို႔ေမာက္ေနေသာ ရင္အုံကို ဆုတ္နယ္ေပးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္နို႔သီးညိုညိုေလးေတြကို လက္ညွိုးလက္မတို႔ျဖင့္ ပြတ္ေခ်၍ေပးေနသည္။
   " ႏြဲ႕...ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ..."
   " ခ်စ္လို႔ေနာ္...နို႔မို႔ရင္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အေသေကာင္လို ၿငိမ္ေနမွာ..."
   " ယုံပါတယ္ဗ်ာ...."
   စကားေျပာရင္းျဖင့္ ဘရာစီယာေအာက္ခံမရွိေသာ သူမ၏ အကၤ် ီၾကယ္သီးေတြကိုျဖဳတ္ၿပီး ဆြဲ၍ ဟလိုက္သည္။ ေပါက္စီအ႐ြယ္ရွိတဲ့ သူမ၏ နို႔အုံေဖြးေဖြးမ်ားသည္ အပ်ိဳေသြးတစက္ကေလးမွ မေလွ်ာ့ဘဲ တင္းမာ၍ က်စ္လစ္ကာ ေထာင္ထ ေနသည္။ ျဖဴေဖြးေသာ နို႔အုံေလးေတြမွာ အေၾကာစိမ္းေလးေတြကလည္း ယွက္သန္း၍ေနသည္။

 " လွလိုက္တာ..."
   " လွမွာေပါ့...ယုယုယယထားတာကိုး...."
   ရွက္မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးလိုက္ရင္းက သူမကို သူမဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္လည္း လွပါသည္။ ေဖြးႏု၍ ေဖာင္းတင္းကာ ေျပာင္လက္၍လည္း ေနသည္။ နို႔သီးေလးေတြ မာေတာင္ထမေနခဲ့ပါရင္ အပ်ိဳစင္ပင္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တပ္မက္တဲ့အၾကည့္ကို သေဘာက်သည့္ဟန္ျဖင့္ ခစ္ကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ကို လွမ္း၍ဆြဲကာ သူမ၏ နို႔အုံေပၚတင္၍ ေပးလိုက္သည္။ နို႔အစုံကို ဆုတ္နယ္ေပးေနေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ေပၚသို႔ သူမ၏ လက္ေလးမ်ား က တင္၍ထားကာ လက္ဖဝါးျဖင့္ အုပ္၍ထားသည္။ သူမ၏ နို႔အုံေလးမ်ားသည္ ဆုတ္နယ္ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ အရသာရွိ လွသည္။ တစ္ခ်က္ညွစ္လိုက္တိုင္း ဂြမ္းသားစိုင္မ်ားလို အိလွ်က္ လက္ေခ်ာင္းေတြက အထဲကို နစ္နစ္ဝင္၍သြားသည္။ နို႔အုံ ေလးမ်ားသည္ တင္းသထက္တင္းတင္းလာၿပီး ရင္ကိုေကာ့ ေကာ့ေပးလာသည္။ နို႔သီးထိပ္ေလးေတြကို ေခ်ေခ်ေပးေတာ့ စုပ္ တသပ္သပ္ျဖင့္ သူမမွာ အရသာအေတြ႕ႀကီးေတြ႕ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ေတာ့ တျခားေယာက္်ားဆိုရင္လည္း လုပ္ေပး နိုင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ တုန႔္ျပန္မႈကေတာ့ မတူဘူးေပါ့....။ နို႔သီးေလးမ်ားသည္ အညွစ္ခံရဖန္မ်ားေတာ့ ထိပ္ မွ နို႔ရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္၍ ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ နို႔သီးေလးတစ္ခုကို ငုံ႕၍ စုပ္ယူလိုက္သည္။
   " အင္း...ဟင္း...."
   တင္းမာေသာ ႏူးအိလွသည့္ နို႔အုံေလးေပၚသို႔ ၾကမ္းရွေသာ လွ်ာျဖင့္ ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္းထသြားၿပီး အားကနဲ ၿငီးလိုက္သည္။ နို႔အုံတစ္ခုလုံး ပါးစပ္ထဲဝင္မတတ္ ငုံ႕ၿပီးစုပ္ေပးေနမိသည္။
   " အို....ကိုခ်စ္ကို...အား....အင္း...ဟင္း...ေကာင္း...ေကာင္းတယ္ကြယ္...."
   မေ႐ႊေခ်ာက တလူးလူး တလြန႔္လြန႔္နဲ႕ ႏွာသံေပးေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိတ္ေတြပိုလို႔သာ ထႂကြလာရေတာ့သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိန္းမေတြက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးၿပီး တုံ႕ျပန္မႈမျပဘဲ အေသေကာင္လို ၿငိမ္ေနေတာ့ ေယာက္်ားသားမ်ား ကပင္ ဦးေဆာင္သြားရသည္ပင္ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားသားမွာလည္း အ႐ုပ္ႏွင့္ လုပ္ရသလို မေက်မနပ္ျဖင့္ၿပီး၍ သြားရသည္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ မိန္းမၿပီးမွန္း မၿပီးမွန္းပင္ မသိလိုက္ရေခ်။ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထထႂကြႂကြရွိေနေသာ ႏြဲ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ စြဲသြားမိသည္။ ရွက္စရာမဟုတ္ဘဲ ရွက္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးထုႀကီးကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ရႈံ႕ခ်လိဳက္မိသည္။ အခုဆိုၾကည့္....နို႔အုံတစ္ဖက္က နို႔စို႔ခံလို႔ဝသြားေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ေကာ့ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေျပာင္း၍ေပးသည္။
   " ကိုခ်စ္ကို...စို႔သာစို႔ ႏြဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အစို႔ခံခ်င္တာ..."
   သာမန္ေျပာရိုးေျပာစဥ္စကားကို ေစာေစာက ေျပာခ်လိဳက္ေသာ ႏြဲ႕၏ အလိုက် နို႔ေခ်ာင္းထဲက ေသြးေတြစို႔လာၿပီး နို႔အုံမွာ သြားရာေတြထင္လာေအာင္ပင္း အားရပါးရ စုပ္ေပးစို႔ေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။ မေ႐ႊႏြဲ႕ကေတာ့ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြး ၿပီး အရသာေတြ ေတြ႕၍ေနသည္။
   " ဟား..."
   သူမ၏နို႔မ်ားမွ မ်က္ႏွာကို ခြာရင္း ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူမ၏ ရင္သားအစုံသည္ နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ လွိုင္းထ၍ေနၿပီး စုပ္ထားစို႔ထားေသာ တံေတြးေတြေၾကာင့္ ေျပာင္လက္၍ေနၿပီး သြားရာ စုပ္ရာေတြျဖင့္ နီရဲ၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ားသည္ သူမ၏ ဝမ္းျပင္းသားႏုႏုေလးကို စုန္ဆန္ပြတ္သပ္ရင္း ေျပေလွ်ာ့လုျဖစ္ေနေသာ ထဘီေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ အသာထိုးခြာလိုက္သည္။ ထဘီေလးက အလြယ္တကူပင္ ေျဖေလွ်ာ့၍ သြားသည္။ ထိုထဘီေလး ကို အသာလွန္၍ ခ်လိဳက္သည္။ ျဖဴေဖြးေသာ ဗိုက္သားႏွင့္ ေပါင္သားေတြ ဆုံစည္းရာ ေနရာေလးတြင္ မဲနက္ေသာအေမႊး ေလးမ်ားျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို မက္ေမာစရာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။
   " ႏြဲ႕ရဲ႕တကိုယ္လုံးက အေမႊးေလးေတြက ပိတုန္းေရာင္ေတာက္ေနတာပဲေနာ္...ဆံပင္တို႔ မ်က္လုံးတို႔ ခ်ိဳင္းေမႊးတို႔.... ၿပီးေတာ့..."
   " ၿပီးေတာ့...ဘာလဲ...ဟင္...."
   " ေစာက္ေမႊးတို႔..."
   " ဒါေလးေျပာဖို႔မ်ား ရွက္ေနရေသးလား အကိုရယ္..."
   " ဒါတင္ ဘယ္ကအုံးမလဲ ေျခသလုံးေမႊးတို႔လဲ မဲနက္ေတာက္ေျပာင္ေနတာပဲ...."
   သူမ၏ ဖင္သားႀကီးေအာက္မွ ပိ၍ေနေသာ ထဘီကို အသာဖင္ႂကြၿပီး တြန္းခ်ရင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။ လြတ္လြတ္ ကြၽတ္ကြၽတ္ျဖစ္သြားေသာ ထဘီကို ကြင္းလုံးခြၽတ္လိုက္ၿပီး အခန္းေထာင့္သို႔ ပစ္လိုက္သည္။
   " အဲ...ၾကည့္...လူဆိုး ေသခ်ာ ေခါက္မထားဘူး...."
   " အခ်ိန္မရွိဘူး..."
   အခ်ိန္မရွိေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ယူၿပီး မေ႐ႊႏြဲ႕၏ ခႏၶာကိုယ္ကို စုန္ဆန္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီခႏၶာကိုယ္ကို ကြၽန္ေတာ္သာမက ဘယ္သူမွ မျမင္ရွာနိုင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ မို႔ေမာက္ရွိုက္ဝွမ္းၿပီး အေတာ္ပင္ မက္ေမာ ေလာက္ပါသည္။
   " ဟိတ္....မၾကည့္နဲ႕ ရွက္တယ္...."
   ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးနဲ႕ လွမ္းအုပ္ရင္း မူေနျပန္ပါသည္။
   " မအုပ္နဲ႕....အဲ့ဒါပဲ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ....ခဏေနရင္ ၿဖဲၾကည့္မွာ ေသခ်ာ ေဆးေၾကာထားရဲ႕လား...."
   " အမယ္...မယ္....ဘယ္လိုမိန္းမစားမ်ား မွတ္လို႔ ဒီလိုေျပာရတာလဲ...တစ္ေန႕ကို အနည္းဆုံး (၃)ႀကိမ္ မေဆးရရင္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ မိန္းမရွင့္...သိရဲ႕လား...."
   " ေဆာရီးဗ်ာ...ေဆာရီး....သိပ္လွလြန္းေတာ့ ေဆးစရာေတာင္ မလိုဘူး...စကားအျဖစ္နဲ႕ ေမးတာပါ...."
   ျပန္ၿပီးေလေျပထိုးရင္းက သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ေပၚသို႔ လက္ဖဝါးတင္ရင္း ပြတ္သပ္ေပးလိုက္မိသည္။
   " ႏြဲ႕...ေပါင္နဲနဲကားလိုက္ေနာ္...."
   ခ်က္ခ်င္းပင္ ကားေပးသည္။

 အလိုက္သင့္ကားေပးေသာ ေပါင္မ်ားႏွင့္အတူ ေစာက္ဖုတ္ေလးပါ အသာၿပဲဟ၍ သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မဲရစ္ထူထပ္ စြာ ဖုံးအုပ္ထားေသာ အေမႊးမ်ားေၾကာင့္ အတြင္းသားေတြကို မျမင္ရေခ်။ ၾကမ္းရွရွအေမႊးေလးမ်ား အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေန ေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးသည္ ႏူးညံ့လြန္းလွသည္။ ဖိလိုက္ရင္နစ္သြားၿပီး ႂကြလိုက္လွ်င္ ျပန္ၿပီးေဖာင္းလာသည္။ ႀကီးမားကား စြင့္ေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားေၾကာင္းလည္း ေစာက္ဖုတ္ေလးသည္ ေကာ့ေကာ့ေလးမို႔၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ နားထင္တြင္ ေသြးေတြက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္၍လာရသည္။ အေမႊးၾကမ္းေတြၾကားကေန မာေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ခလယ္ကို စမ္းၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ေျခာက္ကပ္ေနတာမို႔ တစ္၍ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ခလယ္ကို ပါးစပ္ထဲငုံၿပီး တံေတြးဆြတ္လိုက္ၿပီး မွ ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ႏူးညံ့ေခ်ာအိေသာ အသားစိုင္ေလးမ်ားထဲသို႔ လက္သည္ ေရွာေရွာရႉရႉဝင္၍ သြားသည္။ ပူေႏြး၍ ႏွစ္သက္စရာ အရသာပင္ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ့နဲ႕နဲ႕ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကို အသာစမ္းၿပီး တြန္းထိုးနိုးဆြေပးေတာ့ မၾကာ ခင္မွာပင္ မာၿပီးေတာင္၍ ထလာသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေစာက္ေခါင္း ေႏြးေႏြးေလးထဲသို႔ လက္ေခ်ာင္းကို သြင္းၿပီး ေမႊေပး လိုက္ပါေတာ့သည္။
   " အင့္....ဟင္း..ဟင္း...ကိုခ်စ္ကို...အိုး...အင္း...ဟင္း...အဟင္း...ဟင္း..ဟင္း...ဟင့္...ဟင့္..."
   ႏြဲ႕၏ ေစာက္ေခါင္းသည္ အိမ္ေထာင္သည္ဟု ေျပာလွ်င္ပင္ ယုံနိုင္ဖြယ္ရာမရွိ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းလွသည္။ မၾကာလွ ေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တေျဖးေျဖးစိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕၍လာေတာ့သည္။
   " ေပါင္ထပ္ၿဖဲေပးအုံး...ႏြဲ႕ရဲ႕..."
   စကားသိပ္မ်ားေသာ မေ႐ႊႏြဲ႕တစ္ေယာက္ ဒီတခါေတာ့ ၿငိမ္ၿပီးခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေပးေနသည္။ ေပါင္ကို အစြမ္းကုန္ ၿဖဲကား၍ ေပးလိုက္ရာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက ပို၍ေဖာင္းကားကာ ျပဴးၿပီး ေပၚလြင္၍လာရသည္။ ခ်စ္ခ်င္စရာ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္လႊာ ကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ဟၿပီး ပန္းႏုေရာင္ အတြင္းသားထဲသို႔ လွ်ာကိုထိုးသြင္းေပးလိုက္သည္။
   " ဟင့္...အင့္...ဟင့္...."
   ထူးျခားေသာ အရသာေၾကာင့္ အင့္ကနဲ တြန႔္သြားၿပီးမွ ဘာလုပ္ေပးတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး သက္ ျပင္းမ်ားခ်လိဳက္သည္။
   " ႁပြတ္....ပလပ္...ႁပြတ္...ျဗစ္...အင့္...နာတယ္...အိုး...ဟား...အင္း...အား....ရွီး...ကြၽတ္...ကြၽတ္...အိုး..."
   ေစာက္ေစ့ကို လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႕ ကလိေပးလိုက္ ေစာက္ေခါင္းထဲ လွ်ာထိုးထည့္ၿပီး ေမႊေပးလိုက္ ေစာက္ဖုတ္တျပင္လုံး ကို လွ်ာနဲ႕ သိမ္းသိမ္းၿပီး ယက္ေပးလိုက္ လုပ္ေပးေနေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ လွ်ာဒါဏ္ေၾကာင့္ ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံး တုန္ခါ ၍ ေနရသည္။ ေစာက္ရည္ေတြလည္း မရပ္မနားယိုစီးက်လာၿပီး အိပ္ယာခင္းေပၚတြင္ အကြက္ႀကီးပင္ ျဖစ္ေပၚ၍လာရသည္။ လွ်ာက ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ကလိေပးေနသလို လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း ဖင္ၾကားထဲဝင္သြားၿပီး စအိုဝကို ထိုးေမႊ၍ ေပးလိုက္ သည္။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အားစိုက္ခြန္စိုက္ျဖင့္ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ႏြဲ႕မွာ (၂)ႀကိမ္ပင္ ၿပီး၍ သြားရသည္။ သူမမွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ့၍ေနၿပီ။ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္က ေစာက္ေခါင္းထဲနဲ႕ ေစာက္ေစ့ေလးတို႔ကို အဆက္မျပတ္ ဆက္ၿပီး ယက္ေပး ေတာ့ မၾကာခင္မွာပင္ ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ၿပီး၍သြားရသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ မေ႐ႊႏြဲ႕တစ္ေယာက္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ရင္း အရည္ျဖဴျဖဴေတြ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
   " ေကာင္းရဲ႕လား...ႏြဲ႕ရဲ႕...."
   " အင္း....ေကာင္းတယ္...."
   ႏႈတ္ခမ္း ပါးနားမွ ေပေရေနေသာ အရည္ေတြကို သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္အေမးကို မေ႐ႊႏြဲ႕က မလႈပ္ရွား နိုင္ေသာ အသံေလးျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေျဖလိုက္သည္။
   " ဒီလို...ေစာက္ဖုတ္ကို အယက္ခံဖူးလား...."
   " ေတာက္တီးေတာက္တဲ့....တခါမွ အယက္မခံဖူးဘူး...ဒါပထမဆုံးပဲ...."
   ႏြဲ႕က ကြၽန္ေတာ္ သူမ၏ အရည္ေတြကို လွ်ာနဲ႕သိမ္းၿပီး ၿမိဳခ်လိဳက္တာကို ၾကည့္ရင္းက အံ့ၾသဟန္ေလးႏွင့္ ေျပာျပ၍ ေနသည္။
   " ႀကိဳက္ရဲ႕လား...."
   " ႀကိဳက္တယ္...ဒါမ်ိဳးေတြကို ခင္ေမာင္ထူး ယူလာတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေတြ႕ဖူးတယ္...အျပင္မွာ တကယ္ လုပ္မယ္ မထင္ဘူး..."
   " အခုေတာ့ တကယ္ဆိုတာ သိၿပီ မဟုတ္လား..."
   " အင္း...ဟုတ္တယ္...."
   " စာအုပ္ထဲမွာ လီးစုပ္တဲ့ပုံေရာ မပါဘူးလား..."
   " ပါတာေပါ့...ေကာင္မေတြ လီးကို အားရပါးရႀကီး ကိုင္ၿပီး မ႐ြံမရွာစုပ္ေနလိုက္ၾကတာ...."
   " ကိုယ့္ကို စမ္းစုပ္ေပးပါလား...."
   " အင္း...လွဲအိပ္လိုက္ေလ...."
   အျခားမိန္းမေတြဆိုရင္ မူလဂ်ီလုပ္ေနအုံးမွာျဖစ္ၿပီး သူမကေတာ့ ဒီဖက္တြင္ ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ သိခ်င္ပုံပင္။
   " ၾကည့္...လုပ္ျပန္ၿပီ...ေျပာေပါ့...ဒီကခြၽတ္ေပးမွာေပါ့...အလကား အဝတ္ေတြ ပစၥလကၡ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္...."
   " အခ်ိန္မရွိဘူး ႏြဲ႕ရဲ႕...."
    အခ်ိန္မရွိပါဘူးဟုဆိုေသာ ကြၽန္ေတာ့္ တကိုယ္လုံးကို ႏြဲ႕သည္မိန္းမတို႔၏ အိေျနၵကိုေဘးခ်ိတ္ၿပီး အခ်ိန္ယူၿပီး ၾကည့္ လို႔ေနသည္။
   " ၾကည့္လို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ....ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာႀကီးက...ေၾကာက္စရာႀကီး...."
   သူ႕ေမးဖ်ားေလး ထိုးျပလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လီးက နဲနဲေႏွာေႏွာမဟုတ္ပါ။ သူမရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က လွမ္းၿပီး ကိုင္ လိုက္သည္။
   " ဟယ္....ေၾကာက္စရာႀကီး..."
   မခ်င့္မရဲေလး ဆုတ္ညွစ္ရင္း ေၾကာက္စရာႀကီးဟုသာ ဆိုေနေပမယ့္ လီးကိုေတာ့ မက္ေမာစြာၾကည့္၍ ေနသည္။ သူမလို ရမက္ထန္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္လည္း လီးက တုတ္ခိုင္သည္၊ ႀကီးသည္။ လီးလုံးပတ္က သူမလက္ေကာက္ဝတ္ေလာက္ရွိၿပီး အရွည္က (၇)လက္မေက်ာ္သည္။ အခုဆို ေတာင္မတ္၍ တဆတ္ဆတ္ျဖင့္ ႐ုန္းကန္၍ ေနသည္။
   " စုပ္ၾကည့္ေလ..."
   " ေၾကာက္လို႔...."
   ေျပာေျပာဆိုဆို ႏႈတ္ခမ္းေလး အသာဟၿပီး လီးကို ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္းလိုက္ပါသည္။ ထိပ္ဖူးႀကီးက သူမပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္သြားတာမို႔ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး အသက္ကို လု၍ရႉေနရရွာသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တေျဖးေျဖး က်င့္သားရသြားၿပီး ႏုဖတ္ေန ေသာ ဒစ္ဖ်ားေလးကို လွ်ာျဖင့္ ကလိေပးရင္း ဒစ္တစ္ခုလုံးကို ငုံ၍ စုပ္ေနပါေတာ့သည္။

 တကယ္လုပ္ၿပီေဟ့ဆိုျပန္ေတာ့ ႏြဲ႕သည္ စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ ထိမိလွသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ယုယတာျဖစ္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူမကို အေကာင္းဆုံး ေစတနာထား၍ လုပ္ေပးခဲ့သလိုပင္ျဖစ္ သည္။ လီးကို အရင္းကကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္နဲ႕ အားရပါးရ စုပ္ေနပုံကို ျပန္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို သနားသြားမိသည္။ ေအး ခ်မ္းလွေသာ ညမွာပင္ သူမ၏ နဖူးတြင္ ေခြၽးေလးေတြ စိုလို႔ေနရသည္။ ဖင္ၾကားထဲတြင္ တြဲက်ေနေသာ ေဂြးအုႀကီးကိုအသာ သူမလက္နဲ႕ကိုင္ၿပီး အုႏွစ္လုံးကို လက္ထဲမွာ ဆုတ္နယ္ရင္း ကစား၍ ေနသည္။ သိပ္ပင္မၾကာလိုက္ဘူးဟု ထင္လိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္တကိုယ္လုံး တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာရၿပီး လီးက ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ အစြမ္းကုန္ ေတာင္သြားရာကေန သုတ္ရည္ေတြ က သူမပါးစပ္ထဲကို ပန္း၍ ထြက္သြားရေတာ့သည္။ ႏြဲ႕သည္ သူမ၏ ပါးစပ္နဲ႕ ျပည့္လုနီးပါးမွ် ရွိေနေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို ငုံ႕ၿပီး ေထြးထုတ္ဖို႔လုပ္လိုက္ပါသည္။
   “ အမေလး….မေထြးလိုက္ပါနဲ႕ ႏြဲ႕ရယ္…ႏွေမ်ာစရာႀကီး ၿမိဳခ်လိဳက္…”
   ေျပာေျပာဆိုဆို ေထြးမထုတ္ျဖစ္ေအာင္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္ပစ္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ပို၍ ဆိုးသြားရသည္။ ပ်ိဳ႕တက္လာေသာ သုတ္ရည္ေတြက သူမပါးစပ္ထဲကေန ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲကို လွ်ံက်၍လာသည္။ ငံက်ိက်ိ ညွီစို႔စို႔ အရသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အီ၍ သြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ကို နည္းနည္းခ်င္း ပါးစပ္ထဲ သြင္းေပးရင္း ၿမိဳခ်ေစသည္။ အေတာ္ေလးပင္ အခ်ိန္ယူလိုက္ရေလသည္။
   “ ေကာင္းရဲ႕လား….”
   “ သြား….အတင္းၿမိဳခိုင္းၿပီးေတာ့….”
   “ ကိုယ္လဲ ၿမိဳခဲ့တာပဲေလ….”
   “ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့…နည္းနည္းခ်င္းဆို ဟုတ္ေသး…အခုဟာက အမ်ားႀကီး…ၿပီးေတာ့ ျပစ္ခဲေနတာပဲ…ႏြဲ႕..ၾကက္ဥ ေတာင္ မက်က္တက်က္ဆို မႀကိဳက္ဘူး….”
   “ ေနာက္ဆို ႀကိဳက္သြားမွာပါ…ကဲလာ…ေဘးမွာလွဲအိပ္လိုက္…ခဏနားၿပီး အားျဖည့္လိုက္ၾကရေအာင္….”
   ႏြဲ႕က ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ လွဲအိပ္ရင္း သူမ၏ နို႔အုံေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေဘးကို တိုးထိ၍ ပြတ္သပ္ ေပးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ လက္တဖက္ကလည္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေနေသာ လီးကို အသာအယာ ဂြင္းတိုက္၍ ေပးေန သည္။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ လီးသည္ ေဒါသတႀကီး ေခါင္းေထာင္၍ ထလာျပန္သည္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ သံေခ်ာင္းႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလို မာေၾကာ၍လာရသည္။
   “ ကိုခ်စ္ကို…လုပ္ေတာ့ေလ….ရၿပီပဲ…”
   ႏြဲ႕က ေမွးၿပီးၿငိမ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လီးကေန ကိုင္လႈပ္ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္။ သူမခမ်ာ အရမ္းခံခ်င္
ေနၿပီထင္ပါသည္။
   “ ေကာင္းေကာင္း ခံခ်င္သလား…”
   “ အင္း…”
   “ ဒါဆို ေနအုံး….”
   ေျပာေျပာဆိုဆို ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္ေနေသာ လီးတရမ္းရမ္းျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေခြးေျခပု
ေလးတစ္လုံးကို ယူ၍လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းအလယ္မီးေရာင္တဲ့တဲ့မွာခ်ၿပီး ေစာင္ေခါက္တစ္ခုကို ယူ၍ ေခြးေျခေပၚ
ေနသားတက်တင္၍ ထားလိုက္သည္။
   “ ကဲ….လာ ဒီကို…”
   “ ဟင္…ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ….”
   “ ဒီခုံေလးေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ပက္လက္လွန္ခ်လိဳက္….”
   ႏြဲ႕ကေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ခ်က္ခ်င္းထ၍ လုပ္လိုက္ေတာ့ မႏြဲ႕တစ္ေယာက္ ေကာ့ေကာ့ကားကားႀကီး ျဖစ္၍ ေန
သည္။
   “ ေပါင္ကားၿပီး ဒူးေကြးလိုက္….ဟုတ္ၿပီ…ေသခ်ာဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္
ထား….”
   ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္သည္ ခါးစပ္ႏွင့္ တင္ပါးႀကီးက ခုံေလးေပၚတြင္ေရာက္၍ေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းက ၾကမ္းျပင္မွာ
ေအာက္ပိုင္းကလည္း ဒူးေထာင္ေပါင္ကားၿပီး ေျခဖဝါးေတြက ၾကမ္းျပင္ကို ခ်၍ထားသည္။ သူမမွာ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို ထိန္းထားရသျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အသင့္ၿဖဲထားေသာ သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီး စိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ျဖင့္ အသာအယာၿဖဲလိုက္ၿပီး ဒစ္ဖ်ားျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္
ေလွ်ာက္ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူမကို စိတ္ေတြ ထသထက္ထလာေအာင္ ႏွိုးဆြ၍ ေပးေနသည္။
   “ အို…လုပ္ျပန္ၿပီ ကိုခ်စ္ကိုကလဲ…ထိုးသာ သြင္းလိုက္စမ္းပါ…ဒီမွာက ေသေတာ့မယ္….အင္း…ကြၽတ္….ကြၽတ္….”
   တိုးလို႔တန္းလန္း အေနအထားက တစ္မ်ိဳး စိတ္ထဲမွာ မရိုးမ႐ြထႂကြမႈက တစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ႏြဲ႕သည္ မခ်င့္မရဲသံျဖင့္
ေျပာလိုက္သည္။
   “ ႁပြတ္….ျဗစ္…အ….အား…ေျဖး..ေျဖး...”
   “ အခုနကေတာ့ လိုးပါေတာ့ဆို….”
   “ လိုးတာေတာ့ လိုးရမွာေပါ့…ဒါေပမယ့္ အတင္းထိုးထည့္ရင္ ေစာက္ဖုတ္ကြဲသြားမွာေပါ့ ကိုခ်စ္ကိုရယ္…ေခ်ာ့..ေခ်ာ့
သြင္း….”
   ေပါင္ကိုထပ္ၿဖဲရင္း အဝင္ေခ်ာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဧရာမလီးေခ်ာင္းႀကီးက ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔
မဆန႔္မၿပဲဝင္ေနရရွာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမကို သနားလာသျဖင့္ သူမ၏ နို႔ေတြကို ကိုင္ရင္း စိတ္ႂကြေအာင္ ကစား၍
ေပးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လီးႀကီးကလည္း လက္နဲ႕အတင္း ညွစ္ညွစ္ထားသလို ခံေနရသည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ သူမ၏
ေစာက္ပတ္ႂကြက္သားေလးမ်ား တေျဖးေျဖး ေျပေလွ်ာ့၍က်လာသည္။

 “ ႁပြတ္….ျဗစ္….အ…ျဗစ္…အား….နာတယ္….ျဗစ္…ျဗစ္…အား….အား…..ျဗစ္…ဒုတ္….အား….အေမ့….ေသပါၿပီ…
ခ်စ္ကိုရယ္….အတင္းေဆာင့္လိုးရသလား….ကြၽတ္…ကြၽတ္….ေစာက္ဖုတ္ေတာ့ ကြဲပါၿပီ….ကြၽတ္….ကြၽတ္….”
   မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ အဝိုင္းသားနဲ႕ မႏြဲ႕တစ္ေယာက္ သနားစရာပင္။ ဒါေပမယ့္ လီးတစ္ခုလုံး ျပဳတ္တူနဲ႕ ညွပ္ခံ ထားရသလိုျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္က ပိုၿပီး သနားစရာေကာင္းတာေပါ့…။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ ခါးကို ဖက္ညွစ္ၿပီး ဆုတ္ကိုင္
ကာ လီးကို အၿငိမ္မထားဘဲ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အသြင္း အထုတ္ လုပ္၍ေပးသည္။ ေစာက္ပတ္ အတြင္းသားနဲ႕ လီးအေရျပား က ကပ္ေနတာမို႔ လီးဟာ အျပင္ကို မထြက္ဘဲ အေရျပားအတြင္းဖက္က လီးေခ်ာင္းကသာ ဝင္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ျဖစ္၍ေန သည္။ ဒီေတာ့မွ မေ႐ႊေခ်ာက အရသာေတြ႕၍ လာပုံရသည္။
   “ အိုး….အိုး…အား….အား….ေကာင္းတယ္….ခ်စ္ကိုရယ္….သိပ္ေကာင္းတာပဲ….လီးႀကီးနဲ႕ လိုးေတာ့….ရၿပီ….ခပ္နာ နာေလး ေဆာင့္လိုးေတာ့ေနာ္….ေဆာင့္….ေဆာင့္….ေဆာင့္ထည့္လိုက္စမ္းပါ….ဟင္း….”
   ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္သည္ အသက္အ႐ြယ္ အဆင့္အတန္း ႐ုပ္ရည္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ ႏွာထန္လွၿပီး တဏွာစကားေတြကို တတြတ္ တြတ္ ႐ြတ္ခ်င္ေနသူပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မညွာေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မညွာတာကို သူမက ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ဘဲ သေဘာေတာင္က်ေနပါဦးမည္။ အရသာေတြ႕ေနၿပီကိုး….။ က်ားကန္ၿပီး ေထာက္မထားေသာ သူမ၏ ေျခေထာက္ေတြကို မၿပီး မိုးေပၚျမႇောက္လိုက္ပါတယ္။ သူမေပါင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ခါး လြတ္သြားတာနဲ႕ လီးဟာ ေစာက္ေခါင္းထဲကို တဆုံးဝင္သြားပါၿပီ။
   “ ႁပြတ္…အင့္….အား….ေကာင္းတယ္…ခ်စ္ကို ရယ္….သိပ္ေကာင္းတာပဲ…..”
   အခုထိေကာင္းေနေသးေသာ ႏြဲ႕၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ပုခုံးေပၚထမ္းတင္ၿပီး ေရွ႕ကို ငိုက္ခ်လိဳက္ပါတယ္။
   “ အား….ေသၿပီ…ေသၿပီ….အား….”
   ခါးေအာက္မွာ ေခြးေျခပုေလးခံထားလို႔ ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ လီးရဲ႕ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို မေရွာင္နိုင္ မလႊဲနိုင္ ရက္ရက္စက္ စက္ကို ခံေနရပါတယ္။
   “ ကဲ….ကဲ….ကဲ….ႁပြတ္…စြပ္…ဒုတ္…အင့္….အေမ့…..”
   အခုမွ ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ အလိုးခံတဲ့ အရသာကို ေတြ႕သြားပါၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္ကို ကိုက္ၿပီး လက္က ၾကမ္းျပင္ကို ကုတ္ျခစ္ ရင္း ေခါင္းကို ဘယ္ညာ ခါယမ္း၍ေနသည္။ သူမ၏ ေပါင္အတြင္းသားမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ခါ၍ေနသလို နို႔အုံေတြလည္း
ျပဳတ္ထြက္မတတ္ လႈပ္ရမ္း၍ေနသည္။ ျပင္းထန္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူမသည္ ဗရမ္းဗတာေအာ္၍ ေနရသည္။
ေစာက္ေခါင္းထဲက ေခ်ာအိအိ အသားမွ်င္မ်ားသည္ လီးကို စုပ္ယူ၍ေနၾကသည္။ လွိုင္းတြန႔္လိုရစ္ပတ္စုပ္ယူေနေသာ ေစာက္ ပတ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ လီးသည္ အရသာသိပ္ၿပီးေတြ႕ေနရပါသည္။
   “ ႁပြတ္….ဖတ္….ဒုတ္…..အား….အားရပါးရသာလိုး…ႏြဲ႕...ခံနိုင္ၿပီ….အင့္….အင့္….”
   စြဲမက္စရာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြမွ ေတာင္းတတဲ့စကားေၾကာင့္ ႏြဲ႕၏ခါးကို လွမ္း၍ကိုင္ၿပီး အသားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္မိ သည္။ ေဆာင့္အားေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ပါအထဲကို ကြၽံဝင္သြားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ေဂြးအုေတြပင္ အျပင္ႏႈတ္ခမ္း ၾကား ညွပ္ညွပ္သြားရသည္။
   “ ေဆာင့္ေပး ခ်စ္ကို….ေဆာင့္ေပး….ႏြဲ႕…ၿပီးေတာ့မယ္….”
   ေျပာရင္းမွ ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ အေၾကာေတြဆြဲၿပီး တြန႔္လိမ္ကာ မ်က္ခြံမ်ားပါ လန္၍ သြားရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကလည္း လီးကို မတရားဆြဲယူ၍ေနသည္။ ၿပီး ၿဗဳံးဆို ေျပေလွ်ာ့သြားၿပီး ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ေစာက္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းေနေတာ့ သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ႐ႊဲေနေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲကို ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္ေဆာင့္လိုက္တာနဲ႕ ေစာက္ပတ္ရဲ႕ စုပ္အား ကို မခံနိုင္ဘဲ သားအိမ္နံရံကို သုတ္ရည္မ်ားျဖင့္ တျဖန္းျဖန္းပန္း၍ ၿပီးသြားရပါေတာ့သည္။ ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ႏြဲ႕ကို အသာေပြ႕ ယူ၍ အိပ္ယာေပၚသို႔ သိပ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူမေဘးမွာ ဝင္၍ လွဲအိပ္လိုက္သည္။
   “ ေကာင္းလိုက္တာ ခ်စ္ကိုရယ္….တစ္သက္တာပဲ….”
   ခပ္ညီးညီးေလး ေျပာလိုက္ၿပီး တဒဂၤ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ပါးကို ႐ႊတ္ကနဲ နမ္း လိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ အတန္ၾကာေအာင္ နားလိုက္ၾကသည္။ အမွတ္မရွိဘဲ ထန္လြန္းလွတဲ့ ႏြဲ႕သည္ လီးကို ကိုင္ၿပီး ဆြေနျပန္ပါသည္။
   “ ခ်စ္ကို….ဒီတခါ ႏြဲ႕ လုပ္မယ္ေနာ္…..”
   မေ႐ႊႏြဲ႕က ေျပာေျပာဆိုဆို သူမ ေစာက္ဖုတ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ ပုဆိုးနဲ႕ သုတ္၍ေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကြဲသြားလို႔ ေသြး ထြက္ေနတာ ေတြ႕ေပမယ့္လည္း သူမမွာ မၿဖဳံပါ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚမွ ႏြဲ႕က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္။ လီး ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး က်န္ေသာ လက္တစ္ဖက္က သူမေစာက္ဖုတ္ကို သူမဘာသာ ဟလိုက္သည္။ နီရဲေျပာင္ တင္းေနေသာ ဒစ္ကို သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ထိပ္မွာ က်င္ဟန္မရွိေခ်။ အံႀကိတ္ၿပီး အားနဲ႕ တအားဖိ သြင္းလို႔ ေနသည္။ သူမေစာက္ဖုတ္သည္လည္း ဒစ္ႀကီးနဲ႕အတူ အထဲကို ကြၽံ၍ဝင္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လွ်င္ အေပါက္မရွိေသာ ခြၾကားကို အတင္းထိုးေဖာက္ေနသလိုပင္ျဖစ္သည္။
   “ ႁပြတ္….ဒုတ္….အင့္….အား…..”
   ေနာက္ဆုံးေတာ့ လီးသည္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အတင္းတိုး၍ အဆုံးထိဝင္သြားသည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ မေ႐ႊႏြဲ႕သည္ သူမ၏ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင့္ပါေလေတာ့သည္။ နို႔ေတြကလည္း လုံးကနဲ လုံးကနဲ အထက္ေအာက္ ခုန္၍ေနသည္။ ျမင္ရတာ ရမက္ႂကြစရာ ေကာင္းလွသည္။
   “ အင့္…အင့္….အား….ရွီး…ရွီး….ကြၽတ္….ကြၽတ္….အိုး….အား….ႁပြတ္….အိုး….ဘြပ္….ျဗစ္…ျဗစ္…အိုး….အိုး….အား.
….အီး….အင့္….အား….”
   ႏြဲ႕သည္ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ ရွိသလို အစြမ္းကုန္ေဆာင့္လိုးေနသလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေအာက္ကေန ေကာ့၍ ပင့္ တင္ေပးေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အျပင္းထန္ဆုံး စုပ္ယူလိုက္တဲ့ သူမရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္အင္အားကို မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ကြၽန္ေတာ္၏ လီးမွ သုတ္ရည္ေတြေရာ ေသးေတြပါ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲကို ပန္းထည့္လိုက္မိသည္။ ခ်က္ခ်င္း မေသေသး တဲ့ လီးကို ေနာက္ဆုံးခြန္အားနဲ႕ အစြမ္းကုန္ေဆာင့္လိုးရင္း ႏြဲ႕၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွလည္း ျဖဴျပစ္ျပစ္ အရည္မ်ား ပန္းထြက္က် လာရင္း ႏြဲ႕သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္၍ က်လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ယုယုယယေလး ဖက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အနမ္းတစ္ခ်က္ နမ္းေပးလိုက္သည္။ ဒီအခိုက္မွာပင္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္သည္ သူမ၏ မ်က္လုံးေလး ႏွစ္လုံးကို မဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ခ်င္ ခပ္ဟဟေလးဖြင့္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို လွန္ၾကည့္လိုက္ရင္း…
   “ တအားဖက္ထားစမ္းပါ….ခ်စ္ကိုရယ္….” ဟုေျပာရင္း သူမ၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားသည္ ေမွးစင္း၍ က်သြား ရွာပါေလေတာ့သည္။

                                        ၿပီးပါၿပီ။
Credit-Original
  လမ္းၾကံဳတုန္းေလး 1mbေတာင္မျပည့္တဲ့ ေအာစာအုပ္ေကာင္းေလး တစ္အုပ္ေလာက္
ေဒါင္းလုပ္ဆြဲသြားလိုက္ပါအံုး(5က်ပ္ေတာင္မကုန္ပါဘူး)

                 
Unicode Version

ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ အလုပ်အားရက်မို့ သူငယ်ချင်းခင်မောင်ထူးဆီကို သွားဖို့ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ခင်မောင်ထူးဆီ မရောက်ဖြစ်တာ (၂)လလောက်ပင်ရှိသွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ကျွန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံရတာကြာပြီက တစ် ကြောင်း၊ ကျွန်တော်နေထိုင်သည့် အလုပ်မှပေးထားသည့် အခန်းမှာလည်းနေ၍ မဖြစ်သည်က တစ်ကြောင်းတို့ကြောင့် အပြင် သို့ထွက်ရန် စဉ်းစားလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလို အလုပ်အားရက်မျိုးတွင် ကျွန်တော်၏ အခန်းကို ကျွန်တော်တို့ သူဌေး ကိုဂျော်နီ ရောက်လာတတ်လို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ သူရောက်ရောက် လာတတ်တာက မူးရူးပြီး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော့် အခန်းဆီကို ရောက်လာတတ်တာဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်က ရှောင်ပေးရပါတော့သည်။ ရှောင်မပေးလည်း သူက ဂရု မစိုက်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် အလုပ်လုပ်မဲ့ ပုံပင်ဖြစ်သည်။ သူက တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ပုံမှန်လာနေကျဖြစ်သည်။ အဲဒီဟာ တစ်ခုကလွဲ၍ ကိုဂျော်နီက အားလုံး ပြောစရာမလိုအောင် တော်ပါသည်။ အလုပ်သမားတွေကိုလည်း တန်းတူ ဆက်ဆံ သည်။ ရပိုင်ခွင့်တွေကိုလည်း အပြည့်အဝပေးထားသည်။ သဘောထားပြည့်ဝသူလည်းဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အောက်ခြေက တက်လာခဲ့သူဆိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားတတ်သူ တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ခင်မောင်ထူးရဲ့ အိမ်ကို ကျွန်တော် ရောက်သွားတော့ ခင်မောင်ထူးကို အဆင်သင့်ပင် တွေ့ရပါသည်။
   " ဟေ့ကောင်...ခင်မောင်ထူး..."
   " လာလာ....မင်းကလည်း ဒီနေ့ကျမှပဲ လာတော့တယ် ချစ်ကိုရာ...မနက်ကျရင်တောင် မင်းဆီ ငါလာမလို့ ကြံထား တာကွ...."
   " အေး...ဆိုစမ်းပါဦး..."
   " ငါ ကြံခင်းပြန်မလို့ကွာ...ငါ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်ကြားလို့ အဲဒါ ညဖက်အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါ လား....အိမ်မှာ ငါ့မိန်းမ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်လို့...."
   " ဟာ....ဘယ်ဖြစ်မလဲ ငါ့ဆိုင်ရှင်က သဘောကျမှာ မဟုတ်ဘူး...."
   သူ့စကားကြားလိုက်ရသည်နှင့် အတော်လန့်၍သွားရသော ကျွန်တော်က အကြောက်အကန် ငြင်းလိုက်မိသည်။
   " ကိုဂျော်နီ က တခြားလူမှ မဟုတ်တာကွာ...ငါနဲ့လည်း ခင်ပါတယ်...ငါလိုက်ပြောပေးပါ့မယ်....ငါ့အိမ်က အစွန်ပိုင်း ကျနေတော့ မိန်းမကို တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး...ရပ်ကွက်ကလည်း သိပ်သန့်တာမဟုတ်ဘူး...ဒါတစ်ခုတော့ မင်းငါ့ကို ကူညီပါကွာ...မင်းကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အားကိုးစရာမမြင်ဘူး....မင်းဆရာကို ငါပြောပေးပါ့မယ်ကွာ...ကူညီစမ်းပါ ချစ်ကိုရာ ...."
   ခက်ပြီ....သူက ဒီတခါသာ ကျွန်တော့်ကို အကူအညီတောင်းဖူးတာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က အကြိမ်ကြိမ်ပင် သူ့ထံမှ မျိုးစုံသော အကူအညီတွေက မကြာခဏ ရယူဖူးသူဖြစ်သည်။ ပြီးတော့လည်း အလုပ်မရမီက သူ့အိမ်မှာ (၂)လလောက် သွား စား၍ နေခဲ့ဖူးသေးသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူး၏ မိန်းမက အတော်ချော အတော်လှသူဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း သူက စိတ် မချနိုင်ဖြစ်ရသည်မှာ မဆန်းပေ။
   " မင်းက ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ...ခင်မောင်ထူး..."
   " အသွားအပြန်ပါ ထည့်တွက်ရင် (၃)ရက်ပဲ ကြာမှာပါကွာ....မင်း ကူညီမယ် မဟုတ်လား...."
   ခင်မောင်ထူးက အားတက်သရော မေးရှာသည်။
   " အေးလေ...ဖြစ်နိုင်သမျှတော့ အမြန်ဆုံး ပြန်ခဲ့ပေါ့ကွာ..."
   " အလွန်ဆုံး (၃)ရက်ပါပဲကွာ...ငါလည်း အမြန်ဆုံး ပြန်လာမှာပါ...."
   သည်ကိစ္စက သည်မှာတင် စကားပြတ်သွားကြပြီး တခြားစကားတွေကို ဆက်၍ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ကျွန်တော် သူ့အိမ်တွင် မအိပ်ချင်ရသည့် အကြောင်းကလည်း သူ့မိန်းမကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သူတို့အိမ်မှာ (၂)လလောက် နေခဲ့တုန်းက သူ့ကိုယ်လုံးကို မမြင်မြင်အောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ပြတာတို့ ကျွန်တော် ထိုင်နေတဲ့ဘေးမှာ အသားခြင်းထိအောင် ဝင်ထိုင်ပြီး စကားမရှိ စကားရှာပြောတာတို့ စာဖတ်နေလို့ ထမင်းမစားသေးရင် ဘေးကနေ ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့ အတင်းခွံ့တာတို့ ကို အိမ်မှာ ခင်မောင်ထူး မရှိရင် မရှိသလို လုပ်တတ်သူဖြစ်ပါတယ်။ ခင်မောင်ထူးဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မျက်နှာကို ထောက်ထားလို့ ကျွန်တော့်မှာ အတော်ကြီးကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး နေခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်။ နို့မို့ရင်တော့ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း သိပ်ပြီး လက်နှေးတတ်သူမဟုတ်ပါ။ ခင်မောင်ထူးကလည်း မိန်းမသာရသည်။ မိန်းမအထာက သိပ်ပြီး ကျွမ်းပုံမရပါ။ ဒီကိစ္စကြောင့်ပင် နောက်ပိုင်း၌ ကျွန်တော်သည် အလုပ်ပိတ်ရက်များ၌ပင် သူတို့အိမ်သို့ မသွားဘဲ ရှောင်နေခဲ့ရ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

 နောက်တစ်နေ့ ဆိုင်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ ကိုဂျော်နီရှိရာ ကောင်တာရှေ့သို့ ကျွန်တော် ရောက်ခဲ့ရသည်။
   " ကိုဂျော်နီ ကျွန်တော် ဒီနေ့ညကစပြီး ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညအထိ ခင်မောင်ထူးတို့အိမ်မှာ သွားအိပ်ရမယ်...အဲဒါ(၃)ည ခွင့် ယူချင်တယ်....ခင်မောင်ထူးကလည်း ကိုဂျော်နီကို ပြောပါ့မယ်တဲ့...."
   " ဟ....ဘာဖြစ်လို့လဲ ချစ်ကိုရဲ့...."
   " ခင်မောင်ထူးက သူ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ဒီနေ့ပဲ ကြံခင်းကိုထွက်သွားပြီ...သူ့အိမ်မှာ သူ့မိန်းမတစ် ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချလို့ ကျွန်တော့်ကို သူပြန်လာတဲ့အထိ စောင့်အိပ်ပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းထားတာ ကြောင့်ပါ...."
   " အေးလေ...ဒါဆိုလည်း ကူညီရတာပေါ့....ရတယ်လေ....မင်းသွားအိပ်...ငါတစ်ယောက်ယောက်ကို မင်းနေရာမှာ သိပ်လိုက်မယ်...."
   " ကျေးဇူးပဲဗျာ...."
   ကျွန်တော် သူ့ကို ကျောခိုင်း၍ ထွက်ခဲ့သည်။
   " ဟ...နေပါအုံး ချစ်ကိုရ..."
   " ဗျာ..."
   ကျွန်တော်သည် လှမ်းလက်စခြေလှမ်းကို ရပ်၍ ကိုဂျော်နီကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုဂျော်နီ၏ မချိုမချဉ် မျက်နှာထားကို တွေ့လိုက်ရသည်။
   " မင်း ပင်ပန်းမယ်ဆိုလဲ သွားမအိပ်နဲ့လေ....ငါကပဲ အနစ်နာခံပြီး သွားစောင့်အိပ်ပေးပါ့မယ်...."
   " အမလေး ကိုဂျော်နီရယ် မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ခင်မောင်ထူး ရင်ကျိုးသွားပါ့မယ်ဗျာ...."
   " ဟား...ဟား...ဟား....မင်းတို့ကတော့ကွာ....တကယ့်ကောင်တွေပဲ...ဟား....ဟား...."
   ကိုဂျော်နီရဲ့ စေတနာက ကြောက်စရာပါ။ ထို့ကြောင့် သူနောက်နေတာကို သိပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ တကယ်ပင် ထိတ်၍ သွားမိပါတော့သည်။

ခင်မောင်ထူးတို့ အိမ်လေးသည် ခြံနှင့်ဝန်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ခြံထဲတွင်လည်း သစ်ပင်ပန်းပင်တွေက အစုံအလင်ရှိလေတော့ စိမ်းစိမ်းစိုစိုနှင့် သာသာယာယာရှိလှသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်၏ ရင်မှာတော့ ဒီသာယာမှုတွေကို မိန်းမောမနေနိုင်ဘဲ ရင် ထဲမှာ မော၍နေရသည်။ အိမ်ဝသို့ ကျွန်တော် ခြေချမိလိုက်သည်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရတော့သည်။
   " ဟင်း....ခုမှပဲ ပေါ်လာတော်မူတယ်...."
   " ဟုတ်တယ်....မနွဲ့ရဲ့ အလုပ်က နည်းနည်းရှုပ်နေတာနဲ့လေ...."
   " သွားပါ...သူက ဒီကိုမလာချင်တာ မဟုတ်လား...."
   ကြာဟန်လေးဖြင့် ခပ်ညုညုပြောရင်း ကျွန်တော် အိမ်ပေါ်တက်နိုင်အောင် သူမက ဖယ်ပေးလိုက်သည်။
   " ပြန်ထွက်စရာမရှိဘူးမဟုတ်လား....ခြံတံခါးသွား ပိတ်ထားလိုက်မယ်..."
    " အင်း....မရှိပါဘူး..."
   " ကြည့်ပါလား...လူကို ပျင်းတိပျင်းတွဲနဲ့ စိတ်မပါသလို ပါသလိုနဲ့..."
   " နည်းနည်း ပင်ပန်းလို့ပါ..."

 မနွဲ့သည် ခြံတံခါးပိတ်ပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်၍ရောက်လာသည်။ သူမမှာ ရွှင်မြူး၍ ဖျတ်လတ်နေ သည်မှာ သိသာလှသည်။ ကျွန်တော်၏ စိတ်တွေကတော့ ညစ်ပြီးရင်း ညစ်လာရသည်။
   " ကဲ...ငိုင်မနေနဲ့ ရေချိုးဖို့လုပ် ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်...အားလုံးအဆင်သင့်ပဲ..."
   မနွဲ့ကတော့ ရေချိုးပြီးပုံရသည်။ သူမတကိုယ်လုံးသည် သနပ်ခါးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းလို့ထားသည်။ နှုတ်ခမ်း အစုံကလည်း ရွှမ်းစို၍နေသည်။ သူမ၏ ကျောလယ်လောက် ဆံပင်လေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး နောက်သို့စု၍ အပေါ်သို့ ပြန်ခေါက်၍ တင်ကာ နောက်စေ့တွင် ဆံညှပ်လေးဖြင့် ပြန်၍ ညှပ်ထားသည်။ နဖူးဆံစပ် နသယ်စပ်နား နောက်ဆံစပ်လေး များနှင့် လည်ဂုတ်အစပ်လေးတို့တွင် ဖွားဖွားမွှားမွှားလေးတွေဖြစ်ကာ တွန့်ခွေ၍ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ခပ်ကြဲကြဲရှိနေသော ဆံစ တိုလေးများက သူမ၏ မျက်နှာနုနုချောချောလေးကို ပို၍ မက်မောစေရန် ဖန်တီးပေး၍ နေသည်။
   " ဟင့်....ဘာကြည့်နေတာလဲလို့....ရေချိုးပါဆိုနေမှ..."
   ကျွန်တော်သည် ထိန်းထားသည့်ကြားမှ တာပေါက်ပြီး သူမ၏ အလှတွင် ယစ်မူးသွားမိသည်။ ဒါကို သတိထားမိ သော မရွှေချောကလည်း ခြေလေးတဖက်ဆောင့်လို့ နွဲ့လိုက်ပြန်ပြီ။ သြော်...ဒုက္ခ...ဒုက္ခ....။ ရေချိုးလိုက်တော့ လူရောစိတ် ရော လန်းလို့ သွားရသည်။ ပြီးတော့ ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်ကြသည်။ ဟင်းတွေကတော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာပင် စုံလှပြီး ဟင်း ချက်လည်း ကောင်းလှတာမို့ စား၍ ကောင်းလှသည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ညစ်တာတွေ ဘေးဖယ်ပြီး စားကောင်းကောင်း ဖြင့် ထမင်းကို အားရပါးရ စားပစ်လိုက်သည်။ မနွဲ့ကလည်း ဟင်းမျိုးစုံကို တောင်လိုပုံအောင် ကျွန်တော့် ပန်းကန်ထဲသို့ ကြုံး ကြုံးထည့်ပေးနေသည်။
   " စားနော်....ကိုချစ်ကို..."
   " စားနေတာပဲ...မတွေ့ဘူးလား..."
   စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာနဲ့ ဘုတောပစ်လိုက်သည်။
   " ကြည့်...ကိုချစ်ကို နွဲ့ကို မုန်းနေသလား ဟင်..."
   ချက်ချင်းပင် မျက်ရည်စမ်း၍ အားငယ်သလို သနားစရာမျက်နှာထားနှင့် မေးလာတော့လည်း သူမကို ဂရုဏာသက်၍ သွားမိသည်။
   " မဟုတ်ပါဘူး မနွဲ့ရယ်...ကျွန်တော့်ကို သိပ်ဂရုစိုက်လွန်းနေတော့ မနေတတ်လို့ပါ....ကဲ ကဲ...စားပါတယ်နော်....အ ခုဆို (၃)ပန်းကန်ရှိပြီ...မနွဲ့လည်း စားအုံးလေ....ကြည့်...ပန်းကန်ထဲမှာ ဘာဟင်းမှ မရှိဘူး...ရော့..ရော့...ကျွန်တော့်ချည်း ထည့်ပေးမနေနဲ့..."
   ဟင်းတချို့ကို သူမ၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ကျွန်တော်က ခပ်၍ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သူမမှာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြစ် လာပြီး စကားတွေ ဖေါင်လာတော့သည်။ မိန်းမမျက်ရည်မြင်သည်နှင့် ပျော့ကျသွားမိသော ကျွန်တော်သည် မှားသွားသလား မပြောတတ်။ ခုတော့ နွဲ့နွဲ့တင်သည် ပို၍ အတင့်ရဲလာပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းဝိုင်းသည် ဧည့်သည်နှင့် အိမ်ရှင် စား နေသော ထမင်းဝိုင်းနှင့် မတူတော့ဘဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ထမင်းလက်ဆုံ စားနေတာနှင့် တူနေပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သည် မတရားပင် ဗိုက်ကားသွားမှ ထမင်းဝိုင်းက ထလိုက်ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထမင်းစားပြီးသွားပြန်တော့ ခါတိုင်းဆို ခင်မောင် ထူး ထိုင်နေကျ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ဖြင့် ဇိမ်ယစ်နေမိသည်။
   " ကိုချစ်ကို...ဒီမှာ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ကြံသကာ..."
   " အင်း..."
   ရေနွေးချပေးပြီး မနွဲ့က ပြန်၍ထွက်မသွားဘဲ ကျွန်တော့်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တမေ့တ မောကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ မနွဲ့၏ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းစင်လှပြီး သူမ၏ မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ညို့ယူ၍ နေသည်။ သူ့ရုပ်သူ့ရည်နဲ့ လင်ငယ်နေဖို့ စဉ်းစားနေတယ်ဆိုတာ ယုံရခက်လှ သည်။ သူမ၏ အလှသည် တော်ဝင်အလှမျိုးဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော် တွေးထားမိလိုက်သည်။
   " မနွဲ့ အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..."
   " ၂၄ နှစ်..."
   " ဟင်...ဒါဆို ခင်မောင်ထူး ထက် ငယ်တာပေါ့...."
   " ဟင်း...မမျှော်လင့်ဘဲ သူနဲ့ ယူလိုက်ရတာလေ...ကျမကိုယ်ကျမ စိတ်နာလို့ မဆုံးပါဘူး...."
   လော်လီဖောက်ပြားတတ်သော မိန်းမတို့၏ထုံးစံအတိုင်း သူမ၏လင်ကြီးကို အထင်သေးဟန်တွေ ပြည့်နေသည်။ တစထက်တစ အချိန်တွေကုန်၍လာရသည်။ ညသည်လည်း တဖြေးဖြေး နက်သထက်နက်လာရသည်။ အနွဲ့သည် ကျွန် တော်၏ ဘေးကြမ်းပြင်ထက်တွင် သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ခေါင်းခုရင်း တစောင်းလှဲ၍ အိပ်နေသည်။ ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှသည် ကျွန်တော့်အား ဖမ်းစား၍ ကျွန်တော်၏ ရင်တို့ကို ဘလောင်ဆူ၍ လာစေသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး တစောင်းလှဲ၍နေသည် မဟုတ်ဘဲ အညောင်းဖြေရင်း ပက်လက်လှန်သည့်အခါလည်း လှန်လိုက်သည်။ ခြေချင်းဝတ်မှ ထဘီ စကို ပြန်၍ အခြားခြေဖျားတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူဟန်ဖြင့် သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကား၍ ကား၍ သွားရပါသေး သည်။ သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဖေါင်းကား၍ တင်းနေသည်။ ဆူဖြိုးသော်လည်း သိပ်ပြီးမကြီးလှသော သူမ၏ နို့အုံများက လုံးဝန်း၍ မို့မောက်နေသည်။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ မညီမျှတဲ့ ပြည့်ဖြိုးလွန်းတဲ့ ဖင်ကြီးတွေမှ သွယ်ဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တန်ကြီး တွေက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးရှိလှပါသည်။
   " မနွဲ့...အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်လေ..."
   " ကိုချစ်ကိုရော မအိပ်သေးဘူးလား...နွဲ့ တမင်စောင့်နေတာ..."

တိတ်ဆိတ်လွန်းသော ည၏ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သူမ၏ဆည်းလည်းသံလေးများသည် ကျွန်တော်၏ ရင်ထဲထိ စိမ့်ဝင် သွားပြီး ရင်တွင်းဝယ် နွေးထွေးလှုပ်ခတ်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။
   " ကျွန်တော်က အိပ်ရင် နောက်ကျတယ်...စောင့်မနေနဲ့တော့ သွားအိပ်လိုက်ပါလား....နောက်မှ ကျွန်တော် အိပ် မယ်...အိပ်ယာတွေသာ ဘယ်မှာထားတယ်ဆိုတာ ပြောခဲ့ပေတော့..."
   " ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲလေ..."
   မနွဲ့သည် မကျေနပ်သံဖြင့် ပြောလိုက်ရင်းက လှဲနေရာမှ ဇိုးဇိုးဇက်ဇက် ထရပ်လိုက်ရာ နဂိုက ပြေလျှော့နေတဲ့ ထဘီ သည် ခါးစောင်းထိ ရောက်၍ ကျွတ်သွားသည်။ သူမက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ကိုင်၍ထားရင်း....
   " တံခါးတွေ ပိတ်ထားလိုက်မယ်နော် ကိုချစ်ကို..."
   " အင်း...အင်း..."
   တံခါးမကြီးဆီသွားနေသော သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမ လူလွတ်သာဖြစ်လိုက်ပါတော့လို့ စိတ်ရိုင်းတွေဝင်မိသည်။ မနွဲ့ကလည်း သူမ၏ ထွားအိသော တင်ဆုံကြီးတွေကို တယမ်းယမ်းဖြင့် ကျွန်တော့်အား မျက်စပြစ်၍ သွားသည်။
   " ကဲ...ကျမ သွားအိပ်မယ်...ကိုချစ်ကို အိပ်ယာကတော့ အိပ်ချင်တဲ့အခါကျမှ ကျမအခန်းထဲ ဝင်ယူပေါ့....ဟုတ်လား ...."
   မူနွဲ့နွဲ့ပြောဆိုပြီး သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေကို တမင်ပင်ခါယမ်းပြကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ သူမ၏ အခန်းထဲသို့ အိပ်ယာဝင်ယူရမယ့် ဒုက္ခကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာပဲ ပျော်အောင်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေမိပါသည်။ မှေး ကနဲဖြစ်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ နားထဲမှာ တဝီဝီနဲ့ အသားပေါ်မှာ နေရာအနှံ့ စူးကနဲ ဆစ်ကနဲ ခံစားချက်တွေက ဆက်တိုက်ဆိုသ လို ခံစားလာရတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်လိုမှဆက်ပြီး သီးမခံနိုင်တော့တာကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှထ၍ အိပ် ယာတွေခြင်ထောင်တွေရှိမယ့်ဆီကို ခြေလှမ်းမိလိုက်ပါသည်။
   အခန်းထဲတွင်တော့ ထွန်းထားသော မီးလုံးလေး၏ အရောင်က ကြည်လင်၍ ထိန်ထိန်သာနေသည်။ မနွဲ့အိပ်နေတဲ့ပုံ ကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ချပြီး ဒူးတစ်ဖက်က ထောင်ထားသည်။ သူမ၏ ထဘီသည် ထောင်ထားသော ဒူးကို လွန် ပြီး ပေါင်ရင်းထိရောက်ကာ လုံးထွေး၍နေသည်။ ကျွန်တော် မှင်သက်မိသွားမိသည်။ ဖွေးဖွေးနုနေသော ပေါင်ရင်းဆီသို့ စပ်စပ်စုစုကြည့်လိုက်မိသည်။ ထဘီလေးသည် ထိုနေရာကို မလိုလားစရာကောင်းအောင် ဖုံးအုပ်၍ နေသည်။ မနွဲ့သည် အ သက်မှန်မှန်ရှုနေသည့်အတွက် မို့မောက်သော သူမ၏ ရင်အုံများက နိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်ကာ လှိုင်းထ၍နေသည်။ ဒီအချိန် လေးအတောအတွင်းမှာပင် အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေပုံဖြင့် တချက်ငြီးလိုက်ရင်း ဆန့်ထားသော ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်ကြွသွားပြီး ပြန်ချလိုက်တော့ စောစောက ထက်ပို၍ကားသွားရသည်။ စောစောက ပေါင်ရင်းအထိရောက်နေသော ထဘီလေးသည် ပို၍လန်သွားပြီး မီးရောင်အောက်တွင် မဟူရာတောင်ကုန်းလေးကို ရင်ဖိုလှိုက်မောစရာ တွေ့လိုက်ရလေ သည်။
   " ဟင်..."
   ကျွန်တော်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး စိတ်ကိုတင်းကာ အိပ်ယာတွေကို ယူပြီး အခန်းထဲကနေ ထွက်ခဲ့ သည်။ ကျွန်တော်၏ ရင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါ၍နေရပြီး အာခေါင်တွေက ခြောက်၍လာသည်။ လက်ဖျားတွေလည်း တဆတ် ဆတ်တုန်၍နေရသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်သွားချင်စိတ်က တစထက်တစ ပြင်းထန်၍လာရသည်။ မနွဲ့ မအိပ် သေးဘူးဆိုတာကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ မနွဲ့၏ မျက်ခွံအောက်က မျက်လုံးတွေဟာ ကစား၍နေသည်ကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသတိထားလိုက်မိသည်။ စိတ်ကိုတင်းပြီး အိပ်ယာကိုခင်း၍ ခြင်ထောင် ထောင်ကာ ဝင်အိပ်ပစ် လိုက်သည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်မှာ သွေးပူနေ၍ အိပ်၍မပျော်ပါ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားနေမိသည်။
   " အင်း....အင်း....အား....ကျွတ်...ကျွတ်...ကိုချစ်ကို...အင်း....ကျွတ်....ကျွတ်...ကိုချစ်ကို....ခဏလာပါအုံး...အရေး ထဲ အအိပ်ကြီးလိုက်တာနော်...."
   ခြောက်ခြားစရာကောင်းလောက်အောင် ဆွဲဆွဲငင်ငင်ကြီး ညီးညူ၍ စုပ်သပ်ကာ ကျွန်တော့်နာမည်ကို အားကိုးတကြီး နဲ့ ခေါ်သံတွေက မနွဲ့၏ အခန်းထဲမှ ပျံ့လွင့်၍ လာရသည်။ ဘာများဖြစ်လဲဟူသော အတွေးဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ထိတ်လန့် သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ခြင်ထောင်လှန်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထ၍ ပြေးသွားမိသည်။ မနွဲ့သည် သူမ၏ကိုယ်ကို နှိပ်၍ အိပ်ယာ ထက်တွင် လူးလှိမ့်၍နေသည်။
   " အင်း....အင်း...အမလေး....ဒီလိုကြီး ရပ်ကြည့်မနေပါနဲ့ ကိုချစ်ကိုရဲ့...ဗိုက်ကိုလက်နဲ့ လာထောက်ပေးပါအုံး...အား ....အမလေးနော်...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်...."
   သူမ၏ ငြီးငြူသံနှင့် တောင်းပန်သံကြောင့် ကျွန်တော်သည် သူမ၏ဘေးတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားအိအိလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာဖိထားပေးလိုက်မိပါသည်။
   " ဖိပါ...ခပ်နာနာလေး ဖိစမ်းပါ..."
   " အို...သိပ်မဖိနဲ့လေ....အူအတက်ပေါက်သွားလို့ ဒုက္ခဖြစ်နေမယ်...."
   " မဟုတ်ဘူး....ဒါနွဲ့ဖြစ်နေကျ လေအောင့်တာ ဖိသာဖိ....ဒီနေရာ...ဒီနေရာ....အား....ကျွတ်...ကျွတ်....ကျွတ်...."

မနွဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်တပြင်လုံး ဟိုထောက် ဒီထောက်ဖြင့် လုပ်၍ပေးနေသည်။
   " ဆေးရှိလား...သွားယူလိုက်မယ်လေ...."
   " ဆေးကုန်နေတယ်....အဲဒီထောက်ထားရင် ပျောက်သွားမှာပါ လုပ်ပါ ကိုချစ်ကိုရဲ့....အင်း....အင်း...ကျွတ်...ကျွတ်. ...ကျွတ်..."
   သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ကျွန်တော့် လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားပြင်အနှံ့ လျှောက်၍ ထောက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်ညွှန့်ရောက်သွားလေရဲ့...တစ်ချက်တစ်ချက် ဆီးခုံရောက်သွားလေရဲ့...။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို ပြုစုနေရာကနေ စိတ်တွေသောင်းကျန်းထကြွ၍ လာရသည်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော်၏ လက်က သူမ၏ ဆီးခုံအနားသို့ရောက်ရင် ပို၍ဆိုးသည်။ စောစောက အိပ်ရာမဝင်မှီ တွေ့မြင်ခဲ့ရသော မဟူရာလွင်ပြင်လေးကိုပဲ မျက်လုံးထဲမှာ မြင်နေမိသည်။ မနွဲ့တစ်ယောက် ငြီးသံပျောက်၍ သွားပြီ။ သူမ၏ ရောဂါသက်သာသွားပြီဟု ထင်စရာဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မနွဲ့၏ ရောဂါက အခုမှပို၍ သဲလာရသလိုဖြစ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားသော ကျွန်တော်၏ လက်ကိုဆွဲယူပြီး ဘရာစီယာကင်းမဲ့ပြီး သူမ၏ ပါးလွှာသော အင်္ကျ ီအောက်မှ မလုံးတလုံးဖြင့် လုံးဝန်း၍ တုန်နေသော ရင် သားနှစ်လွှာပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ အစဖော်မပြနိုင်အောင် နူးညံ့လှတဲ့ သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာ၏ အထိအတွေ့သည် တင်းထားသော ကျွန်တော်၏ စိတ်များကို ခါယမ်းဖြေလျှော့၍ ပစ်လိုက်လေသည်။
   ကျွန်တော်၏ လက်ချောင်းများသည် ဖောင်းမို့ပြီး အလွန်နူးညံ့လှသော သူမ၏ ရင်သားဆိုင်တွေထဲတွင် နစ်မြုပ်၍ နေသည်။ ကျွန်တော် မရုန်းဖယ်မိပါ။ စိတ်တွေက တွေဝေ၍ နေရသည်။ ထို့ပြင် တိတ်တိတ်လှိမ့်တက်လာသော သာယာမှုကို လက်မလွတ်ဘဲ ခံစားချင်သည့်စိတ်ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ မနွဲ့၏ ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်များသည် တဖျတ်ဖျတ် (၂)ချက် မျှခတ်လျက် ပွင့်အာ၍လာသည်။ မီးရောင်အောက်တွင် ရွှမ်းလဲ့ရီဝေ၍နေသော ညို့မျက်လုံးများဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ဖိတ်ခေါ် သလို ကြည့်၍နေသည်။
   " ဘယ်လိုလဲ သက်သာရဲ့လား..."
   တိတ်ဆိတ်မှုကို သည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံး တုံတုံယင်ယင်ဖြင့်ပင် မေးလိုက်မိသည်။
   " အင်း....သက်သာပါတယ်...."
   ပါးစပ်ကပြောလိုက်ရင်း သူမက ကျွန်တော့်လက်ကို နုအိသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကြားတွင် ဖိကပ်၍ ထားလိုက် သည်။ ကျေးဇူးတင်သည့် သဘောပင်တည်း။ ထို့နောက် သူ့လက်နဲ့ စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို သူမ၏ ဗိုက်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ နူးညံ့အိထွေးသော ဗိုက်သားလေး၏ အတွေ့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် တစ်ခါတုန်လှုပ်ရပြန်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ကျွန်တော်၏ လက်ကို အောက်ဖက်သို့ တရွရွရွေ့ပေးရင်း နောက်ဆုံး ဆီးစပ်အထိ ရောက်လာပါ တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ အသိအလင်းရောင်တို့သည် မှောင်အတိကျသွားရပါတော့သည်။ မနွဲ့၏ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။ မဝံ့မရဲဖြင့် သူမ၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းပြီး ရဲရဲနီနေ သော သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပြုံး၍နေသည်။ သူမ၏ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်၍ သွားချေပြီ။ သူမ၏ သနပ်ခါးမွှေးမွှေးလေး တွေက ကျွန်တော့်ကို ရဲဆေးတင်၍ ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်သည် သူမ၏ ခပ်ပြုံးပြုံးလေးဖြင့် ရွှမ်းစိုနေသော သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရငုံ့၍ စုပ်နမ်းမိလိုက်ပါတော့သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် မထင်မှတ်လောက်အောင် ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ အနမ်းနဲ့ သူမက ရုတ်ချည်းတုံ့ပြန်၍လာသည်။
   နွဲ့နွဲ့တင်သည် တချိန်လုံးစောင့်စည်းခဲ့ရသည့် သိက္ခာများကို ခွာချလိုက်ပြီး ကျွန်တော်၏အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက် လုမတတ် စုပ်ပေးနေသည်။ မွတ်သိပ်လွန်းနေသော သူမအား ဂရုဏာတွေပိုသွားရသည်။ ဒီလိုစုပ်နမ်းနေရင်းကပင် သူမ၏ နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးများသည် အသာဟ၍သွားပြီး ချောမွတ်နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်သောသူမ၏ လျှာလေးက ကျွန်တော်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တိုး၍ဝင်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် မိန်းမတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ ယခုကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် နှစ် ဦး အပေးအယူမျှပြီး တကိုယ်လုံးကို စိမ့်ဝင်သွားသော အနမ်းမျိုးကိုတော့ ယခုမှသာ ကြုံဖူးရသည်။ ရှည်ကြာသော အနမ်း ကာလအတွင်းမှာပင် သူမ၏ လက်များသည် ကျွန်တော်၏ ကျောပြင်ကို စုန်ဆန်၍ ပွတ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူမ၏ ဦးခေါင်းကို စုညှပ်၍ကိုင်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းနေမိသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေ ပူထူပြီး ကျိန်းလာလောက်အောင်နမ်းပြီး တကိုယ်လုံး နွမ်းလျှသွားတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်မိတော့သည်။
   " ကိုချစ်ကို....နွဲ့ကို မုန်းနေသေးလားဟင်..."
   " ဘယ်သူက မုန်းတယ်ပြောလို့လဲ...နွဲ့ရဲ့..."
   " ကိုချစ်ကိုပဲ နွဲ့ကို ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ်နဲ့..."
   " နွဲ့မှာ ပိုင်ရှင်ရှိတယ်လေ...ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူးကလည်း သနားစရာလေး...."
   " ထားပါတော့လေ...အခွင့်အရေးရတုန်း ပျော်ပျော်ကြီးနေကြရအောင် နွဲ့ ကျေနပ်အောင် နေရမယ်နော်...ကိုချစ်ကို ကို ဘယ်လောက်စောင့်နေရတယ်ဆိုတာ နွဲ့ပဲ သိတာ...."
   နွဲ့က စကားပြောရင်း ကျွန်တော်၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်၍ပေးနေသည်။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ် သွားသော အင်္ကျ ီကို ကျွန်တော်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်၏ တကိုယ်လုံးသည် အဆီမရှိဘဲ ကြွက်သား အမြောင်း လိုက်ဖြင့် မနွဲ့အတွက် မရိုးမရွဖြစ်ချင်စရာပင်...။ ဒါကြောင့်ပင် သူမက ချောမွေ့နေသော ကျွန်တော်၏ ရင်အုံကြီးကို သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း မို့မောက်နေသော ရင်အုံကို ဆုတ်နယ်ပေးသည်။ ကျွန်တော့်နို့သီးညိုညိုလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ပွတ်ချေ၍ပေးနေသည်။
   " နွဲ့...ဘယ်ဆိုးလို့လဲ..."
   " ချစ်လို့နော်...နို့မို့ရင် မျက်စိမှိတ်ပြီး အသေကောင်လို ငြိမ်နေမှာ..."
   " ယုံပါတယ်ဗျာ...."
   စကားပြောရင်းဖြင့် ဘရာစီယာအောက်ခံမရှိသော သူမ၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီး ဆွဲ၍ ဟလိုက်သည်။ ပေါက်စီအရွယ်ရှိတဲ့ သူမ၏ နို့အုံဖွေးဖွေးများသည် အပျိုသွေးတစက်ကလေးမှ မလျှော့ဘဲ တင်းမာ၍ ကျစ်လစ်ကာ ထောင်ထ နေသည်။ ဖြူဖွေးသော နို့အုံလေးတွေမှာ အကြောစိမ်းလေးတွေကလည်း ယှက်သန်း၍နေသည်။

 " လှလိုက်တာ..."
   " လှမှာပေါ့...ယုယုယယထားတာကိုး...."
   ရှက်မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်းက သူမကို သူမဂရုစိုက်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း လှပါသည်။ ဖွေးနု၍ ဖောင်းတင်းကာ ပြောင်လက်၍လည်း နေသည်။ နို့သီးလေးတွေ မာတောင်ထမနေခဲ့ပါရင် အပျိုစင်ပင်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ တပ်မက်တဲ့အကြည့်ကို သဘောကျသည့်ဟန်ဖြင့် ခစ်ကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော်၏ လက်ကို လှမ်း၍ဆွဲကာ သူမ၏ နို့အုံပေါ်တင်၍ ပေးလိုက်သည်။ နို့အစုံကို ဆုတ်နယ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လက်ပေါ်သို့ သူမ၏ လက်လေးများ က တင်၍ထားကာ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ထားသည်။ သူမ၏ နို့အုံလေးများသည် ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ အတော်ပင် အရသာရှိ လှသည်။ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်တိုင်း ဂွမ်းသားစိုင်များလို အိလျှက် လက်ချောင်းတွေက အထဲကို နစ်နစ်ဝင်၍သွားသည်။ နို့အုံ လေးများသည် တင်းသထက်တင်းတင်းလာပြီး ရင်ကိုကော့ ကော့ပေးလာသည်။ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ချေချေပေးတော့ စုပ် တသပ်သပ်ဖြင့် သူမမှာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေသည်။ ကျွန်တော့်လောက်တော့ တခြားယောက်ျားဆိုရင်လည်း လုပ်ပေး နိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် အချစ်စိတ်ကြောင့် တုန့်ပြန်မှုကတော့ မတူဘူးပေါ့....။ နို့သီးလေးများသည် အညှစ်ခံရဖန်များတော့ ထိပ် မှ နို့ရည်ကြည်လေးများ စိမ့်၍ ထွက်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် နို့သီးလေးတစ်ခုကို ငုံ့၍ စုပ်ယူလိုက်သည်။
   " အင်း...ဟင်း...."
   တင်းမာသော နူးအိလှသည့် နို့အုံလေးပေါ်သို့ ကြမ်းရှသော လျှာဖြင့် ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထသွားပြီး အားကနဲ ငြီးလိုက်သည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်မတတ် ငုံ့ပြီးစုပ်ပေးနေမိသည်။
   " အို....ကိုချစ်ကို...အား....အင်း...ဟင်း...ကောင်း...ကောင်းတယ်ကွယ်...."
   မရွှေချောက တလူးလူး တလွန့်လွန့်နဲ့ နှာသံပေးနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်တွေပိုလို့သာ ထကြွလာရတော့သည်။ များသောအားဖြင့် မိန်းမတွေက အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး တုံ့ပြန်မှုမပြဘဲ အသေကောင်လို ငြိမ်နေတော့ ယောက်ျားသားများ ကပင် ဦးဆောင်သွားရသည်ပင်ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားသားမှာလည်း အရုပ်နှင့် လုပ်ရသလို မကျေမနပ်ဖြင့်ပြီး၍ သွားရသည်။ တချို့ဆိုလျှင် မိန်းမပြီးမှန်း မပြီးမှန်းပင် မသိလိုက်ရချေ။ မထင်မှတ်လောက်အောင်ပင် ထထကြွကြွရှိနေသော နွဲ့ကို ကျွန်တော် စွဲသွားမိသည်။ ရှက်စရာမဟုတ်ဘဲ ရှက်နေသည့် အမျိုးသမီးထုကြီးကို ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကြီး ရှုံ့ချလိုက်မိသည်။ အခုဆိုကြည့်....နို့အုံတစ်ဖက်က နို့စို့ခံလို့ဝသွားတော့ နောက်တစ်ဖက်ကို ကော့ပေးပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက် နှင့် ပြောင်း၍ပေးသည်။
   " ကိုချစ်ကို...စို့သာစို့ နွဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အစို့ခံချင်တာ..."
   သာမန်ပြောရိုးပြောစဉ်စကားကို စောစောက ပြောချလိုက်သော နွဲ့၏ အလိုကျ နို့ချောင်းထဲက သွေးတွေစို့လာပြီး နို့အုံမှာ သွားရာတွေထင်လာအောင်ပင်း အားရပါးရ စုပ်ပေးစို့ပေးလိုက်ပါတော့သည်။ မရွှေနွဲ့ကတော့ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး ပြီး အရသာတွေ တွေ့၍နေသည်။
   " ဟား..."
   သူမ၏နို့များမှ မျက်နှာကို ခွာရင်း လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ရင်သားအစုံသည် နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှိုင်းထ၍နေပြီး စုပ်ထားစို့ထားသော တံတွေးတွေကြောင့် ပြောင်လက်၍နေပြီး သွားရာ စုပ်ရာတွေဖြင့် နီရဲ၍နေသည်။ ကျွန်တော့်လက်များသည် သူမ၏ ဝမ်းပြင်းသားနုနုလေးကို စုန်ဆန်ပွတ်သပ်ရင်း ပြေလျှော့လုဖြစ်နေသော ထဘီလေးကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အသာထိုးခွာလိုက်သည်။ ထဘီလေးက အလွယ်တကူပင် ဖြေလျှော့၍ သွားသည်။ ထိုထဘီလေး ကို အသာလှန်၍ ချလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးသော ဗိုက်သားနှင့် ပေါင်သားတွေ ဆုံစည်းရာ နေရာလေးတွင် မဲနက်သောအမွှေး လေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို မက်မောစရာ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
   " နွဲ့ရဲ့တကိုယ်လုံးက အမွှေးလေးတွေက ပိတုန်းရောင်တောက်နေတာပဲနော်...ဆံပင်တို့ မျက်လုံးတို့ ချိုင်းမွှေးတို့.... ပြီးတော့..."
   " ပြီးတော့...ဘာလဲ...ဟင်...."
   " စောက်မွှေးတို့..."
   " ဒါလေးပြောဖို့များ ရှက်နေရသေးလား အကိုရယ်..."
   " ဒါတင် ဘယ်ကအုံးမလဲ ခြေသလုံးမွှေးတို့လဲ မဲနက်တောက်ပြောင်နေတာပဲ...."
   သူမ၏ ဖင်သားကြီးအောက်မှ ပိ၍နေသော ထဘီကို အသာဖင်ကြွပြီး တွန်းချရင်း ပြောလိုက်ပါသည်။ လွတ်လွတ် ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားသော ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အခန်းထောင့်သို့ ပစ်လိုက်သည်။
   " အဲ...ကြည့်...လူဆိုး သေချာ ခေါက်မထားဘူး...."
   " အချိန်မရှိဘူး..."
   အချိန်မရှိသော ကျွန်တော်သည် အချိန်ယူပြီး မရွှေနွဲ့၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို စုန်ဆန်ကြည့်နေမိသည်။ ဒီခန္ဓာကိုယ်ကို ကျွန်တော်သာမက ဘယ်သူမှ မမြင်ရှာနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ သူ့နေရာနဲ့သူ မို့မောက်ရှိုက်ဝှမ်းပြီး အတော်ပင် မက်မော လောက်ပါသည်။
   " ဟိတ်....မကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်...."
   စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ လှမ်းအုပ်ရင်း မူနေပြန်ပါသည်။
   " မအုပ်နဲ့....အဲ့ဒါပဲ ကြည့်ချင်နေတာ....ခဏနေရင် ဖြဲကြည့်မှာ သေချာ ဆေးကြောထားရဲ့လား...."
   " အမယ်...မယ်....ဘယ်လိုမိန်းမစားများ မှတ်လို့ ဒီလိုပြောရတာလဲ...တစ်နေ့ကို အနည်းဆုံး (၃)ကြိမ် မဆေးရရင် အိပ်မပျော်တဲ့ မိန်းမရှင့်...သိရဲ့လား...."
   " ဆောရီးဗျာ...ဆောရီး....သိပ်လှလွန်းတော့ ဆေးစရာတောင် မလိုဘူး...စကားအဖြစ်နဲ့ မေးတာပါ...."
   ပြန်ပြီးလေပြေထိုးရင်းက သူမ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ လက်ဖဝါးတင်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိသည်။
   " နွဲ့...ပေါင်နဲနဲကားလိုက်နော်...."
   ချက်ချင်းပင် ကားပေးသည်။

 အလိုက်သင့်ကားပေးသော ပေါင်များနှင့်အတူ စောက်ဖုတ်လေးပါ အသာပြဲဟ၍ သွားသည်။ သို့သော် မဲရစ်ထူထပ် စွာ ဖုံးအုပ်ထားသော အမွှေးများကြောင့် အတွင်းသားတွေကို မမြင်ရချေ။ ကြမ်းရှရှအမွှေးလေးများ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေ သော စောက်ဖုတ်လေးသည် နူးညံ့လွန်းလှသည်။ ဖိလိုက်ရင်နစ်သွားပြီး ကြွလိုက်လျှင် ပြန်ပြီးဖောင်းလာသည်။ ကြီးမားကား စွင့်သော တင်ပါးကြီးများကြောင်းလည်း စောက်ဖုတ်လေးသည် ကော့ကော့လေးမို့၍နေသည်။ ကျွန်တော်၏ နားထင်တွင် သွေးတွေက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်၍လာရသည်။ အမွှေးကြမ်းတွေကြားကနေ မာနေသော စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်ကို စမ်းပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ခြောက်ကပ်နေတာမို့ တစ်၍နေသည်။ ထို့ကြောင့် လက်ခလယ်ကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး မှ ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နူးညံ့ချောအိသော အသားစိုင်လေးများထဲသို့ လက်သည် ရှောရှောရှူရှူဝင်၍ သွားသည်။ ပူနွေး၍ နှစ်သက်စရာ အရသာပင်ဖြစ်သည်။ ပျော့နဲ့နဲ့ဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို အသာစမ်းပြီး တွန်းထိုးနိုးဆွပေးတော့ မကြာ ခင်မှာပင် မာပြီးတောင်၍ ထလာသည်။ ထို့နောက်တော့ စောက်ခေါင်း နွေးနွေးလေးထဲသို့ လက်ချောင်းကို သွင်းပြီး မွှေပေး လိုက်ပါတော့သည်။
   " အင့်....ဟင်း..ဟင်း...ကိုချစ်ကို...အိုး...အင်း...ဟင်း...အဟင်း...ဟင်း..ဟင်း...ဟင့်...ဟင့်..."
   နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းသည် အိမ်ထောင်သည်ဟု ပြောလျှင်ပင် ယုံနိုင်ဖွယ်ရာမရှိ ကျဉ်းမြောင်းလွန်းလှသည်။ မကြာလှ သော အချိန်အတွင်းမှာပင် စောက်ခေါင်းထဲမှ တဖြေးဖြေးစိုစွတ်ချောမွေ့၍လာတော့သည်။
   " ပေါင်ထပ်ဖြဲပေးအုံး...နွဲ့ရဲ့..."
   စကားသိပ်များသော မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ဒီတခါတော့ ငြိမ်ပြီးခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေသည်။ ပေါင်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကား၍ ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ်ကြီးက ပို၍ဖောင်းကားကာ ပြူးပြီး ပေါ်လွင်၍လာရသည်။ ချစ်ချင်စရာ စောက်ဖုတ်နှစ်လွှာ ကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဟပြီး ပန်းနုရောင် အတွင်းသားထဲသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းပေးလိုက်သည်။
   " ဟင့်...အင့်...ဟင့်...."
   ထူးခြားသော အရသာကြောင့် အင့်ကနဲ တွန့်သွားပြီးမှ ဘာလုပ်ပေးတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားပြီး သက် ပြင်းများချလိုက်သည်။
   " ပြွတ်....ပလပ်...ပြွတ်...ဗြစ်...အင့်...နာတယ်...အိုး...ဟား...အင်း...အား....ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...အိုး..."
   စောက်စေ့ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေးလိုက် စောက်ဖုတ်တပြင်လုံး ကို လျှာနဲ့ သိမ်းသိမ်းပြီး ယက်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လျှာဒါဏ်ကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တုန်ခါ ၍ နေရသည်။ စောက်ရည်တွေလည်း မရပ်မနားယိုစီးကျလာပြီး အိပ်ယာခင်းပေါ်တွင် အကွက်ကြီးပင် ဖြစ်ပေါ်၍လာရသည်။ လျှာက စောက်ဖုတ်ထဲကို ကလိပေးနေသလို လက်ချောင်းတွေကလည်း ဖင်ကြားထဲဝင်သွားပြီး စအိုဝကို ထိုးမွှေ၍ ပေးလိုက် သည်။ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ အားစိုက်ခွန်စိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးလိုက်တော့ နွဲ့မှာ (၂)ကြိမ်ပင် ပြီး၍ သွားရသည်။ သူမမှာ အတော်ပင် ပျော့၍နေပြီ။ ဆက်ပြီးတော့လည်း ကျွန်တော်က စောက်ခေါင်းထဲနဲ့ စောက်စေ့လေးတို့ကို အဆက်မပြတ် ဆက်ပြီး ယက်ပေး တော့ မကြာခင်မှာပင် နွဲ့တစ်ယောက် တတိယအကြိမ်မြောက် ပြီး၍သွားရသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ရင်း အရည်ဖြူဖြူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။
   " ကောင်းရဲ့လား...နွဲ့ရဲ့...."
   " အင်း....ကောင်းတယ်...."
   နှုတ်ခမ်း ပါးနားမှ ပေရေနေသော အရည်တွေကို သုတ်ရင်း မေးလိုက်သော ကျွန်တော့်အမေးကို မရွှေနွဲ့က မလှုပ်ရှား နိုင်သော အသံလေးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဖြေလိုက်သည်။
   " ဒီလို...စောက်ဖုတ်ကို အယက်ခံဖူးလား...."
   " တောက်တီးတောက်တဲ့....တခါမှ အယက်မခံဖူးဘူး...ဒါပထမဆုံးပဲ...."
   နွဲ့က ကျွန်တော် သူမ၏ အရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းပြီး မြိုချလိုက်တာကို ကြည့်ရင်းက အံ့သြဟန်လေးနှင့် ပြောပြ၍ နေသည်။
   " ကြိုက်ရဲ့လား...."
   " ကြိုက်တယ်...ဒါမျိုးတွေကို ခင်မောင်ထူး ယူလာတဲ့ စာအုပ်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတယ်...အပြင်မှာ တကယ် လုပ်မယ် မထင်ဘူး..."
   " အခုတော့ တကယ်ဆိုတာ သိပြီ မဟုတ်လား..."
   " အင်း...ဟုတ်တယ်...."
   " စာအုပ်ထဲမှာ လီးစုပ်တဲ့ပုံရော မပါဘူးလား..."
   " ပါတာပေါ့...ကောင်မတွေ လီးကို အားရပါးရကြီး ကိုင်ပြီး မရွံမရှာစုပ်နေလိုက်ကြတာ...."
   " ကိုယ့်ကို စမ်းစုပ်ပေးပါလား...."
   " အင်း...လှဲအိပ်လိုက်လေ...."
   အခြားမိန်းမတွေဆိုရင် မူလဂျီလုပ်နေအုံးမှာဖြစ်ပြီး သူမကတော့ ဒီဖက်တွင် နှံ့နှံ့စပ်စပ် သိချင်ပုံပင်။
   " ကြည့်...လုပ်ပြန်ပြီ...ပြောပေါ့...ဒီကချွတ်ပေးမှာပေါ့...အလကား အဝတ်တွေ ပစ္စလက္ခ လျှောက်လုပ်နေတယ်...."
   " အချိန်မရှိဘူး နွဲ့ရဲ့...."
    အချိန်မရှိပါဘူးဟုဆိုသော ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နွဲ့သည်မိန်းမတို့၏ အိနြေ္ဒကိုဘေးချိတ်ပြီး အချိန်ယူပြီး ကြည့် လို့နေသည်။
   " ကြည့်လို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ....ဒါပေမယ့် ဟိုဟာကြီးက...ကြောက်စရာကြီး...."
   သူ့မေးဖျားလေး ထိုးပြလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်လီးက နဲနဲနှောနှောမဟုတ်ပါ။ သူမရဲ့ လက်တစ်ဖက်က လှမ်းပြီး ကိုင် လိုက်သည်။
   " ဟယ်....ကြောက်စရာကြီး..."
   မချင့်မရဲလေး ဆုတ်ညှစ်ရင်း ကြောက်စရာကြီးဟုသာ ဆိုနေပေမယ့် လီးကိုတော့ မက်မောစွာကြည့်၍ နေသည်။ သူမလို ရမက်ထန်သော မိန်းမတစ်ယောက် ချစ်ရလောက်အောင်လည်း လီးက တုတ်ခိုင်သည်၊ ကြီးသည်။ လီးလုံးပတ်က သူမလက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိပြီး အရှည်က (၇)လက်မကျော်သည်။ အခုဆို တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်၍ နေသည်။
   " စုပ်ကြည့်လေ..."
   " ကြောက်လို့...."
   ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ခမ်းလေး အသာဟပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းလိုက်ပါသည်။ ထိပ်ဖူးကြီးက သူမပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်သွားတာမို့ မျက်လုံးပြူးပြီး အသက်ကို လု၍ရှူနေရရှာသည်။ ပြီးတော့မှ တဖြေးဖြေး ကျင့်သားရသွားပြီး နုဖတ်နေ သော ဒစ်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့် ကလိပေးရင်း ဒစ်တစ်ခုလုံးကို ငုံ၍ စုပ်နေပါတော့သည်။

 တကယ်လုပ်ပြီဟေ့ဆိုပြန်တော့ နွဲ့သည် စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ထိမိလှသည်။ ကျွန်တော့်ကို ချစ်စိတ်ကြောင့် ကိုယ်စွမ်း ဉာဏ်စွမ်းရှိသမျှ ယုယတာဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမကို အကောင်းဆုံး စေတနာထား၍ လုပ်ပေးခဲ့သလိုပင်ဖြစ် သည်။ လီးကို အရင်းကကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ အားရပါးရ စုပ်နေပုံကို ပြန်ပြီး ကျွန်တော်သူ့ကို သနားသွားမိသည်။ အေး ချမ်းလှသော ညမှာပင် သူမ၏ နဖူးတွင် ချွေးလေးတွေ စိုလို့နေရသည်။ ဖင်ကြားထဲတွင် တွဲကျနေသော ဂွေးအုကြီးကိုအသာ သူမလက်နဲ့ကိုင်ပြီး အုနှစ်လုံးကို လက်ထဲမှာ ဆုတ်နယ်ရင်း ကစား၍ နေသည်။ သိပ်ပင်မကြာလိုက်ဘူးဟု ထင်လိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာရပြီး လီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အစွမ်းကုန် တောင်သွားရာကနေ သုတ်ရည်တွေ က သူမပါးစပ်ထဲကို ပန်း၍ ထွက်သွားရတော့သည်။ နွဲ့သည် သူမ၏ ပါးစပ်နဲ့ ပြည့်လုနီးပါးမျှ ရှိနေသော သုတ်ရည်များကို ငုံ့ပြီး ထွေးထုတ်ဖို့လုပ်လိုက်ပါသည်။
   “ အမလေး….မထွေးလိုက်ပါနဲ့ နွဲ့ရယ်…နှမျောစရာကြီး မြိုချလိုက်…”
   ပြောပြောဆိုဆို ထွေးမထုတ်ဖြစ်အောင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ သည်တော့မှ ပို၍ ဆိုးသွားရသည်။ ပျို့တက်လာသော သုတ်ရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲကနေ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲကို လျှံကျ၍လာသည်။ ငံကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရသာကြောင့် ကျွန်တော် အီ၍ သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို နည်းနည်းချင်း ပါးစပ်ထဲ သွင်းပေးရင်း မြိုချစေသည်။ အတော်လေးပင် အချိန်ယူလိုက်ရလေသည်။
   “ ကောင်းရဲ့လား….”
   “ သွား….အတင်းမြိုခိုင်းပြီးတော့….”
   “ ကိုယ်လဲ မြိုခဲ့တာပဲလေ….”
   “ ဒါတော့ ဒါပေါ့…နည်းနည်းချင်းဆို ဟုတ်သေး…အခုဟာက အများကြီး…ပြီးတော့ ပြစ်ခဲနေတာပဲ…နွဲ့..ကြက်ဥ တောင် မကျက်တကျက်ဆို မကြိုက်ဘူး….”
   “ နောက်ဆို ကြိုက်သွားမှာပါ…ကဲလာ…ဘေးမှာလှဲအိပ်လိုက်…ခဏနားပြီး အားဖြည့်လိုက်ကြရအောင်….”
   နွဲ့က ကျွန်တော့် လက်မောင်းပေါ်တွင် လှဲအိပ်ရင်း သူမ၏ နို့အုံတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ဘေးကို တိုးထိ၍ ပွတ်သပ် ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တဖက်ကလည်း ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေသော လီးကို အသာအယာ ဂွင်းတိုက်၍ ပေးနေ သည်။ ငြိမ်သက်နေသော လီးသည် ဒေါသတကြီး ခေါင်းထောင်၍ ထလာပြန်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလို မာကြော၍လာရသည်။
   “ ကိုချစ်ကို…လုပ်တော့လေ….ရပြီပဲ…”
   နွဲ့က မှေးပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို လီးကနေ ကိုင်လှုပ်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ သူမခမျာ အရမ်းခံချင်
နေပြီထင်ပါသည်။
   “ ကောင်းကောင်း ခံချင်သလား…”
   “ အင်း…”
   “ ဒါဆို နေအုံး….”
   ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်က တောင်နေသော လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် အိမ်ရှေ့ဖက်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ခွေးခြေပု
လေးတစ်လုံးကို ယူ၍လာသည်။ ပြီးတော့ အခန်းအလယ်မီးရောင်တဲ့တဲ့မှာချပြီး စောင်ခေါက်တစ်ခုကို ယူ၍ ခွေးခြေပေါ်
နေသားတကျတင်၍ ထားလိုက်သည်။
   “ ကဲ….လာ ဒီကို…”
   “ ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ….”
   “ ဒီခုံလေးပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ပက်လက်လှန်ချလိုက်….”
   နွဲ့ကပြောသည့်အတိုင်းပင် ချက်ချင်းထ၍ လုပ်လိုက်တော့ မနွဲ့တစ်ယောက် ကော့ကော့ကားကားကြီး ဖြစ်၍ နေ
သည်။
   “ ပေါင်ကားပြီး ဒူးကွေးလိုက်….ဟုတ်ပြီ…သေချာဟန်ချက်ညီအောင် ခြေထောက်တွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်
ထား….”
   နွဲ့နွဲ့တင်သည် ခါးစပ်နှင့် တင်ပါးကြီးက ခုံလေးပေါ်တွင်ရောက်၍နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ကြမ်းပြင်မှာ
အောက်ပိုင်းကလည်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီး ခြေဖဝါးတွေက ကြမ်းပြင်ကို ချ၍ထားသည်။ သူမမှာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ထိန်းထားရသဖြင့် တဆတ်ဆတ် တုန်၍နေသည်။ ကျွန်တော်သည် အသင့်ဖြဲထားသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်လိုက်ပြီး စိနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် အသာအယာဖြဲလိုက်ပြီး ဒစ်ဖျားဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတစ်
လျှောက် ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူမကို စိတ်တွေ ထသထက်ထလာအောင် နှိုးဆွ၍ ပေးနေသည်။
   “ အို…လုပ်ပြန်ပြီ ကိုချစ်ကိုကလဲ…ထိုးသာ သွင်းလိုက်စမ်းပါ…ဒီမှာက သေတော့မယ်….အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်….”
   တိုးလို့တန်းလန်း အနေအထားက တစ်မျိုး စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွထကြွမှုက တစ်မျိုးကြောင့် နွဲ့သည် မချင့်မရဲသံဖြင့်
ပြောလိုက်သည်။
   “ ပြွတ်….ဗြစ်…အ….အား…ဖြေး..ဖြေး...”
   “ အခုနကတော့ လိုးပါတော့ဆို….”
   “ လိုးတာတော့ လိုးရမှာပေါ့…ဒါပေမယ့် အတင်းထိုးထည့်ရင် စောက်ဖုတ်ကွဲသွားမှာပေါ့ ကိုချစ်ကိုရယ်…ချော့..ချော့
သွင်း….”
   ပေါင်ကိုထပ်ဖြဲရင်း အဝင်ချောအောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ဧရာမလီးချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့
မဆန့်မပြဲဝင်နေရရှာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို သနားလာသဖြင့် သူမ၏ နို့တွေကို ကိုင်ရင်း စိတ်ကြွအောင် ကစား၍
ပေးနေမိသည်။ ကျွန်တော့်လီးကြီးကလည်း လက်နဲ့အတင်း ညှစ်ညှစ်ထားသလို ခံနေရသည်။ နည်းနည်းကြာတော့မှ သူမ၏
စောက်ပတ်ကြွက်သားလေးများ တဖြေးဖြေး ပြေလျှော့၍ကျလာသည်။

 “ ပြွတ်….ဗြစ်….အ…ဗြစ်…အား….နာတယ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အား….အား…..ဗြစ်…ဒုတ်….အား….အမေ့….သေပါပြီ…
ချစ်ကိုရယ်….အတင်းဆောင့်လိုးရသလား….ကျွတ်…ကျွတ်….စောက်ဖုတ်တော့ ကွဲပါပြီ….ကျွတ်….ကျွတ်….”
   မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေ အဝိုင်းသားနဲ့ မနွဲ့တစ်ယောက် သနားစရာပင်။ ဒါပေမယ့် လီးတစ်ခုလုံး ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်ခံ ထားရသလိုဖြစ်နေသော ကျွန်တော်က ပိုပြီး သနားစရာကောင်းတာပေါ့…။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ ခါးကို ဖက်ညှစ်ပြီး ဆုတ်ကိုင်
ကာ လီးကို အငြိမ်မထားဘဲ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အသွင်း အထုတ် လုပ်၍ပေးသည်။ စောက်ပတ် အတွင်းသားနဲ့ လီးအရေပြား က ကပ်နေတာမို့ လီးဟာ အပြင်ကို မထွက်ဘဲ အရေပြားအတွင်းဖက်က လီးချောင်းကသာ ဝင်ချည် ထွက်ချည်ဖြစ်၍နေ သည်။ ဒီတော့မှ မရွှေချောက အရသာတွေ့၍ လာပုံရသည်။
   “ အိုး….အိုး…အား….အား….ကောင်းတယ်….ချစ်ကိုရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ….လီးကြီးနဲ့ လိုးတော့….ရပြီ….ခပ်နာ နာလေး ဆောင့်လိုးတော့နော်….ဆောင့်….ဆောင့်….ဆောင့်ထည့်လိုက်စမ်းပါ….ဟင်း….”
   နွဲ့နွဲ့တင်သည် အသက်အရွယ် အဆင့်အတန်း ရုပ်ရည်နဲ့မလိုက်အောင် နှာထန်လှပြီး တဏှာစကားတွေကို တတွတ် တွတ် ရွတ်ချင်နေသူပါ။ ဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း မညှာတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော် မညှာတာကို သူမက ဂရုမစိုက်ချင်ဘဲ သဘောတောင်ကျနေပါဦးမည်။ အရသာတွေ့နေပြီကိုး….။ ကျားကန်ပြီး ထောက်မထားသော သူမ၏ ခြေထောက်တွေကို မပြီး မိုးပေါ်မြှောက်လိုက်ပါတယ်။ သူမပေါင်နဲ့ ကျွန်တော့်ခါး လွတ်သွားတာနဲ့ လီးဟာ စောက်ခေါင်းထဲကို တဆုံးဝင်သွားပါပြီ။
   “ ပြွတ်…အင့်….အား….ကောင်းတယ်…ချစ်ကို ရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ…..”
   အခုထိကောင်းနေသေးသော နွဲ့၏ ခြေထောက်များကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ချလိုက်ပါတယ်။
   “ အား….သေပြီ…သေပြီ….အား….”
   ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေပုလေးခံထားလို့ နွဲ့တစ်ယောက် လီးရဲ့ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မရှောင်နိုင် မလွှဲနိုင် ရက်ရက်စက် စက်ကို ခံနေရပါတယ်။
   “ ကဲ….ကဲ….ကဲ….ပြွတ်…စွပ်…ဒုတ်…အင့်….အမေ့…..”
   အခုမှ နွဲ့တစ်ယောက် အလိုးခံတဲ့ အရသာကို တွေ့သွားပါပြီ။ နှုတ်ခမ်ကို ကိုက်ပြီး လက်က ကြမ်းပြင်ကို ကုတ်ခြစ် ရင်း ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ခါယမ်း၍နေသည်။ သူမ၏ ပေါင်အတွင်းသားများသည် တဆတ်ဆတ်ခါ၍နေသလို နို့အုံတွေလည်း
ပြုတ်ထွက်မတတ် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သူမသည် ဗရမ်းဗတာအော်၍ နေရသည်။
စောက်ခေါင်းထဲက ချောအိအိ အသားမျှင်များသည် လီးကို စုပ်ယူ၍နေကြသည်။ လှိုင်းတွန့်လိုရစ်ပတ်စုပ်ယူနေသော စောက် ပတ်ကြောင့် ကျွန်တော်၏ လီးသည် အရသာသိပ်ပြီးတွေ့နေရပါသည်။
   “ ပြွတ်….ဖတ်….ဒုတ်…..အား….အားရပါးရသာလိုး…နွဲ့...ခံနိုင်ပြီ….အင့်….အင့်….”
   စွဲမက်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှ တောင်းတတဲ့စကားကြောင့် နွဲ့၏ခါးကို လှမ်း၍ကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်မိ သည်။ ဆောင့်အားကြောင့် စောက်ဖုတ်ပါအထဲကို ကျွံဝင်သွားသလား အောက်မေ့ရသည်။ ဂွေးအုတွေပင် အပြင်နှုတ်ခမ်း ကြား ညှပ်ညှပ်သွားရသည်။
   “ ဆောင့်ပေး ချစ်ကို….ဆောင့်ပေး….နွဲ့…ပြီးတော့မယ်….”
   ပြောရင်းမှ နွဲ့တစ်ယောက် အကြောတွေဆွဲပြီး တွန့်လိမ်ကာ မျက်ခွံများပါ လန်၍ သွားရသည်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို မတရားဆွဲယူ၍နေသည်။ ပြီး ဗြုံးဆို ပြေလျှော့သွားပြီး စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေတော့ သည်။ ကျွန်တော်လည်း ရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းထဲကို ဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ စောက်ပတ်ရဲ့ စုပ်အား ကို မခံနိုင်ဘဲ သားအိမ်နံရံကို သုတ်ရည်များဖြင့် တဖြန်းဖြန်းပန်း၍ ပြီးသွားရပါတော့သည်။ ပျော့ခွေနေသော နွဲ့ကို အသာပွေ့ ယူ၍ အိပ်ယာပေါ်သို့ သိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမဘေးမှာ ဝင်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။
   “ ကောင်းလိုက်တာ ချစ်ကိုရယ်….တစ်သက်တာပဲ….”
   ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်ပြီး တဒင်္ဂ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေပြီးတော့မှ ကျွန်တော့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ ကျွန်တော့်တို့ အတန်ကြာအောင် နားလိုက်ကြသည်။ အမှတ်မရှိဘဲ ထန်လွန်းလှတဲ့ နွဲ့သည် လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွနေပြန်ပါသည်။
   “ ချစ်ကို….ဒီတခါ နွဲ့ လုပ်မယ်နော်…..”
   မရွှေနွဲ့က ပြောပြောဆိုဆို သူမ စောက်ဖုတ်ကို ကျွန်တော့် ပုဆိုးနဲ့ သုတ်၍နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကွဲသွားလို့ သွေး ထွက်နေတာ တွေ့ပေမယ့်လည်း သူမမှာ မဖြုံပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှ နွဲ့က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ လီး ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမဘာသာ ဟလိုက်သည်။ နီရဲပြောင် တင်းနေသော ဒစ်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိပ်မှာ ကျင်ဟန်မရှိချေ။ အံကြိတ်ပြီး အားနဲ့ တအားဖိ သွင်းလို့ နေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်သည်လည်း ဒစ်ကြီးနဲ့အတူ အထဲကို ကျွံ၍ဝင်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့်လျှင် အပေါက်မရှိသော ခွကြားကို အတင်းထိုးဖောက်နေသလိုပင်ဖြစ်သည်။
   “ ပြွတ်….ဒုတ်….အင့်….အား…..”
   နောက်ဆုံးတော့ လီးသည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ အတင်းတိုး၍ အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ မရွှေနွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါလေတော့သည်။ နို့တွေကလည်း လုံးကနဲ လုံးကနဲ အထက်အောက် ခုန်၍နေသည်။ မြင်ရတာ ရမက်ကြွစရာ ကောင်းလှသည်။
   “ အင့်…အင့်….အား….ရှီး…ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်….အိုး….အား….ပြွတ်….အိုး….ဘွပ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အိုး….အိုး….အား.
….အီး….အင့်….အား….”
   နွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိသလို အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးနေသလို ကျွန်တော်ကလည်း အောက်ကနေ ကော့၍ ပင့် တင်ပေးနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ အပြင်းထန်ဆုံး စုပ်ယူလိုက်တဲ့ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်အင်အားကို မခံနိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော်၏ လီးမှ သုတ်ရည်တွေရော သေးတွေပါ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထည့်လိုက်မိသည်။ ချက်ချင်း မသေသေး တဲ့ လီးကို နောက်ဆုံးခွန်အားနဲ့ အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးရင်း နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ဖြူပြစ်ပြစ် အရည်များ ပန်းထွက်ကျ လာရင်း နွဲ့သည် ကျွန်တော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ ကျလာသည်။ ကျွန်တော်က ယုယုယယလေး ဖက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းတစ်ချက် နမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီအခိုက်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်သည် သူမ၏ မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင် ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ကာ ကျွန်တော့် မျက်နှာကို လှန်ကြည့်လိုက်ရင်း…
   “ တအားဖက်ထားစမ်းပါ….ချစ်ကိုရယ်….” ဟုပြောရင်း သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများသည် မှေးစင်း၍ ကျသွား ရှာပါလေတော့သည်။

                                        ပြီးပါပြီ။
Credit-Original